Morgunblaðið - 08.09.2000, Blaðsíða 41

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 8. SEPTEMBER 2000 41
+ Guðríður Jóhann-
esdóttir fæddist
að Vatnsenda í Vest-
urhópi V-Hún., hinn
4. maí 1919. Hún lést
á Hjúkrunarheimil-
inu Eir 1. september
si'ðastliðinn. Hún var
dóttir hjónanna Sig-
urbjargar Árnadótt-
ur og Jóhannesar
Björnssonar. Guðríð-
ur var yngst fjögurra
systkina; Hin voru
Björn, Árni og Rósa
sem öll eru látin.
Guðríður lauk
fullnaðarprófi í farskóla í Þverár-
skólahéraði. Síðan lá leið hennar í
kvennaskólann á Blönduósi. Eftir
útskrift þaðan fór hún suður til
Reykjavíkur og lærði þar til
sauma. Hún starfaði lengstum æv-
innar við saumaskap. Meðal ann-
ars saumaði hún fyrir Faco og
Álafoss. Einnig tók hún að sér
saumaskap heima. Seinni árin
vann hún fyrir saumastofurnar
Elg og Röskvu.
1949 kynntist Guðríður tilvon-
andi manni sínum, Árna Björns-
syni, leigubifreiðarstjóra og út-
gerðarmanni frá Ytra-Tungukoti í
Blöndudal, sem var alinn upp á
Skeggstöðum í Svartárdal, f. 13.
desember 1908, d. 31. maí 1991.
Guðríði kynntist ég sumarið 1973
er við Gunnar hittumst og fórum að
vera saman. Strax var ég boðin vel-
komin á heimilið og þegar við byrjuð-
um að byggja húsið okkar, bauð hún
okkur hverja þá aðstoð sem hugsan-
lega var hægt að veita. Guðríður var
ekki ræðin um eigin hagi né líðan, en
ávallt tilbúin að hlusta á og aðstoða
aðra. Gleði hennar og Árna tengda-
pabba var mikil þegar við Gunnar
eignuðumst Árna okkar. Þegar ég
fór að vinna aftur eftir barnsburðar-
frí, kom ekki annað til greina hjá
Bjuggu þau allan
sinn búskap í
Reykjavík, síðast til
heimilis að Háaleitis-
braut 52.
14. mars 1951
eignuðust þau tvo
drengi, tvíburana
Gunnar og Jóhannes
Má. Gunnar er húsa-
smiður og Jóhannes
vélfræðingur, en
þeir hafa starfað
saman sem línumæl-
ingamenn hjá RAR-
IK í harínær tuttugu
ár. Eiginkona Gunn-
ars er Jóna Kristjánsdóttir hjúkr-
unarfræðingur, f. 26. júlí 1952,
eiga þau einn son, Árna, f. 14. júní
1981.
Eiginkona Jóhannesar er Sig-
rún S. Jensen Björgúlfsdóttir,
dagmóðir, f. 21. september 1951
og á hún dótturina Sylvíu Björgu,
f. 16. aprfl 1986.
Eftir andlát Árna bjó Guðríður
áfram á Háaleitisbrautinni þar til
sumarið 1997 að hún veiktist. Eftir
stutta sjúkrahúsdvöl var hún fyrst
á Kumbaravogi, Stokkseyri en síð-
ustu tvö ár bjó hún á Hjúkrunar-
heimilinu Eir þar sem hún lést að
morgni 1. sept. 81 árs að aldri.
Jarðarfórin hefur fram í kyrr-
þey að ósk hinnar látnu.
henni en að taka sér frí til að gæta
litla sólargeislans. Þegar Guðríður
og Árni hættu að vinna úti, fóru þau á
hverju sumri norður að Vatnsenda,
þar sem þau dvöldu meira og minna
yflr sumarið við veiðar úr vatninu,
endurbyggingu á húsinu, gróður-
setningu og ýmislegt fleira. Strax og
Árni yngri hafði aldur til fór hann að
fara með þeim norður og veit ég að
hans ljúfustu minningar eru tengdar
dvölinni þar. Þegar fótboltaáhuginn
hjá honum var sem mestur, reisti
tengdapabbi mark bak við Vatns-
endabæinn, handa nafna sínum og
oft og iðulega stóð tengdamamma
þar og sparkaði bolta til Árna sem
stóð í markinu og reyndi að verja
skotin frá ömmu sinni.
