Morgunblaðið - 27.09.1998, Blaðsíða 39

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
SUNNUDAGUR 27. SEPTEMBER 1998 39 '
væri máttfarin í rúmi sínu, var þá
eins og ætíð mikill kærleikur sem
kom frá henni. Hún brosti til okk-
ar, hélt í hendur okkar og kyssti
þær. Hún sagði að sér liði vel, var
sátt við að vera að fara í þá ferð
sem bíður okkar allra. Hvílíkur
friður sem fylgdi henni, enda hafði
hún' lagt ríkulega inn hjá æðri
máttai-völdum. Við fundum til gleði
fyi-ir hennar hönd að fá nú að
mæta Guði sínum á himnum.
Viljum við í lok þessara fáu orða,
þakka samfylgdina við þessa ein-
stöku konu og óska henni Guðs
blessunar á nýjum samastað.
Jónína og Skúli.
Hún elsku amma er dáin. Með
örfáum orðum langar okkur að
kveðja hana. Hugsanir og minning-
ar þjóta í gegnum hugann.
Pað var svo gaman að heim-
sækja hana ömmu. Hún var svo
ánægð að sjá okkur og tala nú ekki
um að fá að sjá langömmubörnin
sín. Hún ljómaði þegar hún sá þau.
Alltaf vildi hún vera að færa okkur
eitthvað. Ef það kom fyrir að við
hrósuðum nýjum hlut hjá henni þá
sagði hún iðulega „þið megið nú
bara eiga þetta“.
Hún var mjög falleg gömul kona.
Augun brún og mjög góðleg, silfur-
grátt hárið og húðin ótrúlega slétt
þó árin væru að verða 95 þegar
hún dó.
Eitt af því sem amma hafði mjög
gaman af, það var að syngja. Hún
hafði hjá sér á Droplaugarstöðum
ljósritað sönghefti þar sem textinn
hafði verið stækkaður svolítið.
Þegar við komum í heimsókn til
hennar þá sungum við iðulega svo-
lítið saman. Eitt af uppáhalds lög-
unum var „í bljúgri bæn“ og það
sungum við oft saman:
í bljúgi’i bæn og þökk til þín
sem þekkir mig og verkin mín
ég leita þín, guð, leiddu mig
og lýstu mér um ævistig.
Þó svo að amma sé dáin mun hún
lifa áfram í minningum okkar.
Blessuð sé minning hennar.
Sólrún, Úlfur og börn.
Hlýir sumai-vindar bjartar næt-
ur og lykt af nýþurrkuðu heyi.
Þessi tilfínning kemur upp í hug-
ann þegár við minnumst þess tíma
þegar Finna frænka kom í heim-
sókn til okkar í Rrossgerði.
Á þessum árum gekk hún alltaf
undir Finnu frænku nafninu. Við
systkinin höfðum svo mikið heyrt
talað um föðursystkin okkar
Finnu, Möllu og Steina. Þau
bjuggu öll í Reykjavík og við sáum
þau þess vegna sjaldan. Mikill var
spenningurinn að fá að kynnast
henni Finnu frænku. Og ekki urð-
um við fyrir vonbrigðum. Okkur
fannst hún sameina það tvennt að
vera háttvís borgardama og glettin
ung kona, þó var hún komin á sex-
tugsaldur þegar við kynntumst
henni. Hún ætlaði að dveljast
nokkra daga hjá bróður sínum og
mágkonu. Pabbi var svo ánæður að
sitja á kvöldin og tala við systur
sína og saman rifjuðu þau upp at-
vik úr bernsku sinni. Og við fund-
um fyrir samheldninni og væntum-
þykjunni á milli þeirra. Og ekki
fannst okkur lítið spennandi þegar
hún dró upp úr pússi sínu pakka
handa hverju okkar. Það ein-
kenndi Guðfinnu frænku alla tíð að
hafa sannkallaða ánægju af því að
gefa.
Seinna þegar við komum til
Reykjavíkur var ekki lítis virði að
eiga að þetta trausta frændfólk
sem skaut yfir mann skjóli hvenær
sem var. Og ekki var hún Finna
eftirbátur annarra í því fremur en
öðru.
Þótt hún byggi ekki í stórum
íbúðum þá var alltaf pláss hjá
henni. Haustið 1971 bjó ég (Krist-
borg) hjá henni í fimm vikur. Þá
bjó hún inni í Safamýri. Það var
góður tími fyrir mig. Við ræddum
oft saman um lífið og tilveruna.
