Morgunblaðið - 26.05.1998, Síða 47

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
ÞRIÐJUDAGUR 26. MAÍ 1997 47
og ástúðar þeirra allra í ríkum mæli
og sannaðist það að svo uppsker
hver sem hann sáir.
Um íþróttakennarann,
búfræðinginn og hestamanninn hef
ég ekkert skráð. Hestamanninn
þekkja margir miklu betur og hinir
þættirnir eru það sem hann sótti í
þroska sinn ungur maður og bætti
sífellt við m.a. með lestri góðra
bóka. Ingólfur var trúmaður og
efaðist ekki um líf að þessu loknu,
hann kvaddi sáttur við Guð og
menn. Þakklát kveð ég þenna
velgjörðarmann minn. Guð blessi
minningu hans og ástvini bæði lífs
og liðna.
Anna A. Frímannsdóttir.
í dag kveðjum við einn mesta öðl-
ing þessarar aldar og þá tel ég mig
tala fyrir munn margra sem hann
þekktu. Leiðir okkar Ingólfs lágu
fyrst saman fyrir 17 árum þegar ég
kynntist dóttursyni hans og nafna.
Ég var fljót að sjá hversu yndisleg-
an mann hann hafði að geyma. Það
sá ég best þegar hann meðhöndlaði
hestana sína sem voru honum afar
kærir. Ég minnist oft þessara
fleygu orða hans þegar hann var að
koma inn í hesthúsið. Þá heilsaði
hann hestunum sínum ætíð á þessa
leið: „Komið þið nú sælar - sælir
elskurnar mínar.“
Ég þakka þér kæri vinur fyrir all-
ar yndislegu stundirnar er við sát-
um ein að spjalli í eldhúsinu hjá mér
þegar Anna og Jón voru að heiman
og þú bjóst hjá okkur í Mýrarselinu.
Öll heilræðin sem þú gafst mér
hvernig best væri að meðhöndla
hestamenn. Það eru gullmolar sem
ég geymi vel. Það er óhætt að segja
að bæði menn og málleysingjar
löðuðust auðveldlega að þér, því fáir
hafa slíka útgeislun sem þú.
Það var ljúft er við fórum síðasta
rúntinn í Víðidalinn um páskana og
sjá hversu glaður og ánægður þú
varst með þá blesóttu þegar Viðar
reið henni fyrir þig. Ég veit að þú
verður ávallt að fylgjat með okkur
og því skal ég lofa að vel verður
hugsað um Fiðring og Snerru. Það
eru forréttindi að hafa kynnst slík-
um gæðingi sem þér og það væri
okkar kynslóð til bóta að njóta meiri
samveru með þínum líkum og nýta
krafta þeirra, t.d. á leikskólum
bama okkar.
Elsku Ingólfur, ég kveð þig með
trega í brjósti og óska þér alls hins
besta og góðrar ferðar til nýrra
heimkynna. Við fjölskyldan söknum
þín sárt. Guð blessi minningu þína.
Margs er að minnast,
margterhéraðþakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Ragna, Ingólfur og synir.
Elsku langafi.
Mig langar að minnast þín í örfá-
um orðum. Ég var bara 9 ára þegar
ég flutti í Grjótaselið til afa og
ömmu. Minn fyrsti dvalarstaður þar
var álman þín, og deildum við her-
bergi fyrstu mánuðina, eða þar til
ég fékk herbergi í íbúðinni þinni.
Á hverju kvöldi lastu bænirnar
með mér og ef ég var sofnuð án þín
vissi ég af þér við rúmið þar sem þú
last þær yfir mér. Það var alveg
yndislegt að fá að alast upp með þér
þó svo að kynslóðabilið væri mikið.
Þegar Hrefna var lítil fluttum við
mæðgur aftur í Grjótaselið. Og það
sem þú gast dundað með langa-
langaafabarninu þínu. Hún var
alltaf sú stóra og þú varst lillinn.
Hún mataði þig í þykjustunni með
borðbúnaðinum úr stofunni og setti
á þig húfurnar sem þér líkaði vel.
Þú varst alltaf tilbúinn að leika. Og
það sem hún dáði þig.
Þegar maður rifjar upp svona í
stórum dráttum sér maður hvað þú
hafðir alltaf mikið að gefa. Ást og
umhyggja var alltaf til staðar og al-
veg frábært hvað við áttum vel sam-
an.