Ekki má gleyma Patta, hundinum
okkar, sem alltaf var velkominn í eld-
húsið til Guðríðar og mörg voru þau
skiptin sem sendur var poki heim
með einhverju góðu til Patta frá
„Giddu ömmu“.
Guðríður var mikil hannyrðakona,
sem sást vel á heimili þeirra hjóna.
Sérstaklega vil ég geta myndar
sem hún saumaði á kvennaskólaár-
um sínum af uppáhaldshestinum sín-
um, honum Svali. Þessi mynd var
ætíð í sérstöku uppáhaldi hjá henni.
Guðríður veiktist sumarið ’97 er
hún fékk heilablóðfall og eftir nokk-
urra vikna sjúkrahúsdvöl, var hún
fyrst á Kumbaravogi, Stokkseyri,
þar til vorið ’98 að hún flutti á Hjúkr-
unarheimilið Eir. Eftir veikindin átti
hún erfitt með mál, en gat þó gert sig
skiljanlega við sína nánustu.
Eitt af því síðasta sem hún sagði,
þegar Gunnar færði henni blóm úr
garðinum okkar, var „þau eru fal-
leg“.
Drottinn er minn hirðir, mig mun ekkert
bresta.
Á grænum grundum lætur hann mig hvíl-
ast,
leiðirmigaðvötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
(23. Davíðssálmur.)
Elsku Gunni og Árni, Jói, Sigrún
og Sylvía Björg, við höfum misst
mikið og söknuðurinn er sár, en mun-
um að góðar minningar lifa að eilífu.
Jóna Kristjánsdóttir.
Mig langar að minnast elskulegrar
tengdamóður minnar, Guðríðar Jó-
hannesdóttur, eða Giddu eins og hún
var kölluð af vinum sínum.
Elsku Guðríður mín, nú ertu farin
frá okkur en minninguna eigum við
að eOífu um þig. Já, nú eruð þið Ámi
komin saman á ný, en þú hefur búið
ein frá því að hann féll frá 31. maí
1991. Þið voruð mjög samrýmd hjón.
Og allar ferðirnar ykkar norður á
Vatnsenda í Vesturhópi þar sem þú
varst fædd og uppalin. Þar unduð þið
GUÐRÍÐUR
JÓHANNESDÓTTIR
GUÐMUNDUR
JÚLÍUS JÓNSSON
+ Guðmundur Júl-
íus Jónsson fædd-
ist í Reykjavík 12. júlí
1908. Hann lést á
Hrafnistu í Reykjavík
1. sept. síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
hjónin Guðrún Guð-
mundsdóttir, f. 20.
ágúst 1872 að Götu í
Hrunamannahreppi,
d. 16. júlí 1966, og
Jón Jóhannsson sjó-
maður, f. 6. október
1875 í Reykjavík, d.
31. október 1955.
Systkini Guðmundar
voru: Lilja, f. 6. október 1906, d.
28. febrúar 1970; Hjálmar, f. 18.
nóvember 1911, d. 18. maí 1922.
Hálfbróðir Guðmundar var
Steindór Jónsson, f. 12. september
1901, d. 25. febrúar 1968.
Guðmundur kvæntist 10. októ-
ber 1934 Sumarrósu Guðjónsdótt-
ur, f. 3. júlí 1908 að Ytrahóli í
Glæsibæjarhreppi í Eyjafirði, d. 4.
ágúst 1998. Foreldrar hennar
voru hjónin Rósa Kristjánsdóttir,
f. að Hamri í Þelamörk 28. janúar
1865, d. 15. mars 1955 og Guðjón
Einar Manasesson bóndi, f. að
Steðja í Þelamörk, 3. október
1864, d. 12. september 1941.
Börn Guðmundar
og Sumarrósar eru:
1) Jón Hafsteinn, f.
19. janúar 1937,
maki Hrafnhildur
Matthíasdóttir. 2)
Svanhildur, f. 12.
aprfl 1943, maki
Pálmi Stefánsson. 3)
Karl Kristján, f. 29.
ágúst 1945, maki
Alla Ólöf Óskars-
dóttir. Barnaböm
eru ellefu og barna-
barnaböm eru orðin
sautján.