Hún sagði mér ýmislegt frá þeim
tíma sem hún var að alast upp í
Krossgerði. Þá rifjaði hún gjarn-
an upp það sem vakti gleði og
kallaði fram hlátur. Við töluðum
líka um það sem hafði verið erfitt
og skilið eftir ör. Mér fannst hún
frænka okkar hafa einstakt lag á
því að sjá það jákvæða við lífið og
fólk. Og vinamörg var hún. Á
þessum árum var hún í vináttu-
sambandi við fjöldann allan að
fólki, bæði Austfirðinga búandi í
bænum, gamla vinnuféiaga og
marga aðra.
Finna frænka átti góða og sam-
heldna fjölskyldu. Stelpurnar
hennar, eins og hún kallaði þær
alltaf, Stella, Þóra og Didda voru
hennar fjársjóður. Þær ól hún upp
ein eftir að hafa misst eiginmann
sinn í sjóslysi. Tengdasynirnir
reyndust henni vel svo og barna-
börnin öll. Hún var svo sannarlega
rík hún frænka okkar og það
fannst henni líka.
Við frænkurnar, börn þeirra
Krossgerðissystkina, stofnuðum
saumaklúbb árið 1980 sem gengur
undir nafninu frænkuklúbburinn. I
honum voru þær systur Guðfinna
og Málfríður aldursforsetar ásamt
Rósu, ekkju Björgvins bróður
þeirra. Klúbburinn hefur orðið til
þess að böndin hafa hnýst fastar
en ella og samstaðan sem hefur
alltaf verið mikil milli þessa frænd-
garðs er enn meiri. Yfir þessu
gladdist Finna og fylgdist með
klúbbnum þó ekki kæmist hún
mikið með síðustu árin. Hún
gladdist þegar hún vissi að við
skemmtum okkur. Þannig var hún.
Við ættingjarnir hittumst mörg í
hófi sem við héldum í Sunnuhlíð í
Kópavogi síðastliðið haust. Það var
haldið til heiðurs Finnu og Aðal-
steini sem ekki komust á ættar-
mótið sem við héldum í Krossgerði
síðastliðið sumar. Þangað kom
Finna fallega klædd með glampa í
brúnum augunum, geislandi eins
og alltaf. Við vottum ættingjum
Guðfinnu frænku okkar dýpstu
samúð okkar og þökkum Guðfinnu
ógleymanlega samfylgd.
Rósa mágkona, Fjóla Margrét,
Kristborg, Einar og Sigurður.
Enginn þarf að óttast síður
en Guðs bama skarinn fríður,
fugl í laufi innsta eigi,
ekki stjarna á himinvegi.
Hann vor telur höfuðhárin,
heitu þerrar sorgartárin,
hann oss verndar, fatar, fæðir,
frið og líf í sálum glæðir.
Svo er endar ógn og stríðin,
upp mun renna sigurtíðin,
oss þá kallar heim til hallar
himna Guð, er lúður gjallar
Friðrik Friðriksson
Elskuleg föðursystir mín er lát-
in. Mig langar til að minnast
frænku minnar með nokkrum orð-
um.
Það var alltaf mikils virði fyrir
föður minn að geta haft samband
við systur sína hér í Reykjavík. Og
frá því að ég var lítil, fékk ég oft að
fylgja með í heimsókn til frænku,
en því nafni kallaði ég hana alltaf.
Þá tók hún okkur opnum örmum,
full af hlýju og umhyggju. Æsku-
stöðvarnar austur á Berufirði voru
ofarlega í hugum systkinanna.
Margs er að minnast og þau áttu
margar dýrmætar minningar frá
gömlum tíma. Nú er aðeins faðir
minn eftirlifandi af systkinahópn-
um.
Guðfinna var búin að lifa langa
ævi, var 94 ára er hún lést en ung
að árum fékk hún að kynnast sorg-
inni. Hún varð ekkja aðeins 37 ára
gömul, árið 1941, þegar Eiríkur
eiginmaður hennar drukknaði. Þá
voru dætur hennar þrjár aðeins
níu, sjö og fjögurra ára. Það er
erfitt að gera sér í hugarlund hvað
þetta hefur verið erfitt tímabil en
frænku minni tókst með undra-
verðum hætti að yfirstíga alla erf-
iðleika. Það sem einkenndi hana
var viljastyrkur, bjartsýni og trú á
lífið. Eftir þetta fór Guðfinna að
vinna utan heimilis, Hún var ein-
staklega dugleg og ósérhlífin kona.
