Morgunblaðið - 06.02.1999, Blaðsíða 62

62 LAUGARDAGUR 6. FEBRÚAR 1999
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
+ Hjörvar Vestdal
Jóhannsson
fæddist á Giljum,
Lýtingsstaðahreppi í
Skagafirði 6. maí
1945. Hann lést af
slysförum miðviku-
daginn 27. janúar
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans voru Ingi-
björg Gísladóttir, f.
17. ágúst 1915, d. 3.
janúar 1996, og Jó-
haim Jóhannsson, f.
27. ágúst 1920. Börn
þeirra auk Hjörvars
eru: Bróðir, f. 14. júlí
1941, d. 13. október 1941, Sigur-
laug Heiðrún, f. 19. desember
1942, Eyþór Sævar, f. 27. mars
1944, Guðjóna, f. 10. maí 1946,
Bergdís Lína, f. 18. febrúar 1948,
Haukur Gils, f. 15. maí 1949, Guð-
rún Margrét, f. 28. maí 1950,
Hjalti Viðar, f. 16. nóvember
Þær fréttir sem bárust okkur að
kvöldi 27. jan. sl., að elskulegur
tengdafaðir minn hafði látist í
bílslysi fyrr um kvöldið eru þung-
^bærari en nokkur orð fá lýst. Hvers
vegna hann var tekinn frá okkur á
svo sviplegan hátt fæ ég aldrei skil-
1951, Hlynur Unn-
steinn, f. 29. apríl
1953, Gísli Heiðar, f.
18. maí 1954, Hjörtur
Hvannberg, f. 18.
maí 1954, Þórey Sig-
urbjörg, f. 16. ágúst
1955, Rúnar Berg, f.
2. júní 1957.
Hjörvar kvæntist
ekki en átti einn son
með Þuríði Ósk Sig-
ursteinsdóttur, Krist-
ján Inga Vestdal, f. 7.
júlí 1974, og er hann
kvæntur Jórunni
Maríu Ólafsdóttur, f.
18. desember 1976.
Hjörvar vann ýmis störf en síð-
ustu 14 árin bjó hann á Hofi í Lýt-
ingsstaðahreppi í Skagafirði og
stundaði fjárbúskap.
Utför Hjörvars fer fram frá
Goðdalakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.00.
ið. Við sem áttum eftir að gera svo
margt saman og ræða svo margt.
Eg man þegar leiðir okkar Hjörv-
ars lágu saman í fyrsta sinn. Það
var um páskana ‘93 þegar við Ingi
fórum heim að Hofi. Þar tók hann á
móti okkur í bæjarhlaðinu sposkur
á svip. í þeim heimsókn, eins og í
svo mörgum öðrum eftir það, sátum
við í eldhúsinu og spjölluðum langt
fram á nætur. Þar voru ýmis mál
rædd, hvort sem það voru lausnir á
heimsmálunum eða mál sem sneru
að einstaklingnum. I hvert skipti
sem við komum hafði hann stafla af
bókum til að sýna okkur. Oftar en
ekki voru það bækur sem fjölluðu
um sálina og þroska einstaklingsins,
en þau málefni voru Hjörvari ákaf-
lega hugleikin, sem og náttúran og
hennar undur.
Hjörvar var einn sá heilsteyptasti
einstaklingur sem ég hef kynnst.
Hans afstaða til lífsins var einstök,
hann gaf gaum að því sem aðrir
leiddu sjaldnast hugann að. Heim-
spekilegt viðhorf hans til alls og alls
er öðrum til eftirbreytni. Að vissu
leyti var Hjörvar einfari og kunni
því vel að vera einn, en í góðra vina
hópi undi hann sér alltaf vel. Hann
var alltaf fljótur að sjá skoplegu
hliðarnar á málunum og hafði eink-
ar gott lag á að orða hlutina á
skemmtilegan hátt.
