Morgunblaðið - 27.04.2000, Page 50

50 FIMMTUDAGUR 27. APRÍL 2000
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Steinunn Hall
fæddist í Reykja-
vík 10. ágúst 1909.
Hún lést á Land-
spítalanum í Foss-
vogi 17. apríl sfðast-
liðinn. Foreldrar
liennar voru hjónin
Herdís Jónsdóttir frá
Skipholti í Hruna-
mannahreppi, f.
1884, d. 1963, og Sig-
urður Oddsson, skip-
stjóri og hafnsögu-
maður í Reykjavík,
frá Pétursey í Dyr-
hólahreppi, f. 1874,
d. 1942. Steinunn var elst átta
barnaþeirra hjóna: 2) Jón, f. 1910,
maki Astríður Jónsdóttir, f. 1903,
d. 2000. 3) Elfn Valgerður, f. 1912,
d. 1946, maki Axel Bisp, f. 1902, d.
1945. 4) Oddur, f. 1914, d. 1995,
maki Guðfinna Súsanna Björns-
dóttir, f. 1912, d. 1995. 5) Þórleif, f.
1916, maki Hjörtur Jónsson, f.
1910. 6) Sveinbjörn, f. 1919, maki
Helga Kristinsdóttir, f. 1923. 7)
Málfríður Andrea, f. 1923, maki
Hörður Þorgilsson, f. 1923. 8) Sig-
ríður Herdís, f. 1926, maki Sveinn
Finnsson, f. 1920, d. 1993.
Steinunn giftist 29.
október 1933 Gunnari
Hall, framkvæmda-
stjóra og bókasafnara,
f. 31. ágúst 1909, d. 12.
apríl 1970. Foreldrar
hans voru hjónin
Kristján Hall, bakara-
meistari f Reykjavík, f.
1886, d. 1918, og kona
hans Kristín Jósefs-
dóttir Hall, f. 1891, d.
1918.
Börn þeirra eru: 1)
Hannes, f. 1935, maki
María Björk Skag-
fjörö, f. 1944. Barn
hennar Jón Ingi. Dætur Hannesar
og Huldu Ólafsdóttur eru: Ragn-
heiður og Steinunn. 2) Herdis, f.
1939, maki Ingi Ú. Magnússon, f.
1921. Barn þeirra Magnús Krist-
inn. Börn Herdísar og Gunnars
Geirs Leóssonar, f. 1936, d. 1965:
Steinunn, Jenný Sandra og Gunnar
Leó. Barnabörn eru níu. 3) Sigurð-
ur, f. 1945, sambýliskona hans er
Elísabet Gígja, f. 1944. Böm henn-
ar: Svanur og Hjalti Rúnar. Börn
Sigurðar og Eddu Magnúsdóttur:
Gunnar, Svanhildur og Steinunn.
Barnaböm eru þrjú. 4) Kristján, f.
1946, maki Elsa Hall, f. 1949. Börn
þeirra: Axel, Gunnar, Hannes og
Elísabet. 5) Ragnar Halldór, f.
1948, maki Guðríður Gísladóttir, f.
1949. Börn þeirra: Gísli Guðni og
Steindór Ingi. 6) Steindór, f. 1950.
Synir hans og Láru Ingimarsdótt-
ur eru Már og Ingimar. Fóstur-
dóttir Steindórs, dóttir Lám, er
Guðrún Eva. 7) Gunnar Hjörtur, f.
1951, maki Sigurveig Alfreðsdótt-
ir, f. 1951. Börn þeirra: Ásta Her-
dís, Alfreð og Gunnsteinn.
Steinunn lauk verslunarprófi frá
Verzlunarskóla íslands 1928. Eftir
það vann hún um hríð á skrifstofu
Hf. Eimskipafélags Islands. Hún
og vinkona hennar, Halldóra
Björnsdóttir, stofnuðu fyrirtækið
Nærfataverksmiðjan Lilla hf. á
fjórða áratugnum. Eftir fráfall
Halldóru tók Steinunn alfarið við
rekstri fyrirtækisins og rak það
allt til ársins 1983, er starfseminni
var hætt.
