Morgunblaðið - 04.03.2000, Blaðsíða 52

Morgunblaðið - 04.03.2000, Blaðsíða 52
52 LAUGARDAGUR 4. MARS 2000 *---------------------- MINNINGAR MORGUNBLAÐIÐ + Hinrik Andrés- son fæddist á Siglufirði 3. júní 1926. Hann andaðist á Sjúkrahúsi Reykja- víkur 25. febrúar síð- astliðinn. Foreldrar hans voru hjónin Andrés Hafliðason kaupmaður, f. 17. 8. 1891, d. 6.3. 1970, og Ingibjörg Jónsdóttir húsfreyja, f. 12.11 '»1890, d. 26.5 1961. Hinrik átti tvö systk- in: Hafliða, f. 26.3. 1920, d.13.4 1970, og Sigríði Jóhönnu, f. 15.12.1923. Hinrik kvæntist 5.10.1957 eftir- lifandi eiginkonu sinni Margréti Pétursdóttur fv saumakonu og skrifstofukonu, f. 20.2 1923 í Tungukoti á Vatnsnesi. Foreldrar hennar voru Pétur Theodór Jóns- son, f. 6.3.1892, d. 21.9.1941, bóndi í Tungukoti, og kona hans Kristfn Jónsdóttir, f. 12.7. 1891, d. 31.7 1961. Börn Hinriks og Mar- grétar eru: 1) Theódór Kristinn Ottósson við- skiptafræðingur, _ f. 25.7 1951, maki Ámý Elíasdóttir fræðslu- stjóri, f. 14.7 1952. Synir Theodórs eru Rúnar og Grétar Sveinn. 2) Jón Andi’jes Hinriksson umboðs- maður, f. 19.5 1958, maki Jónína Brynja Gísladóttir, f. 18.9 1947. Sonur Jóns er Snævar Jón. 3) Ingibjörg Hinriks- dóttir læknir, f. 6.2. 1962, maki Andrés Ragnarsson sálfræðingur, f. 7.5. 1954. Dóttir Ingibjargar er Margrét. Hinrik gekk í Barna- og gagn- fræðaskóla Siglufjarðar og lauk sfðan prófi frá Iðnskóla Siglufjarð- ar. Hinrik hóf ungur störf hjá Olíu- verslun Islands og átti þar allan sinn starfsferil. Fyrst sem sumar- afleysingamaður á skólaárum sín- um, síðar fastráðinn sem af- greiðslumaður og 1970 tók hann við starfi föður síns sem umboðs- maður Olíuverslunar Islands á Siglufírði og gegndi því starfi fram til ársins 1999 er hann lét af störf- um vegna aldurs. Hann v_ar því starfsmaður Olíuverslunar Islands í meira en hálfa öld. Um margra ára skeið starfaði hann jafnframt sem ökukennari á Siglufírði. Hin- rik gegndi ýmsum félags- og trún- aðarstörfum í bæjarfélaginu. Hann var í 30 ár einn af ábyrgðarmönn- um Sparisjóðs Siglufjarðar og átti sæti í stjórn sparisjóðsins í 21 ár. Hann átti sæti í sóknarnefnd Siglu- fjarðarkirkju í 22 ár, lengst af sem gjaldkeri. Þá var hann virkur í starfi Lionshreyfingarinnar og Frímúrarareglunnar og fleiri fé- laga. Um nokkurra ára skeið var hann hluthafi og sljórnarmaður í Isafold hf. sem rak samnefnt frysti- hús og útgerð á Siglufirði. Síðasta æviár sitt bjó Ilinrik í Reykjavík. IJtför Hinriks fer fram frá Siglu- fjarðarkirkju í dag og hefst athöfn- in klukkan 16. HINRIK ANDRÉSSON í dag kveð ég tengdaföður minn hinstu kveðju og mig langar með fá- um orðum að þakka góða samfylgd *neð einstökum manni. Á svona stundum leita margar minningar á hugann líkt og kvikmynd í bútum. Allar þessar minningar eru litaðar svipuðum litum. Sumar þeirra eru erfiðar - einkum þær sem eru nýj- astar og tengdar veikindum og upp- gjöri við lífið og dauðann - en allar eru þær hreinskiptar, fullar vænt- umþykju, heilar og sannar. Og ef til vill er það einmitt svo að erfiðu hlut- irnir reynast dýrmætastir þegar upp er staðið. Hver og ein þessara minn- inga gefa mynd af manni sem fær næstu mögulega lyndiseinkunn sam- ferðamanna sinna. Það er því í auð- mýkt að ég þakka íyrir allt sem að mér hefur snúið. Að taka mig inn í fjölskylduna, gefa mér hlutdeild og vináttu eru fjársjóðir sem ég mun alltaf varðveita í hjarta mínu. í upphafi var það þannig með okk- ur að sá okkar sem eldri var tók að sér að fræða þann yngri um þá hluti sem hann taldi mér skylt að kunna nokkur skil á. Hinni var óendanleg uppspretta