Elsku Hjörvar, það er erfitt að
sætta sig við þá staðreynd að þú
sért farinn frá okkur úr þessum
heimi. Það er erfiðara en nokkur
orð fá lýst að hugsa til þess að við
getum ekki heimsótt þig heim að
Hofí framar, að þú takir ekki á móti
okkur í hliðinu, kankvís að vanda.
Einnig er skrýtið til þess að hugsa
að ekki er hægt að hringja í þig
hvort sem það er til að leita ráða hjá
þér, eða til að spjalla um heima og
geima.
Samband ykkar feðganna var
mjög einstakt og fallegt. Þó svo að
landfræðilega hafi verið langt á
milli ykkar þá voruð þið mjög nánir.
Það er erfitt að reyna að skilja af
hverju þú varst tekinn svona
snemma frá okkur, en það hlýtur að
vera tilgangur með þessu öllu sam-
an þó svo að við sem eftir sitjum
eigum erfitt með að skilja það.
Missir okkar, en sérstaklega
Inga, er mikill því þitt skarð verður
seint fyllt. En við trúum því að þér
líði vel á þeim stað sem þú ert á
núna. Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Þín einlæg tengdadóttir
Jórunn.
Er sárasta sorg okkur mætir,
og söknuður huga vom grætir.
Pá líður sem leiftur af skýjum,
ljósgeisli af minningum hlýjum.
(Hallgr.J. Hallgr.)
Kynni okkar hjóna og Hjörvars
eru ekki löng, aðeins örfá ár. Þrátt
fyrir það er margs að minnast, ým-
is smáatvik koma upp í hugann og
einnig önnur stærri sem tengja
okkur órjúfanlegum böndum. Það
sem leiddi okkur saman voru börn-
in okkar, þau ákváðu að ganga í
hjónaband. Við munum aldrei
gleyma okkar fyrsta fundi og okkar
fyrstu „fjallaferð". Við efumst ekki
heldur um að Hjörvar hafi gert
mikið grín að því þegar kaupstaðar-
fólkið ætlaði á fjöll á litlum fólksbíl
með kerru í eftirdragi og komst
ekki upp fyrstu brekkuna sem eitt-
hvað reyndi á. Þannig rak hvert at-
vikið annað í ferðinni en heim
komumst við aftur án stóráfalla.
Hjörvar var mjög sterkur og sér-
stakur persónuleiki. Þó svo að hann
byggi einn og afskekkt þá er erfitt
að finna mann sem er jafn víðles-
inn, athugull og fróður og hann.
Það var gaman að hlusta á hann
segja frá á sinn kankvísa hátt.
Hann skorti ekki skopskynið og gat
auðveldlega séð spaugilegu hliðarn-
ar á málunum. Segja má að hann
hafi verið afdalabóndi varðandi bú-
setu en heimsborgari var hann í
hugsun. Við söknum þess að eiga
ekki fleiri ár með honum því við átt-
um eftir að ræða svo margt og hann
var búinn að lofa því að verða gam-
all.
Tengdasonur okkar er einkabarn
Hjörvars og þó svo að fjarlægðin
milli þeirra feðga hafi verið töluverð
þá hefur verið yndislegt að fá að
fylgjast með því nána og innilega
sambandi sem var milli þeirra.
Þetta samband byggðist á traustum
tilfinningum sem voru og eru óháð-
ar tíma og rúmi. Að lokum viljum
við votta fóður Hjörvars, systkin-
um, fjölskyldum þeirra og öðrum
aðstandendum okkar dýpstu samúð.
Og elsku Ingi og Jórunn, megi al-
góður Guð styðja ykkur og styrkja í
ykkar miklu sorg.
Ólafur og Ragnheiður.
HJORVAR VESTDAL
JÓHANNSSON
VALDIMAR
JÓHANNSSON
+ Valdimar Jó-
hannsson fædd-
ist á Skriðulandi í
• # Amarneshreppi í
Eyjafirði 28. júní
1915. Hann lést á
Hjúkrunarheimilinu
Eir 27. janúar síð-
astliðinn og fór út-
for hans fram frá
Dómkirkjunni 3.
febrúar.
