Morgunblaðið - 17.11.1999, Blaðsíða 45

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
MIÐVIKUDAGUR 17. NÓVEMBER 1999 4fx.
JONINGVI
KRIS TINSSON
+ Jón Ingvi Krist-
insson var fædd-
ur 24. febrúar 1933.
Hann lést 30. októ-
ber á Sjúkrahúsi
Reykjavíkur. Útför
Jóns fór fram frá
Keflavíkurkirkju
föstudaginn 5. nóv-
ember sl.
Þegar ég var lítil
man ég hvað við syst-
urnar hlökkuðum allt-
af mikið til sumarsins,
því þá komu svp
margii- gestir. Á
hverju sumri kom fjöldi manns
heim í Höfða, flestir að heimsækja
tæki til að tjá sorg og
samúð, þau ná ekki að
gefa tilfinningunum
og söknuðinum merk-
ingu. Hugur okkar all-
ra hefur verið hjá
ykkur á þessum erfiðu
tímum og ekki síst hjá
börnunum sem sakna
afa síns sárt.
Hérvið skiljumst
og hittast munum
á feginsdegi fira.
Drottinn minn
gefi dauðum ró,
en hinumhkn, erlifa.
((Ur sólarljóðum.)
Ásta í Höfða.
Honum var tíðrætt um börnin sín,
Irisi, Tryggva og Eyjólf sem hann
var afar stoltur af, svo og tengda-
börnin, síðan komu barnabörnin
eitt af öðru og þá var nú afi glaður.
Eiríkur var elstur í stórum systk-
inahópi og bar hann hag móður
sinnar mjög fyrir brjósti.
Eiríkur var einstaklega glæsileg-
ur maður, traustur og hjartahlýr.
Hann var afbragðs fagmaður og
áhugasamur um starf sitt, enda vel
metinn af þeim sem til þekktu.
Hann hafði fallega bassarödd, sem
karlakórinn Fóstbræður fékk að
njóta í áratugi. Hafði hann mikla
ánægju af því að að syngja og starfa
með þeim, það má segja að hann
hafi kennt mér að meta fallegan
karlakórssöng og bauð hann mér að
gerast styrktarfélagi Fóstbræðra,
■sem ég og þáði.
Ég hitti Eirík rétt eftir að sjúk-
dómur hans hafði verið greindur.
Hann var allhress að sjá og sagðist
verða að taka þessu eins og hverju
öðru verkefni, reyna að leysa það
eins vel og hann gæti. Þegar við
kvöddumst var ég nokkuð bjartsýn
og vonaði svo innilega að honum
yrði að ósk sinni. Svo varð því mið-
ur ekki. Við töluðum alloft saman í
síma á meðan hann var á sjúkra-
húsinu og var aðdáunarvert hversu
mikinn styrk hann sýndi. Börnin
voru hans stoð og stytta í veikind-
um hans.
Við ræddum stundum dauðann,
því bæði höfðum við misst maka
okkar og vorum sammála um að
dauðinn sem slíkur væri ekki það
versta sem fyrir gæti komið. Verra
væri að hverfa frá þeim _sem mest
þyrftu á manni að halda. Ég vil trúa
því að Eiríkur hafi dáið þegar dauð-
inn var honum ábati og lausn.
Ég bið Guð að gefa Eiríki frið og
börnum hans, móður og öðrum
aðstandendum styrk til handa.
Sigríður Sigurjónsdóttir.
Allt er í heiminum hverfult. Nú
hljómar ekki lengur hérna megin
ómþýð bassarödd Eiríks Tryggva-
sonar i „Bára blá að bjai-gi stígur“.
Stundum gefur svo á að jafnvel
klettar mega sín lítils gegn váleg-
um ólgusjó.
Eiríkur var klettur, hann var
hreinn og beinn og afstaða hans til
manna og málefna var ávallt skýr
°g byggð á traustum grandvallar-
reglum og kristnum viðhorfum.
Eiríkur tileinkaði sér hina göfugu
lífsreglu Krists: það sem þú vilt að
aðrir menn gjöri yður skalt þú og
þeim gjöra. Hann sá aumur á lítil-
magnanum og tók afstöðu með hon-
um. Kreddur og hégómi féllu hon-
um illa og hvers kyns óréttlæti var
eitur í hans beinum. Maður fann til
öryggis í nálægð Eiríks, maður
vissi fyrir hvað hann stóð og gat
treyst honum í hvívetna, skilyrðis-
laust. Þess vegna var gott að eiga
Eirík að sem vin og fóstbróður og
fyrir það er ég þakklátur.
