Morgunblaðið - 28.05.1999, Síða 54

54 FÖSTUDAGUR 28. MAÍ 1999
s-----------------------
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
-í
KRISTJÁN ÓSKAR
SIGURÐARSON
+ Kristján Óskar
Sigurðarson
fæddist í Reykjavík
hinn 22. september
1981. Hann lést af
slysförum 22. maí
síðastliðinn. For-
eldrar hans eru Sig-
urður Guðjónsson,
f. 17.3. 1942, og
Gígja Garðars, f.
18.9. 1944. Kristján
Óskar átti þrjú
systkini: 1) Ingu
Dís, f. 4.2. 1968, og
á hún tvö börn:
Hilmar Þór, f. 19.1.
1992, og Arnór Frey, f. 9.4.
1993. 2) Garðar Bjöm, f. 25.4.
1969. 3) Guðjón Inga, f. 2.5.
1978.
Kristján Óskar
ólst upp hjá foreldr-
um sínum á Greni-
grund 48 á Akranesi
og bjó þar. Hann út-
skrifaðist frá
Grundaskóla vorið
1997 og stundaði
nám við Fjölbrauta-
skóla Vesturlands á
Akranesi er hann
lést. Knattspyrna
var hans líf og yndi
og var hann mikill
aðdáandi IA og
Man. Utd. Hann lék
frá sex ára aldri
knattspyrau fyrir hönd ÍA.
Útför Kristjáns Óskars fer
fram frá Akraneskirkju í dag
og hefst athöfnin klukkan 14.
Elsku Kiddi.
Gullmolinn okkar allra. Nú þegar
kallið er komið er svo óendanlega
margs að minnast og margt að
þakka. Þótt ekki værir þú gamall
varstu samt að mörgu leyti
þroskaðri í hugsun en vænta mátti
miðað við aldur og þá varstu svo
góður vinur okkar og félagi.
- Hjálpsemi og væntumþykja var
einnig ómæld, t.d. í allan vetur var
það þitt hlutverk og bróður þíns,
Gauja, að taka börnin sem hér voru í
gæslu og aka þeim í leikskólann um
leið og þið bræður fóruð sjálfir í
skólann. Þetta var oft tafsamt og
stytti hádegistímann en þetta var
sjálfsagt og okkur mikil hjálp svo
ekki sé minnst á aðdáun barnanna á
þér, enda gafstu þeim mikið af þér.
Þau voru gjarnan tekin í fangið og
fóðmuð eða galsast við þau og reynt
^að kenna þeim fótbolta á stofugólf-
inu og óspart hvött til að leggja sig
sem mest fram.
Reyndar hefur húsið okkar í
gegnum árin verið eins konar æf-
ingavöllur fyrir fótbolta, sér í lagi ef
við fórum að heiman um helgar og
stundum spurði maður. „Hvar er
myndin sem var á veggnum?" eða
„Hvað kom fyrir veggljósið á gang-
inum?“ „Æ, boltinn fór víst óvart í
það,“ var svarið.
Þú áttir líka einn ferfættan vin,
hann Klóa. Ykkar samband var
sterkt og hér leitar nú þessi loðni
vinur að þér úti og inni.
Utfararstofa Islands sér um:
Útfararstjóri tekur að sér umsjón útfarar
í samráði við prest og aðstandendur.
- Flytja hinn látna af dánarstað í llkhús.
- Aðstoöa við val á kistu og líkklæðum.
- Undirbúa lík hins látna i kistu og
snyrta ef með þarf.
Útfararstofa íslands útvegar:
- Prest.
- Dánarvottorð.
- Stað og stund fyrir kistulagningu
og útför.
- Legstað I klrkjugarði.
- Organista, sönghópa, einsöngvara,
einleíkara og/eða annað listafólk.
- Kistuskreytingu og fána.
- Blóm og kransa.
- Sálmaskrá og aðstoðar við val á
sálmum.
- Líkbrennsluheimild.
- Duftker ef líkbrennsla á sér stað.
- Sal fyrir erfidrykkju.
- Kross og skilti á leiði.
- Legstein.
- Flutníng á kistu út á land eða utan af
landi.
