Morgunblaðið - 08.09.2000, Blaðsíða 42

42 FÖSTUDAGUR 8. SEPTEMBER 2000
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
STEFANÍA
SIGURVEIG
SIGURÐARDÓTTIR
tStefanía Sigur-
veig Sigurðar-
ddttir fæddist á Ak-
ureyri hinn 8. ágúst
1933. Hún lést á
Landspítalanum við
Hringbraut hinn 1.
september síðastlið-
inn. Foreldrar henn-
ar voru Steinunn
Sigurlaug Gunnars-
dóttir frá Miðijarð-
amesi á Langanesi
og Sigurður Sigfús-
son frá Vopnafirði.
Sonur Stefaníu er
Sigurður R. Ragn-
arsson.
Eftirlifandi sambýlismaður
Stefaníu er Guðmundur Ólason
frá ísafírði.
Stefanía starfaði lengst af við
heilsugæslu.
Útför Stefaníu fer fram frá
Grensáskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Elsku mamma mín.
Nú ertu horfin úr lífi mínu.
í allri sorginni sem umlykur mig
á ég samt minningar sem lýsa svo
skært. Þú varst ekki bara mamma
mín heldur góður vinur í gleði og
sorg. Aldrei snerir þú við mér baki
þegar syrti í álinn og illa áraði og
það veit Guð að það var ekki bara
einu sinni, heldur oft. Þú varst líka
fyrst til að gleðjast og fyllast stolti
þegar vel gekk hjá mér.
Þú hafðir þá dásamlegu hæfileika
að geta alltaf séð Ijós í öllu myrkri,
geta breytt sorg í gleði og geta allt-
af séð spaugilegar og jákvæðar hlið-
ar á öllu og öllum. Það líður ekki sá
dagur að ég óski ekki eftir að öðlast
þótt ekki væri nema brot af þessari
náðargjöf.
Vænst þykir mér af öllu um sam-
verustundirnar þar sem við sátum
tvö saman og spjölluðum um lífið og
tilveruna. í gegnum þessar
samverustundir okkar hef ég öðlast
svo mikla visku og skilning úr
ótæmandi brunni þínum. Ég get
gripið til þessa á hverjum degi í leik
og starfi en harma að geta ekki lært
meira af þér um það sem máli skipt-
ir í þessari jarðvist.
Það er nú ár síðan þú greindist
með þennan ólæknandi sjúkdóm.
Eins og við var að
búast tókst þú þessum
frétum með stakri ró
og bjartsýni. Þú lifðtr
lífi þínu áfram af sömu
ágætum og fyrr og
hélst áfram að auðga
allt og alla í kringum
þig. Þú áttir ánægju-
stundir með honum
Guðmundi þínum og
okkur öllum.
Ég man kvöldið sem
sjúkdómsgreiningin lá
fyrir. Við sátum inni í
eldhúsi á Háaleitis-
brautinni og vorum að
skoða bækling um sjúkdóminn. Þú
sást til þess að við gætum slegið á
létta strengi og við vorum sammála
um að latneskt heiti þessa vágests
væri nú bara nokkuð fallegt, um leið
og við óskuðum þess að það boðaði
gott.
Elsku mamma mín, nú hefur
sjúkdómurinn með fallega heitið
tekið þig frá mér og okkur öllum.
Ég reyni að brosa gegnum tárin því
að ég veit að þér líður vel.
Ég er stoltur af að fá að ganga á
sömu jörð og þú en þakklátastur og
stoltastur er ég yfir því að hafa
fengið að vera sonur þinn.
Hafðu þökk fyrir allt og megir þú
hvfla í eilífum friði.
Þinn
Sigurður Rundlfur
Ragnarsson.
Elsku Stefanía mín. Ég er svo
heppin að hafa fengið að kynnast
þér.
Ég hélt að við fengjum lengri
tíma til að framkvæma allt það sem
við vorum búnar að ákveða að gera
saman en það er greinilegt að Guð
hefur ætlað þér stærra verkefni
sem ekki gat beðið og ég verð að
sætta mig við það þótt sárt sé.
Þegar Siggi kynnti okkur í fyrsta
sinn varst þú að hekla þetta líka fal-
lega teppi og ræddum við mikið um
það ásamt annarri handavinnu sem
reyndist vera okkar sameiginlega
áhugamál en teppið gafstu mér þeg-
ar þú laukst við það og nota ég það
mikið.
