Morgunblaðið - 16.02.2000, Blaðsíða 45

Morgunblaðið - 16.02.2000, Blaðsíða 45
MORGUNBLAÐIÐ MINNINGAR MIÐVIKUDAGUR 16. FEBRÚAR 2000 45 JÓRUNN ÓLAFSDÓTTIR + Jórunn Ólafs- dóttir fæddist á Sörlastöðum í Fnjóskadal 8. maí 1920. Hún lést á Elli- heimilinu Grund 1. febrúar síðastliðinn og fór útför hennar fram á Illugastöðum í Fnjóskadal. I eftirfarandi minningargrein sem birstist 12. febrúar var textabrenglun sem leiðréttist hér með og eru hlutað- eigendur beðnir vel- virðingar á þessum mistökum. Merk kona er gengin. Kær vin- kona, Jórunn Ólafsdóttir, er í dag kvödd hinstu kveðju. Hún er komin heim í dalinn sinn. Laus við þján- ingar og erfiði heimsins. Engan þekki ég sem minntist æskustöðv- anna og ættfólks síns með meiri hlýju og virðingu en hún. Þau njóta nú endurfundanna. Jórunni var margt til lista lagt. Var skáld gott og hnyttinn hagyrð- ingur. Skrifaði fagra rithönd og hafði frábært vald á íslensku máli. Öll verk er henni voru falin í hend- ur vann hún af natni og vandvirkni. Gaman og fræðandi var að heyra Jórunni segja frá. Henni mæltist allajafna vel, hafði lifandi frásagn- armáta, kvað fast og skýrt að orði og bland- aðist engum hugur um hver meining hennar var hverju sinni. Gott var að hlæja með henni því gamansemin var ætíð í för þegar heilsan leyfði. Kynni okkar hófust fyrir liðlega 40 árum, þegar hún barðist hetjulega við illvígan sjúkdóm. Seinna, einkum hin síðari ár, urðu bardagarnir fleiri og erfiðari. Alltaf var Jórunn minnug og þakklát fyrir það sem henni var vel gert. Trygglyndi var hennar fylgja. Að vera vinur vina sinna átti við hana. Fnjóskadalurinn heilsar dóttur sinni á vetrardegi. Þegar hlýnar og grænkar sé ég vinkonu mína fyrir mér hleypa vökrum jó eftir grund- um. Innilegar þakkir fyrir trausta vináttu öll árin, fyrir fallegu bréfin og ljóðin, ennfremur gjafir til mín og fjölskyldu minnar. I friði sofnar hún í sátt og trú. Ingunn Þórðardóttir. HELGA JÓHANNA HELGADÓTTIR + Helga Jóhanna Helgadóttir Hanna Axels) fædd- ist á Álftanesi 30. mars 1935. Hún lést á Grensásdeild Sjúkrahúss Reykja- víkur 16. janúar síð- astliðinn og fór útför hennar fram frá Fella- og Hólakirkju 25. janúar. ( Elsku Hanna mín, nokkur kveðjuorð til þín. Ég trúi ekki enn að þú sért horfin okkur. Kynni okkar hófust í Kvennaskólanum í Varmalandi, Borgarfirði, veturinn 1955-1956 og héldust þau kynni og styrktust með árunum. Þú passaðir að láta okkur stelpurnar „úti á landi“ alltaf fylgj- ast með því sem skólasysturnar íýrir sunnan voru að bralla. Fá okkur til að koma suður í saumaklúbb eða skemmta okkur eitthvað saman, eða fara í heimsókn til einhverrar skóla- systur. Og seint mun ég gleyma kvöldinu er þú kynntir mig fyrir mannsefninu. Ég kom suður og átti að hitta ykkur á Hressó. Ég kom tímanlega og fór að spjalla við pilt að vestan, sem ég þekkti. Svo komst þú, og viti menn, það var þá vinur okkar Ölli sem var mannsefnið. Ég gleymi aldrei hvað ég var hissa. Þá urðu böndin milli okkar sterkari, því Örlygur Pétursson og maðurinn minn, Askell Gunnarsson, ólust upp saman í Helgafellssveit á Snæfellsnesi. Við skemmtum okkur alltaf við að rölta niður Laugaveginn, er ég kom í bæinn. Skoðuðum í búðir, mátuðum föt, komum við hjá Tóbí og Ester og síðan endaði ferðin að sjálfsögðu með heitu súkkulaði og tertu. Yndislegar eru minningarnar úr ferðalögum okkar, þar held ég að við höfum komist yfir að skoða öll kaup- félög á landinu, þar grófst þú upp ýmsa skemmtilega gripi. Oft var brösugt að koma upp tjöldum en síðan var slegið á léttari strengi, drukkið „irish-coffie“, spilað á harmonikku, sungið og farið í leiki með krökkunum og var krakkahóp- urinn eins og systkinahópur. Margar góðar minningar eigum við úr helg- arferðum