- Flutning á kistu til landsins og frá
landinu.
Sverrir Einarsson, Sverrir Olsen,
útfararstjóri útfararstjóri
Útfararstofa íslands - Suðurhlfð 35
- 105 Reykjavík. Sfmi 581 3300 -
allan sólarhringinn.
Kiddi, þú varst líka svo ótrúlega
nægjusamur. Oftar en ekki reyndi
ég að fá þig út í búð ef eitthvað stóð
til og kaupa fót, en oftast gastu snú-
ið þig út úr því og frestað því, sagð-
ist ekki þurfa ný föt eða ætla að fá
þér þau eftir aðgerðina.
Einnig var reynt að halda
mömmu á mottunni með að kaupa
ekki óþarfa, varðst ekki smáæstur
þegar ég lét glepjast til að hleypa
inn bóksala sem endaði með að
bókapakki var keyptur sem þú sagð-
ir að hægt væri að fá á bókasafni.
Bækurnar yrðu kannski aldrei lesn-
ar eins og þú bentir réttOega á.
Frægast er held ég þegar þú varst
að leika fótbolta í skóm hvorum af
sínum lit, það skipti þig ekki miklu
máli, þeir dygðu vel, en pabbi var
kannski ekki alveg eins sáttur við
þetta og fannst heldur langt gengið.
Þú hafðir þitt fram um tíma, en
svaraðir eins og svo oft. „Á svo bara
að fara að væla?“ Þessi setning þín
er eitthvað sem lengi mun lifa hér
okkar á milli.
Elsku vinur, nú að leiðarlokum
viljum við þakka þér fyrir samver-
una og alla þá gleði og ástríki sem
þú stráðir um þig ásamt ýmsum
prakkaraskap, öll faðmlögin þegar
þú faðmaðir mömmu og sagðir: „Ég
elska þig, mamma kamma.“ Þú
varst svo opinn og innilegur og með
útgeislun sem sólin mætti vera stolt
af.
Vinamargur varstu og traustur
vinur vina þinna og eiga þeir nú um
sárt að binda. Við biðjum algóðan
Guð að styrkja þá og okkur öll sem
elskuðum þig og höfum misst svo
mikið.
Ég skal vaka og gráta
af gleði yfir þér
því guð átti ekkert betra
að gefa mér.
(DavíðStef.)
En Kiddi, við sjáumst.
Mamma og pabbi og
Garðar bróðir.
Kiddi frændi er dáinn. Að fá slíka
frétt er svo sárt að maður vill ekki
trúa því. Hann var yngsta barn
Gígju systur og Sigga. Mjög kært er
á milli þessara fjögurra systkina og
er missir þeirra mikill. Mér finnst
ég alltaf eiga svolítið í þeim yngstu
bræðrum, þar sem þeir komu fyrst
heim til mín af vökudeild.
Kiddi var yndislegur drengur,
ljúfur og góður. Að fylgjast með

Legsteinar
í Lundi
v/Nýbýlaveg
iOLSTEINAK 564 3555
uppvexti hans frá því að hann fædd-
ist sex merkur, þessi litli pottormur,
til þess er hann varð fullvaxta ung-
lingur stór og sterkur, er okkur
mjög dýrmætt.
Ég hitti hann síðast í afmæli
ömmu sinnar 9. apríl á Vitó, alltaf
jafn tryggur og góður sínu fólki sem
öllum öðrum.
Elsku mamma og pabbi á Vitó og
Guðjón afi hans á Höfða, guð gefi
ykkur styrk á þessum erfiðu stund-
um.
Litlu systursyni sína var hann
alltaf boðinn og búinn að gleðja og
fara með hvert sem hann gat. Hon-
um þótti sérstaklega vænt um þá
snáða. Þeir skilja það ekki ennþá að
hann komi ekki oftar í heimsókn.
Við eigum yndislegar minningar
um þennan unga mann sem við
munum aldrei gleyma, oftast í
íþróttagallanum með boltann. Guð
hefur vantað í sitt lið. Við verðum að
trúa að einhver sé tilgangurinn með
þessu öllu.
Elsku fjölskylda, guð gefi ykkur
styrk og öllum ættingjum og vinum
hans sem eiga um sárt að binda, sá
hópur er stór.