Mín fyrstu kynni af
Valdimar Jóhannssyni,
útgefanda, voru þau að
ég sem sendill hjá
Prentsmiðjunni Odda var sendur
með prófarkir til hans á Skeggja-
götuna. Alltaf var mér jafn hlýlega
tekið þótt stundum væri mikið að
^gera hjá forleggjaranum - hann
^sinnti öllum þáttum starfseminnar
og stóð sjálfur við afgreiðslu bóka -
jafnframt því að lesa prófarkirnar,
sem ég var ýmist að koma með eða
sækja. Ég undraðist það oft hve
eljusamur hann var og oft fannst
mér að það gæti ekki verið að hann
þyrfti yfirleitt að hvfla sig. Prófark-
irnar, sem ég kom með að kvöldi,
voru tilbúnar að morgni og ég vissi
að hann las þær sjálfur. En hann
gaf sér samt sem áður tíma til að
spjalla og ég hafði unun af því að
heyra hann segja frá. í mínum huga
var Valdimar yfirburða maður, góð-
ur maður og einstaklega vel gefinn.
Þetta álit mitt hélst
alla tíð og breyttist
ekki eftir að við hófum
önnur og nánari sam-
skipti eftir að faðir
minn féll frá og ég tók
við rekstri fyrirtækis-
ins.
Valdimar var mikil-
vægur viðskiptamaður
en það, sem mér fannst
alltaf mikilvægara, var
vinátta og traust það,
sem þeir sýndu hvor
öðrum. faðir minn og
hann. Ég var svo lán-
samur að eiga áfram-
haldandi samskipti við Valdimar á
þeim nótum, sem gömlu mennimir
höfðu byggt upp og það er mér
ómetanlegt. Hann kunni greinilega
þá grein, sem hann helgaði sig á
þeim árum, sem ég fylgdist með
honum, bókaútgáfu. Hann vissi
hvað fólk vildi helst lesa og hann
hafði alla tíð þann metnað, sem
verður að vera til staðar hjá góðum
bókaútgefanda. Bækur Iðunnar
hafa því alla tíð notið þess að vera
vel unnar að öllu leyti, bæði að
innra gildi og ekki síður því ytra,
sem sneri að okkur. Valdimar var
kröfuharður en aldrei ósanngjam.
En vegna trúar minnar á því að
hann vissi nákvæmlega hvað hann
var að gera hverju sinni var mér
alltaf hulin ráðgáta hvers vegna
hann var alltaf jafn áhyggjufullur
+
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir og afi,
EINAR JÓSEFSSON
frá Borgum,
Smáratúni 21,
Keflavík,
lést á Vífilsstöðum laugardaginn 23. janúar.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk
hins látna.
Þökkum innilega veittan stuðning og samúð.
Sérstakar þakkir til lækna og starfsfólks lungnadeildar Vífilsstaða fyrir
umönnun á liðnum árum.
Kristín Jónsdóttir,
Guðbjörg Nanna Einarsdóttir, Heiðar Snær Engilbertsson,
Kristjana Einarsdóttir Herzog, Brian Martin Herzog,
Jóna Gréta Einarsdóttir, Lárus Milan Bulat
og barnabörn.
þegar kom að jólavertíðinni, sem
hann átti allt sitt undir. Hann var
greinilega varfærinn maður og ekki
haldinn þeirri ofurtrú á sjálfum sér
að hann gæti verið sannfærður um
það fyrirfram að hafa veðjað á réttu
bækurnar. Ég hafði því lúmskt
gaman af því að ræða við hann þeg-
ar mest gekk á fyrir jólin og honum
fannst að nú hlyti allt að fara yfir
um. Innst inni efaðist ég aldrei, ég
hafði þá trú á manninum að honum
gæti ekki skjátlast í þessari grein.
Valdimar var ekki bara útgef-
andi. Hann lét sig þjóðmálin varða
og hafði mjög ákveðnar skoðanir.