í húsi verka- lýðsfélags Stykkis- hólms í Húsafelli. Þar var alltaf glatt á hjalla, farið á harmonikkuböll í Borgarfirði og komið við hjá Helgu Guðráðs. Ekki megum við gleyma beijaferðunum á haustin. Ég, þú og krakkamir tindum og tíndum ber, en sumir héldu til veiða, en jæja, þeir hjálpuðu líka til. Já, Hanna mín, það hefur margt áhugavert og skemmtilegt gerst, sem gaman er að minn- ast. En nú eru börnin orðin fullorðin og höfum við skemmt okkur öll sam- an á „Halló Akureyri" og á „Dönsk- um dögum í Stykkishólmi". Hanna mín, þín verður sárt sakn- að í sumar, en ég vona að Ölli og börnin verði hér á „Dönskum dög- um“ í sumar. Alltaf varst þú að föndra eitthvað. Hafðir alltaf ótal hugmyndir um eitt- hvað skemmtilegt til að búa til fyrir jólin, afmæli og við öll tækifæri. Hanna mín, værir þú ung stúlka í dag værir þú örugglega listamaður. Ekki má gleyma er komið var heim frá útlöndum, þá var maður sóttur til Keflavíkur, og heima beið íslensk kjötsúpa, sú besta í heimi. Elsku Hanna mín, þú varst alveg einstök.Við skólasysturnar úti á landsbyggðinni munum sakna þín mikið.Við þökkum þér fyrir samver- una í þessu lífi, ef til er líf eftir þetta líf, þá hlökkum við mikið til að hitta þig aftur. Bibba biður kærlega að heilsa, hún var mjög glöð yfir að við skyldum heimsækja hana á „Halló Akureyri“ í sumar. Á þessari kveðjustund bið ég góð- an guð að gæta þín og styrkja ástvini þína í sorg þeirra. Elsku Olli, Axel, Lára, Gulli, Arn- ór og fjölskyldur, við sendum ykkur okkar innilegustu samúðarkveðjur. Guð gefi ykkur styrk í þessari miklu sorg. Guðrún Ákadóttir, Viktoría Áskelsdóttir, Áki Áskelsson, Björgvin Áskelsson, Guðmund- ur Áskelsson, Áskell Áskelsson og fjölskyldur. ARNÞRUÐUR BERGSDÓTTIR + Arnþrúður Bergsdóttir fæddist í Reykjavík 18. september 1948. Hún lést á heimili sínu í Reykjavík 3. febrúar síðastliðinn og fór útför hennar fram frá Fossvog- skirkju 10. febrúar. Okkur, fjölskylduna á Þverá, langar að minnast Öddu í fáum orðum. Við kynntumst henni í Stykkishólmi þar sem hún bjó í sömu götu og foreldrar mính’. Adda var ekki allra en hún kom oft til foreldra minna á Víkur- götu 4 og þar hittum við hana og var spjallað saman á léttum nótum og hlegið dátt. Ef Adda var ekki komin í heim- sókn þegar við vorum þar þá sagði pabbi: „Ætlarðu ekki að hringja í hana og segja henni að sjá Þorleif og Áma Sigga?“ Ég skildi aldrei hve gaman hún hafði af þeim því þeir voru svo fjörugir þá. Þeir voru fljótir að finna hve blíð hún var við þá, og potuðu þeir sér yfir í heimsókn þau gamlárskvöld sem við vorum í Hólm- inum til að skjóta upp flugeldum með Öddu, Friðriki, Jóni Erni og Drífu. En nú kom gamlárskvöld sem var farið í Hólminn en þar var engin Adda og fjölskylda til að skjóta upp flugeldum með, en strákarnir mundu samt eftir henni og það var skotið upp fyrir hana og þegar klukkan sló tólf sagði pabbi: „Við Adda náðum því að sjá árið 2000.“ Þau voru búin að ákveða að ná því marki. Og á ég henni að þakka að pabbi náði því með sinni umhugsun. Adda var alltaf að hugsa um aðra. Þegar hún var farin suður höfðum við oft samband og var það alltaf hún sem stappaði í mig stálinu vegna veikinda foreldra minna þó hún væri veik. Sendi hún strákunum oft pakka sem þeim var mjög kærkomið og fyr- ir jólin kom enn einn pakki frá Oddu og í honum var eitthvað til allra, meira að segja handgerð föt á Emilý og Alexander sem fæddust á síðasta ári. Þegar ég sagði henni frá því að ég ætti von á ömmubömum þá sagði hún: „En gaman, þá geta einhverjir notað það sem ég er að prjóna.