Elsku frændi, ég veit þú tekur á
móti okkur sem á eftir komum með
útbreiddan faðminn eins og venju-
lega. Ég kveð þig með þessum fal-
lega texta:
Mér finnst ég varla heill né hálfur maður
og heldur ósjálfbjarga, því er ver.
Ef værir þú hjá mér, vildi ég glaður
verða betri en ég er.
Eitt sinn verða allir menn að deyja.
Eftir bjartan daginn kemur nótt.
Ég harma það, en samt ég verð að segja,
að sumarið h'ður alltof fljótt.
Við gætum sungið, gengið um,
gleymt okkur þjá biómunum.
Er rökkvar, ráðið stjömumái.
Gengið saman hönd í hönd,
hæglát farið niðrá strönd.
Fundið stað,
sameinað beggja sál.
(V.V.)
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt
(V.Briem.)
Alda og Qölskylda.
Elsku Kiddi minn. Nú ertu farinn
frá mér, besti vinur minn sem gafst
mér svo mikið og varst svo góður við
mig.
Ég ætla að vera duglegur að spila
fótbolta, en það varst þú sem kennd-
ir mér að sparka bolta og þegar ég
verð orðinn stór verð ég kannski
eins góður og þú varst.
Af því að ég er svo lítill þá skrifar
mamma mín þetta fyrir mig.
Elsku amma Gígja, afi Siggi, afi
Gaui, Garðar, Guðjón, Inga Dís,
Hilmar og Arnór, megi góður guð
hjálpa ykkur á þessari erfiðu
stundu.
Kveðja.
Steinar Þorsteinsson;
Skólaárinu er lokið, myndarlegur
hópur nemenda brautskráist, það er
hátíðarstund. Enn stærri hópur
fagnar kærkomnu hléi, sumarið er
framundan með birtu og yl, við taka
ný viðfangsefni, góður tími til að
safna orku fyrir næsta skólaár. Eng-
inn tekur eftir norðan nepjunni,
vissan um sumarkomuna er svo
sterk að nokkrir kaldir dagar í maí
ná ekki að spilla gleðinni sem sum-
arið færir okkur. Þá, þegar minnst
varir, verður hörmulegt slys. Ung-
ur, efnilegur piltur lætur lífið.
Skyndilega er vorið og sumarkoman
horfin úr huga okkar, kuldinn nístir
um líkama og sál, sárast leikur hann
fjölskyldu og vini. Hvers vegna?
Hvers vegna? Við sumum spuming-
um eru engin svör. Reynslan segir
okkur hins vegar að tíminn læknar
öll sár. í dag virðist það óhugsandi,
en minningin um góðan dreng lifir,
trúin á æðri tilgang hjálpar, það vor-
ar á ný, sumarið kemur þótt síðar
verði.
Kristján Óskar Sigurðsson var
nemandi við Fjölbrautaskóla Vest-
urlands á Akranesi, það er sárt að
sjá á eftir góðum og efnilegum
dreng. Okkar missir er þó hjóm eitt
miðað við missi foreldra, systkina og
vina. Vonin ein er eftir - vonin um
sumarið.
Fyrir hönd starfsfólks og nem-
enda Fjölbrautaskóla Vesturlands á
Akranesi sendi ég fjölskyldu og vin-
um Kristjáns Óskars innilegar sam-
úðarkveðjur.
Hörður Ó. Helgason
aðstoðarskólameistari.
Dýpsta sæla og sorgin þunga
svífa hljóðlaust yfir storð.
Þeirra mál ei talar tunga
tárin eru beggja orð.
Það er að koma sumar, dagurinn
lengist og birtan eykst. Gróðurinn
tekur við sér, skólastarfinu er að
ljúka, knattspyrnuvertíðin hér
heima að byrja og framundan ætti
að vera gleði, ánægja og bjartsýni
þessa árstíma. En það er skammt á
milli sælu og sorgar. I einu vetfangi
er einum ungum dreng kippt úr
þessum heimi og sorgin tekur völd-
in. Glaðlegur frískur drengur er
með félögum sínum að fara að
skenmta sér, en sú gleðistund breyt-
ist á augnabliki í harmleik, hann er
hrifinn burt frá okkur án alls að-
draganda, án allra skýringa, án þess
að nokkur geti áttað sig á hvers
vegna.