Heimili Steinunnar og Gunnars
var að Víðimel 64 í Reykjavík. Eft-
ir fráfall Gunnars bjó Steinunn þar
áfram, en rekstur fyrirtækis henn-
ar var í sama húsi. Árið 1987 flutti
hún sig um set í Vesturbænum og
festi kaup á ibúð á Vesturgötu 52
og bjó þar fram á síðasta haust, er
hún fór hún á Elli- og hjúkrunar-
heimilið Grund.
Utför Steinunnar fer fram frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
STEINUNN
HALL
í dag er kvödd og borin til grafar
tengdamóðir mín, Steinunn Hall,
sem lést á Landspítala, Fossvogi, 17.
apríl s.l. og langar mig að þakka
henni dýrmæt kynni. Kynni okkar
hófust með samdrætti dóttur hennar
og mín fyrir rúmum 30 árum.
Eg minnist hennar sem stórbrot-
innar konu, kraftmikillar og sterkrar
til hinsta dags.
Dagsverk hennar var umfangs-
^mikið sem hún leysti með mestu
prýði. Ung kvæntist hún Gunnari
Hall, sem lést fyrir 30 árum og eign-
uðust þau 7 böm. Samhliða heimilis-
rekstri rak hún nærfataverksmiðj-
una Lillu sem hún stofnaði með
Halldóru Bjömsdóttur, vinkonu
sinni, þá aðeins tæplega þrítug að
aldri, og starfrækt var í kjallara
hússins að Víðimel 64, þar til hún
hætti, rúmlega sjötug.
Umsvif hennar voru mikil á þess-
um tíma með fjölda stúlkna í vinnu í
verksmiðjunni. Steinunn var vel
þekkt í iðninni og dugnaður og elja
einkenndu verk hennar og em ófáir
þeir sem nutu krafta hennar.
Þar kom að aldurinn færðist yfir,
hún hætti rekstri og flutti í hentugra
húsnæði að Vesturgötu 52, þar sem
hún var í góðum félagsskap ná-
granna sem hún mat mikils.
Steinunn var mjög glæsileg kona
sem átti auðvelt með að umgangast
aðra og átti marga vini. Hennar
mesta ánægja var að taka í spil, vera
innan um fólk og var hinn mesti
gleðigjafi.
Fyrir nokkmm ámm fór heilsan
að gefa sig og var hún farín að þrá
hvíldina. Þá saknaði hún einnig vin-
anna sem farnir vom á undan.
Far þú í friði og blessuð sé minn-
ing þín.
Ingi Ú. Magnússon
Mig langar að kveðja tengdamóð-
ur mína og heiðurskonuna Steinunni
Hall með örfáum orðum.
Kynni okkar hófust fyrir 27 áram,
þegar ég og yngsti sonur hennar,
Gunnar, felldum hugi saman og ég
fór að venja komur mínar á Víðimel
64. Eg verð að játa það að í fyrstu
tók ég einkum eftir ákveðni hennar
og krafti og það dró jafnvel aðeins úr
mér kjark. En fljótlega urðum við
mestu mátar og ríkti með okkur
gagnkvæm virðing og vinátta. Stein-
unn var stórbrotin kona og í kring-
um hana ríkti aldrei nein lognmolla.
Hún var hreinskilin og sagði skoðun
sína umbúðalaust. Góðgjöm var hún
og sérstaklega við þá sem henni
fannst eiga virkilega bágt og lagði
hún mikið á sig fyrir þá.
Steinunn hafði frábæra frásagnar-
hæfileika og unun af því að segja
sögur. Ég minnist allra laugardags-
morgnanna, þegar stórfjölskyldan
kom saman og spjallaði saman yfir
kaffi og rúnstykkjum. Þar var hún í
aðalhlutverki og skemmti okkur með
fyndnum sögum frá æsku sinni og
uppvexti á Laugaveginum og ýmsu
kostulegu fólki frá gamalli tíð. Einn-
ig var óskaplega gaman að heyra
hana segja Hallarasögur, en það
vora prakkarasögur af bömunum
hennar sjö, sem hún var svo stolt af
og enginn komst í hálfkvisti við. Hún
gat með orðum og látbragði gert
hversdaglega atburði að grínatriðum
og komið fólki til að veltast um af
hlátri.