Fóstbræður sjá nú að baki
traustum félaga og einum af sínum
betri söngmönnum fyrr og síðar.
Fóstbræður verða ekki samir fyrir
vikið.
Það var erfitt að ímynda sér Erík
og Birnu hvort án hins. Eiríkur og
Birna, sem gædd var einstökum
persónutöfrum og glæsileg svo eft-
ir var tekið, voru sem eitt. Það var
eftirtektarvert hversu eðlilegt þeim
reyndist að vera leiðtogar í starfi og
í leik og hrókar alls fagnaðar án
nokkurs tildurs, tilgerðar eða fá-
fengis. Mér er einnig minnisstætt
hve vel þau tóku á móti og hlúðu að
nýjum kórmeðlimum og konum
þeirra. Hilda kona mín og ég fórum
ekki varhluta af þessu og fyrir það
erum við þakklát. Við varðveitum
með. okkur kærai' minningar um
Eirík og Bimu. Líklegt er að sorfið
hafi í undirstöður Eiríks meir en
mann grunar við fráfail Birnu,
langt fyrir aldur fram.
„Bára blá að bjargi stígur“ verð-
ur sungið áfram þótt við fáum ekki
notið hljómfagrar bassaraddar Eir-
íks framar. Þó allt sé breytingum
háð er víst að minning um góðan
dreng lifir.
Við Hilda vottum öllum aðstan-
dendum samúð okkar.
Þorsteinn Guðnason.
ömmu Sigrúnu, vinir og kunning-
ar, börnin hennar og fjölskyldur
þeirra. Sum sumur voru líka af-
mælisveislur og ættarmót og þá
fylltist allt af fólki heima, okkur
la'ökkunum til mikillar ánægju.
Þetta varð til þess að ég kynntist
ættingjunum vel og þá sérstaklega
systkinum pabba sem voru flest
árvissir gestir. Það var alltaf gam-
an þegar eitthvað af systkinunum
kom í heimsókn, ég minnist sér-
staklega fjörugra samræðna við
eldhúsborðið heima um allt milli
himins og jarðar, frá kvótamálum
til kvennamála og svo var að sjálf-
sögðu rætt um pólitík. Sem barn
naut ég þessara rökræðna og vildi
ekki fyrir nokkra muni missa af
þeim, en stundum kom það fyrir að
ég skildi ekki alveg um hvað
ágreiningurinn snerist. Eftir eina
eldhússennuna spurði ég Jón hvort
þau systkinin væru aldrei sammála
um neitt. „Blessuð vertu, við erum
alveg sammála, bara missam-
mála.“ Þetta var sagt með gáska-
bliki í augum og þeirri glettni sem
einkenndi Jón öðrum fremur. Jón
var léttur í skapi og átti auðvelt
með að sjá spaugilegu hliðarnar á
málunum, hann var drífandi, rösk-
ur og duglegur við hvaðeina sem
hann tók sér fyrir hendur. Það var
aldrei lognmolla í kringum Jón og
vandfundið fólk sem gleðin og kát-
ínan geislar eins af.
Þegar ættarmót eru haldin rís
tjaldborg á túninu heima. Eitt
tjaldanna sker sig svolítið úr, blátt
og bleikt og öðruvísi en önnur tjöld
í laginu. Þegar búið var að reisa
þetta tjald vissum við krakkamir
að Jón og Elsa vom komin og þá
var hlaupið til að heilsa þeim. Böm
löðuðust að Jóni, hann var
skemmtilegur og hafði nógan tíma
fyrir forvitna huga. Næsta sumar
stendur til að halda ættarmót og
vonandi verður litla skrítna tjaldið
meðal hinna, en það verður ekki
Jón sem reisir það. Hann verður
heldur ekki með í brennusöngnum
en kannski við syngjum „nú blika
við sólarlag sædjúpin köld“ sér-
staklega fyrir hann.
