Morgunblaðið - 22.03.2000, Blaðsíða 43

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
MIÐVIKUDAGUR 22. MARS 2000 ^
MARGRÉT
INGIBJÖRG
THEODÓRSDÓTTIR
+ Margrét Ingi-
björg Theodórs-
dóttir fæddist í Dal-
koti á Vatnsnesi í
V-Hún. 23. júní 1919.
Hún andaðist á
Sjúkrahúsi Hvamm-
stanga 14. mars síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Asta
Sigfúsdóttir, Dal-
koti, og Theodór
Teitsson, Almenn-
ingi, Vatnsnesi, V-
Hún. Hún ólst upp
frá tveggja ára aldri
á heimili föður síns
hjá föðurforeldrum sínum, þeim
Ingiríði Jónsdóttur og Teiti Jó-
hannssyni, og fóðursystkinum,
þeim Hirti og Hólmfríði. Systkini
hennar sammæðra voru Rögn-
valdur Bergmann, Sigríður Ingi-
björg, Arilíus Dagbjartur, Sveins-
ína Sigurbjörg, Guðrún Hulda,
Ólafur Mars, Emil Ófeigur, Böð-
var, Jón Mars, Sigurður Svein-
björn Ingvar, Vigdís og Auð-
björg.
Margrét giftist 25. júní 1944
Eggerti Bjarna Tryggvasyni,
bónda og verkamanni, frá Kot-
hvammi í V-Hún., f. 27.12. 1899,
d. 26.9.1970. Dætur þeirra eru: 1)
Hólmfríður, f. 7.1. 1945, býr á
Hvammstanga, gift Sævari Jóna-
tansyni, f. 21.7. 1943. Þeirra börn
eru: a) Margrét Theodóra, f. 14.4.
1966, býr í Lillehammer í Noregi
í sambúð með Espen Harstad.
Þeirra dóttir Stella, f. 3.3. 1998,
b) Jónatan, f. 24.1. 1968, býr á
Sauðárkróki, kvæntur Ingu Jónu
Sigmundsdóttur, þeirra börn
Sævar, f. 8.4. 1997, og Ásrún, f.
19.9. 1998, c) Hjördís, f. 7.8. 1970,
býr í Hafnarfirði í sambúð með
Óla N. Sigmarssyni, þeirra sonur
Sigmar, f. 7.1. 1998, d) Eggert
Bjarni, býr í Reykja-
vík einhleypur og
barnlaus. 2) Elísa-
bet, f. 24.2.1949, býr
á Hvammstanga, var
gift Jóhanni Sveini
Guðjónssyni, f. 27.6.
1948, d. 24.11. 1964.
Þeirra dætur eru: a)
Bjarnheiður, f. 9.12.
1967, býr á Blöndu-
ósi, gift Þórarni
Torfasyni, þeirra
börn Sunnefa, f.
19.11. 1987 og Máni,
f. 1.11. 1996, b)
Theodóra, f. 30.9.
1970 býr á Sauðárkróki, gift Stef-
áni Ragnarssyni, þeirra dætur
Linda, f. 23.3. 1993, og Jóhanna
Ösp, f. 17.10. 1996, c) Asta, f. 6.8.
1978, býr í Kópavogi í sambúð
með Arnari Óskarssyni, og Aðal-
heiður, f. 12.3. 1983, einhleyp og
barnlaus. Elísabet er í sambúð
með Agnari Jónssyni.
Margrét og Bjarni hófu búskap
í Hafnarfirði 1943 og bjuggu þar
til ársins 1948 er þau fluttu að Al-
menningi. Þar bjuggu þau í félagi
við föður Margrétar og systkini
hans, Hjört og Hólmfríði til ársins
1957 er þau fluttu til Hvamm-
stanga og bjuggu þar síðan. Mar-
grét var húsmóðir og vann einnig
öll algeng sveitastörf meðan hún
bjó í sveitinni. Eftir að hún flutt-
ist til Hvannnstanga vann hún ut-
an hcimilis það sem til féll fyrstu
árin, en 1962 hóf hún störf í eld-
húsi Sjúkrahúss Hvammstanga
og vann þar til 1989 er hún lét af
störfum vegna aldurs. Hún bjó
um árabil á heimili Hólmfríðar
dóttur sinnar að Brekkugötu 9,
en 1996 flutti hún í íbúðir aldr-
aðra að Nestúni 4-6.