Það hefur verið venja mín undan-
farin ár að kveðja 10. bekkjar nem-
endur með áminningu um hversu
mikilvægir þeir séu, hversu einstak-
ir þeir séu hver og einn. Ég hef beð-
ið þá að gæta hver annars. Góðir
vinir, sem láta sér annt um mann,
eru eitt það mikilvægasta sem hver
og einn getur eignast í lífinu.
Skyndilega er höggvið skarð í vina-
hópinn, einn hrifsaður í burtu án
þess að hinir geti rönd við reist.
Hópurinn er í sárum, skilur ekki til-
ganginn né ástæðuna. Nú er enn
meiri ástæða en nokkru sinni til að
gæta félaganna, varðveita það sem
við höfúm, hindra að sárin verði
fleiri.
Kristján Ó. Sigurðsson var nem-
andi í Grundaskóla öll sín grunn-
skólaár. Við sem fengum að kynnast
honum geymum nú minningarnar
einar um þennan dreng, minningar
um margar ánægjulegar samveru-
stundir í skóla, þar sem hann var oft
hrókur alls fagnaðar í glaðlegum fé-
lagahópi. Myndarlegur strákur, góð-
ur félagi og nemandi og snjall knatt-
spyrnumaður. Fyrir aðeins tveimur
árum var ég með honum í útskrift-
arferð í Þórsmörk, rétt áður en hann
kvaddi skólann sinn í ógleymanlegri
ferð ærsla og skemmtunar í hópi
skólafélaganna. Þá var hann tilbúinn
að takast á við lífið utan skólans,
hafði lokið sinni grunnskólagöngu
með ágætum árangri. Síðan hef ég
aðeins fylgst með honum úr fjar-
lægð, mætt honum af og til, heyrt af
honum í gegnum félaga, systkini og
foreldra, en skyndilega er hann far-
inn. Eftir er tómleikinn og vanmátt-
urinn gagnvart almættinu. Orðin
verða vanmegnug, tárin tjá tilfinn-
inguna, en með þessum fátæklegu
orðum vil ég minnast góðs nemanda
og votta, fyrir hönd starfsmanna og
nemenda Grundaskóla, foreldrum,
systkinum, skyldmennum og öllum
vinunum dýpstu samúð á erfiðum
tímum. Megið þið öðlast styrk til að
takast á við sorgina.
Guðbjartur Hannesson,
skólastjóri Grundaskóla.
Ég tók fljótlega eftir þér þegar ég
gekk inn í bekkinn í fyrsta tímanum
þegar ég mætti til kennslu í 6. bekk.
Kiddi var eitt fyrsta nafnið sem ég
lærði. Lítill, ljóshærður, alltaf bros-
andi. Þú gast aldrei setið lengi á
sama staðnum, áður en ég vissi
varstu kominn þvert yfir stofuna.
Ég bauðst fljótlega til að líma þig
við stólinn, þú brostir og sagðir mér
endilega að gera það. Alltaf kraft-
mikill og brosmildur.
Þú varst alltaf bestur í því að fá
mig til að tala um annað en náms-
efnið. Fótboltaáhugann áttum við
sameiginlegan. Þú vildir alltaf frek-
ar tala um Ryan Giggs en Snorra
Sturluson.
Arin liðu, þú breyttist í ungan
mann, sem gat setið alllengi á sama
stað, samt var enn alltaf stutt í
prakkaraskapinn og brosið.
Við áttum samleið í fimm ár, fimm
góð ár. Það er tregablandin stund
þegar kennari útskrifar nemenda-
hóp, sérstaklega eftir svona langan
tíma. Þetta vorkvöld í maí 1997 líður
seint úr minni. Aldrei þessu vant var
engin leið að koma ykkur út úr skól-
anum, þið sem voruð vön að hlaupa
út þegar þið máttuð. Klukkan var að
ganga tólf á miðnætti þegar sá síð-
asti fór heim. Þú varst með þeim síð-
ustu, þú gekkst einn rúnt um skól-
ann eins og til að festa hann i minn-
ingunni. Þú komst til mín og sagðir
hve skrýtið það væri að yfirgefa
skólann eftir öll þessi ár og koma
aldrei inn í hann aftur sem nemandi.