Ógleymanleg era líka aðfangadag-
skvöldin á Víðimelnum, þegar fjöl-
skyldan kom í kvöldkaffi til hennar
seint um kvöldið. Þar var margt um
manninn og glatt á hjalla. Nóg pláss
fyrir krakkana til að fara í feluleik
niður í kjallara og upp á loft. Þá lík-
aði Steinunni lífið, því hún vildi hafa
líf og fjör í kringum sig.
Steinunn var góð tengdamóðir.
Hún hélt sig í hæfilegri fjarlægð og
var ekki með neinar aðfinnslur eða
afskiptasemi. Hins vegar ef eitthvað
bjátaði á eða veikindi steðjuðu að, þá
var hún jafnan boðin og búin til að
veita stuðning og ráð.
Það var alltaf ánægjulegt að fá
hana í heimsókn. Hún hrósaði mat-
argerð minni í hástert svo sjálfsálitið
óx um allan helming. Ég minnist
með eftirsjá stundanna þegar hún og
foreldrar mínir komu í mat og spil-
uðu bridge á eftir. Var þá jafnan
glatt á hjalla. Seinni árin eftir að
móðir mín lést tók dóttir mín við og
t
Elskulegur sonur minn, faðir okkar, tengda-
faðir og afi,
SIGURÐUR ÁMUNDASON,
verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju föstu-
daginn 28. apríl kl. 15.00.
Nanna Helga Ágústsdóttir,
Ámundi Sigurðsson, Þóra Björg Þórisdóttir,
Bjarni Sigurðsson,
Ingi Eldjárn Sigurðsson, Sunneva Simonsen,
Nanna Helga Sigurðardóttir,
Diljá Ámundadóttir,
Örn Alexander Ámundason,
Sigurður Þórir Ámundason,
Óskar Þór Ámundason,
Stefán Þór Bjarnason,
Ingólfur Koibeinn Bjarnason.
t
Elskuleg eiginkona mfn, móðir okkar, tengda-
móðir, amma og langamma,
VALGERÐUR INGIBJÖRG TÓMASDÓTTIR,
Hjarðarhaga 40,
Reykjavík,
lést á Landakoti föstudaginn14. apríl sl.
Jarðarförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk
' hinnar látnu.
Alúðarþakkir til starfsfólks Landakotsspítala,
umönnun og aðhlynningu.
Einar H. Björnsson,
Björn Ág. Einarsson, Emilía Jónsdóttir,
Tómas Á. Einarsson, Elísabet I. Benediktsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
spilaði við þau.
Ég dáðist alltaf að því hve ófeimin
Steinunn var og fljót að kynnast
fólki. Árið 1987 flutti hún í blokk á
Vesturgötu 52 þar sem bjuggu
margar eldri konur. Ekki tók hana
langan tíma að kynnast því ágæta
fólki og ósjaldan var hún í kaffi eða
spilamennsku innanhúss þegar við
komum í heimsókn. Eignaðist hún
þar margar góðar vinkonur sem
reyndust henni einnig_ vel þegar
heilsunni tók að hraka. Á Vesturgöt-
unni átti hún 12 góð ár eða þar til
síðastliðið haust að hún sjálf taldi
tímabært að komast inn á elliheimili.
I septembermánuði fluttist hún inn á
Grand þar sem hún dvaldi síðustu
mánuðina.
Á þessari stundu ber að þakka
ljúfar minningar og gleðiríkar sam-
verastundir.
Minningin um Steinunni Hall lifir.
Sigurveig Alfreðsdóttir.
Með örfáum orðum vil ég minnast
tengdamóður minnar, Steinunnar
Hall, sem nú er nýlátin, á nítugasta
og fyrsta aldursári.
I þrjátíu ár naut ég kærrar vin-
áttu hennar, hlýju og ráðlegginga,
sem svo ótrúlega oft reyndust mér
svo vel. Leið vart sá dagur að við töl-
uðumst ekki við eða hittumst, og
heimsóknir hennar vora hluti heimil-
islífsins. Frásagnargleði hennar og
skýrt minni styttu margar stundirn-
ar, og sterkur persónuleiki hennar
ásamt skoðunum sem hún lá sjaldan
á litaði lífið og tilverana hjá okkur
björtum litum.