fróðleiks um ættina og átthagana, um söguna og samtím- ann. Trúmennskan gagnvart því sem honum var kært var mjög mikil og taldi hann mikils um vert að ég vissi sem mest. Urðu þetta mörg kvöld ■íttíkillar ánægju fyrir mig; ekki bara vegna þess að frásagnargáfan var í góðu samræmi við þekkingarbrunn- inn, heldur líka vegna þess að ánægj- an af því að eiga þessar samvistir var djúp. Oftar en ekki dvöldum við við þetta svo lengi að aðrir voru farnir í svefn. Hver þessara stunda var með þeim hætti að sú næsta var tilhlökk- unarefni. Það var því svo með mig eins og marga aðra að þó að stundum væri erfitt að komast til Siglufjarðar vegna erfiðrar tíðar, var alltaf gott að vera kominn. Gestrisni þeirra hjóna var alrómuð og fór ég ekki var- hluta af henni, þótt ég hafi rænt einkadótturinni. Samheldni þeirra og gæfuríkt líf var mér einnig aug- íjóst. Þegar veikindin voru orðin stað- reynd kom nýr kafli í samskipti okk- ar. Það var Hinna fullkomlega eðli- legt að nú snerum við dæminu svolítið við. Nú var kominn tími til að dvelja við annars konar viðfangsefni, sem tengdust líðandi stund. Hann stjórnaði því að nú ræddum við um eðli og inntak þess sem var að bær- ast með honum sjálfum. Veikindin reyndust marghöfða þurs sem þurfti að snúa sér að. Opinskár, hreinskipt- ur og af fullkomnu æðruleysi tók jhanri á móti því sem að bar. Þó að ‘fiSiikil umræða væri um sálarlífið og uppgjörið við lífið og dauðann reynd- ust mestu áhyggjuefnin snúast í kring um þá sem eftir lifðu og honum voru svo kærir, einkum Möggu sem hann vissi að ætti mesta missinn þegar að kæmi. Heill, óskiptur og óbugaður undir- r^Bó hann sig í sama anda og hann lifði '&flu sínu lífi. Trúfesta Hinna var svo einlæg og djúp að rætur hennar voru kræktar í bjarg. Með henni og full- kominni sátt við gott lífshlaup kvaddi hann þennan heim á sömu stundu og sólin skreið yfir snævi þakin fjöllin og landið sýndi sína allra fegurstu ásýnd sem þakklætisvott til þessa gegnumgóða manns sem nú var að kveðja og fara heim. Með virðingu og þakklæti. Andrés Ragnarsson. Elskulegur tengdafaðir minn hef- ur nú kvatt eftir erfið veikindi. Um þrjátíu ár eru liðin síðan hann tók fyrst á móti mér á Siglufirði en þang- að lá leiðin til að vera samvistum við núverandi eiginmann minn, Theodór, stjúpson Hinriks. Þau hjónin opnuðu heimili sitt fyrir mér og Hinni réð mig í vinnu til sín hjá Olís. Hann var góður yfirmaður og kenndi mér margt og afar vel fór um mig hjá þeim Möggu. Gestrisni var Hinna í blóð borin en best naut hann sín við borðstofuborðið þar sem hann skenkti af höfðingsskap og ræddi líf- ið á Siglufirði í nútíð og þátíð. Ég fann líka fljótt að hann var vel virtur í bæjarfélaginu. Síðar meir fengu synir mínir, Rúnar og Grétar Sveinn, að njóta þess að dvelja á sumrin hjá afa og ömmu fyrir norðan. Þeir fengu að hjálpa afa á skrifstofunni, sendast um bæinn og fara með olíubílnum að dæla olíu í skip og á heimili. Dvölin á Sigló var ánægjuleg og lærdómsrík rejmsla fyrir þá og eiga tengdafor- eldrar mínir miklar þakkir skildar fyrir sinn hlut í uppeldi þeirra. Síðastliðið ár var Hinna erfitt. Við höfðum þó öll vonað að hann ætti eft- ir að eiga góð ár hér fyrir sunnan með okkur og fengi að njóta yngsta barnabarnsins hennar Margrétar. En hann kvartaði aldrei og hélt reisn sinni fram á síðasta dag. Blessuð sé minning Hinriks Andréssonar. Arný Elíasdóttir. Kom huggari, mig hugga þú, kom hönd og bind um sárin, kom dögg og svala sálu nú, komsólogþerratárin, kom hjartans heilsulind, kom heilögfyrirmynd, komljósoglýstumér, kom líf er ævin