Það er erfitt að trúa því að Jón
sé farinn, kallið kom skyndilega og
óvænt. Jón og Elsa komu við
heima seint í sumar en stoppuðu
stutt því þau höfðu marga að heim-
sækja. Ekki datt mér í hug að
þetta yrðu síðustu kveðjurnar
hans Jóns, en þegar þau voru farin
fann ég fyrir tega, mér fannst
hann frændi minn hafa elst. Það
rann upp fyrir mér að þau systkin-
in eru að komast á efri ár. Mörg
skörð hafa verið höggvin í þennan
stóra og glaðlynda hóp, tíminn er
einhvern veginn orðin dýrmætari
en áður. Næstu fréttir af Jóni voru
slæmar, hann lá þá fárveikur á
sjúkrahúsi og tvísýnt um bata. Það
var ekki annað til í mínum huga en
að Jón myndi jafna sig, en hér var
við ofurefli að etja og hann frændi
minn mátti láta í minni pokann í
þetta sinn. Það var fallegt veður á
föstudaginn var, þegar ættingjar
og vinir fylgdu Jóni síðasta spöl-
inn, veturinn skartaði sínu feg-
ursta honum til heiðurs, snjórinn
glitraði í sólinni og birtan var
nærri himnesk.
Elsku Elsa, Hilmar, Rúnar, Dísa
og Gunni. Orð eru svo fátæklegt
Góður drengur er genginn. Jón
Ingvi Kristinsson, fyrrum vinnufé-
lagi og meðeigandi, andaðist á
Sjúkrahúsi Reykjavíkur 30. októ-
ber sl. eftir stutta sjúkdómslegu
og var jarðsunginn frá Keflavíkur-
kirkju 5. nóvember.
Við Jón unnum saman í mörg ár
á 6. og 7. áratugnum, fyrstu árin
hjá móðurbróður mínum, Sigurði
Péturssyni á v/b Hugin og síðar á
v/b Pétri Sigurðssyni. Vetrarver-
tíðina 1960 vorum við hjá Einari
Sigurðssyni á v/b Báru. Arið 1961
stofnuðum við Jón til eigin útgerð-
ar og keyptum v/b Vilborgu, síðan
eignuðumst við v/s Steingrím
trölla og síðast v/s Brimi.
Hlutverkaskipan okkar var með
þeim hætti að Jón var vélstjóri og
ég skipstjóri. Samstarf okkar var
mjög gott og átti hann sinn stóra
þátt í því. Jón vildi alltaf gera gott
úr öllum vandamálum sem upp
komu á hverjum tíma. Hann vildi
öllum vel, talaði aldrei styggðar-
yrði til nokkurs manns og var í
orðsins fyllstu merkingu öðlings-
maður enda vinamargur.
Hann var sérlega geðgóður. Það
var eitthvað mikið að, ef hann var
ekki brosandi eða blístrandi. Hann
hafði næmt eyra fyrir tónlist enda
spilaði hann á hljóðfæri fyrir sig og
fuglana eins og hann orðaði það
einu sinni. Jón var mjög vinnusam-
ur, féll sjaldan verk úr hendi, sér í
lagi handlaginn, nánast þúsund-
þjalasmiðjur enda þurftum við
ekki að kalla til verkstæðismenn
nema eitthvað mikið væri að.
Auk þess að vera samstarfs-
menn áttum við á þessum árum
heima rétt hjá hvor öðrum og var
því mikill samgangur milli heimil-
anna. Börnin okkar léku sér sam-
an, konan hans , Elísa, og konan
mín, Ragnheiður, pössuðu þau
stundum til skiptis ef þær þurftu
að bregða sér af bæ, því við vorum
stundum langtímum saman í
burtu. Þau hjónin kynntust allri
minni stórfjölskyldu svo sem for-
eldrum og systkinum, sérstök vin-
átta myndaðist milli þeirra og
Benedikts, bróður míns, og konu
hans, Fjólu, sem hélst til hinstu
stundar.
Ég á margar hugljúfar minning-
ar frá samstarfsárum okkar Jóns.
Á gleðinnar stund var hann hrókur
alls fagnaðar, það bókstaflega
geislaði af honum góðmennskan og
gleðin, á þeim stundum var logn-
mojla ekki til í hans orðasafni.
