Morgunblaðið - 17.11.1999, Síða 44

4*1 MIÐVIKUDAGUR 17. NÓVEMBER 1999
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
EIRÍKUR
1 TRYGGVASON
+ Eiríkur Heiðar
Tryggvason
múrarameistari
fæddist í Reykjavík
5. desember 1944.
Hann lést í Sjúkra-
húsi Reykjavíkur 10.
nóvember síðastlið-
inn. Foreldrar Eir-
íks eru Fanney Þor-
steinsdóttir frá
Drumboddsstöðum í
—ÍJiskupstungum, f.
1915, og Tryggvi
Eiríksson frá Lang-
holti í Flóa, f. 1921,
hann lést 1996. Systkini Eiríks
eru: Hilmar Reynir, f. 1941, Þor-
steinn Gunnar, f. 1946, Ketili
Rúnar, f. 1947, Sigurður Sævar,
f. 1949, Erlendur Viðar, f. 1950,
Lilja Björk, f. 1951, og Tryggvi
Tómas, f. 1953.
Eiríkur kvæntist hinn 3. jiíní
1967 Birnu Eyjólfsdóttur frá ísa-
firði, f. 15.12. 1947. Hún lést
26.8. 1990. Foreldrar Birnu eru
Unnur Konráðsdóttir frá ísa-
fírði, f. 1930, og Eyjólfur Níels
Bjarnason frá Isafirði, f. 1925.
Jgörn Birnu og Eiríks eru: 1) íris
Eiríksdóttir, f. 1970, gift Högna
P. Sigurðssyni, f. 1965. Þeirra
börn eru: Stefán Már Högnason,
f. 1992, og Birna Sól Högnadótt-
ir, f. 1995. 2) Tryggvi Eiríksson,
f. 1971. Sambýliskona hans er
Margrét Ósk Arnardóttir, f.
1972. Þeirra böm
era: Martha Sif
Jónsdóttir, f. 1991,
og Eiríkur Arnar
Tryggvason, f.
1997. 3) Eyjólfur
Róbert Eiríksson, f.
1975. Unnusta hans
er Liya Sigurðar-
dóttir, f. 1976.
Á yngri ámm var
Eiríkur á sumram í
sveit hjá föðurfor-
eldram sinum, þeim
Lilju Bjaraadóttur
og Eiríki Ágústi
Þorgilssyni í Langholti í Flóa.
Hann fór snemma að vinna al-
menn störf, m.a. hjá Heildversl-
un Eggerts Kristjánssonar,
Landsíma íslands, í millilanda-
siglingum hjá Eimskip, o.fl. en
lauk síðan námi í múriðn hjá Eir-
íki Jónssyni múrarameistara.
Hann vann við þá iðn fyrst hér
heima en siðan í Svíþjóð á árun-
um 1970 til 1973. Eftir heim-
komu varð Eiríkur sér úti um
mesitararéttindi og starfaði
sjálfstætt sem múrarameistari til
dauðadags. Honum voru falin
ýmis trúnaðarstörf m.a. fyrir
múrara og eins fyrir Karlakór-
inn Fóstbræður þar sem hann
hefur verið félagi síðan 1969.
títför Eiríks fer fram frá Hát-
eigskirkju í dag og hefst athöfn-
in klukkan 15.
Elsku pabbi minn. Hjartað mitt
er svo uppfullt af fallegum hugsun-
um og tilfinningum til þín, til þín,
hetjunnar minnar. Eg loka augum
'ttíínum og finn að þú ert hjá mér.
Við héldum og trúðum að við
myndum fá meiri tíma til að njóta
lífsins saman, vorum dugleg að
skipuleggja framtíðina, en smátt og
smátt hættum við að skipuleggja og
fórum að spjalla um tilgang lífsins
og um það sem okkur fannst máli
skipta í lífinu. Þú varst duglegur við
að minna okkur á að vera góð hvert
við annað og láta fjölskylduna hafa
forgang því fyrir þér var fjölskyld-
an það mikilvægasta í lífinu. Það
var svo yndislegt að sjá glampann í
augunum þínum er þú rifjaðir upp
gamlar minningar af þér og
mömmu og öllu því sem þið brölluð-
uð með okkur krakkana, við velt-
jjgsst stundum um af hlátri. Þið
mamma voruð heldur engin venju-
leg hjón og foreldrar, Tryggvi, Eyj-
ólfur og ég erum svo heppin og rík
að hafa fengið að njóta ykkar, eig-
um svo margar minningar, og þótt
guð hafi kallað ykkur til sín getur
enginn tekið frá okkur minningarn-
ar sem við geymum í hjörtum okkar
að eilífu, minningar sem verða leið-
arljós okkar. Mér finnst afskaplega
erfitt að trúa því að ég eigi ekki eftir
að fá daglegu hringinguna frá þér
eða heyra þig koma gangandi upp
tröppurnar. I hvert sinn er ég
heyrði rödd þína eða fótatak þitt
fann ég fyrir öryggi og ró. Þú gafst
af þér svo mikla hlýju og styrkur
Iwm var ótrúlegur, styrkur þinn lif-
'ir í okkur áfram og þannig mun
okkur takast að brosa við lífinu á
ný-.