Utfor Margrétar fór fram frá
Hvammstangakirkju 21. mars.
Nú hefur hún móðir mín, Margrét
Ingibjörg Theodórsdóttir, lagt upp í
sína hinstu för eftir 80 ár á þessari
jörð. Mig langar að þakka henni
samfylgdina og alla sambúðina því
við héldum heimili saman mestan
hluta minnar ævi og mestallan bú-
skap okkar Sævars og barnanna.
Hún fæddist við kröpp kjör í litlum
lági-eistum torfbæ á öndverðri öld-
inni og fellur frá við aldaskipti þegar
þjóðin hefur upplifað slíka byltingu
framfara að það er eins og í ævintýri.
Hún ólst upp við mikið ástríki og
gott atlæti hjá fölskyldu föður síns á
Almenningi og bjó að því alla ævi.
Hún og pabbi voru um margt afar
óhk en ég hef skynjað það betur og
betur með árunum hvað þau báru
mikla virðingu hvort fyrir öðru og
gáfu hvort öðru í raun mikið frelsi til
að sinna áhugamálum, þrátt fyiir lítil
efni lengst af. Hún fór ekki fram á
ríkidæmi um dagana en vildi hafa
nóg fyrir sig og ekki skulda neinum
neitt. Hún gaf af sínu af miklu örlæti
og fyrir stuttu lét hún þau orð falla
að það sem hún gæfí það fengi hún
ávallt margfalt til baka.
Barnabörnin voru henni mikið
yndi og hún var óspör á að sinna
þeim, já, það var betra að hafa gler-
augun við höndina þegar kvölda tók
svo hægt væri að lesa smá. Börnun-
um mínum var það mikil gæfa að fá
að alast upp með ömmu á heimilinu.
Hún gætti þeirra og lék við þau, las
fyrir þau og talaði við þau og auð-
vitað lét hún ýmislegt eftir þeim eins
og ömmur gera. Hún sýndi þeim
mikla ást og umhyggju í orði og
verki og svo þegar langömmubörnin
komu til sögunnar fannst henni al-
veg yndislegt að hitta þau.
Hún hafði glaða lund og naut sín
vel í góðum hópi en var skaprík og
lét það í ljós beint við þann sem
henni þótti við, en var svo fljót að
jafna málin að nýju. Hún hafði yndi
af ferðalögum, ferðaðist mikið innan-
lands og fór einnig í nokkrar ógleym-
anlegar ferðir til útlanda. Hún var
virk í félagslífí og tók á 6. áratugnum
þátt í að stofna Kvenfélagið Sigurósk
með fleiri konum á Vatnsnesinu og
var í því til dauðadags. Hún var
sömuleiðis einn af stofnendum Fé-
lags eldri borgara í V-Hún. og sinnti
þar starfí meðan kraftar leyfðu.
Síðustu þrjú árin sem hún bjó í
Nestúni naut hún þess að búa í því
góða samfélagi sem þar er og grönn-
um hennar þar eru færðar þakkir
fyrir alla þeirra ástúð og umhyggju.
Síðustu tvo mánuðina lá hún á
Sjúkrahúsi Hvammstanga og eru
starfsfólki þess færðar góðar þakkir
fyrir umhyggju og frábæra hjúkrun
sem hún naut þar.
Guð blessi minningu þína, elsku
mamma, með þökk fyrir öll árin.
Hólmfríður.
Elsku amma. Okkur langar að
þakka fyrir að hafa fengið að alast
upp í þinni návist.
Þú kenndir okkur svo margt. Þeg-
ar við voram lítil varstu alltaf tilbúin
til að spila eða spjalla við okkur og sú
ótrúlega þolinmæði sem þú hafðir
þegar við vorum að fara að sofa, þá
rannu upp úr þér sögurnar þar til við
vorum öll sofnuð. Því gleymum við
aldrei.
Þegar við urðum fullorðin vildir
þú alltaf fylgjast með því sem við
vorum að gera og hvattir okkur allt-
af.
Elsku amma, takk fyrir allt og allt.