Á stund alvörunnar var hann
traustur, yfirvegaður og úrræða-
góður. í því sambandi er mér sér-
staklega minnisstæður eftirfarandi
atburður. Það var í janúarmánuði
1961 að við vorum fengnir til að
fara með 40 rúmlesta fiskibát frá
Keflavík til Akureyrar. Fimm
menn voru í áhöfn og var Jón vél-
stjóri. Það var þrútið loft og þung-
ur sjói' þegar við sigldum fyrir
Vestfirðina þennan janúardag fyr-
ir nær 39 árum en veðurspá var
viðunandi. Þegar við áttum
skammt ófarið að Horni brast á
okkur án fyrirvara NA-stormur
með tilheyrandi frosti og snjó-
komu. Ofan á þetta bættist nátt-
myrkrið því þetta var laust eftir
miðnættið. Skyggni var því ekkert.
Það var því ekki um annað að ræða
en slá bátunum undan veðrinu og
reyna að ná inn í Isafjarðardjúp. Á
þessum tíma voru ófullkomin sigl-
ingatæki í bátum af þessari stærð;
aðeins dýptaiTnælir og áttaviti. I
vondum veðrum voru dýptarmæl-
arnir oft óvirkir og svo var að
þessu sinni. Var því lítið að styðj-
ast við annað en áttavita og
klukku. Það var því ekki sjálfgefið
að komast klakklaust út úr að-
stæðum sem þessum. Eitt er víst
að hefði vélin bilað hefði tæpast
þurft að spyrja að leikslokum.
Þegar hér var komið sögu hvarf
Jón niður í vélarhús. Sigling þessi
stóð klukkustundum saman, en
aldrei kom Jón upp úr vélarhúsinu.
Einu sinni leit ég niður til hans og
þá stóð hann með smurkönnuna í
annarri hendinni en hélt sér í kæli-
vatnsrörið frá vélinni með hinni
hendinni og blístraði. Vegna veð-
urofsans heyrði ég ekki hvaða lag
hann var að blístra og þótti mér
það miður. Á endapum komumst
við inn fyrir Rit í ísafjai'ðardjúpi
og vorum þá komnir á sléttari sjó,
þá fyrst kom Jón upp úr vélarhús-
inu. Síðar fréttum við að mannsk-
aðar hefðu orðið aðeins í nokkurra
mílna fjarlægð frá okkur. Mér
finnst það nokkuð merkilegt að
núna, nærri fjórum áratugum síð-
ar, man ég vel hvað ég var þakklát-
ur forsjóninni að Jón var með í
þessari ferð.
Jón var mikill fjölskyldumaður
og greinilegt var að honum líkaði
ekki þær miklu fjarvistir sem
fylgdu sjómennskunni á þessum
árum. Eftir langar og strangar
vetrarvertíðir sem stóðu frá ára-
mótum og fram í miðjan maí, var
farið í byrjun júní á síldveiðar fyrir
Norður- og Austurlandi sem stóðu
fram á haust. Þá tíðkaðist ekki að
menn væru leystir af til að taka sér
frí. Því kom að því að hann óskaði
eftir að hætta í útgerðinni og fara í
land. Það varð því úr að ég keypti
hans hluta. Ég sá eftir Jóni enda
var samstarf okkar gott. Við vor-
um báðir sprottnir úr svipuðum
jarðvegi, á sama aldri og höfðum
svipað viðhorf til hlutanna. Eftir
þetta fór Jón að vinna í Vélsmiðju
Olsens í Njarðvík og var þar í
mörg ár, síðan vélstjóri í hrað-
frystihúsi Sjöstjörnunnar í Njarð-
vík og síðan vann hann hjá varnar-
liðinu á Keflavíkurflugvelli.
Árið 1968 varð Jón fyrir miklu
slysi. Þá féll tréplanki úr mikilj^,
hæð í höfuð hans. Á þeim tíröa*'
voru menn almennt ekki með
hjálma eins og nú tíðkast. Hann
varð mikið veikur og átti í þessu
mjög lengi, fór meðal annars til
Danmerkur þar sem gerð var á
honum höfuðaðgerð en að því kom
að hann náði heilsu en mig grunar
að hann hafi kannski aldrei náð sér
að fullu eftir þetta slys.
I ágústmánuði 1975 urðu Jón og
fjölskylda hans fyrir miklu áfalli
en þá dó sonur þeirra, Ingvi Stein-
ar, í bílslysi, aðeins 17 ára gamall.
Þessi atburður var þyngri en tár^_
um tekur. Á þessum tímum var áí-
allahjálp eins og nú tíðkast óþekkt,
það má segja að sóknarpresturinn
okkar, sr. Olafur Oddur Jónsson,
sem þá var að hefja sinn starfsferil
hafi komið í þess stað og gert sitt
besta eins og honum er lagið.