þver, komeilífðbakviðárm. (V. Briem) Við sólarupprás í morgunroðanum skildi Hinni við þennan heim. Hann tók morgunroðann með sér en eftir stóðu fagurblár himinn, fannhvít jörð og sorgmædd hjörtu en þakklát fyrir líf þessa yndislega manns. Hinni var frændi minn og besti vinur pabba en fyrir mér var hann miklu meira en það. Hann var mér sem annar faðir á uppvaxtarárum mínum á Siglufirði þar sem ég dvaldi oft hjá honum og Möggu, sem var mér líka sem önnur móðir. Foreldrar mínir voru svo lánsamir að eiga þessa yndislegu vini sem leyfðu mér að vera hjá sér þegar ég var lítil og mamma þurfti að fara suður á spít- ala. Það var ekki aftur snúið, þangað fór ég í tíma og ótíma. Á heimili þeirra fékk ég ómælda ástúð og um- hyggju og leið mér alltaf eins og ég tilheyrði fjölskyldu þeirra. Hinni var einstakur maður. Hann var kærleiksríkur, umhyggjusamur, hjartahlýr, glaðlyndur, traustur, heilsteyptur og umfram allt góður maður sem allir gátu stólað á. Eg var ærslafullur krakki og var gott að leita skjóls hjá Hinna þar sem alltaf var hægt að finna öryggi, hvort sem það var heimafyrir eða á skrifstof- unni. í mínum huga átti Hinni Olís og að sjálfsögðu var alltaf keypt Olís bensín á bílana í okkar fjölskyldu. Ég heimsótti hann á skrifstofuna og þar var oft líf og fjör þegar ýmsir karlar úr bænum heimsóttu hann og ræddu málefni líðandi stundar. Hinna var ekkert mannlegt óvið- komandi, enda lét hann til sín taka í bæjarlífinu á Siglufirði og setti mark sitt á það. Mikil gestrisni ríkti á heimili þeirra hjóna og fengu margir að njóta hennar. Það eru ófá boðin þar sem foreldrar mínir og við systkinin áttum skemmtilegar stundir hjá þeim og var oft hlegið dátt. Yfirleitt hló Hinni manna hæst. Þegar ég var í gagnfræðaskólanum borðaði ég alltaf í hádeginu hjá Möggu og Hinna og á ég margar skemmtilegar minningar frá þeim tíma þar sem Hinni var að leggja mér lífsreglurn- ar ásamt Jóni Andrési, en oftast var það glettnin sem réð ríkjum. Það mikilvægasta í lífi Hinna var fjölskyldan hans. Ást hans á Möggu og fjölskyldunni birtist í einstakri hlýju og skipti velferð þeirra hann öllu. Með sínu einstaka brosi ljómaði hann þegar rætt var um fjölskylduna og sérstaklega barnabörnin og skein í gegn hversu stoltur hann var af þeim. Magga og Hinni voru mjög samrýnd og ríkti milli þeirra mikill kærleikur og djúp virðing hvort fyrir öðru. Það er mikill missir fyrir Möggu og fjölskylduna að sjá á eftir Hinna, en ég hugga mig við þá hugs- un að hjá Guði vaki Hinni yfir ást- vinum sínum og gæti þeirra. Fyrir einu og hálfu ári ákváðu Magga og Hinni og flytja til Reykja- víkur og ijuttu þau í næsta nágrenni við mig. Ég var mjög glöð að fá þau suður og að geta verið oftar hjá þeim. Þetta skipti mig líka miklu máli þar sem ég var búin að eignast litla dóttur og núna gat hún líka fengið að njóta ástríkis þeirra eins og ég fékk í æsku. Þau bjuggu sér fal- legt heimili en fyrr en varði varð Hinni veikur. Ég er ekki viss um að Hinni hafi gert sér grein fyrir því hversu djúp- stæð áhrif hann hefur haft á líf mitt með ást sinni og umhyggju. Það er ekki nóg með að ég hafi fengið vega- nesti út í lífið frá foreldrum mínum heldur líka frá honum og Möggu. Ég þakka Guði fyrir að hafa gefið mér þennan yndislega frænda, sama gera systkini mín og foreldrar sem kveðja jafnframt sinn besta vin. Dýrmæt minning mun lifa í hjarta okkar allra. Ég kveð þig að sinni, elsku frændi. Þín Guðbjörg. Nýlátinn er á Sjúkrahúsi Reykja- víkur náfrændi okkar og vinur, Hin- rik Andrésson, umboðsmaður OLÍS í Siglufirði um áraraðir. Hann