Morgunblaðið - 17.11.1999, Qupperneq 47

MORGUNBLAÐIÐ
____________________________MIÐVIKUDAGUR 17. NÓVEMBER 1999 47
MINNINGAR
+ Indriði Níelsson
fæddist á Vals-
hamri í Álftanes-
hreppi, Mýrasýslu,
30. ágúst 1913.
Hann lést á Land-
spítalanum 4. _ nó-
vember sl. títför
Indriða fór fram frá
Fossvogskirkju
fostudaginn 12. nóv-
ember sl.
Indriði móðurbróð-
ir okkar lést 4. nóvem-
ber sl. 86 ára að aldri.
Hann var í hærra
meðallagi og kraftalega vaxinn,
fríður maður og sviphreinn. And-
litsdrættir hans voru fastmótaðir
og skarpir og oft var hann mjög
ákveðinn en einnig bar hann með
sér mikla nærgætni og hlýju. Hann
var alla tíð mjög heilsuhraustur og
farsæll maður. Hann giftist yndis-
legn konu, Ingunni Hoffmann, og
eignuðust þau sex böm, eina dóttur
og fimm syni. Barnalán þeirra
Indriða og Ingu var mikið að und-
anskildu því að yngsti sonur þeirra
Hallgrímur lést af slysförum ungur
að árum og var það allri fjölskyld-
unni þungbært áfall. Þess utan
voru þau hjón mikið gæfufólk sem
kunnu að njóta lífsins á farsælan og
hófsaman hátt.
Vorið 1945 fluttu foreldrar okk-
ar, Stefán Pálsson tannlæknir og
Guðný Kristrún Níelsdóttir, heim
frá Danmörku með fyrstu ferð Esj-
unnar eftir heimsstyrjöldina. Indr-
iði og Inga bjuggu þá í nýbyggðu
húsi sínu að Flókagötu 43 og skutu
þau skjólshúsi yfir okkur og bjugg-
um við hjá þeim til haustsins 1947.
Þann tíma sem fjölskyldur okkar
bjuggu undir sama þaki urðu til
þau frænda- og vináttubönd sem
aldrei munu bresta. Við minnumst
margra ánægju-'
stunda, bæði á Flóka-
götunni og frá Stýri-
mannastígnum, s.s.
sameiginlegrar skírn-
arathafnar þeirra
Soffíu og Níelsar,
allra jólaboðanna, af-
mæhsveislnanna og
margra ferðalaga.
Foreldrar okkar
höfðu mikið yndi af
tónlist og það sama
átti við um Indriða og
Ingu. Hún spilaði
mjög vel á píanó og
hann var miidll söng-
maður. I þá daga stóðu jólatré ekki
úti í horni heldur á miðju gólfi og
var gengið í kringum þau og sungið
og spilað undir, ekki bara eitt er-
indi heldur heilu kvæðin hvert á
fætur öðru. Það var stundum með
ólíkindum hvað þau systkinin Indr-
iði og Dúna kunnu mikið af ljóðum.
Og ekki má gleyma öllum jólaleikj-
unum, þar tóku allir þátt og
skemmtu sér hið besta.
Indriði eignaðist snemma bíl og
við munum að það var svartur
Austin 10 og bauð hann okkur oft
með í bfltúr og þá jafnvel alla leið
upp í Borgarnes í heimsókn til afa
og ömmu. I þann tíma voru vegir
öðruvísi en nú gerist og slíkt ferða-
lag gat oft tekið þrjá til fjóra tíma,
en Indriði dreifði tímanum hjá
ungum og óþreyjufullum ferða-
löngum með söng og alls konar
leikjum, sem styttu biðina eftir að
komast í langþráða heimsókn í
Nesið.
Indriði var trésmíðameistari og
aðsópsmikill framkvæmdamaður.
Hann rak trésmiðju og byggði
hverja stórbygginguna af annarri.
Hann var mjög laginn og útsjónar-
samur, enda af frábærum smiðum
kominn. Hann gerði upp húsið á
Stýrimannastígnum áður en við
fluttum af Flókagötunni og breytti
þar kjallai-anum í tannlæknastofu
sem pabbi starfrækti síðustu fimm-
tán árin af sínum starfsferli. Það
var oft leitað til Indriða þegar eitt-
hvað þurfti að laga því hann kunni
ráð við mörgu og náði sú kunnátta
hans langt út fyrir hans fag.
Einna jóla minnumst við sér-
staklega, en þá var bannað að flytja
inn jólatré vegna hættu á smiti af
gin-og klaufaveiki. Indriði kunni
ráð við því og á Þorláksmessu kom
hann og gaf okkur stórt, grænt tré
sem hann hafði smíðað og ekki lét
hann þar við sitja heldur afhenti
mömmu líka rafmagnsjólaseríu og
lét þau orð falla að hún væri örugg-
ari fyrir bamafjölskyldu í timbur-
húsi, þá væri hægt að halda gleði-
legjól.