Vandað málfar, ótrúlegur orðaforði
og sannfæring hans gerðu það að
verkum að það var erfitt að and-
mæla honum þótt maður hefði aðrar
skoðanir. A þeirri hlið mannsins og
fleirum kunna aðrir vafalaust betri
skil en ég.
Hann á stóran kafla í sögu bók-
mennta á þessri öld, sem við mun-
um lengi búa að. Mér hefur verið
ómetanlegt að hafa átt samleið með
slíkum manni og fyrir það er ég for-
sjóninni þakklátur. Ég tel mig hafa
lært mikið af honum og hans hefur
verið sárt saknað undanfarin ár en
heilsa hans leyfði ekki meira.
Ég vil fyrir hönd okkar Odda-
verja senda aðstandendum Valdi-
mars okkar dýpstu samúðarkveðjur
en minningin um Valdimar í Iðunni
mun lengi lifa.
Þorgeir Baldursson.
Með Valdimar Jóhannssyni er
genginn síðasti töframaðurinn í ís-
lenskri bókaútgáfu. Hann gaf út
bækur af ástríðu og bar virðingu
fyrir lesendum og höfundum. A öll-
um hans langa ferli í bókaútgáfu,
hvort sem viðfangsefnið var sígilt
bókmenntaverk eða dægurfluga til
afþreyingar, var aldrei kastað til
neins höndum. Valdimar var sjálfur
sprottinn úr efnalegri örbirgð ís-
lenskra sveita og þekkti af sjálfum
sér löngunina til fróðleiks og
menntunar. Hann var alla tíð trúr
uppruna sínum og lét aldrei stund-
arhagsmuni stjóma gerðum sínum
eða viðhorfum. Hann var menntað-
ur íslenskur alþýðumaður, sama
hvar hann sat. Aðrir munu rekja
sögu Valdimars. Ég, sem þetta rita,
vil bara þakka fyrir þau kynni sem
ég hafði af honum. Ég var svo lán-
samur að fá að kynnast honum í
starfi. Sögumar, hláturinn og snörp
og óvægin tilsvör í rökræðu, allt er
þetta ógleymanlegt. Ekki síður
íhyglin og vangavelturnar um menn
og málefni. Fyrir þetta þakka ég að
leiðarlokum.
Sigurður G. Túmasson.
BENEDIKT
STEFÁNSSON
+ Benedikt Stef-
ánsson bóndi í
Minni-Brekku fædd-
ist 27. apríl 1915.
Hann lést á sjúkra-
húsinu á Siglufirði
5. janúar síðastlið-
inn og fór útför
hans fram frá
Barðskirkju 16. jan-
úar.
Með því gleggsta í
minningunni frá því að
Benni var heima í Berg-
hyl, era grammafónn-
inn hans og sönglaga-
plöturnar, flestar sungnar af Sigurði
Skagfield að ógleymdum Bjarna
Bjömssyni. Þetta var munaður
þeirra ára. Svo er það myndin af okk-
ur Hvati. Hvatur var kolsvartur
stærðarhestur sem Benni átti. Eitt-
hvert vorið hafði Benni fengið að láni
myndavél og kom að máli við
mömmu, hvort undirrituð mætti ekki
fara í sparifótin og halda í tauminn á
Hvati, á meðan hann tæki af honum
mynd. Jú, þetta leyfi var veitt og ég
snaraðist í gulu blússuna og rauða
skokkinn og svo var smellt af, og
ennþá man ég hvað ég var skjálfandi
hrædd við hestinn, en það var nú til
vinnandi fyrir aðra eins frægð. Mér
finnst að þarna hafi ég verið sex ára
gömul. Þó er það ekkert víst.