Guðfinna lagði mikla rækt við
fjölskyldu sína, ættingja og vini og
á nú stóran hóp afkomenda. Það
má því segja, þrátt fyrir fráfall
eiginmanns síns, hafi hún orðið
mjög lánsöm í lífinu. Hún naut
virðingar og velvildar samferða-
manna alla ævi. Umhyggja ætt-
ingja og vina fyrir velferð Guð-
finnu síðustu æviár hennar var líka
aðdáunarverð. Fyrir það ber að
þakka.
Á kveðjustund þakka ég elsku
frænku minni fyrir góð og hugljúf
kynni sem ég mun ávallt varðveita
í hjarta mínu. Ég bið góðan Guð að
geyma hana og ástvini hennar um
alla framtíð.
Vilborg Aðalsteinsdóttir.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, minn náðarkraftur
mín veri vöm í nótt.
Æ, virzt mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Pýð. S. Egilsson)
Elsku frænka. Nú þegar þú hef-
ur fengið hvfldina langar mig að
þakka þér þær samverustundir
sem ég hef átt með þér. Margs er
að minnast, en þó aðallega hversu
ljúf og gjöful manneskja þú varst.
Eg man ætíð þá stund er ég var á
mínum unglingsárum og ákvað að
fara af landi brott í nokkra mán-
uði. Þú varst sú eina sem ég sá
ástæðu til að kveðja sérstaklega,
hringdi ég í þig og þú tókst mér
svo hlýlega og bauðst mér til þín í
kjötsúpu. Mér hafði aldrei þótt
kjötsúpa neitt sérstaklega góð, en
hún Guðfinna frænka mín, hún
kunni nú að elda kjötsúpu, og átt-
um við yndislega stund saman.
Fór ég því södd og sæl í hjarta frá
þér í Safamýrinni í mína ferð.
Ég vil þakka þér hversu umhug-
að og vænt þér þótti um hana syst-
ur þína, móður mína. Meðan hún
var veik varst þú óþreytandi í því
að hringja í okkur systkinin til að
sjá til þess að við hugsuðum vel
um hana, því að fóður okkar látn-
um vissir þú best hvers hún þarfn-
aðist helst. Hún var litla systir þín,
þú hafðir oft þurft að hafa áhyggj-
ur af henni, en við börnin hennar
aldrei.
Ometanlegur er sá langi tími
sem þú gast verið með okkur í
„frænkuklúbbnum". Þar hittumst
við allar saman nokkrum sinnum
yfir veturinn. Alltaf tókstu mér
ásamt öllum öðrum hlýlega eins og
þér var einni lagið. Ég þakka fyrir
allar þær stundir.
Ég votta dætrum þínum,
tengdasonum og öllum þínum af-
komendum mína dýpstu samúð.
Guð geymi þig elsku frænka.
Þóra Gunnarsdóttir.
Mín kæra frænka Guðfinna
Gísladóttir er látin í hárri elli, tæp-
lega 95 ára gömul. Hún tengist
æsku minni sterkum böndum því
núkill samgangur var milli heimilis
foreldra minna og hennar og auk
þess að vera náfrænka var hún
eins konar stóra systir fóður míns.
Margs er að minnast frá þessum
árum en efst er mér í huga hvað
gott var að vera nálægt henni því
hún hafði svo róandi og þægileg
áhrif á mann. Hún var svo prúð í
fasi, hláturmild og jákvæð gagn-
vart öðru fólki.
Ekki var nú aðeins það að hún
hefði góð áhrif á huga manns held-
ur steikti hún þær bestur kleinur
sem um getur. Að sitja við eldhús-
borðið hjá henni með ískalt mjólk-
urglas og háma í sig kleinurnar
hennar jafnóðum og hún steikti
þær er nokkuð sem ekki er auðvelt
að ímynda sér án þess að upplifa
það sjálfur. Ég var trúlega nánari
henni en aðrir á mínu æskuheimili
vegna þess að ég var skírður í höf-
uð manns hennar og naut ég nafns
á margvíslegan hátt. Svo lengi sem
hún treysti sér til kom hún í af-
mæli mín og gjafir hennar voru
oftast annars konar en annarra,
gjarnan ljóðabækur sem ég á og
geymi.
„Finna frænka“, eins og hún var
alltaf kölluð heima, var ættuð af
Austurlandi, frá Krossgerði á
Berufjarðarströnd, en aðrir munu
hér rekja ættir hennar nánar. Því
miður fór hún ekki varhluta af
mótlæti í lífinu. Ung missti hún
tvo eldri bræður sína saman í sjó-
slysi á Berufirði og rétt innan við
fertugt missti hún svo einnig
mann sinn í sjóinn og stóð ein uppi
með þrjár ungar dætur þeirra.
Eiginmaður hennar var Éiríkur
Þorvaldsson frá Karlsstöðum á
Berufjarðarströnd.