Þegar ég kynntist henni fyrst var
maður hennar, Gunnar, látinn. Og
þótt ég hafi aldrei séð hann finnst
mér ég samt hafa kynnst honum að
nokkra, því það sem hún sagði mér
frá honum var henni svo bjart og
kært í minningunni.
Marga laugardagsmorgna lá leið
okkar hjónanna heim til hennar með
bömin, sem að lokum urðu fjögur.
Oft var þar glatt á hjalla, sögur sagð-
ar, sem svo oft er vitnað til hér á
heimilinu. Orð og orðtök sem henni
vora svo eiginleg og eðlileg era oft
viðhöfð þegar einhver vill vanda mál
sitt sérstaklega.
Allt til hinstu stundar talaði hún
hátt og skýrt, og fannst þeim þá oft,
sem við hana töluðu, að hún væri
hressari og betri til heilsunnar en
raunin var. Til vora þeir, sem fannst
hún bregða um sig skel tilfinninga-
lega. En hafi þar verið skel, þá get
ég það sagt, að þar undir sló stórt og
kærleiksríkt hjarta, sem ég naut
þeirrar blessunar að þekkja.
Elsa Hall.
Fallin er frá tengdamóðir mín
Steinunn Hall. Stórt skarð hefur
verið höggvið í hennar fjölmennu
fjölskyldu þar sem hún var ávallt
miðpunkturinn. Við slíkan atburð
streyma minningarnar fram og mig
langar til að minnast hennar með
nokkram orðum.
Ég hitti Steinunni fyrst sólbjartan
dag, daginn sem við Ragnar, sonur
hennar, urðum stúdentar. Þetta var
vorið 1970. Faðir Ragnars, Gunnar,
var þá nýlega látinn. Þennan dag
hafði Steinunn kallað á vini og
vandamenn til veislu og var ég meðal
þeirra. Mér var tekið opnum örmum
og stóð það æ síðan.
Ekki höfðu kynni okkar Steinunn-
ar staðið lengi, er mér varð ljóst
hversu sterk og ákveðin persóna hún
var. Það sem einkenndi hana var ein-
stakur dugnaður, framsýni og um-
hyggja fyrir fjölskyldunni.
Steinunn var elst átta systkina.
Faðirinn var sjómaður og var Stein-
unn helsta hjálparhella móður sinnar
er hann var fjarverandi. Hún gekk
menntaveginn. Lauk hún prófi frá
Verzlunarskóla íslands og starfaði í
framhaldi af því hjá Eimskipafélagi
íslands. Hún giftist Gunnari Hall ár-
ið 1933. Fáum árum síðar setti hún á
stofn ásamt vinkonu sinni, Halldóra
Bjömsdóttur, fyrirtækið Nærfata-
verksmiðjuna Lillu hf. Eftir að Hall-
dóra féll frá tók Steinunn við rekstri
fyrirtækisins og rak það af miklum
dugnaði. Hún hætti starfsemi árið
1983, þá komin á áttræðisaldur.
Gunnar og Steinunn eignuðust sjö
böm. Mörgum þætti það vera nægt
verkefni að sinna svo stóram barna-
hópi en Steinunni tókst að sinna
bæði heimili og vinnu svo vel færi.
Naut hún að sjálfsögðu stuðnings
Gunnars, eiginmanns síns, í þessu
efni. Þau höfðu verið afar samhent
hjón og söknuðurinn hlýtur að hafa
verið Steinunni erfiður er hann féll
frá.
Heimili Steinunnar var afar
smekklegt og fallegt. Sérstaka aðdá-
un mína vakti handavinna, sem hún
gerði þrátt fyrir miklai- annir. Þar á
meðal var afar stórt og fallegt vegg-
teppi, sem nú prýðir heimili dóttui1
hennar.