Þú verður alltaf með okkur.
Guð geymi þig.
Margrét Theodóra, Jónatan,
Hjördís og Eggert Bjarni.
Elsku langamma. Þó okkar kynni
hafi ekki verið löng þá voru þau
skemmtileg. Það var svo gaman að
koma í heimsókn til þín í Nestúnið,
þar voru svo margir fallegir hlutir
sem freistuðu lítilla handa. Við vitum
að mamma og pabbi eiga eftir að
segja okkur frá þér og eins þeim æv-
intýrum sem þú sagðir þeim.
Eg fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína
þvínúerkominnótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín, svo blundi rótt.
(M. Joch.)
Guð geymi þig, elsku langamma.
Littlu gullmolarnir þínir.
Sævar, Asrún, Stella og Sigmar.
Mig langar til að minnast með
nokkrum orðum bestu vinkonu
minnar Margrétar Theódórsdóttur.
Við ólumst upp hlið við hlið hvor á
sínum bænum, hún var nokkram ár-
um eldri en ég, og var því orðin 80
ára. Ég ætla ekki að rekja ættir
hennar, það gera aðrir. Við lékum
okkur mikið saman sem krakkar, og
það var alltaf jafn gaman að fá
Möggu í heimsókn og eins að fara að
Almenningi og heimsækja hana, og
við brölluðum margt saman í þá
daga. Svo stækkuðum við og urðum
ungar stúlkur, og eins og gengur lit-
um við í kringum okkur á hitt kynið.
En þá var ekki sími, svo við bara
skrifuðumst á þó ekki væri nema ein
bæjarleið á milli okkar, og margt
bréfið hefur farið á milli okkar, bæði
á þeim árum og seinna.
Við höfðum sérstakt dulmál, t.d.
með nöfn á ungum mönnum, því allt-
af var hætta á að einhver kæmist í
bréfin.
Svo skildi leiðir, ég fór burt í nám
fjarri heimahögum og sá á þeim tíma
fátt af fjölskyldu minni, en Magga
kom í heimsókn til mín, lét sig ekki
muna um það.
Mér fannst það óneitanlega dálítið
skrítið þegar hún giftist Bjarna
frænda mínum, en hann var móður-
bróðir minn, en þeirra hjónaband
var ástríkt og gott. Þau eignuðust
tvær dætur, og nú er fjölskyldan
orðin nokkuð stór og hana umvafði
Magga ást og kærleika. Ég var hjá
henni þegar hún átti eldri dóttur
sína, og það voru ljúfir dagar hjá
þeim Möggu og Bjarna, hún var allt-
af svo kát og hress. Annars hafði
Magga sína meiningu og var óhrædd
við að láta skoðanir sínai’ í ljós.
Magga starfaði mikið að félags-
málum, var einn af stofnendum
kvenfélagsins Sigurrósar og í stjórn
þess um árabil. Einnig var hún einn
af stofnendum Félags eldri borgara í
V-Hún. og var í stjórn þess alla tíð.
Hún hafði mjög gaman af að ferðast
og gerði talsvert af því, einkum eftir
að hún fluttist til Hvammstanga, og
ferðaðist hún bæði utanlands og inn-
an._
Ég finn hvernig minningarnar
koma ein af annarri, þegar leiðir skil-
ur, og ég finn það best nú, hvað það
er mikils virði að eiga góða vini og
þar er Magga mín fremst í flokki.
Þegar ég varð 70 ára gaf hún mér
platta sem á standa þessar línur
Jónasar Hallgrímssonar:
Háa skilur hnetti
himingeimur,
blað skilur bakka og egg,
enandasem unnast
fær aldregi
eilífð að skilið.
Og það eru orð að sönnu um vin-
áttu okkar Möggu.
Með þessum línum vil ég þakka
þér þína miklu tryggð frá fyrstu tíð.
Ég bið algóðan Guð að blessa minn-
ingu Margi-étar Theódórsdóttur og
vaka yfir sálu hennar. Sömuleiðis bið
ég góðan Guð að varðveita dætur
hennar og fjölskyldur þeirra.
Margs er að minnast,
margterhéraðþakka.
Guði sé iof fyrir liðna tið.
(V. Briem.)