Indriði var mjög ljóðelskur og
kunni einnig vel að meta góðar
bækur. Einn veturinn mynduðu
þau Indriði, mamma, Sigga og fjöl-
skyldur þeirra bókaklúbb, sem
hittist reglulega á heimili einhvers
þeirra og var þá lesið upp úr góð-
um bókum, en þetta var fyrir tíma
sjónvarps og því meiri tími fyrir
slíka iðju.
Okkur systkinin langar að færa
Indriða frænda okkar alúðar þakk-
ir fyrir langa og gefandi samfylgd,
en við minnumst hans og reyndar
allrar fjölskyldunnar á Flókagöt-
unni með aðdáun, virðingu og
þökk.
Við ljúkum orðum okkar á vísu
sem mamma okkar dró upp úr
pússi sínu, þessi vísa er ort tU Ingu
og Indriða á brúðkaupsdegi þeirra
9. nóvember 1937 og hefur sannar-
lega orðið að áhrínsorðum. Höf-
undar eru Guðmundur Sigurðsson
og fleiri vinir þeirra, sem sendu
þeim hamingjuóskir á þeim degi
með þessari vísu sinni:
Stundin er voldug og stæðileg
stálinu þykkari.
Ingunn þér fylgi um ævinnar veg,
Indriði snikkari.
Páll, Soffía og Hildur.
INDRIÐI
NÍELSSON
+ Arnheiður Inga
Elíasdóttir var
fædd 28. júní 1924 á
Oddhóli, Rangár-
völlum. Hún lést á
Sjúkrahúsi Reykja-
víkur 5. nóvember
sl. títför Amheiðar
fór fram frá Bú-
staðakirkju föstu-
daginn 12. nóvem-
ber sl.
Látin er sómakonan
Arnheiður Elíasdóttir
frá Oddhól á Rangár-
völlum. Mig langar að
minnast hennar í örfáum orðum.
Elsku Adda mín. Ég læt hugann
reika aftur til bernsku minnar í
Varmadal. Það var mikil tilhlökkun
þegar von var á þér í heimsókn, það
fylgdi þér alltaf sérstakur blær, því
þú varst ein af þeim persónum sem
laðaðir að þér fólk með þínu sér-
staka viðmóti. Maður
á svo sannarlega eftir
að muna „sjarmann",
fallega brosið þitt og
smitandi hláturinn
sem bræddi alla sem í
kringum þig voru. Þú
varst sérlega hrein-
skilin og sagðir alltaf
þína meiningu og var
oft gaman að hlusta á
ykkur vinkonumar
þrjár, þig, Helgu og
mömmu spjalla sam-
an, því það voru oft
létt skot sem flugu á
milli, en alltaf í góðu
gríni. Ég gleymi heldur ekki góða
matnum hjá þér, þegar maður kom
í bæinn í heimsókn. Það voru frá-
bærar mótttökur sem allir fengu á
þínu hlýlega heimili alla tíð.
Það var erfitt að þurfa að sjá þig
þjást svona mikið þetta síðasta ár,
þá kom best í ljós hvflíkt hörkutól
þú hafðir að geyma og hugarró
hvað sem á gekk. Nú er baráttunni
lokið og komið að kveðjustundinni,
það var guðsgjöf að hafa fengið að
vera samferða þér, elsku Adda mín,
í gegnum lífið.
Við Sigþór, systkini mín og fjöl-
skyldan öll vottum börnum þínum
og fjölskyldum innilega samúð.
Hafðu þökk fyrir allt. Guð geymi
þig-
Gerður Oskarsdóttir.
Fagra haust, þá fold ég kveð,
faðmivefmigþínum.
Bleikra laufa láttu beð
að legstað verða mínum.
(St.Th.)
Guð blessi þig þú blóm fékkst grætt
ogbjartumnafnþitter
ogvertu nú um eilífð sæl,
vér aldrei gleymum þér.
(Jón Trausti)
Ég kveð þig, Adda mín, með virð-
ingu og þökk fyrir góðu kynnin. Og
ég bið Guð að geyma þig á eilífðar-
braut.
Þín vinkona,
Kristín Hermundsdóttir.
ARNHEIÐURINGA
ELÍASDÓTTIR
Formáli
minningar-
greina
ÆSKILEGT er að minning-
argreinum fylgi á sérblaði
upplýsingar um hvar og hve-
nær sá, sem fjallað er um, er
fæddur, hvar og hvenær dá-
inn, um foreldra hans, systk-
ini, maka og börn, skólagöngu
og störf og loks hvaðan útför
hans fer fram.