Elsku langafi, ég bið góðan guð
að blessa minningu þína og þó svo
að leiðir skilji hér muntu ávallt búa í
huga mínum.
Vertu yfir og allt um kring,
með eilífri blessun þinni.
Sitji guðs englar saman í hring,
sænginni yfir minni.
Þín,
Anna Rósa.
Vinur minn, hinn aldni heiðurs-
maður Ingólfur Kristjánsson frá
Siglufirði, hefur nú fengið hvíld, sem
hann var nú á síðustu mánuðum
búinn að þrá svo mikið. Dauðinn er
öllum líkn sem lifa vel. Löngum
starfsdegi er lokið, þar sem dyggð og
trúmennska var altíð í fyrirrúmi. Það
voru miklir mannkostir sem Ingólfur
bjó yfir og takmark hans var altíð að
láta gott af sér leiða. Hann eignaðist
marga góða vini, vegna mannkosta
sinna og einstakra framkomu í
hvívetna. Einhver mesta gæfa hvers
manns á lífsleiðinni er, að kynnast
góðu fólki og eignast vináttu þess.
Vinátta verður aldrei til fjár metin,
en hún er auður sem ei fymist.
Þau hjónin Guðrún Jónsdóttir og
Ingólfur fluttust til Siglufjarðar árið
1943 frá Reyðarfirði. Þar hafði
Ingólfur verið tollvörður fyrir Aust-
urland um nokkurt skeið, en áður var
hann íþróttakennari á Eiðum. Það
kom sér vel fyrir Ingólf meðan á dvöl
hans fyrir austan stóð, að hann var
léttur á sér og kappsfullur í störfum.
Þá voru samgöngur erfiðar á milli
byggðarlaga og yfir háa fjallgarða að
fara. Þurfti hann oft að grípa til
skíðanna á vetrum til að komast yfir
háar heiðar og torfærur til að gegna
störfum sfnum á hinum ýmsu stöðum
þar sem skip komu að landi. Þegar til
Siglufjarðar kom var einnig mildð
annríki á fyrstu árum hans þar. Þar
var á þeim árum iðandi mannlíf og
tíðar sldpakomur. Um helgar var
fjörðurinn næstum fullur af erlend-
um síldarskipum og því í mörg hom
að líta. Hógværð hans og einstaklega
hlýlegt viðmót léttu honum störfin og
leiddu hann árekstrarlaust í gegnum
ábyrgðarmikil störf.
Á Siglufirði vöktu þessi glæsilegu
hjón athygli og unnu hvers manns
traust sem þeim kynntust. Þau áttu
fallegt og gott heimili ogþangað var
alltaf gaman að koma. Á Siglufirði
átti fjölskyldan góð ár og var heim-
ilið þeim allt. Þar uxu börnin Agnar
og Ánna Jóna og fósturdóttirin Sól-
veig Ólafsdóttir upp á einstaklega
hlýlegu og notalegu heimili.
Ingólfur var mikill trúmaður.
Hann sat í sóknamefnd Siglufjarð-
arkirkju um árabil. Það mætti hafa
mörg orð um mannkosti Ingólfs, en
ég þykist vita, að það væri ekld í
hans anda að tíunda það hér.
Enginn kemst í gegnum langt líf
án áfalla. Það var óbætanlegt áfall
fjölskyldunnar þegar bráðefnilegur
sonur þeirra, Agnar, dmkknaði árið
1962. Hann var loftskeytamaður á
Arnarfellinu. Ég minnist þess vel
þegar skip lagðist að Hafnarbryggj-
unni á Siglufirði með lík Agnars.
Það var síðla dags í góðu veðri. Mik-
ill mannfjöldi hafði safnast saman
til að taka á móti fóllnum samborg-
ara, og votta fjölskyldunni samúð.
Fjölskyldan vann sig í gegnum
þennan harm í trúrækni og vissu
um endurfund á efsta degi.
Annað áfall dundi yfir 1979 þegar
húsmóðirin féll frá. Hún átti drjúg-
an hlut í að skapa þeim hið ágæta
heimili og hamingju fjölskyldunnar.
Á síðari áram hefur Ingólfur ver-
ið í góðu skjóli Önnu Jónu dóttur
sinnar og manns hennar Jóns
Sveinssonar sem sýnt hafa honum
ást og umhyggju.