Ég trúi því að mamma hafi staðið
við rúmstokkinn er við kvöddum
þig, í allri sinni fegurð og tekið þig í
faðm sinn. Þú þarft ekki að hafa
áhyggjur af okkur ástin mín, við
spjörum okkur og stöndum saman,
horfum til himins með bros á vör og
hjörtun full af þakklæti til þín og
öllu því sem þú kenndir okkur.
Guð varðveiti þig, elsku pabbi
minn.
»P>n.
Iris.
Einstakur öðlingur __ er látinn
langt um aldur fram. I meira en
þrjátíu ár hef ég sagt að þótt ég
hefði sjálf mátt velja mér tengdason
hefði ég ekki getað fundið neinn
höTíum betri.
Blessuð sé minning Eiríks
Tryggvasonar.
Tengdamamma.
Kæri vinur, nú er komið að því,
það er kominn timi til að kveðja
kæran vin og félaga. Það er svo erf-
itt því að það eru engin orð sem eru
nógu góð fyrir þig og jafnvel hjákát-
leg, en þeir skilja það, þeir sem
þekktu þig og unnu þér.
Þú sást alltaf það fallega og góða
og gafst það áfram til allra sem á
vegi þínum urðu þó svo að oft hafi
lífið ekki leikið við þig.
Eiríkur, takk fyrir allar samveru-
stundirnar og allt það sem þú
kenndir mér og mínum. Og mun ég
alltaf hafa að leiðarljósi hvernig þú
leist á lífið, sama hvað á bjátaði, þú
sást alltaf vorið koma bjart og hlýtt
með blóm í haga, sama hversu vet-
urinn var harður og erfiður. Eins og
við ræddum oft um þá er lífið og allt
það sem það hefur upp á að bjóða, of
stutt, allt of stutt en fallegt.
Þetta árið haustaði snemma í
þínu lífí, en þú varst aldrei í vafa um
það að vorið kæmi aftur, þó svo að
flestum væri ljóst að vetur konung-
ur hefði þegar náð yfirhöndinni. En
það varst bara þú, þú gafst aldrei
upp, þú varst hin eina sanna hetja
sem allir litu upp til.
Elsku vinur, nú kemur vorið aft-
ur í þínu hjarta þegar þú hittir hana
Birnu þína, konuna sem þú unnir
svo mikið og var þín eina sanna ást.
Þið munuð ganga um engi alheims-
ins, heitir sólargeislar vorsins leika
um ykkur, vorið er komið aftur, þið
eruð sameinuð á ný.
Kæri vinur, takk fyrir allt.
Högni.
Elsku íris, Tryggvi og Eyjólfur.
Missir ykkar er mikill. Það var mik-
ið áfall er þið misstuð móður ykkar
fyrir níu árum, langt um aldur fram,
og nú horfið þið á eftir yndislegum
föður á besta aldri. Af hverju? Þeg-
ar stórt er spurt verður fátt um
svör. Við viljum trúa því að Birna,
móðir ykkar, hafi vakað yfir sjúkra-
beð hans með ykkur og þegar
stundin rann upp hafi hún tekið í
hönd hans og saman hafi þau svifið
yfir landamærin og sameinast á ný.
Iris! Eins og Birna, dóttir þín sagði
við þig er faðir þinn var orðinn mik-
ið veikur:„Amma Birna vill sýna
Eiiíki afa húsið sitt og elda fyrir
hann mat.“ Við viljum trúa því líka
og huggum okkur við það. Eftir
standa yndislegar minningar um
góða foreldra sem gáfu ykkur svo
mikið. Þær minningar geymið þið
og varðveitið í hjörtum ykkar.
Drottinn er minn hirðir,
mig mun ekkert bresta.
Á grænum grundum lætur
hann mig hvílast,
leiðirmig aðvðtnum,
þar sem ég má næðis njóta.