Þín vinkona
Fjóla.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu
vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett.
Sé handrit tölvusett er æskilegt, að diskl-
ingur fylgi útprentuninni. Senda má greinar
til blaðsins í bréfasíma 569 1115, eða á netf-
ang þess (minning@mbl.is). Nauðsynlegt
er, að símanúmer höfundar/sendanda fylgi.
Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum.
Pað eru vinsamleg tilmæli að lengd greina
fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðal-
línubil og hæfilega línulengd - eða 2.200
slög.
HELGA
THORBERG
i
+ Helga Thorberg
fæddist 10. júlí
1909 á ísafirði. Hún
lést á hjúkrunardeild
Droplaugarstaða 12.
mars síðastliðinn.
Foreldrar Helgu
voru Magnús Thor-
berg, útgerðarmað-
ur á Isafírði, og
Kristín Thorberg
húsmóðir, bæði Iátin
fyrir mörgum árum.
Systkini og makar
þeirra, sem öll eru
látin, voru: Margrét Th. og Kjart-
an Jónsson, Rannveig Th. og
Helge Wagner, Magnús Th. og
Guðfinna Breiðfjörð, og Ágústa
Th. var ógift.
Utför Helgu fer fram í Háteigs-
kirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 15.
í dag verður elskuleg frænka okk-
ar jarðsett. Við systurnai’ viljum
minnast hennai’ með nokkrum orð-
um.
Lella frænka, eins og hún var alltaf
kölluð, var fædd á ísafirði 10. júlí árið
1909, næstelst fimm systkina. Hún
var því - að vestan. Lellu frænku
þótti það kostur að fólk væri að vest-
an. Hún ólst þar upp til 15 ára aldurs.
Þegar fjölskyldan fluttist til Reykja-
víkur fór Lella í Kvennaskólann í
Reykjavík, en efth- það fór hún til
Danmerkur í húsmæðraskóla. Eftir
húsmæðranámið fór Lella til Bret-
lands í vist. Þar kunni hún óskaplega
vel við sig og átti eftir að fara margar
ferðir til Bretlands um ævina. Eftir
heimkomuna vann hún við skrifstofu-
störf hjá O. Johnson & Kaaber og síð-
an við afgreiðslustörf í Brauns-versl-
un í Reykjavík. Hún stofnaði ung sína
eigin verslun sem hún kallaði Bláu
búðina, fyrst í Aðalstræti en lengst af
við Laugaveg. Margh’ Reykvíkingar
muna sjálfsagt eftir henni því Lella
frænka rak sína verslun í meira en
hálfa öld og verslaði með kven- og
bamafatnað. Sem ungar stúlkur
fengum við systurnar að vinna innan-
búðar fyrir jólin og þótti okkur það
fínt.
Lella frænka hélt heimili með
Kristínu ömmu og bjuggu þær saman
alla hennar tíð. Énda þótt Lella
frænka hafí aldrei gifst og ekki átt
sjálf nein börn fékk hún stórt og mik-
ilvægt hlutverk í fjölskyldum systk-
inabarna sinna, bæði hér heima og er-
lendis.
Lella frænka var
fastur punktur í lífi okk-
ar og reyndist okkur
mikil stoð og stytta á
uppvaxtarárunum.
Lella frænka átti gott
og langt líf, hún var
stolt og sjálfstæð kona,
kraftmikil og heils-
uhraust. Hún ferðaðist
um heiminn, oftast til
Bretlands í viðskiptaer-
indum en margar ur4*»)l
heimsóknimar til fjöl-
skyldunnar í Danmörku
og Portúgal. Nú er hún farin í sína
hinstu ferð.
Það er komið að kveðjustund. Við
þökkum Lellu frænku fyrir góða og
langa samfylgd og biðjum Guð að
taka hana til sín í systkinahópinn.
Gyða, Kristín og
Helga Thorberg.