Ingólfur var mikill hestamaður
og átti góða fáka. Heilsu sína og há-
an aldur þakkaði hann ekki hvað
síst því, að vera með hestum sínum
og njóta útiverunnar á hestbaki í
fagurri náttúru. Það er sjaldgæft að
sjá knapa hátt á tíræðisaldri þeysa
um á gæðingum, en á hestbaki naut
Ingólfur sín virkilega vel.
Ég kveð þennan góða vin minn
með sömu orðum og hann kvaddi
mig í síðasta sinn þá er ég heimsótti
hann í Skógarbæ: „Góður guð
geymi þig, og berðu fjölskyldu þinni
góðar kveðjur mínar.“
Skúli Jónasson.
+ Jóhanna Sig-
ríður Einars
dóttir fæddist í
Stykkishólmi 18.
janúar 1957. Hún
lést á Landspítal-
anum hinn 15. maí
siðastliðinn og fór
útför hennar fram
frá Bústaðakirkju
25. maí.
Með fáeinum orðum
langar mig að kveðja
kæra vinkonu mína,
Jóhönnu Sigríði Einars-
dóttur, sem yfirgaf
þennan heim 15. maí síðastliðinn. Er
dauðinn ber að dyrum jafn óvænt og
þennan vordag, þegar allt er annars
að vakna til lífs, verður mér orða
vant og erfitt að lýsa harmatilfinn-
ingum við fréttina af skyndilegu
andláti elskulegrar vinkonu.
Fundum okkar Jóhönnu bar fyrst
saman, þegar hún var ráðin fyrsti
framkvæmdastjóri Sambands ís-
lenskra myndlistarmanna, en þá var
ég formaður samtakanna. Það var
happ að ráða Jóhönnu til starfa.
Ungum samtökum veitti ekki af
krafti og eljusemi til að takast á við
öll þau brýnu verkefni, sem biðu úr-
lausnar. Skipulagshæfileikar og
skarpskyggni Jóhönnu, áhugi á
viðfangsefnunum, ásamt vilja og
þreki, komu samtökum okkar mynd-
listarmanna til góða á hárréttum
tíma og urðu þeim ómetanleg. Oft
þurfti að vinna óeigingjarnt starf við
uppbyggingu samtakanna og á veg-
um þeirra, og Jóhanna lá aldrei á liði
sínu, hvort sem það var við undir-
búning myndlistarþinga, útgáfu
fréttabréfs eða við dagleg störf á
skrifstofú. Útsjónarsemi hennar var
óskeikul við að útbúa skrifstofu SÍM
á nútímavísu, en áður má heita að
starfsemin hafi farið fram við ferm-
ingarskrifborð og skólaritvél. Hún
sá um bókhald og rekstur samtak-
anna af röggsemi, glaðværð og
dugnaði í átta ár og átti sinn þátt í
að gera Samband íslenskra mynd-
listarmanna að því sem það er í dag.
Fyrstu árin, sem hún starfaði hjá
SIM, sat hún alla fundi stjómar og
fulltrúaráðs og þeir vora margir þau
ár, sem ég þekkti best til, 1986-1989,
oft eftir venjulegan vinnutíma. Mátti
treysta því að allt kæmist til fram-
kvæmda, sem til hennar var beint.
Ötulli og ósérhlífnari starfsmann er
ekki hægt að hugsa sér og veit ég að
af sömu atorku fór hún að starfa hjá
félaginu Heyrnarhjálp eftir starfsár
sín hjá SÍM.
Jóhanna og Ólafur Jónsson, mað-
ur hennar, eignuðust tvær bjart-
hærðar og fallegar stúlkur á þessum
áram, Úlfhildi, 14. október 1985, og
Sólkötlu, 3. júlí 1991, ástkærar for-
eldram sínum. Þær eiga eftir að
bera með sér minninguna um móð-
ur, sem gaf þeim ástúð, umhyggju,
hlýju og glaðværð, sem Jóhanna átti
ómælda.
Fyrir rúmri viku kvöddumst við
Jóhanna glaðar og kátar að lokinni
hressilegri kvöldgöngu eftir að hafa
ákveðið margar slíkar í sumar. Síð-
an fór ég til útlanda, en mín elsku-
lega vinkona í óvæntara og lengra
ferðalag yfir móðuna miklu. Hún
mun þó verða mér nálæg í minning-
unni, björt, hlý og falleg, ætíð létt og
geislandi af kátínu, ákveðin í fasi og
framgöngu.