“ Adda var fljót að finna ef einhver var lítill í sér og náði hún vel til Árna Sigga enda sendi hún honum bókina Bliðfinnur. Nú er samfylgdinni með Öddu lok- ið og þökkum við og foreldrar mínir fyrir að fá að kynnast henni og njóta allrar hlýjunnar sem hún hefur veitt okkur. Kæri Friðrik og fjölskylda. Við biðjum góðan guð að styrkja ykkur í sorginni. Áslaug. Það er alltaf erfitt að kveðja góðan vin. En við sem eftir sitjum getum yljað okkur við góðar minningar um trausta, viljasterka og ljúfa konu sem gaf okkur margt. Hugurinn leitar aftur í tímann, fyrst til ársins 1970 þegar við vorum ungar og hressar að útskrifast úr Hjúkrunarskólanum. Eftir útskrift hittist hópurinn við Bergstaðastræt- ið og söng fyrir nýgift hjón sem voru þau Adda og Friðrik. Síðan skilur leiðir til ársins 1980 og þá í litlum fal- legum bæ á Nesinu, Stykkishólmi. Hún var sú fyrsta sem fjölskyldan hitti er við keyrðum eftir Aðalgöt- unni og urðu fagnaðarfundir. Upp frá því áttum við margar góðar stundir, sitjandi í litlu stofunni við Víkurgötu talandi um allt milli him- ins og jarðar. Við höfðum skoðanir á öllu og þá var oft hlegið dátt. Börnin okkar horfðu á Dúmbó og Mary Poppins og svo að sjálfsögðu á ball- ett eða óperur. Mai’gs er að minnast. Þar á meðal er ferðin út í Bjarneyjar á Jónsmessunótt þar sem við sátum við varðeld og sungum. Einnig ferðirnar í Sauraskóg til að höggva grenitré fyrir jólin. Allar tímatökurn- ar á frjálsíþróttamót- unum, keppnisferðir á vegum Snæfells og ferðir tónlistarskólans þar sem hún var stoð okkar og stytta. Adda við saumavélina þar sem hún saumaði sniUdarlega, ekki bara á sín eigin böm heldur okkar líka. Þetta er aðeins brot af ótal minningum okk- ar og viljum við þakka fyrir að eiga þær. Lygntgeymirvatnið leið mína yfir fjallið, felurhanarökkri ogróínótt Værgeymirsveöiinn söknuð minn í lautu, með degi rís hann aftur úrdjúpsinsró. (Snorri Hjartarson) Elsku Friðrik og fjölskylda, við sendum ykkur okkar innilegustu samúðarkveðjur. Kristín, Ásgeir Þdr og böm. Mig langar til að minnast bestu vinkonu minnar hennar Öddu sem ég get kallað besta leiðtoga lífs míns. Það er erfitt að skrifa um hana, allar minningamar koma upp í hugann um leið og erfitt er að sætta sig við að svona frábær kona skuli vera far- in frá okkur, en henni hefur greini- lega verið ætlað eitthvert annað starf annars staðar. Mín fyrstu kynni af Öddu vora sumarið 1989 þegar ég réð mig sem þjálfara í Stykkishólm, en þá var'hún starfandi gjaldkeri hjá ftjálsíþrótta- deild Snæfells. Börnin hennar stund- uðu æfingar hjá mér þannig að leiðir okkar lágu oft saman. Mörg mót mætti Adda á til að fylgjast með og í keppnisferðir líka. Er mér þá efst í huga keppnisferðalag á Selfoss þar sem gist var, en þá vöktum við Adda fram eftir allri nóttu, töluðum og hlógum mikið, en henni fannst best þegar ég tók taktana með dr. Saxa, sem upp frá því vora í uppáhaldi hjá henni. Áuðvitað þurftum við að passa að vekja ekki krakkana með hlátrin- um í okkur. Hún var alltaf kát og hress, já- kvæðið alltaf í fyrirrúmi og alltaf gerði hún gott úr öllu. Alltaf bros- andi og svo létt á fæti, en hún hafði sannkallaðar balletthreyfingar. Uppfrá þessu sumri tengdumst við alltaf sterkari og sterkari vinabönd- um, hittumst eða töluðum ótæpilega mikið saman í síma, Landssíminn hefur öragglega verið ánægður með símalínuna á milli okkar, því hún var alltaf rauðglóandi. Það var alveg sama á hvaða tíma dags ég hringdi, alltaf hafði hún tíma til að leiðbeina mér á réttar brautir og taka réttar ákvarðanir. Oft heimsótti ég þau í Stykkis- hólm og þar eyddum við stundum fram á nætur og svo þegar ég var að fara stóðum við oft úti á tröppum hjá henni og dáðumst að stjömubjörtum himninum yfir Breiðafirðinum og tunglskininu. Það var alltaf svo gam- an að vera með henni, hún fylgdist alltaf með manni og hvatti mann áfram. Henni á ég margt að þakka