Morgunblaðið - 28.05.1999, Side 51

MORGUNBLAÐIÐ
reyfara sem annað. Þá má ekki
gleyma stórvini mínum, Andrési
Ond, sem hún var óþreytandi að
snara jafnóðum fyrir bamabörnin.
Hún hafði mikla listræna hæfí-
leika og sótti myndlistar- og tré-
skurðarnámskeið og hafði unun af.
Heimili ömmu hér í Reykjavík,
Baldursgata 9, var í raun félags-
heimili fjölskyldunnar. Þar voru allir
alltaf velkomnir, hvort sem þeir
voi-u glaðir eða hryggir og hjá
ömmu á Baldó áttu allir skjól ef á
þurfti að halda.
Þegar sest var að snæðingi á
Baldursgötunni þurfti oft að minna
ömmu á að setjast, þvi hún var vön-
ust því frá gamalli tíð að borða
standandi og þjóna öðrum til borðs.
Eg sagði þá stundum við hana að
það væri vissara fyrir hana að setj-
ast ekki því henni gæti bara orðið
illt af matnum ef hún færi að bregða
út af vananum.
Arið 1984 brá hún undir sig betri
fætinum og heimsótti mig og Sigríði
Sóleyju Kristjánsdóttur til Fort
Collins í Colorado þar sem við vor-
um bæði við nám. Hún var hjá okk-
ur í þrjá mánuði og sótti meðal ann-
ars vatnslitanámskeið við listadeild
Colorado State University. Það var
nokkuð algengt að ömmur Kínverj-
anna sem þarna voru við nám kæmu
í heimsókn og dveldu langdvölum,
en minna um að Evrópubúamir
yrðu slíks aðnjótandi. Amma heillaði
innfædda sem aðra með lífsgleði
sinni og krafti og var gerður góður
rómur að hinum heimsfrægu ís-
lensku pönnukökum sem hún töfraði
fram. Þegar amma varð áttræð árið
1989 þá opnaði hún sýningu á
Mokka og kenndi þar margra grasa.
Hún sýndi vatnslita-, olíu- og tré-
skurðarmyndir. Sýningin heppnað-
ist vel og vakti að vonum athygli að
„kona á besta aldri“ skyldi vera að
opna sína fyrstu sýningu. Omar
Ragnarsson mætti náttúrulega á
staðinn og tók viðtal við hana.
Árið 1993 fór amma í uppskurð til
þess að láta laga á sér hnén. Hún
varð fyrir því óláni að fá blóðtappa í
aðgerðinni og lamaðist öðrum meg-
in. Hún var meira en ár á spítala og
komst til heilsu aftur að hluta, þótt
lömunin gengi ekki til baka, en
hugsunin var skýr. Bjó hún eftir það
á hjúkrunarheimilinu Skjóli.
A Skjóli fékk hún manna mest af
heimsóknum og var oft glatt á
hjalla. Þegar ég heimsótti hana þá
fengum við okkur oft sérrítár,
konfekt eða þjóðarréttinn kók og
prins póló. Hún fræddi mig um liðna
tíð en ég hana um fréttir af afkom-
endum, ættingjum og vinum sem
hún spurði jafnan um.
Ég man eftir því að í eina tíð
fannst mér sjálfsagt að amma væri
eins og hún var, lífsglöð og skemmti-
leg með mikið og gott skopskyn,
þetta væri bara eins og ömmustað-
allinn segði til um. Hins vegar hef
ég smátt og smátt áttað mig á því að
amma á Baldó var engin venjuleg
amma, heldur ofuramma sem mikil
forréttindi voru að eiga íyrir ömmu.
Bragi Leifur Hauksson.
Nú er hún amma í Reykjavík dá-
in. Amma í Reykjavík bjó á Baldurs-
götunni, en við bjuggum uppi á
Skaga (Akranesi). I minni barnæsku
var mikið ævintýri að fara til
Reykjavíkur. Þá tók tvær klukku-
stundir að keyra íyrir Hvalfjörð en
skemmri tíma að fara með skipinu
(Akraborginni), þannig að bæjar-
ferðimar voru ekki mjög tíðar í þá
daga. Það var alltaf gaman að koma
til ömmu, hún tók á móti okkur með
sínu glaðlega „halloj“ og þar hitti
maður yfirleitt eitthvað af frænd-
fólkinu. Einnig eru mér minnisstæð
spilaglösin hennar, en innihaldið
bragðaðist yfirleitt helmingi betur
úr þeim en öðrum glösum, þau voru
svo falleg.