Ég hef ekki oft hitt manneskju
sem er eins fjölhæf í höndunum og
þú varst, sama hvort var prjón,
bródering, saumavélin eða hekl sem
var reyndar þitt uppáhald. Allt sem
þú tókst þér fyrir hendur var svo
vel gert og smekklegt og hef ég
lært heilmikið af þér á ekki lengri
tíma frá því við kynntumst og á ég
þér svo margt að þakka.
Þú hikaðir ekki við að taka mig
inn á heimili ykkar Guðmundar
þegar ég þurfti svo mjög á því að
halda og er ég svo innilega þakklát
fyrir það, þakklátari en orð fá lýst.
Þú varst mikill mannvinur, allir
sem kynntust þér voru snortnir af
persónuleika þínum, svo sem sonur
minn sem kynntist þér þegar við
fórum þrjú á vínartónleika í Há-
skólabíói og lentum óvart á röngum
degi, hefðum átt að vera kvöldinu á
undan en þið Andri voruð ekki lengi
að koma ykkur saman um að þiggja
önnur sæti ofar en upphaflega var
ætlað og hlóguð bara að öllu saman,
og spurðuð þið oft eftir hvort öðru
og einnig spurðir þú eftir dóttur
minni, Ásdísi, og er ég þér þakklát
fyrir það, elsku Stefanía. Þú reynd-
ist mér svo vel og get ég ekki hugs-
að mér betri tengdamömmu en þig.
Blessuð sé minning þín.
Bjarney Bergsddttir.
Föstudagurinn 1. september var
yndislega hlýr, sólríkur og fallegur
haustdagur. Þetta var afmælisdag-
urinn hans pabba. En þetta var líka
sorgardagur í okkar fjölskyldu,
Stefanía Sigurðardóttir, sambýlis-
kona pabba, lést á Landspítalanum
eftir erfið veikindi.
A þessari stundu sækja á okkur
minningar um þær góðu samveru-
stundir sem mín fjölskylda hefur
átt með þér, Stefanía mín. Þessar
stundir voru einstaklega ljúfar og
skemmtilegar. Við munura ætíð
vera í þakkarskuld við þig og er
mér þá efst í huga þakklæti fyrir
þetta fallega heimili sem þú bjóst
honum pabba, þar sem hann hafði
búið einn í örfá ár eftir andlát móð-
ur minnar. Heimili ykkar pabba var
einstakt, allt í röð og reglu, munum
og fjölskyldumyndum úr búi ykkar
beggja raðað saman á svo nærgæt-
inn hátt að alltaf leið okkur jafn vel
að koma í heimsókn.
Það snertir mig ætíð mjög djúpt
að finna kærleikann sem þú sýndir
okkur, þú varst dætrum mínum sem
amma og vildir fylgjast vel með
þeim í leik og starfi. Við minnumst
þess að alltaf varstu stolt þegar þær
luku áföngum í lífinu og þegar von
var á barnabarni í fjölskylduna sast
þú við hannyrðir, prjónaðir og hekl-
aðir svo fallega sængurgjöf.
Sumarbústaðurinn í Tungudal
við Isafjörð var ykkur mikill unaðs-
reitur og uppi voru áform um að
búa þar á sumrin, þar sem þið voruð
bæði hætt að vinna. Þrátt fyrir
veikindi lést þú það ekki hafa áhrif
á dvöl ykkar þar nú í sumar, heldur
lagðir á þig erfið ferðalög í læknis-
vitjanir til Reykjavíkur. Mér var
það einstaklega ljúft að vera hjá þér
þessa daga, þarna áttum við góðar
stundir. Takk fyrir það.
Elsku pabbi, Sigurður og aðrir
aðstandendur, guð veri með ykkur.
Guðrún Ólöf, Órn
og fjölskylda.
Hún Stefanía amma er dáin.
Þetta er erfitt að segja og erfitt að
sætta sig við. Þegar við kynntumst
Stefaníu fyrir sjö árum kynnti Guð-
mundur hana fyrir okkur sem nýja
ömmu. Það voru orð að sönnu. Hún
heillaði okkur strax með lífsgleði
sinni og léttleika og þótt hún virtist
í fyrstu vera feimin við þessa nýju
fjölskyldu sem henni áskotnaðist
fundum við strax þá gífurlegu hlýju
sem frá henni stafaði.
Stefanía var mjög mikil handa-
vinnukona og hafði einstakt lag á
því að gera fallegt í kringum sig.
Það fengum við að sjá bæði heima
og í sumarbústaðnum. Hún minnti
oft á litla stelpu, eins hrifin og hún
var af bleika litnum og hverig hún
gat strítt manni og tekið á öllu með
gleði.