Þetta voru erfiðir tímar hjá Jóni
og hans fjölskyldu en hægt og
markvisst tókst þeim að vinna sig
út úr sorginni og taka gleði sína á
ný.
Fyrir allmörgum árum keypti
Jón ásamt Haraldi bróður sinum
jörðina Hvalsá í Steingrímsfirði.
Þarna dvaldi hann oft með fjöl-
skyldu sinni. Þar stundaði hann
hrognkelsaveiðar og aðrar veiðar á
trillunni sinni, fyrst og fremst séf61"
til ánægju og lífsfyllingar. Ég held
að þarna hafi hann verið á heima-
velli og notið lífsins í meira lagi. Á
þessum stað var hann staddur nú í
október þegar hann veiktist snögg-
lega. Fengin var sjúkraflugvél sem
flutti hann til Reykjavíkur og var
hann lagður inn á sjúkrahús þar
sem hann dó nokkrum dögum síð-
ar, 66 ára gamall.
Jón Ingvi Kristinsson hefur nú
tekið sína lokastefnu, ég efa það
ekki eitt augnablik að hann stýrif*.
nú á Drottins fund. Ég vil trúa því
að við lendinguna hinum megin
grafar verði þessum góða dreng
vel tekið.
Jafnfram því sem ég kveð þenn-
an gamla vinnufélaga og þakka
honum árin sem við störfuðum
saman bið ég honum og fjölskyldu
hans Guðs blessunar.
Jón Sæmundsson.
TRYGGVI
TÓMASSON
+ Tryggvi Tómas-
son fæddist 14.
apríl 1928 á Syðri-
Neslöndum í Mýva-
tnssveit. Hann lést á
Ljósheimum, Sel-
fossi,_ 5. nóvember
sl. Útför Tryggva
fór fram frá Selfos-
skirkju laugardag-
inn 13. nóvember sl.
----1------
Elsku afi, við mun-
um vel eftir því hvað
okkur fannst alltaf
gaman að koma til þín og ömmu í
sveitina. Þú varst svo duglegur að
kenna okkur á spil og spila við okk-
ur Olsen og Svartapétur. Einnig
fannst okkur mjög gaman þegar
þú sagðir okkur sögur frá því þeg-
ar þú varst lítill í Mývatnssveitinni.
Það var gaman að fara með þér í
fjárhúsin, fá að gefa kindunum og
hugsa um lömbin. Svo fengum við
að fara á hestbak á Væng. Að
ógleymdum öllum ferðunum að
Syðri-Neslöndum. Sérstaklega var
skemmtilegt þegar öll fjölskyldan
kom saman þar suma-
rið 1996. Þú hafðir svo
gaman að því að segja
frá öllu sem gerðist í
gamla daga og lýsa
sveitinni eins og hún
var þá. Okkur fannst
líka mjög gaman ]ieg-
ar við fengum að lesa
sögur úr skólanum
fyrir þig og þegar þú
tókst okkur í bónda-
beygju. Og alltaf
skemmtum við okkur
jafn vel saman.
Nú ertu dáinn, elsku afi minn,
ástúð þín ei gleymist nokkurt sinn.
Það var svo ljúft að halla höfði á kinn
og hjúfra sig í milda faðminn þinn.
Við skulum vera ömmu ósköp góð,
hún á svo bágt og er svo mild og hljóð,
og góðvildin og gæskuhugur þinn,
gleymist aldrei, hjartans afi minn.
(Þ.G.)
Guð geymi þig elsku afi, þín
barnabörn,
Inga Birna, Tryggvi
og Guðbjörg
Birting afmælis- og minningargreina
MORGUNBLAÐIÐ tekur afmælis- og minningargreinar til birting- ^
ar endurgjaldslaust. Greinunum er veitt viðtaka á ritstjóm blaðsins í
Kringlunni 1, Reykjavík, og á skrifstofu blaðsins í Kaupvangsstræti
1, Akureyri. Þá er enn fremur unnt að senda greinarnar í símbréfi
(569 1115) og í tölvupósti (minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið
greinina inni í bréfinu, ekki sem viðhengi.
Um hvern látinn einstakling birtist ein uppistöðugrein af hæfilegri
lengd, en aðrar greinar um sama einstakling takmarkast við eina örk,
A-4, miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd, - eða 2.200 slög.
i*
l
l
i