Þegar ég eltist og fór að geta farið
ein í Akraborgina fjölgaði heimsókn-
unum til ömmu. Við Didda systir
fengum stundum að fara og vera hjá
ömmu. Þær ferðir voru skemmtileg-
ar. Við lærðum að rata um öll Þing-
holtin, fórum út í búð til Manga
Mekk beint á móti, í Finnsbúð, Síld
og fisk eða Bernhöftsbakarí.
_ Amma var alltaf að læra eitthvað.
A þessum árum stundaði hún nám í
Menntaskólanum við Hamrahlíð. Er
mér það minnisstætt þegar við fór-
um þangað með henni og sáum engi-
sprettur í búri - það þótti okkur
merkileg dýr. Einnig var hún á
myndlistamámskeiðum hjá Hringi
Jóhannessyni og í útskurði hjá
Hannesi Flosasyni. Eru þau ófá
verkin sem hún gerði, en hún var
mikill listamaður. Kom það berlega í
ljós er hún hélt sýningu á Mokka-
kaffi á áttræðisafmælinu sínu.
Kettir voru mikil uppáhaldsdýr hjá
ömmu, hún átti alltaf kött. Eru mér
þau Sandró (Alexander Alex-
androvic) bróðir Bismarcks (Hauks
og Grímhildar) og Falín minnisstæð.
Amma hafði mjög gaman af að
segja frá atburðum frá liðinni ævi, en
hún var mjög viðburðarík. Um tví-
tugt fór hún ásamt frænku sinni til
Vesturheims og dvaldi þar í nokkur
ár í San Diego í Kalifomíu. Sagði hún
mér eitt sinn að í Ameríku væm ein-
hverjir fallegustu staðir sem hún
hefði komið á. Amma sneri aftur
heim til Islands með Naný (Angelu)
elstu dóttur sína, sem hafði fæðst
henni þar ytra. Bjuggu þær mæðgur
í Reykjavík þar til amma kynntist afa
mínum, Braga Steingrímssyni dýra-
lækni. Þau fluttu seinna á ísafjörð,
voru þar í stuttan tíma, en bjuggu
lengst af á Egilsstöðum, þar sem afi
var héraðsdýralæknir. Á þessum
tíma eignuðust þau átta böm og er
pabbi minn eitt þeirra. Minningamar
að austan voru henni greinilega mjög
kærar. Hún talaði mikið um Braga
afa, sem dó þegar ég var þriggja ára,
en þannig fékk ég að kynnast honum.
Hann var henni örugglega mjög kær,
því það sem tungunni er tamast er
hjartanu kærast. Nú er amma líklega
búin að hitta hann aftur eftir langan
aðsldlnað.
Elsku amma - þakka þér fyrir
allt.
Þín
Eh'sabet Steingrímsdóttir (Beta).
Nú ert þú horfin á braut, elsku
amma, en við eigum eftir góðar
minningar um þig. Við minnumst
þess þegp þú komst í heimsókn til
okkar í Ólafsvík og dáðumst að því
þegar þú málaðir fjöllin í kring. Það
var líka alltaf spennandi að koma á
Baldó, leggja kapla, skoða Andrés-
blöð og æfa okkur að teikna og mála.
Svo var gott að fá sér kandísmola og
fylgjast með þér skera úr tré.
Þú kunnir svo vel að njóta lífsins
enda varstu fróð um flesta hluti,
hvort sem um var að ræða vísindi eða
listir. Það var auðvelt að ræða við þig
um svo margt, því þú skildir okkur
svo vel þrátt fyrir kynslóðabilið.
Það var gaman að hlusta á sögur
þínar um ferðalög þín um heiminn og
aldrei var húmorinn langt undan
þrátt fyrir veikindin. Við vitum að
heimsóknir okkar á Skjól voru þér
kærkomnar.
Elsku amma, við vitum að síðast>
liðin ár voru þér ekki auðveld þar
sem hugur þinn vildi framkvæma
miklu meira en líkaminn gat. Við vit-
um að þér líður vel þar sem þú ert
núna.
Við þökkum fyrir að hafa kynnst
þér, elsku amma.
Melkorka og Arnbjörg Ösp.
Elsku amma. Minningarnar um
þig geymast í hjarta mínu. Heim-
sóknirnar á Baldursgötuna voru
alltaf ljúfar. Allt sem þú gerðir var
svo aðdáunarvert. Þú varst stórkost-
leg persóna, svo mikill listamaður.
Að setjast í sófann þinn með fullt
af Andrésar Andar-blöðum og te-
bolla var það besta. Mér gat ekki
annað en liðið vel. Ég heillaðist af
öllum myndunum sem þú hafðir
málað og ég held að þú hafir orðið
neistinn hjá mér, þegar ég fór að
nota pensil sjálf, því ég hef eitthvað
af þessum hæfileika, en vantaði
neistann.