hafði um tæpra tveggja ára skeið átt í erf- iðri baráttu við illkynja sjúkdóm sem síðan varð honum að aldurtila. I öllu sínu sjúkdómsstríði sýndi hann mik- ið æðruleysi og kvartaði aldrei þótt sárþjáður væri. Með honum er geng- inn ákaflega heilsteyptur maður og drengur góður. Engin feyra í steyp- unni enda efnið gott. Hinrik frændi okkar var borinn og barnfæddur Siglfirðingur. Foreldrar hans voru þau sæmdarhjón Ingi- björg Jónsdóttir, móðursystir undir- ritaðra, og Andrés Hafliðason, kaup- maður og forstjóri Olíuverslunar íslands. Heimili þeirra hjóna að Að- algötu 19 þekktu flestir Siglfirðingar af eigin raun. Heimsóknir innlendra sem erlendra gesta voru alltíðar enda áttu margir viðskiptavinir er- indi við forstjórann, en á síldarárun- um góðu var útibú Olíuverslunarinn- ar á Siglufirði það stærsta utan Reykjavíkur. Faðir Andrésar var hinn stórmerki maður Hafliði Guð- mundsson hreppstjóri, en hann og séra Bjarni Þorsteinsson tónskáld voru nánir samstarfsmenn um ára- tuga skeið og settu þeir tveir öðrum fremur svip á Siglufjörð þau ár sem staðurinn var í mótun og uppbygg- ingu, áður en hann öðlaðist kaup- staðaréttindi árið 1918. Sagt var að séra Bjarni hefði verið bygginga- meistarinn og komið húsunum upp, en Hafliði hreppstjóri haldið þar aga og séð um að allt færi fram eftir röð og reglu. Hinrik var af góðu bergi brotinn. Að loknu iðnskólanámi gerðist hann fljótlega aðstoðarmaður föður síns og síðan eftirmaður og gegndi hann störfum sem umboðsmaður OLÍS í Siglufirði um áratuga skeið. Allir sem viðskipti áttu við hann luku upp einum munni um að þar færi heill maður og voru það orð að sönnu, enda var trúmennska í starfi honum eðlislæg og í blóð borin. Viðhorf hans var sem Kolskeggs forðum daga, að níðast aldrei á neinu því ætlunar- verki er honum var til trúað. Af þess- um sökum var til hans leitað til ým- issa starfa. Hann var um áraraðir í sóknarnefnd Siglufjarðarkirkju og lét sér mjög annt um öll hennar mál- efni. Má þar helst nefna byggingu hins myndarlega safnaðarheimilis og ýmsar mikilvægar endurbætur á því fagra guðshúsi, bæði utan og innan. Var hann áhugasamur um hag kirkjunnar og ötull starfsmaður hennar. Hann átti og langa setu í stjórn Sparisjóðs Siglufjarðar, elstu núverandi peningastofnunar lands- ins, og fetaði þar í fótspor afa síns sem var einn af máttarstólpum hans allt frá stofnun að heita má. Hinrik var mikill Siglfirðingur í sér og vildi hag bæjarfélagsins sem mestan í hvívetna. Hann var afar vinmai’gur og vinsæll og margir nutu hjálpsemi hans og gestrisni. Honum var einkar lagið að umgangast fólk og var manna kátastur á mannamót- um. Öllum sem kynntust honum féll vel við hann og engum vildi hann illt gera en öllum gott. Þeir verða því margir sem harma fráfall þessa góða drengs. Stærsta giftuspor í lífi Hinriks var er hann kvæntist konu sinni, Mar- gréti Pétursdóttur, ættaðri úr Húna- vatnssýslu, merkri konu bæði til orðs og handa, enda bjó hún honum og all- ri fjölskyldunni fyrirmyndarheimili í þess orðs bestu merkingu. Þar voru allir ættingjar og vinir velkomnir og þeir sem brottíluttir voru áttu þar öruggan samastað í heimsóknum á æskuslóðimar. Móttökurnar eru okkur ógleymanlegar en til boða stóð bæði gisting og viðurgjörningur af bestu gerð. Mikið jafnræði var milli þeirra hjóna og heimilisandinn slíkur að öllum leið vel í náveru þeirra. í slíku umhverfi ólust upp börnin þrjú, Theodór, viðskiptafræðingur, Ingi- björg, læknir, og Jón Andrés, trésm- iðui’ og framkvæmdastjóri, öll hið mesta mannkostafólk. Nú þegar Hinrik frændi verður