Hannhressirsálmína,
leiðirmigumréttavegu
fyrirsakirnafnssíns.
Jafnvelþóttégfarium
dimman dal,
óttast ég ekkert illt,
þvíaðþúerthjámér.
Sproti þinn og stafur
huggamig.
Þúbýrmérborð
frammi fyrir fjendum mínum,
þú smyr höfuð mitt með olíu,
bikar minn er barmafullur.
Já, gæfa og náð fylgja mér
alla ævidaga mína,
og í húsi drottins bý ég langa ævi.
(23. Davíðssálmur.)
Elsku systkin! Við viljum votta
ykkur, fjölskyldum ykkar, móður
Eiríks og öðrum aðstandendum
okkar dýpstu samúð. Guð veri með
ykkur.
Guðbjörg og María.
Kveðja frá Karlakórnum
Fóstbræðrum
Þegar undirritaður gekk til liðs
við Fóstbræður fyrir um tuttugu
árum voru í hópi Fóstbræðra og
kvenna þeirra ung og glæsileg hjón.
Hann var einn af máttarstólpum í
öðrum bassa, söng stundum ein-
söng með kórnum og var varafor-
maður í stjóm Fóstbræðra. Hún
var í forystusveit Félags Fóst-
bræðrakvenna og tók af alefli þátt í
allri starfsemi sem tengdist kóm-
um. Þetta voru þau Bima Eyjólfs-
dóttir, sem lést langt um aldur fram
árið 1990, og Eiríkur H. Tryggva-
son, sem við kveðjum í dag, 54 ára
að aldri.
Eríkur gekk ungur til liðs við
Fóstbræður og hafði sungið í 27 ár
með kómum, þar af samfellt frá ár-
inu 1974. Hann var mjög músík-
alskur, lærði á hljóðfæri á yngri ár-
um og var um tíma í söngnámi hjá
Sigurði Demetz, sem hvatti hann til
frekara náms. Eríkur bjó yfir
óvenju mjúkri og hljómfagurri
bassarödd, sem setti sterkan svip á
samhljóm kórsins. Þótt Eríkur
beitti rödd sinni af smekkvísi og
skæri sig ekki út úr fjöldanum í
samsöng duldist engum sem þekkir
vel til Fóstbræðra að rödd hans var
ein af fegurri bassaröddum kórsins.
Eríki var því m.a. falið að syngja
einsöng í Mótettu eftir Alfred Berg,
sem Fóstbræður syngja við jarðar-
farir félaga sinna. Aður var þessi
einsöngur í höndum félaga okkar
Kristins Hallssonar óperusöngv-
ara.
Eríkur var múrarameistari að
mennt og hafði með sér flokk
manna við úrlausn þeirra verka sem
hann tók að sér. Hann var mjög eft-
irsóttur, enda afburða verkmaður
og útsjónarsamur, sérstaklega þeg-
ar vanda þurfti til steinhleðslu
hvers konar og uppsetningu stein-
klæðninga, sem hann var sérfræð-
ingur í. Var til hans leitað þegar
mikið lá við, t.d. við nýlegt hús
Hæstaréttar og víðar hér í bænum.
Eíríkur var afskaplega ljúfur fé-
lagi og naut sín vel í hópi söng-
bræðra sinna. Hann tók þátt í allri
starfsemi kórsins af miklum áhuga
áratugum saman og var ávallt til-
búinn að leggja fram krafta sína
fyrir kórinn. Hann taldi t.d. ekki
eftir sér að mæta iðulega til þess að
syngja við jarðarfarir með kórfélög-
um sínum á venjulegum vinnutíma.
Eftir á að hyggja hefur þetta verið
talsvert meira umstang fyrir hann
heldur en marga okkur hina, þar
sem ekki hentaði að hann mætti í
betri klæðum til vinnu sinnar dags
daglega.
Fráfall Birnu var Eiríki afskap-
lega þungt og var hann mörg ár að
jafna sig á þeim missi. Þrátt fyrir
mikið bamalán og barnaböm, sem
voru honum einstaklega kær, þá
var það ekki fyrr en á allra síðustu
tímum sem maður fann að hann
hafði tekið lífið að öllu leyti í sátt á
ný. Það er því þyngra en tárum taki
að sjá hann þurfa að kveðja þetta
jarðlíf nú, þegar meiri bii'ta var í
kringum hann en oft áður.