í dag kveð ég kæra vinkonu, Helgu
Thorberg kaupkonu, sem lést á Drop-
laugarstöðum hinn 12. mars síðastlið-
inn. Nú við leiðarmörkin hvarflar
hugurinn aftur en fundum okkai’
Helgu bar fyrst saman um miðbik síð-
ustu aldar er ég hóf störf í verslun
hennar Bláu búðinni við Laugaveg,
þá 16 ára gömul. Þar áttum við gott
samstarf um nokkuma ára skeið og
tengdumst traustum vináttuböndum
sem héldust alla tíð. Er árin liðu og
fjölskylda mín stækkaði var Helga
ávallt hluti af henni og fylgdist hún
með uppvexti bai’nanna af áhuga. Þau
eru ófá fjölskylduboðin þar sem við
nutum nærvera Helgu og hafði hún
ávallt gaman af að skiptast á skoðun-
um við unga fólkið, ekki síst þegar
verslunarmál og pólitík bar á góma**
Minnisstæðar era mér ferðirnar
okkar Helgu og Kristínar frænku
hennar til Glasgow og Edinborgar,
þar þekkti Helga sig vel enda hafði
hún farið margar verslunarferðirnar
þangað.
Við Kiddi þökkum þessari góðu
vinkonu samfylgdina gegnum árin og
óskum henni góðrar heimkomu í
Guðsríki.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
GekkstþúmeðGuði,
Guð þérnúfylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt
(V. Briem.)
Aldís Sigurðardöttir.
GUÐMUNDUR
BERGÞÓRSSON
+ Guðmundur Bergþórsson
fæddist í Miðhúsi í Norðfirði
hinn 25. júní 1922. Hann lést á
hcimili sínu í Reykjavík hinn 13.
mars síðastliðinn og fór útför
hans fram frá Háteigskirkju 20.
mars.
Með Guðmundi Bergþórssyni er
genginn enn einn þeirra starfs-
manna sem Menntaskólinn að Laug-
aivatni stendur í þakkarskuld við
fyrir ómetanlega trúmennsku og
skyldurækni í störfum. Hann annað-
ist alla matseld og rekstur mötun-
eytis skólans í 6 ár, 1972-78, við að-
stæður sem nú þættu varla
fullnægjandi. Minnisstætt er hve öll
störf hans einkenndust af ósérhlífni
og umhyggju fyrir skólanum og
nemendum hans. Eins og margir af-
kastamenn af hans kynslóð var hann
einlægur og hreinskiptinn við hvern
sem í hlut átti, gustmikill ef því var
að skipta, en gerði þó ætíð mestar
kröfur til sjálfs sín.
Guðmundur bjó hér í brytaíbúð
skólans ásamt konu sinni, Elínu Jör-
gensen, og sonum þeiri’a tveimur,
tvíburunum Halldóri og Stefáni, á
barnaskólaaldri. Elín vann með Guð-
mundi í mötuneytinu og studdi hann
í umsvifamiklu starfi. Þau voru góðir
nágrannar, gestrisin og félagslynd.
Ti-yggð þeirra við skólann og Laug-
arvatn hélst óbreytt þótt þau flyttust
héðan; þau komu árlega í heimsókn
meðan Elín lifði og Guðmundur eftir
það, síðast nú á næstliðnu sumri.
Við skólaslit vorið 1978 hef ég
kornist svo að orði vegna starfsloka
Guðmundar: „Það er augljóst £
störf bryta og rekstur mötuncyus':
era einhver hin mikilvægustu og
ábyi’gðannestu í heimavistarskóla.
A svo stóru heimili má nánast ekkert
út af bera í þeim efnum án þess að
erfiðleikum valdi. Þessi störf eru of
sjaldan metin og þökkuð sem vert er,
ekki síst þegar allt gengur snurðu-
laust ár eftir ár eins og hér hefur
verið undir stjórn Guðmundar. Hann
hefur mótað starf mötuneytisins,
gengist fyrir margs konar umbótum
í aðstöðu og vinnutilhögun og skilur
við allt í svo föstum skorðum og að-
gengilegum að eftinnaður hans jxpúJi
ekki að kvíða aðkomunni." Þessi orð
leyfi ég mér að árétta nú þegar Guð-
mundur er allur.
Við Rannveig og börn okkar þökk-
um góð kynni af Guðmundi og fjöl-
skyldu hans. Aðalbjörgu sambýlis-
konu hans, börnum han og
fjölskyldum þeirra sendum við sam-
úðarkveðjur.
Kristinn Kristmundsson.