Með þökk og söknuði kveð ég
Jóhönnu Sigriði Einarsdóttur, góð-
an starfsfélaga og góða vinkonu, og
votta eiginmanni hennar, Ólafi Jóns-
syni, dætranum Úlfhildi og Sólkötlu,
foreldram hennar og systkinum
mína innilegustu samúð. Guð veri
með ykkur og styrki ykkur í sorg-
inni.
Guðný Magnúsdóttir.
Hún stóð fremst á sviðinu í gamla
samkomuhúsinu í Stykkishólmi og
lék aðalhlutverkið. Hún var stærst,
hún var þroskuðust og hún dreif
bekkjarsystkin sín áfram með áræði
sínu og útgeislun. Leikritið fjallaði
um lífið í sjávarþorpi
úti á landi. Þau vora
aðeins 12 ára en þau
höfðu samið leikritið
sjálf og æft undir
stjórn Ólafs Jónssonar
kennara. Markið var
sett hátt. Fagmenn
voru kvaddir til, m.a.
leikmyndahönnuður
fenginn að sunnan.
Sýningin var einstök
og var flutt fyrir troð-
fullu húsi í nokkur
skipti. Þetta var vorið
1969. Gríðarlegt at-
vinnuleysi grúfði á
þessum tíma yfir Stykkishólmi,
deyfð og drangi. Ég er með þá per-
sónulegu kenningu að þetta verk
nemendanna og ekki síst kraftur
Jóhönnu á sviðinu hafi verið tákn
um þá endurreisn sem átti sér stað í
Stykkishólmi í upphafi 8. áratugar-
ins.
Svo liðu árin. Úr nokkurri fjar-
lægð fylgdist ég með Jóhönnu eins
og öðram nemendum sem ég kynnt-
ist þann stutta tíma sem ég kenndi
vestra. Það kom mér því ekki á
óvart þegar ég frétti mörgum áram
síðar af ástríku sambandi hennar og
Ólafs eftir að leiðir þeirra lágu sam-
an hér syðra. Hann dýrkaði þessa
stúlku og hafði talað svo fallega um
hana. Sannari ást og innilegri held
ég að hafi verið vandfundin enda
fóra þau alla leið til Hveravalla í
nokkurra ára einangrun til að njóta
hvort annars. Þeim einum líkt. Fyrir
nokkrum áram kynntist ég Jóhönnu
á nýjum vettvangi og ég er þakklát-
ur og hreykinn af því að hafa stuðlað
að ráðningu hennar sem fram-
kvæmdastjóra Félagsins Heymar-
hjálpar. Stjóm félagsins vildi gera
Heymarhjálp að skarpari baráttu-
samtökum fyrir allt heyrnarskert
fólk á íslandi, hefja útgáfu félags-
blaðs, halda málþing og fræðslu-
fundi. Við leituðum að kraftmiklum
framkvæmdastjóra sem gæti stýrt
slíkum verkum.
Þegar ljóst var að Jóhanna var
meðal umsækjenda var valið ekki
erfitt. í þau þijú ár sem ég var for-
maður félagsins var samstarf okkar
Jóhönnu náið. Þetta var annasamur
tími. Jóhanna var framkvæmda-
stjóri sem allir formenn og félaga-
stjómir hljóta að óska sér. Hug-
mynd skapaðist á stjómarfundi og
hún var framkvæmd með glæsibrag
og virðingu við verkefnið. Öll verk
undirbjó hún af mikilli alúð,
nákvæmni og ekki síst smekkvísi og
var til þess tekið hvað hún setti sinn
stíl á öll verk sem hún kom nálægt.
Það var mjög gott að vinna með
Jóhönnu. Hún var hreinskiptin,
greind og sá alltaf lausnir á öllum
málum. Hún var áræðin og hikaði
ekki við að standa á rétti sínum eða
félagsins þegar þess þurfti með.
Heyrnarskerðing hennar gerði hana
hæfari til að setja sig enn betur inn í
málefni þeirra sem hún vann fyrir.
Hún hafði óhemju gott vald á ís-
lenskri tungu og fágað málfar.