Svo er það árið sem Benni bjó á
Móafelli. Það var rétt fyrir jólin að
hann var að koma gangandi neðan úr
Haganesvík og gisti heima á Berg-
hyl. Það kom í minn hlut að ferja
hann yfir ána á Fitjavaðinu og koma
gamla Rauð aftur í hús. Áður en við
kvöddumst dró hann upp úr poka
sínum kertapakka og gaf mér, en
þess er ekki að vænta að nútímafólk
skilji fögnuð tíu ára krakka að eign-
ast heilan pakka af kertum, geta
kveikt ljós og lesið sögu eða dundað
eitthvað án þess að þurfa að biðja
aðra um ljós. Ég fullyrði að sjaldan
hefur önnur jólagjöf glatt mig meira
en þessi.
Ékki verður allra Minni-Brekku
ferðanna minna minnst án þess að
nefna Stínu, enda væri það ómaklegt
í meira lagi. Hafi nokkur kona verið
manni sínum stoð og stytta þá var
það hún, enda var Stína ein af þeim
sem hafði tíma til allra hluta hvernig
sem á stóð og sama hvort það var
heima eða í félagslífinu. Ég held að
þegar hún dó hafi eitthvað af Benna
farið með henni, a.m.k. í bili.
Já, þær vora margar ferðirnar
mínar í Minni-Brekku hvort sem var
sumar eða vetur, þegar
ég var heima á Berghyl.
Ekki síst sótti ég í spila-
mennskuna á vetuma
og þó að „bridsið" væri
ekki komið til þá lærði
ég bæði „brús“ og „vist“
í Minni-Brekku.
Það var um haustið
1951 að ég var að koma
úr sumarvinnu austan
úr Þingeyjarsýslu. Fór í
land af póstbátnum í
Ólafsfirði og sníkti mér
bílfar í Fljótin. Þetta
var á sjálfan gangna-
daginn og þegar við
komum út fyrir ofan Depla vora þar
á ferð tveir ríðandi menn. Þetta voru
þeir nágrannar mínir Benni og Hjalti
í Stóru-Brekku. Ekki var nú sæm-
andi annað en stoppa og heilsa þeim.
Eitthvað aðeins höfðu þeir nú dreypt
á gangnapelanum sem von var á
þessum degi. Við vorum þrjú í bíln-
um og sagði annar strákurinn í galsa,
að hann væri að hugsa um að biðja
mín fyrir konu, hvort það væri ekki í
lagi? Benni var fljótur til svars: „Ég
veit ekkert um hvort þú ert nógu
góður, ég þekki þig ekkert, en þetta
er fóstursystir mín.“ Hann lagði
áherslu á síðustu orðin, sem sagði
mér meira en löng ræða. Þess ber
auðvitað að geta, að ég vai’ 14 árum
yngri en Benni og því krakki þegar
hann hóf búskap. Unnur systir var
bara ársgömul þegar Benni kemur til
pabba og mömmu, og líka mun hann
hafa passað Gunnu systur.
Það fór nú líka svo að árið 1950
flutti Unnur í Bergland, en tveim ár-
um seinna fór ég alfarið úr sveitinni.
Þau frændsystkinin bjuggu því í
nánu og góðu nágrenni alla tíð þar til
Unnur fluttist til Sauðárkróks. Ég
efast ekki um að Benna hafí verið
það eftirsjá þegar Unnur og Sveinn
fóru á Krókinn, en ég býst ekki við að
hann hafi haft þar mörg orð um. Hitt
veit ég að hann gladdist mjög á
haustin þegar Unnur kom í sína ár-
legu vikudvöl á Berglandi bæði með-
an Sveinn var á lífi og eins þau tvö ár
sem Gunna hefur verið með henni.
Hugsa ég að fáir dagar hafi liðið, svo
að hann skryppi ekki ofan í Bergland
meðan á dvöl þeirra stóð.
Við leiðarlok biðjum við Nonni og
systur mínar frænda okkar farar-
heilla til nýrra heimkynna þar sem
bíða vinir í varpa sem von er á gesti.
Samúðarkveðjur sendum við til
Stebba, Jónu og fjölskyldu hennar,
svo og systkina Benna.
Ingibjörg frá Berghyl (Abba).