Guðmundur og
Sumarrós bjuggu allan sinn bú-
skap í Reykjavík. Fyrst á Fram-
nesvegi 8 í 44 ár, þá á Lynghaga
24 í 10 ár og að lokum á Hrafnistu
í Reykjavík.
Guðmundur stundaði sjó í 34 ár,
lengst af á togurum. Hann var á
sjó í Halaveðrinu mikla árið 1925
og sigldi öll stríðsárin. Hann fór í
land árið 1955 og vaim eftir það
verkamannavinnu og si'ðan var
hann vaktmaður á Landakotsspít-
ala þar til hann hætti störfum sjö-
tugur að aldri.
Útför Guðmundar fer fram frá
Frfldrkjunni í Reykjavík í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Það var sl. ÍÖstudag sem okkur
systkinunum var tilkynnt um fráfall
hans afa. Það er erfltt að hafa ekki
getað kvatt þig. Stundimar sem við
áttum saman voru of fáar, en þær
voru yndislegar og minnisstæðar. Afl
var hlýr og góður maður, skemmti-
legur og mjög fróður. Þar sem við
systkinin höfum verið búsett erlendis
mest alla okkar ævi, gafst okkur ekki
mikil tími til að hitta afa nema í fríum.
Alltaf vai- tekið vel á móti manni með
brosi á vör.
Húsið á Framnesveginum var
miðpunktur íjölskyldunnar, stoltið
hans afa, og kemur það ávallt til með
að minna okkur mikið á afa. Sumai’-
bústaðurinn, hjólið og sjómennskan,
þetta eru hlutir sem koma strax upp í
hugann þegar við hugsum um afa.
Það sem okkur fannst skemmtilegast
við afa voru sögumar sem hann sagði.
Sögur um fjölskylduna og árin á sjón-
um, það var ævintýri líkast að hlusta
á. Það sem veitti okkur einna mestu
ánægju síðustu ár var að fara í bíltúr
niður á höfn, niður Framnesveginn
og um vesturbæinn. I þessum bfltúr-
um varð Reykjavík lifandi í minningu
gamla mannsins og við vorum komin
með honum aftur í tímann.
Það sem við minnumst afa mest
fyrir er sú ást sem hann hafði á fjöl-
skyldu sinni. Árin sem amma var veik
var hann sem klettur við hlið hennar,
og var ekki annað hægt en að dáðst af
afa hvað hann sá vel um ömmu. Það
er sárt að geta ekki heimsótt afa leng-
ur og hlustað á allar þær sögur sem
hann hafði svo gaman að segja frá.
Það er sárt að vita til þess að hann sé
farinn, en við vitum að afi er hjá
ömmu, og þar er hann ánægður. Þau
voru ávallt eitt og eru aftur saman á
ný. Afi, við söknum og elskum þig.
Megi Guð styrkja pabba, Nonna og
Lillu.
Samúðarkveðjur,_
Öskar og Rósa.
Mig langar til að setja á blað örfá
orð um föðurafa minn og nafna, Guð-
mund Jónsson. Það fyrsta sem kemur
upp í hugann er hversu hláturmildur
og glaðvær hann var. Alltaf sá hann
broslegu og björtu hliðamai’ á flestu.
Hann gerði góðlátlegt grín að sjálfum
sér og öðrum og hafði lag á gera gott
úr öllu. Þessu góða lundarfari fylgdi
líka gott heilsufar.
Við vorum alla tíð bestu vinir og fé-
lagar. Afi hafði alltaf tíma fyrir mig
þegar ég var að alast upp á Fram-
nesveginum. Hann leyfði mér að
koma með sér, hvort heldur var á
grásleppuveiðar út af Akurey eða
upp í sumarbústað. Það voru góðar
stundir. Afi var þúsundþjalasmiður,
allt lék í höndunum á honum í múr-
verki, trésmíðum og öðru. Hann var
sálin í húsinu sem hann bjó lengst af í
ykkur vel við að dytta að húsinu og
koma öllu í lag og gera fallegt í kring-
um ykkur. Það var gaman að heim-
sækja þig á Háaleitisbrautina. Já,
það eru margar minningar tengdar
henni. Og hvað þú varst alltaf mynd-
arleg í þér. Það eru ófáar peysumar
eða vettlingamir og sokkarnir sem
þú hefur prjónað og það sem þú hef-
ur saumað í sem þú prýddir heimilið
þitt með, enda var heimilið þitt mjög
fallegt. Eg man að þegar Sylvía
Björg var lítil var hún með það á
hreinu að amma á Háaleitisbrautinni
kynni ein að búa til þessa einu sönnu
köku, uppáhalds kökuna hennar sem
var alltaf til þegar við komum í heim-
sókn, en þú varst alltaf svo myndar-
leg að baka, það lá við að borðið
svignaði undan kökunum og kræs-
ingunum sem þú lagðir á borð fyrir
okkur þegar við komum í heimsókn,
slíkur vai’ myndarskapurinn.