Ætlast er til að þessar upp-
lýsingar komi aðeins fram í
formálanum, sem er feitletr-
aður, en ekki í greinunum
sjálfum.
STEINDÓR BERG
GUNNARSSON
+ Steindór Berg
Gunnarsson var
fæddur 12. október
1935. Hann lést á
Elli- og hjúkrunar-
hcimilinu Grund 30.
október síðastlið-
inn. títför Steindórs
fór fram frá Kópa-
vogskirkju föstu-
daginn 5. nóvember
sl.
Mig langar að
kveðja góðan vin
minn, hann Steindór.
Eg kynntist honum
þegar ég vann hjá Ör-
yrkjabandalagi ís-
lands fyrir nokkrum
árum og síðar vai-ð
hann tengdafaðir
bestu vinkonu minnar,
og öðru eins ljúfmenni
hef ég ekki kynnst.
Ég bið góðan guð að
styrkja fjölskyldu
hans. Guð geymi þig
Steindór minn.
Þín vinkona,
Elín Inga.
EGILL
ÓLAFSSON
+ EgilI Ólafsson
var fæddur 14.
október 1925. Hann
lést 25. október síð-
astliðinn. títför Eg-
ils fór fram frá
Sauðlauksdals-
kirkju laugardaginn
6. nóvember sl.
Einn morguninn
opnaði ég Morgun-
blaðið og sá þar til-
kynningu um að Egill
Ólafsson frá _ Hnjóti
væri látinn. Ég varð
sem lamaður, minn-
ingarnar helltust yfir mig. Eigin-
kona mín var að koma sonum okk-
ar 6 og 8 ára af stað í skólann.
Hún kom til mín og reyndi að tala
við mig en varð fljótt ljóst að eitt-
hvað er að. Mér tókst með erfiðis-
munum að tjá henni að Egill á
Hnjóti væri dáinn. Síðan grét ég.
Ég var jafn gamall yngri syni
mínum, þ.e. 6 ára, þegar ég fór
fyrst í sveit að Hnjóti. Ég fór
þangað ásamt tveimur eldri
bræðrum mínum þegar foreldrar
okkar fóru í ferðalag til Banda-
ríkjanna árið 1966. Eg heillaðist
gjörsamlega af sveitinni og því
góða fólki sem þar bjó. Hnjótur
varð eftir þetta mitt annað heimili
og dvaldist ég þar sumarlangt allt
til unglingsára. Egill og Ragnheið-
ur komu fram við mig sem væri ég
einn af börnum þeirra og dvöl mín
í æsku hjá þeim hefur mótað mig
mikið og reynst mér dýrmætt
veganesti í lífinu. Astríki þeirra
var ómælt og stend ég í þakkar-
skuld við Egil og Rögnu íyrir að
hafa opnað heimili sitt fyrir mér
og leyft mér að njóta alls- þess
besta sem líf í sveit hefur upp á að
bjóða. Það er reynsla sem ég vildi
að sem flest börn nytu. Fátt eða
ekkert getur jafnast á við að vera
í sveit sem bam, á góðu heimili
hjá góðu fólki og alast upp innan
um dýrin og óspillta náttúru. Á
Hnjóti kynntist ég jafnframt göfgi
vinnunar og gleðinni sem það veit-
ir að fá hrós fyrir að vinna og
koma að raunverulegu gagni.
Fyrsta verkefnið hefur sennilega
verið að reka kýrnar út í haga eft-
ir mjaltir eða sækja þær. Smám
saman var bætt við verkefnum
eftir aldri og getu en ætíð var
þess gætt að við krakkarnir fengj-
um einnig nægan tíma til að leika
okkur og vera börn. Þegar verk-
efni lá fyrir sem þurfti að leysa
sagði Egill gjarnan: „Kalli, getur
þú ekki hjálpað mér við ...“ Fyrst
hélt ég kannski að ég ætti að
hjálpa honum við verkið en svo
skildist mér að mér væri ætlað að
framkvæma verkið á eigin spýtur.
Þannig kenndi hann mér að axla
ábyrgð, hann sýndi í verki að
hann treysti mér fullkomlega til
verksins og að verki loknu þakk-
aði hann mér fyrir og hrósaði mér.
Þannig lærði ég einnig að vinna
væri skemmtileg og skapaði virð-
ingu og þakklæti hinna fullorðnu.
Egill bjó ekki aðeins Ragnheiði
eiginkonu sinni og sonum þeirra
gott heimili, heldur einnig foreldr-
um sínum, Olafi og Olafíu, sem
náðu háum aldri, blessuð sé minn-
ing þeirra. Ekki má gleyma okkur
börnunum sem urðum þeirrar
gæfu aðnjótandi að fá að koma í
sveitina að Hnjóti og verða börn
Egils og Rögnu. Ekki hef ég tölu
yfir hversu mörg við urðum í allt,
en á þeim tíma sem ég var í sveit
að Hnjóti vorum við oft mörg og
ætíð var glatt á hjalla. Bærinn
stóð við þjóðveginn og þar stopp-
uðu nánast allir sem leið áttu hjá.