þessi ár sem ég fékk að þroskast með henni. Hún hjálpaði mér að opna augu mín fyrir mínum veikindum og studdi ótrauð við bakið á mér og hvatti mig áfram, sýndi mér fram á að það byggi eitthvað í mér, kenndi mér að fá álit á sjálfri mér og að ég væri góð í því sem ég væri að gera. Hjá henni lærði ég hreinskilni, Adda var nefnilega alltaf hreinskilin, og að ég mætti segja mínar skoðanir. Henni á ég mikið að þakka og hún vissi það. Ég fékk að njóta þess að fara með Öddu, Friðriki, Jóni Erni og Drífu út í Bjarneyjar og sjá þar fuglalífið og fegurðina. Einmitt þar kom hjúkkan upp í Öddu. Þegar átti að fara að grilla var grillið svo ryðgað að Adda tók upp stálull og upphófst mikil pússning því ekki var hægt að borða ryðgaða steik. Adda vissi um skíðaáhuga minn og einu sinni hittumst við og fór ég með krakkana hennar á skíði í Kerlinga- skarðinu og hún var svo þakklát fyrir að ég sagði þeim til, gleymdi því seint. Drífu bað hún mig að taka og kenna að synda. Auðvitað var það ekkert mál að mér fannst, en annað fannst Öddu. Hún var stolt af börn- um sínum og fannst gott hvað þau vora klár að koma sér áfram. Þau eiga nú ekki langt að sækja það. Alltaf var auðvelt að gleðja Öddu og var gott hvað hún mat húmor mikils, enda gátum við alltaf gert grín og gott úr öllu. Jafnvel fyrir fjóram árum, þegar Adda greindist með krabbamein, þá fann hún eitt- hvað jákvætt út úr því og barðist eins og hetja, og ég kallaði hana litlu hetjuna mína. Það var alveg sama á hveiju gekk, alltaf var hún brosandi, jákvæð og lífsviljinn sem skein úr augum hennar var ekkert smá. Alltaf bað hún mig að segja sér eitthvað skemmtilegt og gerði ég það. Það var líka svo gaman að fá hana til að hlæja. Þakka ég fyrir allar þær stundir sem ég átti með henni og göngutúrana í Öskjuhlíðinni. Ófáar vora stundimar sem ég fór á skíði í Bláfjöll eða til Akureyrar, alltaf hringdi ég í Öddu úr fjöllunum og lýsti fyrir henni veðrinu og fjallasýn- inni ásamt því að senda henni mikla fjallaorku. Við gátum nefnilega gefið hvor annarri orku aðeins með því að taka utanum hvor aðra eða með því að senda hugskeyti og var hún mjög þakklát fyrir það í sinni miklu bar- áttu. Alltaf stóð fjölskyldan við hlið hennar og mat hún það mikils. Ég átti góðar stundir með Öddu og get haldið endalaust áfram, en sumt er gott að eiga fyrir sig. Þakklátust er ég fyrir síðustu stundir okkar saman viku áður en Adda kvaddi. Það vora mín forréttindi að fá að þekkja þig. Guð gefi Friðriki og bömum þeirra, tengdabörnum, litla ömmu- drengnum sem hún var svo stolt af, foreldram og systkinum styrk til að takast á við þennan mikla missi. Ég vil enda þetta með ljóði sem ég samdi fyrir Öddu síðustu jól. Ljósið skín í hjarta mér, eréghugsatilþín, gæfan ætíð fylgi þér í gegnum það sem enginn sér. Meðferð hér og meðferð þar bráttþaðtekurenda, ljósið skín svo skært hjá þér lífslöngunin í augum þér. Þín vinkona, Sóley Einars. Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að diskl- ingur fylgi útprentuninni. Auðveldust er móttaka svokallaðra ASCII-skráa, öðru nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukerfin Word og Wordperfect eru einnig auðveld í úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins í bréfasíma 569 1115, eða á netfang þess (minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið greinina inni í bréfinu, ekki sem viðhengi. t ÚTFARARST OFA HAFNARFJARÐAR Stapahrauni 5, Hafnarfirði, sími 565 5892 Persónuleg, alhliða útfararþjónusta. Áralöng reynsla. Sverrir Einarsson, útfararstjóri Sverrir Olsen, útfararstjóri Útfararstofa Islands Suðurhlið 35 ♦ Sími 581 3300 Allan sótarhringinn. www.utfararstofa.ehf.is/ r
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.