Þú varst svo falleg, alveg til hinsta
dags. Það var svo gott að sitja við
hliðina á þér og halda í höndina á þér,
eða strjúka kinnina þína, húðin þín
var svo silkimjúk og hárið svo fallegt.
Alltaf fannst þér gaman að fá
langömmubömin til þín og koma við
þau. Þá brostir þú svo fallega.
Guð geymi þig, elsku amma mín.
Kristín Björg Hermannsdóttir.
+ Kristinn Hall-
bjöm Þorgríms-
son fæddist í Ólafs-
vík 6. nóvember
1927. Hann lést á
Sjúkrahúsi Akra-
ness 22. maí síðast-
liðinn. Foreldrar
hans vom hjónin
Þorgrímur Mar-
teinn Vigfússon, f.
25. mars 1887, d.
27. ágúst 1953, og
Sigrún Málfríður
Sigurðardóttir, f.
20. júlí 1889, d. 16.
maí 1949, og vom þau kennd
við Baldurshaga.
Systur Kristins eru: Kristín, f.
2. ágúst 1908, d. 29. júní 1987;
Laufey, f. 17. desember 1911, d.
15. nóvember 1992, og Þórdís, f.
13. október 1917.
Fyrri kona Kristins var Árný
Anna Guðmundsdóttir, f. 15.
júní 1932. Þeirra böm era: 1)
Þorgrímur Rúnar, f. 5. júlí
1956. Sambýiiskona hans er
Gerður Hmnd Sigurðardóttir
og eiga þau þrjú börn. Einnig á
Þorgrímur tvö böm frá fyrra
hjónabandi. 2) Hafsteinn Heið-
ar, f. 20. desember 1957. Hann á
eitt barn og eitt fósturbarn. 3)
Emil Már, f. 12. aprfl 1959.
Kona hans er Freyja Elín Berg-
þórsdóttir, f. 29. september
1956, og eiga þau þijú böm.
Einnig á Emil eitt barn og einn
fósturson. 4) Hermann Þór, f. 6.
Nú þegar við setjumst niður til að
skrifa nokkrar línur til minningar
um stjúpa og tengdafóður, Kristin
Þorgrímsson, kemur svo ótalmargt
fram í hugann, sem þessi þrjátíu ára
samfylgd skilur eftir í huga manns.
Kynni okkar hófust þegar hann
kynntist eftirlifandi eiginkonu sinni
og móður minni, Ebbu Jóhannes-
dóttur. Frá upphafi þeirra kynna
tókst með okkur góð vinátta, sem
var ekki síst að frumkvæði hans.
Kristinn eða Ninni eins og hann var
jafnan nefndur af þeim sem um-
gengust hann, eða „Ninni í Baldurs-
haga“, var mjög vinnusamur dugn-
aðarmaður, ævistarf hans var sjó-
mennska og störf tengd sjávarút-
vegnum. Sjómennsku hóf hann á
unga aldri eða um fjórtán ára aldur.
Hann stundaði sjó og beitingu frá
Suðurnesjum eins og fjölmargir
ungir menn frá Ólafsvík gerðu í þá
daga. Ninni var í skipsrúmi á mörg-
um aflabátnum, bæði á síldarbátum
á sumrin, á vertíðarbátum á línu og
netaveiðum. Þá var hann um tutt-
ugu ára skeið í skipsrúmi á Hug-
borginni í Ólafsvík hjá þeim bræðr-
um Bergmundi og Vögg, lengst af
sem stýrimaður.
Hann þótti kappsamur verkmað-
ur, sama til hvaða verka hann gekk,
„þurfti helst að vera búinn að ljúka
hverju verkinu í gær“. Það hefur
hann erft frá fóður sínum, því hann
var þekktur fyrir að vera fljóthuga
og áframgengur við það sem hann
gekk að, og sagði oft: „Það hefði nú
mátt vera búið að þessu í gær.“
Snyrtimennska og góð umgengni
voru ofarlega á blaði hjá honum.
Mátti sjá það jafnt utandyra sem
innan, t.d. sást ekki lengi snjór við
dyr eða á bílaplaninu hjá honum, því
var jafnan blásið í burtu. Þá var
hann jafnröskur þegar hann tók sér
pensil í hönd, byrjaði innst og end-
aði við útidyr. Hann var af gamla
skólanum með það að eiga nóg til
hnífs og skeiðar, salta í tunnu og
svoleiðis. Ninni fylgdist vel með
högum okkar fjölskyldu, var iðinn
við að lyfta tólinu og þá oftar en ekki
með eitthvert glens. Honum var um-
hugað að fylgjast með strákunum
okkar, hvemig þeim gengi, hvort
sem það var í vinnunni eða í skólan-
um. Það var áríðandi að allir hefðu
næga vinnu.