Svo sagðir þú við mig í mesta trún-
aði: „Ég hélt aldrei að ég ætti eftir
að sakna skólans."
Hvern hefði grunað þegar við
gengum út í maínóttina að aðeins
tveimur árum seinna væri búið að
höggva skarð í hópinn, skarð sem
ekki verður fyllt. Þín verður sárt
saknað. Ég sendi foreldrum þínum,
systkinum og vinum mínar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Guðmundur Stefán Gíslason.
„Harmið mig ekki með tárum, þó
að ég sé látin. Hugsið ekki um
dauðann með harmi og ótta því að
ég er svo nærri að hvert ykkar tár
snertir mig og kvelur, en þegar þið
hlæið og syngið með glöðum hug
lyftist sál mín upp í mót tO ljóssins
og ég tek þátt í gleði ykkar yfir líf-
inu.“ (Höf. ók.)
Við sitjum hér saman nokkrir
vinir og tregum góðan vin. Vin sem
var hrifinn burt úr hópnum án
nokkurrar viðvörunar. Við skiljum
ekki hvers vegna. Spurningarnar
sem leita á okkur eru margar og
sárar. Hvers vegna og af hverju
hann?
Kiddi var frábær vinur sem var
alltaf og þá meinum við alltaf hress.
Hann hafði einstakt lag á því að sjá
hið broslega við lífið. Þeir voru ekki
margir dagarnir þar sem Kiddi sat
aðgerðarlaus. Ef dauð stund kom
þá fékk Kiddi pottþétt hugmynd að
einhverju uppátæki, t.d. að láta
Hadda hlaupa á eftir bílnum eða að
spila póker þar sem hann skipti 100
kr. í fjóra parta og fékk út 40 fyrir
sig. Auðvitað sagði enginn neitt, því
Kiddi var jú ókrýndur konungur
krónupókersins. Eitt sinn fór Kiddi
í frí til Portúgals með bróður sínum
og besta vini, Guðjóni. Þar fékk
hann þá ótrúlegu hugmynd að hann
væri afbragðs karokí-söngvari.
Reyndar vorum við vinirnir ekki al-
veg sammála, en það er nú önnur
saga, því honum fannst hann vera
að gera okkur mikinn greiða með
því að syngja fyrir okkur í tíma og
ótíma. Stundum fiúðum við af vett-
vangi en það var nú í lagi, hann hélt
bara ótrauður áfram.
Kæri vinur, nú á kveðjustund er
margs að minnast en fyrst og
fremst erum við fullir þakklætis
fyrir það einstaka tækifæri sem við
fengum til að kynnast þér. Þú
reyndist okkur frábær félagi og
traustur vinur. Viðhorf þitt til lífs-
ins einkenndist af einstakri lífsgleði
og jákvæðni. Ekkert var þannig að
það þyrfti að væla yfir því. Ein-
kunnarorð þín, „ekkert væl“, eru
orð sem við munum geyma og gera
að okkar. Þau munu hjálpa okkur
að halda áfram við hin daglegu
störf.
Elsku Kiddi, sorg okkar í vina-
hópnum er mikil en sorgin er til-
komin vegna þeirrar miklu gleði
sem þú veittir okkur. Skarð þitt í
þessum vinahópi verður aldrei fyllt
og minningin um þig mun lifa með
okkur hvert sem við förum og hvað
sem við gerum.
Megi algóður Guð geyma elsku-
legan vin og félaga um eilífð alla.
Kæra fjölskylda, við biðjum al-
góðan Guð að veita ykkur styrk í
þessari miklu raun.
Þínir vinir að eilífu
Almar, Stefán Andri, Stefán
(Stebbi), Leó, Hafsteinn (Haddi),
Hjálmar (Hjalli), Davíð, Elvar,
Sturla, Vilhjálmur (Villi),
Guðmundur (Gummi), Gísli Pét-
ur, Fannar, Hreinn Orvar,
Jónmundur og Finnbogi.