Gestrisni Egils og Rögnu var
ómæld. Að Hnjóti voru allir vel-
komnir, ekki bara sveitungar,
pósturinn, mjólkurbflstjórinn og
vegagerðamenn, heldur allir.
Heimilið stóð einnig opið hinum
fjölmörgu ferðalöngum sem voru
m.a. á leið út á Látrabjarg á
sumrin. Oft bönkuðu þeir hálf
skömmustulegir og sögðust hafa
frétt að á Hnjóti væri
minjasafn. Þá var
safnið hýst á heimil-
inu og var gestum æt-
íð boðið inn. Egill og
Ólafur faðir hans
sýndu þá gestum
safnið til skiptis og
voru óþreytandi við
að miðla upplýsingum
til gesta um atvinnu-
hætti og líf fólks fyrr
á tímum. Oft gengum
við krakkarnir með,.
gestunum og hlýdd-
um á Egil eða Ólaf
segja frá. Þannig öðl-
uðumst við dýrmæta þekkingu um
lífið og tilveruna fyrr á tímum. Á
meðan gestirnir skoðuðu safnið
voru Ragnheiður og/eða Ólafía
móðir Egils að taka til bakkelsi og
kaffi sem gestum var boðið að
sýningu lokinni. Gestum í þús-
undatali hefur því verið boðið í
kaffi, heimabakað brauð og kökur
að Hnjóti.
Egill var stórmenni og stórhuga
maður. Hann fékk hugmyndir og
framkvæmdi þær. Hann byggði
upp öflugan og tæknivæddan
landbúnað á jörð sinni, studdur
dyggilega af atorku og óshérhlífni-
eiginkonu sinnar sem sinnti bú-
störfum hvern dag jafnframt því
að hugsa um heimilið, fjölda barna
auk gesta. Minjasafn Egils er góð-
ur vitnisburður um elju og fram-
sýni hans og mun halda minningu
hans á lofti um ókomna tíð. Áð
hann skuli hafa haft framsýni til
þess rétt um tvítugt að hefja
markvissa varðveislu á menning-
arsögulegum verðmætum er í
raun ótrúlegt einstaklingsfram-
tak.
Ég mun geyma minninguna um
Egil í hjarta mér. Ég minnist
gælunafnsins sem hann gaf mér,
nafn sem hann einn notaði. Ég
minnist ferðanna sem við fórum
saman í Land Rovernum t.d. út á
flugvöll þar sem hann var flugum-
ferðarstjóri og sá einnig um land-
græslu. Það voru skemmtilegar
ferðir. Ég þakka þér Guð fyrir að
hafa fengið að njóta alls þess sem
Egill gaf mér í lífsins veganesti og
bið þig að veita honum heiðurs-
stað í himnaríki. Ég bið Guð að
styrkja þig elsku Ragna og syni
ykkar í sorginni. Guð blessi ykkur
öll.
Karl Eggertsson.
Okkur barst sú harmafregn
hingað til Svíþjóðar að Egill Ólafs-
son vinur okkar væri látinn.
Við hjónin kynntumst Agli og
konu hans, Ragnheiði, fljótlega
eftir að við fluttumst á Patreks-
fjörð 1993.
Voru þau okkur frá fyrstu tíð
ákaflega vinveitt og góð heim að
sækja. Egill skilur eftir sig stór-
merkt ævistarf sem eru söfnin að
Hnjóti og munu þau halda nafni
hans á lofti um ókomna tíð. Það
var ákaflega fróðlegt að fá leið-
sögn Egils sjálfs um söfnin, þar
sem hann var hafsjór af fróðleik
um þá muni sem í söfnunum eru. :
Eins og títt er um brautryðj-
endur lenti hann á stundum í mót-
byr varðandi uppbyggingu safn-
anna. Hann hélt þó ætíð ótrauður
áfram sem sýndi styrk hans og þol
þegar söfnin voru annars vegar.
Ibúar Vestur-Barðastrandar-
sýslu og raunar landsins alls
standa í mikilli þakkarskuld við
Egil vegna björgunar hans á
ómetanlegum menningarverð-
mætum.
Það er skylda okkar allra að sjá
til þess að söfnin á Hnjóti haldi
áfram að vaxa og dafna eins og^
þau hefðu gert ef Egils hefði notið
við lengur.
Við sendum þér, Ragnheiður,
og sonum ykkar innilegar samúð-
arkveðjur.
Jón B.G. Jónsson og
Ingibjörg Guðmundsdóttir,
Svíþjóð.
*