Ninni og mamma fóru margar
ágúst 1960. Kona
hans er Hrafnhildur
Karlsdóttir, f. 20.
júlí 1957, og eiga
þau eitt bam.
Einnig á Hermann
eitt fósturbarn. 5)
Ólfna Björk, f. 3.
febrúar 1963. Eigin-
maður hennar er
Þórður Tryggvi
Stefánsson, f. 23.
desember 1963. Þau
eiga eitt barn.
Seinni kona
Kristins er Ebba
Guðbjörg Jóhannesdóttir, f. 23.
septemer 1931. Börn Ebbu frá
fyrra hjónabandi em 1) Jó-
hanna Kristín, f. 13. mars 1949.
Eiginmaður hennar er Trausti
Magnússon, f. 5. nóvember
1947, og eiga þau þrjú börn. 2)
Birgir Bergmann, f. 1. janúar
1951. Kona hans er Christine,
f. 2. desember 1965. Birgir á
fjögur börn. 3) Guðmundur
Heimir, f. 30. nóvember 1954.
Kona hans er Delight, f. 9.
september 1955, og eiga þau
þrjú börn. Birgir og Guðmund-
ur em báðir búsettir í Banda-
ríkjunum.
Kristinn bjó mestan hluta ævi
sinnar í Ólafsvík. Hann starfaði
lengst við sjómennsku eða ann-
að tengt því.
Útför Kristins fer fram frá
Ólafsvíkurkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
ferðir til Ameríku, í heimsókn til
tveggja bræðra minna sem þar búa.
Hafði hann gaman af þeim ferðum,
en engin ferð var fullkomnuð fyrr en
búið var að fara til Las Vegas og
spila þar næturlangt.
Spilaáhugi hans var mikill, sér-
staklega á brids, en nú síðustu árinn
fékk hann útrás fyrir þann áhuga í
starfi hjá félagi eldri borgara í Snæ-
fellsbæ. Lá hann ekki á liði sínu með
að minna félagana á að mæta á þess-
ar samverustundir. Ninni hafði
mikla þörf fyrir að hafa eitthvað fyr-
ir stafni og síðustu árinn beitti hann
nokkur bjóð á viku, eða eftir þörfum
bátsins. Hann hafði gamla mætinga-
tímann á svo hann væri búinn með
sín bjóð á hádegi.
Við hjónin viljum þakka Ninna
fyrir umhyggju og góðvild sem hann
sýndi okkur og fjölskyldum okkar,
frá fyrstu kynnum okkar til hinsta
dags.
Elsku mamma og aðrir aðstand-
endur. Megi hinar ljúfu og björtu
minningar milda söknuðinn og sorg-
ina á komandi tímum.
Hanna og Trausti.
Okkur bræðurna langar að minn-
ast stjúpafa okkar, hans Ninna, í
nokkrum orðum. Þegar við komum
til Ninna og Ebbu ömmu í heimsókn
tók Ninni alltaf vel á móti okkur
með bros á vör og kampakátur, ekki
minnumst við þess að Ninni hafði
nokkurn tíma verið í öðruvísi skapi.
Alltaf var hann tilbúinn að spauga
og gantast við okkur bræðuma. Át-
veislur þeirra Ebbu ömmu og Ninna
afa voru margfrægar, og þar var sko
ekki skorið við nögl. Þegar við
bræðurnir stóðum á blístri var
Ninni tilbúinn á kantinum með ann-
an umgang fyrir okkur og sagði oft-
ast „Hva! Ætlið þið ekki að fá ykkur
meira? Ég veit ekki hvað ég á að
gera við allt þetta kjet.“ Alltaf var
tekið vel á móti manni þegar við
komum til ömmu og Ninna.
Ninni var mikill dugnaðarforkur
og ekki munum við eftir honum sem
manni sem við veikindi átti að stríða.
Hann var staðfastur, hjartahlýr og
dugmikill maður sem gerði gott við
þá sem þurftu á að halda. Ninni var
yfirleitt hrókur alls fagnaðar á
mannamótum og fjölskyldufundum.
Ekki þótti okkur bræðrum leiðinlegt
FÖSTUDAGUR 28. MAÍ 1999 51
----------------------^
þegar Ninni og Trausti Magg voru
að gantast í fjölskylduboðum, okkur
bræðurna verkjaði í magann af
hlátri daginn eftir slíkar stundir.