Lífshlaup Steinunnai' var um
margt óvenjulegt. Það vora ekki
margar konur sem stóðu í atvinnu-
rekstri á þessum tíma. Það kom þess
vegna ekki á óvart, að hún studdi við
kvennabaráttuna af heilum hug.
Þegar ég lít yfir farinn veg eru
mér efst í huga allar skemmtilegu
stundirnar með Steinunni.
Langt er síðan að sá siður komst
á, að stórfjölskyldan hittist hjá
Steinunni á laugardagsmorgnum og
drykki saman morgunkaffi. Fyrst
var þetta á Víðimelnum, síðar á
Vestui'götunni. Steinunn var þá í
essinu sínu. Alltaf var hún miðpunkt-
urinn. Hún hafði mjög gott minni og
fylgdist vel með því, sem var að ger-
ast í þjóðlífinu. Hún sagði einstak-
lega skemmtilega frá og sögurnar
vora einatt kryddaðar næmri kímni-
gáfu hennar. Oft var mikið hlegið.
Með sinni einstöku frásagnargáfu og
valdi á íslensku máli dró hún að sér
athygli viðstaddra.
Oft komu hún og bömin saman til
þess að spila. Hún hafði svo gaman
af því að spila bridge. Áhuginn var
svo mikill fyrir spilunum, að þegar
kom að því að fá sér kaffi og með því
mátti hún varla vera að því að
drekka kaffið. Hún var ekki í rónni
fyrr en byrjað var aftur að spila og
gat þá setið fram á nótt.
Sá siður hélst lengi, að börn henn-
ar og fjölskyldur þeirra kæmu til
Steinunnar á aðfangadagskvöld.
Margar era minningarnar frá þess-
um kvöldum á Víðimelnum. Litlu
börnin með sínar gjafir með sér. Allt
fór á fljúgandi ferð. Börnin hlaup-
andi um allt húsið. Sum að fela sig
niðri, þar sem verksmiðjan var til
húsa.
Fyrir allar þessar góðu stundir vil
ég þakka elskulegri tengdamóður
minni. Gifturíku ævistarfi er lokið.
Megi góður guð taka hana í faðm
sinn.
Guðríður Gísladóttir.
Öll eigum við okkar vitjunartíma.
Gæfa okkar og þeirra sem næst okk-
ur standa, er að við eram í flestum
tilfellum granlaus hvenær kallið
kemur. Fyrir rúmum tveimur vikum
kom amma til foreldra minna í
kvöldmat líkt og svo ótal oft áður.
Það lá bara óvenjuvel á gömlu kon-
unni, fas og venjuleg kímnigáfa í
samræðum hennar gaf að engu leyti
til kynna að tveim dögum seinna
legðist hún á sjúkrahús sem átti eftir
að reynast stutt banalega. Níutíu ár
er langur tími í ævi einnar mann-
eskju, og amma var sannarlega
manneskja sem upplifði breyting-
arnar sem mannfólkið hefur gengið í
gegnum á síðustu öld. Það var stund-
um ekki laust við að maður umgeng-
ist lífsreynslu hennar og visku með
lotningu. í þrjátíu ára búskap for-
eldra minna hefur það verið föst
regla að amma eyddi gamlárskvöld-
inu á heimili foreldra minna. Mér er
það svo minnisstætt fyrir mörgum
árum á gamlárskvöldi þegar komið
var að því að skjóta flugeldum. Lítill
drengur uppveðraður af lífinu og
framtíðinni spurði hvort amma væri
ekki spennt. „Elsku vinurinn, ég er
búinn að sjá þetta allt saman“ var
svarið sem fékkst. Eftir því sem árin
bætast við skil ég ömmu betur og
betur. í mér í dag bærist bæði sorg
og gleði. Sorg að amma er farin frá
okkur og gleði yfir því sem hún gaf
okkur. Þegar ég sit og skrifa reikar
hugurinn til baka og ósjálfrátt fer ég
að hugsa það sem maður fyrst man,
laugardagsmorgnana á Víðimelnum.
Foreldrar mínir höfðu þann sið að
fara til ömmu í morgunkaffi á laug-
ardögum, siður sem viðhélst allt þar
til amma fór á Grand fyrir tæpu ári