Fóstbræður sjá nú á eftir kærum
félaga og góðum vini, sem kveður í
blóma lífs síns. Fyrir hönd Fóst-
bræðra og maka þeirra sendi ég
bömum Eiríks, bamabömum, móð-
ur, systkinum og fjölskyldum
þeirra okkar innilegustu samúðar-
kveðjur. Blessuð sé minning Eiríks
H. Tryggvasonar.
Jón Þorsteinn Gunnai'sson.
Góður félagi er fallinn í valinn.
Þegar kórstarfinu lauk s.l. vor
gat engum okkar dottið í hug að
Eiríkur gengi ekki heill til skógar.
Þegar við hittumst aftur nú í haust
setti alla hljóða þegar tilkynnt var-
að hann hefði greinst með krabba-
mein og þyrfti að fara í læknismeð-
ferð en ætlaði samt að reyna að
sækja æfingar. Nú rúmum tveim
mánuðum síðar er hann allur.
Karlakórinn Fóstbræður hefur
allan sinn starfstíma getað státað af
frábæmm söngmönnum og félög-
um góðum. Þannig var Eiríkur
Tryggvason. Haustið 1969 gekk
hann til liðs við kórinn og söng 2.
bassa.
Sumarið eftir héldu hann og kon-
an hans, Birna Eyjólfsdóttir, með
fjölskyldunni á vit ævintýranna og
dvöldu í þrjú ár í Svíþjóð við vinnu
og þar lærðist múraranum Eiríki
margt það sem hann var þekktastur
fyrir sem fagmaður, þ.e. arinhleðsla
og flísalögn.
Fóstbræður voru heppnir að
dvölin erlendis varð ekki lengri því
1973 kom Eiríkur aftur til starfa í
kórnum og Birna í félagi Fóst-
bræðrakvenna en þar var hún mjög
virkur félagi allt til dauðadags en
hún lést langt um aldur fi'am í júní
1990.
Eiríkur söng 2. bassa allan
starfstíma sinn í kómum. Hann
hafði fallega og djúpa rödd og var
oft einsöngvari á tónleikum og við
önnur tækifæri.
Eiríkur Tryggvason var sannur
félagi. Hann skildi tilganginn með
félagsstarfi og voru honum því
strax eftir heimkomuna falin ýmis
trúnaðarstörf fyrir kórinn. Sat
hann í mörgum nefndum og var
m.a. varaformaður í 4 ár.
Sá er þetta ritar var svo láns-
amur að starfa náið með hinum um
nokkurra ára skeið. Eiríkur var
mjög ráðagóður. Hann var ætíð yf-
irvegaður í allri umræðu og minnist
ég þess varla að hann hafi skipt
skapi en fastur gat hann verið fyrir.
Hann talaði aldrei illa um nokkum
mann og aldrei niður til nokkurs.
Hann vildi kórnum sínum allt hið
besta og er hann dæmi um félaga
sem gott er að hafa að fyrirmynd.
Margar og góðar minningar
geymast í minni eftir 26 ára sam-
starf þar sem við félagamir í kóm-
um hittumst að jafnaði ekki sjaldn-
ar en 50-60 sinnum yfir veturinn og
stundum oftar þegar mikið lá við og
á sumrin hér áður fyrr þegar farið
var í fjölskylduferðir en þannig
kynntumst við bömum hver ann-
ars. Margar vom söngferðirnar
bæði innanlands og utan og þar sem
og í öðru var Eiríkur kletturinn, sá
sem hægt var að treysta á.
Elsku Iris, Tryggvi, Eyjólfur Ró-
bert og fjölskyldur. Við Kristín
Sjöfn og Ingólfur Þórður sendum
okkar dýpstu samúðarkveðjur við
fráfall elskulegs föður, tengdaföður
og afa. Það er huggun harmi gegn
að hann hefur nú á ný sameinast
Birnu sinni sem hann saknaði alltaf
svo mjög.
Við biðjum þann er öllu ræður að
vaka yfir ykkur öllum og blessa
minninguna um góðan vin og félaga.
Skúli Möller.
Það var gott að standa við hlið
Eiríks Tryggvasonar á söngpalli
þar sem Fóstbræður voru saman
komnir til þess að láta sönginn
hljóma. Yfirvegaður og öruggur
með hljómfagra bassarödd var
hann og í 17 ár gat ég treyst því að
Eirikur klikkaði ekki þegar á
reyndi. Hann var líka traustur í
sínu fagi, múrverkinu og þegar ég í
janúar síðastliðnum bað hann um að
hjálpa okkur hjónum vegna um-
fangsmikilla breytinga á íbúð sem
við höfðum þá fest kaup á hikaði
hann ekki við að svara þeirri beiðni
játandi, jafnvel þó að verkið gæti
ekki hafist fyrr en í júní og ljóst
væri að hann hefði þá yfrið næg
verkefni önnur að fást við. Hann
reyndist okkur ómetanleg stoð og
stytta og hann og menn hans skil-
uðu sínu verki með ágætum.