Áhugamál Jóhönnu síðustu árin var
söngurinn. Hún var komin í form-
legt söngnám og ég veit að það var
yndi hennar og gleði. Ég kynntist
söngkonunni Jóhönnu mjög óvænt
og nánast fyrir tilviljun er við sátum
árlega þemadaga NHS sem haldnir
vora í húsakynnum Stórþingsins í
Ósló fyrir tveimur árum. Eitt kvöld
þessara þemadaga þótti okkur held-
ur dauflegt yfir þátttakendum. Á
svæðinu var stæðilegur flygill og
þótti okkur tilvalið að koma nokkra,
lífi í samkomuna með því að taka
nokkur lög. Jóhanna stillti sér upp
við hljóðfærið og söng hvert íslenska
ættjarðarlagið á fætur öðra, hún
kunni ógrynnin öll af textum. Þetta
var að sjálfsögðu fágaður söngur og
agaður eins og allt sem frá Jóhönnu
kom. Ég mátti hafa mig allan við að
fylgja henni eftir við flygilinn enda
var þessi „konsert" algjörlega óæfð-
ur. Það kom okkur öllum sem þarna
vora á óvart hve Jóhanna var hæfi-
leikarík söngkona. Þetta var óg-
leymanleg stund. Þarna naut hún
sín sem aldrei fyrr og minningarnar-
frá því hún var 12 ára á gamla
sviðinu í Stykkishólmi komu eins og
leiftur upp í hugann.
Það er ekki hægt að minnast
Jóhönnu án þess að nefna móður-
hlutverkið. Ég get vart ímyndað
mér ástríkari móður en hana. Þrátt
fyrir allar annir í krefjandi starfi var
hún alltaf með hugann og jarðsam-
bandið við dætur sínar og heimilið.
Það var sorglegt hve heilsufar
Jóhönnu var tæpt síðustu misserin.
Það var eins og það lægju á henni
einhver torkennileg álög. Þessari
lífsglöðu og þróttmiklu konu sem
vildi standa í stafni og hrífa fólk með
sér til allra verka var greinilega
bragðið. Starfsorka hennar var
skert og líkamsþrótturinn fylgdi
ekki huganum eftir. En nú síðustu
dagana var til þess tekið að henni
leið mun betur og framtíðin bjartari.
Hún hafði haft það á orði að hefja
fulla vinnu aftur og hún æfði stíft
fyrir lokatónleika í söngnáminu en
þá kom áfallið eins og hendi væri
veifað, - snöggt og óvægið.
Við, vinir og samstarfsfólk, sem
syrgjum þessa konu, drúpum höfði í
máttvana sorg. Ég kveð Jóhönnu
með þakklæti í huga fyrir þann tíma
sem leiðir okkar lágu saman. Ég
sendi vini mínum Ólafi, dætranum
Úlfhildi og Sólkötlu, foreldram
Jóhönnu og systkinum mínar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Friðrik Rúnar Guðmundsson.
Jóhanna Sigríður Einarsdóttir
var framkvæmdastjóri Sambands ís-
lenskra myndlistarmanna, SÍM,
þegai- við hittumst fyrst en ég sat þá
í stjórn sambandsins fyrir hönd
Leirlistarfélagsins. Á þessum tíma
var mikið að gerast í hagsmunamál-
um myndlistarmanna og vann
Jóhanna af lifi og sál í þágu þeirra.
Það var oft krefjandi og vanþakklátt
starf. Vinskapur okkar óx og dafnaði
og Jóhanna varð mér afar kær.
Alltaf var af nógu að taka þegar við
hittumst. Jóhönnu var ekkert
óviðkomandi, sífelldar vangaveltur
um lífið og tilveruna og frásagnar-
máti hennar var einstakur. Henni
tókst að klæða hversdagsleikann í
spaugilegan búning og alltaf hreif
hún mann með sér í ákafa sínum og
einlægni. Hún gaf mér dýrgrip er
hún mælti til mín á eftirminnilegri
stund í lífi mínu og það var yndislegt
að hlýða á hana syngja. Við höfðum
ákveðið að hittast oftar og hlæja
saman, því það gerði sálartetrinu
svo* gott.
Ég græt þig, Jóhanna, þú gamla
vitra sál.
Fyrir mína hönd og Sambands ís-
lenskra myndlistarmanna sendi ég
Ólafi, Úlfhildi, Sólkötlu, Elínu
Jónínu og öðrum aðstandendum
innilegar samúðarkveðjur.
Bryndfs Jónsdóttir
formaður SIM.

Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma,
langamma og langalangamma,
MARGRÉT JÓHANNA HANSEN,
Dalbraut 27,
Reykjavík,
andaðist á Sjúkrahúsi Reykjavíkur sunnu-
daginn 24. maí.
Aðstandendur.
JÓHANNA SIGRÍÐUR
EINARSDÓTTIR