Morgunblaðið - 29.07.1999, Page 6

6 FIMMTUDAGUR 29. JÚLÍ 1999
MORGUNBLAÐIÐ
í DAG
GENGIÐ inn að Drekafossi í þokunni. Morgunblaðið/Arnaldur
HVANNALINDIR eru sannkölluð vin í eyðimörkinni.
Á ferð um virkjanasvæði
Meira land-
flæmi en fólk
ímyndar sér
*
I annarri grein af þremur um ferð hins ís-
lenska náttúrufræðafélags um virkjana-
svæði norðan Vatnajökuls er lýst för um
vatnasvæði Jökulsár á Fjöllum. Sigríður
B. Tómasdóttir og Arnaldur Hallddrsson
voru með í hópnum.
MATAST við Dreka í Dyngjufjöllum,
Þegar komið er inn í Dreka í
DyngjuQöllum eru nestistöskur
teknar fram og fólk gerir sitt
besta til að koma sér fyrir í skjóli
fyrir regnúða. Ingibjörg
Pálmadóttir barnaskólakennari
er tekin tali. „Ég tel að virkjanir
á hálendinu hér norðan
Vatnajökuls séu óbætanlegt Ijón.
Álverið á Reyðarfirði á heldur
ekki eftir að breyta þeirri
byggðaþróun sem hafín er. Ég
bendi einnig á að sumir flytja út
á land í leit að kyrrð og ró, ekki
er hún fengin með því að reisa
álver.“
Það er svo sannarlega kyrrðin
sem ræður ríkjum inni í
Hvannalindum. Þær eru
sannkölluð gróðurvin í
eyðimörkinni. Inni í
Hvannalindum er að fínna
FYRSTA stopp þennan daginn
er á Möðrudalnum þar sem kaffi
og nýbakaðar kleinur rjúka út,
nauðsynlegt er að ylja sér á
þessum heldur kalda og
vætusama degi. Fjallasýn er lítil
en það þýðir víst lítið að fást um
það.
Á kaffistofunni taka menn tal
saman eins og vera ber.
Ferðalangar eru misheitir í
virkjanamálum, sumir algerlega
á móti virkjunumm, aðrir benda
á að það þurfi að virkja
einhvers staðar, spurningin sé
fremur hvar og hvernig það
verði gert.
Eftir kaffihlé hefst
skoðunarferð um vatnasvæði
Jökulsár á Fjöllum. Fyrsta stopp
er við Arnardalinn sem er
lónstæði fyrirhugaðrar
Arnardalsvirkjunar. Myndavélar
eru teknar fram og dalurinn
myndaður í bak og fyrir. Eins og
fyrri daginn kemur það flæmi
SLAPPAÐ af í rútunni.
sem fer undir vatn fólki á óvart,
„þetta er miklu stærra en maður
hefur ímyndað sér“, heyrist sagt
og fólk er á því að talsvert
öðruvísi sé að sjá svæðin með
eigin augum, heldur en í
fjölmiðlum.
Ekið er sem leið liggur um
Krepputungu og fræðst um
hamfarahlaupið fyrir 7000 árum.
Þrátt fyrir að svo langur tími sé
liðinn sjást ummerki glöggt,.
Fróðleikurinn rennur upp úr
fararsljórum sem þekkja landið
út og inn, kennileyti, jarðsöguna
og mótun landsins.
Óbætanlegt Ijón
ummerki um búsetu og
hugsanlega erum við komin á
slóðir Fjalla-Eyvindar og Höllu.
Við rústirnar stendur Jóhanna
Bogadóttir myndlistarmaður sem
er í sinni fyrstu ferð með
Náttúrufræðafélaginu. „Ég er
hér með vinkonu minni sem er
félagi. Ég hef alltaf sagt við
sjálfa mig að ég þyrfti að fara
inn á hálendið og nú þegar ég
frétti af ferðinni ákvað ég að slá
loks til.“
Þarf að skoða
nýtingu orkunnar
Jóhanna tilheyrir þeim hópi
sem er mikið á móti
virkjanaframkvæmdum norðan
Vatnajökuls og telur mikla
skammsýni að reisa álver á
Reyðarfirði, siíkar framkvæmdir
muni ekki hafa þau áhrif að
breytingar verði á byggðaþróun
Austurlands.
í sama streng tekur
Ragnhildur Freysteinsdóttir
landfræðingur. „Ég er algerlega
á móti því að reisa álver, ég tel
að það sé ekki góð fjárfesting.
Hins vegar er ég ekki á móti
virkjunum. Það er nýtingin á
orkunni sem þarf að skoða.“
Ragnhildur er dóttir Freysteins
fararstjóra og hefur ferðast
mikið um landið, „með gangandi
alfræðiorðabók við hlið mér“.
Á heimleiðinni er ekið um
Þríhyrningsháls og þaðan niður
Jökuldalinn. Það eru þreyttir
ferðalangar sem leggjast til
hvílu, það hefúr verið farið vítt
og breitt yfir daginn. Framundan
er þriðja og síðasta
skoðunarferðin að
Dimmugljúfrum. Henni verður
lýst í þriðju og síðustu greininni
um ferð Hins íslenska
náttúrufræðafélags sem
birtist á morgun.