Guðríður var kraftmikil kona,
ósérhlífin, unni sér aldrei hvíldar,
þrekið ótæmandi. Kröftum Guðríðar
var oftar en ekki varið í þágu ann-
arra, jafnt þeirra sem næst henni og
fjær stóðu. Síðustu árin hafa verið
mjög erfið fyrir þig eftir að þú veikt-
ist, þú, þessi duglega og sterka kona,
aldrei heyrðum við þig kvarta þótt þú
værir orðin svona lasburða. Hvað
sem við erum gömul og hvað sem við
þykjumst vera þroskuð og mörkuð
reynslu, alltaf er það jafn erfitt þegar
einhver manni nákominn fellur frá.
Elsku Guðríður mín, takk fyrir all-
ar þær yndislegu stundir sem við átt-
um saman. Minningin um þig mun
lifa í hjarta okkar um ókomna tíð.
Þú áttir þrek og hafðir verk að vinna
og varst þér sjálfri hlífðarlaus og hörð.
Þú vaktir yfirvelferð bama þinna,
þú vildir rækta þeirra ættarjörð.
Frá æsku varstu gædd þeim góða anda,
sem gefur þjóðum ást tÚ sinna landa
ogeykuraflogtrú.
En það er eðli mjúkra móður handa
að miðla gjöfum - eins og þú.
(Davíð Stef.)
Farþúífriði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Guð geymi þig.
Sigrún.
á Framnesvegi 8. Þar bjó hann sínu
fólki skjól. í húsinu bjuggu fjórar
kynslóðir í minni fjölskyldu, oft var
þröngt en alltaf fór vel um alla. Megi
Guð geyma Guðmund afa minn.
Kveðja,
Guðmundur Þór Jónsson.
Elsku afi minn, nú ert þú kominn
til hennar ömmu og mun hún örugg-
lega taka vel á móti þér. Þið amma
voruð mjög samhent hjón og áttuð
fallegt heimili.
Það var afa mikið kappsmál að
hugsa vel um fjölskyldu sína og var
hann mjög vinnusamur og duglegur
að draga björg í bú svo aldrei skorti
neitt á heimili þeirra.
Afi var mikill matmaður og minnist
ég þess þegar ég var fimm ára gömul
hvað hann hafði mikla ánægju af því
að sjá bamabam sitt borða fiskinn
sinn með bestu lyst.
Afi var hvers manns hugljúfi og
vildi allt fyrir alla gera. Hann hafði
gaman af því að syngja og sungum við
oft saman okkur til mikillar gleði á
æskuárum mínum. Það var stutt í
hláturinn hjá afa og átti hann auðvelt
með að gera grín að sjálfum sér. Afi
hélt sér í góðu líkamlegu formi langt
eftir aldrí þar sem hann hjólaði allar
sínar leiðir sem vora oft langar, vest-
an úr bæ að Lögbergi þar sem þau
amma áttu sumarbústað. Þar undu
þausérvel.
Elsku afi minn, þótt þú sért ekki
lengur hjá okkur mun glaðværð þín
verma hjörtu okkar er við minnumst
þín. Kærleikur þinn lifir innra með
okkur, styrkir okkur og gefur okkur
von. Við hoi’fum björtum augum til
framtíðarinnai’ því við hlutum gott
veganesti, nefnilega þig.
Guð blessi þig.
Farþúífriði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt
(V. Briera.)
Steinunn.
Æði margs er að minnast þegar
maður sest niður og rifjar upp þann
tíma sem ég hafði með ömmu minni,
sem nú er lögst til hinstu hvílu. Það
er nú þannig með minningar að oft er
erfitt að koma orðum að því sem ann-
ars er ljóslifandi í huga manns sjálfs,
en ég ætla þó að setja niður á blað
nokkur minningarbrot.