Við urðum þess vör í sumar að
Eiríkur var oft þreytulegur. Ástæð-
an virtist augljós, hann var hlaðinn
verkefnum og þar fyrir utan var
hann sjálfur að standsetja nýja íbúð
sína í Mosfellsbæ, sem hann hlakk-
aði mikið til þess að flytja inn í. Það
hvarflaði ekki að okkur að hin raun-
verulega ástæða væri önnm- og öllu
alvarlegri. Banamein hans greind-
ist þó ekki fyrr en eftir miðjan ágúst
og var þá strax ljóst að útlitið var
slæmt. Eiríkur bar sig þó vel og
reyndi að vera bjartsýnn og það
leyfðum við okkur að vera líka. En
maðurinn með ljáinn vann verk sitt
hratt og örugglega og af fullkomnu
miskunnarleysi.
Kæri Eiríkur. Eftir að hafa haft
þig sem heimilisvin hálft liðið sumar
viljum við þakka þér fyrir það hve
vel þú reyndist okkur og hve traust-
ur og áreiðanlegur þú varst. Þó að
þú værir oft þreyttur þá var enginn
barlómur í þér og þú lést engan bil-
bug á þér fínna. Verst fannst okkur
þó að þú gast aldrei flutt inn í nýju
íbúðina þína. I staðinn fluttir þú
þangað sem söngurinn hljómar að
eilífu. '
Stefán og Þórunn.
Okkur langaði til að skiifa nokk-
ur orð um hann Eirík. Við þekktum
hann í fjariægð sem pabba hennar
Irisar en höfðum ekki kynnst hon-
um persónulega fyrr en í sumar
þegar við unnum að því að gera upp
íbúðina okkar á Hraunteignum. Við
þurftum mikið að spá í hverju við
vildum breyta eða hvað við vildum
bæta. Fyrir tilviljun var Eiríkur
staddur hjá Irisi eitt sinn er þessi
umræða kom upp í síma og þá varð
það úr að hann myndi koma og
kíkja á þetta hjá okkur. Þetta varð
einungis byijunin á löngu ferli. Eir-
íkur kíkti óbeðinn við í tíma og
ótíma það sem eftir var vinnunnar.
Honum fannst það ansi merkilegt
að húsmóðirin á heimilinu ætlaði
sjálf að flísaleggja og hlaða vegginn
og var hann spenntur að fá að fylgj-
ast með. Hann var óþreytandi við
að gefa okkur ráð og leggja okkur
lið og hefðum við aldrei getað gert
þetta eins vel án hans. A þessum
tíma var Iris með fjölskyldu sinni í
Frakklandi og sáum við ástæðu til
að hringja til hennar þar bara til að
segja „Veistu að pabbi þinn er frá-
bær.“ Hann var einstakur hann
Eiríkur og á allar okkar þakkir
skyldar.
Lífið er óskiljanlegt og sumir at-
burðir virðast tilgangslausir með
öllu. Sem betur fer er okkur ekki
ætlað að skilja allt og erum við
sannfærð í hjarta okkar um að Eii'-
íkur hefur verið fluttur um set til að
leggja öðrum lið og njóta um leið
samvista við konuna sem hann elsk-
aði svo mikið. Elsku íris, Högni,
Stefán, Birna og fjölskylda, missir
ykkar er meiri en orð fá lýst. Þið
voruð lukkulegri en margur að eiga
jafn yndislegan föður, tengdaföður
og afa og hann Eirík. Við sendum
ykkur styi'k í huganum og erum
þakklát fyrir að hafa fengið að
kynnast honum líka.
Sigríður B. Þormar
og Björn Einarsson.
Minn kæri vinur, Eiríkur H.
Tryggvason, lést 10. nóvember sl.
eftir stutta sjúkdómslegu, aðeins 55
ára að aldri.
Eiríki kynntist ég í syrgjenda-
hópi á vegum Seltjarnarneskirkju
fyrir u.þ.b. átta árum, þá var hann
nýbúinn að missa hana Birnu sína.
Við urðum fljótt mjög góðir vinir,
hittumst oft yfir kaffibolla og spjöll-
uðum um allt milli himins og jarðar.