Þrátt fyrir þetta mótlæti tel ég
að Guðfinna hafi verið gæfumann-
eskja því hið góða samband henn-
ar við fólk sem hún starfaði með
og umgekkst var henni og þeim
mikils virði.
Dætur hennar þrjár, sem allar
menntuðu sig til starfa í heilbrigð-
isgeiranum, hafa verið henni
meira en venjulegar dætur því
samband þeirra og hlýja er nokk-
uð sem ekki var hægt annað en
taka eftir og dást að og það sama
á við um tengdasyni og barna-
börn. Síðustu ár sín dvaldi Guð-
finna á Droplaugarstöðum í
Reykjavík, leið henni mjög vel þar
og mér er til efs að aðrir hafi feng-
ið jafntíðar heimsóknir sinna nán-
ustu og hún og segir það sína
sögu. Ég kom stöku sinnum til
hennar og nú fyrir þremur vikum
heimsótti ég hana, þá var dóttur-
sonur hennar, milli tvítugs og þrí-
tugs, að lesa fyrir hana ljóð og nú
nokkrum dögum fyrir andlát
hennar sá ég að mjög var af henni
dregið en ánægjan og hlýjan var
hin sama.
Guðfinna öðlaðist það sem ég tel
hvað eftirsóknarverðast, gott
lundarfar. Að lokum vil ég ljúka
þessum fáu orðum mínum með því
að minnast þess hve fallega Guð-
finna klæddi sig, gjarnan í fallega
lit föt og meira í stíl við sér yngra
fólk. Við fjölskylda mín kveðjum
hér með þessa góðu konu og vott-
um fjölskyldu hennar samúð.
Eiríkur Hannesson.
Elsku frænka. Þú varst til í lífi
okkar systra allt frá því að við
munum fyrst eftir okkur. Minn-
ingarnar eru allar jafn ljúfar og
góðar. Brosið þitt og faðmlag alla
tíð þegar við hittumst er okkur
ógleymanlegt. Að hafa fengið að
þekkja þig teljum við forréttindi
vegna gæða þeirrar persónu sem
þú varst. Þú leitaðir ætíð eftir því
góða í fari hvers einstaklings
hverju sinni. Þar sem við sitjum
og hugsum til þín er okkur efst í
huga hversu mikil kona þú varst.
Þér öðlaðist sú gæfa á þinni löngu
lífsgöngu að gefa ótakmarkað af
sjálfri þér til okkar allra sem þér
yngri eru. Við þökkum þér, elsku
frænka, samfylgdina og alla þá
hlýju og væntumþykju sem þú
hefur gefið okkur.
Sofðu rótt.
Þínar systurdætur.
Vilborg, Guðfinna, Guðbjörg.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett. Sé
handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni. Auðveldust er móttaka
svokallaðra ASCII-skráa, öðru nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukerfin Word og Wordper-
fect eru einnig auðveld í úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins í bréfsíma 569 1115, eða á
netfang þess (minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið greinina inni í bréfinu, ekki sem
viðhengi. Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum. Það eru vinsamleg tilmæli að lengd
greina fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd — eða 2.200
slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
t
Okkar hjartkæri sonur, bróðir, barnabarn og
frændi,
ATLI SNÆR JÓNSSON,
Borgarvík 15,
Borgarnesi,
lést á Barnaspítala Hringsins 25. september.
Sædís Björk Þórðardóttir, Jón Heiðarsson,
Ólafur Þór Jónsson,
Þórður Á. Þórðarson, Ólafía Gestsdóttir,
Heiðar Jóhannsson, Fanney Hannesdóttir
og frændfólk.
+
Elskuleg eiginkona mín, móðir, tengdamóðir,
amma og langamma,
ÓLAFÍA JÓHANNSDÓTTIR,
Álfhólsvegi 8,
Kópavogi,
sem lést sunnudaginn 20. september, verður
jarðsungin frá Kópavogskirkju miðvikudaginn
30. september kl. 13.30.
Karl Einarsson,
Kristján Jón Karlsson, Petra Jónsdóttir,
Dröfn H. Farestveit, Arthur K. Farestveit,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Okkar ástkæri faðir, bróðir, afi og langafi,
VALMUNDUR JÓN ÞORSTEINSSON,
andaðist á Hrafnistu 18. þessa mánaðar.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hins
látna.
Innilegar þakkir fyrir samúð og vinarhug.
Elísabet Valmundsdóttir,
Rannveig Valmundsdóttir,
Valgerður Þorsteinsdóttir,
Gunnfinna Þorsteinsdóttir Green.