lagður til hinslu hvílu í Firðinum okkar viljum við systkinin frá Nöf og fjölskyldur okkar færa bestu þakkir fyrir áratuga vináttu sem aldrei bar skugga á. Margréti og börnum biðjum við Guðs blessunar. Jón, Stefán, Gunnlaugur og Jóhanna. Er það ekki undarlegt með hug- ann hvað hann getur reikað um liðna tíð og skiptir þá litlu um tíma og rúm en allt það sem maður geymir við fegurstu minningar lífsins, getur maður kallað fram og það yljar oss. Kannski er það barnið í manni sjálfum, sem sér hin hugljúfu æsku- spor ástar og friðar, trú á lífið, birt- una og ylinn og hið góða í mannsál- inni. Það var snemma sem ég gerði mér ljós hvar rætur mínar liggja og kannski liggja þær meira norður yfir heiðar á æskuslóðinar hennar mömmu. Þar sem fjöllin risu upp og tignar- legri en önnur fjöll að manni finnst. Blá, græn, hvít og gullinrauð eftir því hvernig geislar sólarinnar döns- uðu eftir tindum og hlíðum og veitti svo bænum yl. Og fjörðurinn spegilsléttur og ut- an sér maður Siglunes og enn utar Grímseyjarsund. Þar sem för hafsins sigla um og koma með feng að landi, lífæð til Siglufjarðar. Undir fjöllunum stendur Siglu- fjarðakirkja, gnæfir hátt yfir bæinn og er sem kennileiti fyrir sæfarend- ur, ferðamenn og bæjarbúa. Og það er sem bærinn sé kirkja og kirkjan sé bærinn. Þessi kirkja sem var svo tengd fjölskylduni á Aðalgötunni. Æsku- heimili Hinna, mömmu og Hafliða. Á Aðalgötu 19 ólust systkinin upp við einstaka ást foreldra sinna, Ingi- bjargar Jónsdóttur, hennar Boggu, og Andrésar Hafliðasonar. Yngstur var Hinrik. Hinni frændi, eins og við systkinin kölluðum hann, hann Hinni frændi á olíubílnum sem færði Sigl- firðingum olíu til að ylja upp hjá sér í vetrarkuldanum, olíu til skipa og báta sem færðu okkur svo björg í bú. Hinni, með góða skapið, brosið, glettnina í augunum, hlýjuna og þessa einstæðu góðmennsku sem einkenndi fjölskylduna á Aðalgötu 19. Og svo er það myndin hennar mömmu af Hinna og ömmu sem lengi hékk á vegg í stofunni á Aðal- götunni, þar sem þau halla sér sam- an Hinni sem ungur drengur umvaf- inn móðurhlýjunni. Hún amma sem kenndi mér allt hið góða í lífinu af einstakri hjartahlýju. Og kannski kenndi hún mér meira um ást og kærleikann en allar bækur heimsins gætu rúmað og allir prestrar sagt. Þannig hefur hún alið börnin sín upp, þannig hefur Hinni numið af hennar vörum lífsspekina sem hann hélt af stað með út í lífið. Kannski var það þessi góðmennska og glettni sem heillað hefur mig ætíð og hvað er lífið án góða skapsins? Hamingjusólina sína og gæfuspor sótti Hinni til Reykjavíkur, hana Möggu, þessa góðu konu sem hefur verið perla og kóróna í lífi hans. Saman hafa þau gengið gegnum lífið með og móti sól og hlýjað hvort öðru og vermt á erfiðum tímum. En oft var vinnudagurinn langur meðan síldin var, þegar bátar og skip komu á öllum tímum og ekki spurt hve vök- urnar voru langar og strangar. Bilaði hjá einhverjum ólíukyndingin var komið og gert við og skipti þá ekki hvað klukkunni leið né hvort væri helgardagur eður ei enda hjálpsemin einstök. Hinni byrjaði ungur að vinna hjá B.P. er síðan varð Olís og var afar farsæll og vinsæll í starfi. Gekk þar stigann upp í forstjórastöðu á Siglu- firði. Olís er eitt af þeim fyrirtækjum sem kunna að meta góða starfskrafta sem starfað hafa lengi eða rúm 50 ár og sýndu Hinna ýmsan sóma enda stýrði hann skipi sínu afar vel. Fjölskuldulífið á Hlíðarveginum var afar ástríkt, enda hjónin einstak- lega samstilltar manneskjur og gest- rækin og gott þar að koma. Alltaf var
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.