Ég ætla að byrja þessa ferð aftur í
tímann á Vatnsenda, þeim stað sem
amma mín og ég unnum mest af öll-
um. Það var margt brallað á Vatns-
enda þó við fyrstu sýn virðist kannski
ekki mikið við að vera, en þegar mað-
ur er ungur og í blóma lífsins þá
stöðvar mann ekkert.
Við amma, eða „Gidda amma“ eins
og hún var kölluð, fóram oft í þyk-
istubíltúr á gömlum og gjörónýtum
Land Rover-jeppa sem er á Vatns-
enda. Þessi jeppi fór yfir fjöll og flrn-
indi og hvert þangað sem hugurinn
leitaði, allt án þess að hreyfa litla
putta.
Eins og áður segir var ávallt nóg
að gera og fann ég mikið til mín er ég
var að hjálpa ömmu og afa við að rífa
gömlu hestagirðinguna út í flóa, rúlla
gömlum gaddavírsrúllum fram og til
baka, og slíta öll fötin mín í leiðinni.
En það skipti engu máli, mestu máli
skipti að hjálpa til, að vera „vinnandi
maður“ eins og afi sagði stundum.
Af öllu því sem gert var á Vatns-
enda er þó eftirminnilegast þegar
amma var að sparka bolta á mig í
marki sem afi hafði búið til. Ég get
ekki séð margar ömmur fyrir mér
vera að sparka bolta, komnar yfir
sjötugt. í mínum huga á þeim tíma
hefði amma getað verið frábær út-
herji í hvaða liði sem er!
Við skulum kveðja Vatnsenda í bili
og fara á Háaleitisbrautina þar sem
amma og afi bjuggu lengi. Það er
aðfangadagur og lyktin af svína-
kótilettum líður yfir stofuna, jólatréð
er á sínum stað - og auðvitað nokkiir
pakkar undir. Við matarborðið sitja;
ég, mamma, pabbi, afi, amma og Jói
að borða gómsætan mat og hinn
ógleymanlega sítrónubúðing í eftir-
rétt.
í bakgranni hljómar svo jóla-
sveinninn að spila „Heims um ból“, í
hvert skipti sem hann var trekktur
upp. Þetta vora hin fullkomnu jól.
Mjög erfitt var að sætta sig við það
er amma gat ekki lengur haldið jólin
heima hjá sér, það var eins og öll
helgi jólanna væri svipt í burtu fyrir
fullt og allt.
Amma var trúuð manneskja þótt
hún hefði ekki hátt um það frekar en
annað. Ég man er ég einu sinni sem
oftar gisti hjá ömmu og afa, þá
kenndi amma mér að signa mig.
Einnig sagði hún mér frá þeirri trú
sinni að líf sé eftir dauðann og að
Kristur komi að sækja fylgjendur
sína á efsta degi. Þetta var heillandi
boðskapur og hefur setið í huga mér
alla tíð síðan.
Amma hafði það fyrir sið að heilsa
pabba, Jóa og mér með orðunum
„sæll, góði“. Þar sem ég trúi því að
við „Gidda amma“ eigum eftir að
sjást aftur þá kveð ég þig með orðun-
um „sjáumst aftur, góða“ - nei, ann-
ars góða er ekki nóg, þú varst sú
besta!
Ég enda þetta á Ijóði Vatnsenda-
Rósu.
Þóaðkaliheiturhver,
hylji dali jökull ber,
steinar tali og allt hvað er,
aldrei skal ég gleyma þér.
Augað mitt og augað þitt,
ó, þáfógrusteina.
Mitt er þitt og þitt er mitt,
þúveisthvaðégmeina.
Árni Gunnarsson.
Elsku arama. Mig langar að þakka
þér fyrir öll árin sem við áttum sam-
an, fyrir alla umhyggjuna og fyiir að
vera svona yndisleg. Ég gleymi því
aldrei hvað það vai’ gaman að heim-
sækja þig. Þú varst alltaf búin að
baka uppáhaldskökuna mína og þeg-
ar við voram búin að borða náði ég
alltaf í kassann inn í skáp með öllu
dótinu sem þú geymdir fyrir mig.
Ég veit að þér líður miklu betur
núna, á himnum með afa, en ég mun
aldrei gleyma þér, elsku amma mín.
Þín að eilífu.
Sylvía Björg.