Ávallt munum við minnast hans
Ninna afa þegar hann brosti síniíi.
blíða og hlýja brosi til okkar, þá var
eins og allar áhyggjur heimsins
hyrfu í burtu.
Elsku Ninni. Þín verður sárt
saknað, en við vitum að þú ert á góð-
um stað þar sem þeir sem í kringum
þig eru fá að njóta návistar þinnar,
kærleiks og vináttu eins og við
bræðumir höfum fengið að njóta í
gegnum árin.
Við vottum Ebbu ömmu og nán-
ustu ættingjum Ninna okkar inni-
legustu samúð á þessari erfiðu
stundu.
Kveðja,
Bergur og Birgir.
í dag verður vinur okkar borinn
til grafar. Mikil sorg býr um sig í
hjarta okkar allra sem til hans
þekktum. Söknuður á eftir að fylgja
á eftir sorginni og aðeins minningin
um hann á eftir að ylja okkur um
ókomna tíma. Mig langar í örfáum
orðum fyrir hönd eiginkonu hans,
barna hennar og okkar systkinanna
að fá að minnast hans og þakka þær
stundir sem við áttum með honum.
Hvert og eitt okkar á sína minn-
ingu um hann en öll eigum við mynd
í huga okkar um góðan og ljúfan
mann, vinnusaman og duglegan sem
vildi gera hlutina strax og helst í
gær því ekkert verk var svo stórt að
akki væri hægt að bretta upp ermar
og hefjast handa. Glettnin í augum
hans og græskulaust gaman gleym-
ist seint svo og viljinn til að leggja
öðrum lið ef hann var beðinn um
það. Þann stutta tíma sem hann
dvaldi á Sjúkrahúsi Akraness heim-
sóttu hann fjölmargir, bæði ættingj-
ar og vinir. Þar kom glögglega í ljós
hve marga velunnara hann átti og
þökkum við þeim öllum þann stuðn-1
ing sem þeir vildu sýna honum og
okkur með því að líta til hans.
Ólína Bj. Kristinsdóttir.
Ég fæ seint þakkað
hversu gott ég á,
þúertsávinur
sem ég mun ávallt dá.
(Rí)
Þetta ljóð eftir son minn Rúnar
kemur upp í hugann þegar ég minn-
ist vinar míns Kristins Þorgrímsson-
ar eða Ninna eins og hann var ætíð
kallaður.
Ég kynntist Ninna árið 1966 þeg-
ar ég kom til Ólafsvíkur og urðum
við mjög góðir vinir frá fyrstu kynn-
um.
Ungur byrjaði Ninni að stunda
sjóinn og var á ýmsum bátum, bæði
frá Ólafsvík og víðar. Hann var eft-
irsóttur starfskraftur því hann var
duglegur og samviskusamur. Við
vorum samskipa á bátum frá Ólafs-
vík í nokkur ár, en þó lengst á Hug-
borgu SH. Ég minnist þeiira tíma
með söknuði, því þar vorum við sem
ein fjölskylda. Komu þar til sjós
synir mínir Bjössi og Rúnar og
lærðu þeir mikið af Ninna frænda
sínum. Ninni spurði ætíð frétta af
öllum, eftir að við fjölskyldan flutt-
um frá Ólafsvík, hann vildi fylgjast
með öllum.
Mesta gæfuspor hans var þegar
hann kynntist Ebbu konu sinni, þau
voru eins og sköpuð hvort fyrir ann-
að. Þau voru alltaf mjög samrýnd og
bar heimili þeirra merki um það.
Umhyggja og ást fyrir Ebbu og
börnum þeirra var númer eitt hjá
Ninna. Er ég frétti að Ninni, minn
bestur vinur, væri með illkynja sjúk-
dóm setti mig hljóðan. Ég hugsaði
hvers vegna Ninni? Fyrir viku þeg-
ar ég heimsótti hann á sjúkrahúsið á
Akranesi var hann mjög máttfarinn.
Hann vaknaði það kvöld og leit í
kringum sig og sagði við mig: „Eig-
um við að fara á sjóinn," og brosti.
Þetta voru kveðjuorð hans til mín í
þessu lífí.
Ég kveð minn besta vin og bið al-
góðan guð að styrkja Ebbu eigin-
konu hans, böm þeirra og aðra að-
standendur.
Hvíldu í friði minn besti vinur.
Þinn,
Ivar og fjölskylda. t
MINNINGAR
KRISTINN
HALLBJÖRN
ÞORGRÍMSSON