Hún var stelpunum okkar dýr-
mæt amma sem þær búa að alla
ævi. Alltaf tók hún á móti þeim með
heimabakaðar kleinur og kökur og
bað þær um að segja sér nýja sögu.
Hún hafði mjög gaman af að hlusta
á þær og fylgjast með öllu sem þær
tóku sér fyrir hendur.
Þau Guðmundur sýndu mikinn
kjark þegar þau tóku saman, komin
á sjötugsaldur og bæði búin að
missa maka sína. Hann varð sem
ungur í annað sinn og taldi það ekki
eftir sér að „skreppa" á milli ísa-
fjarðar og Vopnafjarðar í stuttar
heimsóknir. Lífið varð allt miklu
bjartara og skemmtilegra hjá þeim
báðum og það geislaði af þeim ham-
ingjan saman. En nú þarf hann að
sjá á eftir henni allt of snemma.
Stundum finnst okkur lífið ekki
vera sanngjarnt og svo er einmitt
núna. Litla dóttir okkar getur ekki
skilið af hverju Stefaníu ömmu
batnaði ekki, hún sagðist jú ætla að
sigra þennan sjúkdóm á þann eina
hátt sem henni var lagið; með létt-
leika og bjartsýni. En það varð því
miður ekki og nú er sú stutta sann-
færð um að Guð og englarnir á
himninum eigi í vændum góða kaffi-
tíma, þar sem amma baki bestu
kökur sem um getur.
Elsku Stefanía, okkur er efst í
huga þakklæti fyrir að hafa fengið
að kynnast þér, við erum miklu rík-
ari en áður vegna þín.
Elsku pabbi, þú þarft nú í annað
sinn að horfa á eftir konu, sem þú
elskaðir, falla fyrir krabbameini.
Við biðjum góðan Guð að styrkja
þig í sorg þinni og hjálpa þér að
halda áfram.
Kæri Siggi, þú hefur ekki aðeins
misst góða móður, heldur einnig
þinn besta vin. Við vonum að við
getum verið þér og Bjarneyju fjöl-
skylda, með öllum þeim styrk sem
fjölskylda getur verið. Góður Guð
veri með ykkur núna og í framtíð-
inni.
Anna Málfríður, Vignir,
Ólöf og Hildur.
Nú er Stefanía okkar farin.
Ég kynntist Stefaníu fyrir þó-
nokkrum árum þegar afi minn kom
og kynnti hana fyrir okkur. Ég get
sagt það með vissu, að ég sá strax
að þarna fór manneskja með gull-
hjarta og góða sál. Hún var rólynd
og þægileg í umgengni, með bjart
bros og fallegan hlátur, og allt fas
hennar einkenndist af þörf hennar
til að láta öðrum líða vel.
Hún reyndist afa einstaklega vel,
og mér leið vel að vita af þeim sam-
an. Þegar fréttirnar um veikindi
hennar bárust mér brá mér óneit-
anlega. Ég vildi ekki trúa því að
Guð vildi taka aðra konu frá honum
afa. En konurnar hans afa voru
greinilega englai;, sem Guð þurfti
að kalla aftur til himna, til að breiða
út góðvild sína annarsstaðar.
Ég leit alltaf á Stefaníu sem
þriðju ömmuna mína og tel það
heiður að hún hafi titlað sig „Stef-
aníu langömmu11 þegar sonur minn
fæddist.
Elsku Stefanía, hvar sem þú ert
núna, þá vil ég segja að við munum
alltaf minnast þín, sama hve mörg-
um englum við kynnumst um ævina.
Elsku afi og Siggi. Við vottum
ykkur dýpstu samúð okkar og við
vonum að Guð og allir góðir vættir
vaki yfir ykkur á þessum erfiðu tím-
um.
Með hryggð í hjarta
tár á hvarmi
sjáum eftir brosinu bjarta
biðjum Guð um huggun í harmi
- er lífsljósið fjarar út.
Engill í lífi, engill á himni
ertu nú við Drottins mund
Eftir situr mér í minni
- úr myrkrinu verður ljós.
Björk, Jónas og Magnús
Bergmann.
+ Vilhjálmur Vil-
hjálmsson fædd-
ist í Reykjavík 2.
ágúst 1980. Hann
lést íLeiru 15. ágúst
síðastliðinn og fór
útför hans fram frá
Keflavíkurkirkju 22.
ágúst.
Elsku Villi minn, nú
ertu farinn frá mér.
Fréttimar af andláti
þínu eru erfiðustu
fréttir sem mér hafa
nokkurn tíma borist.
Mér fannst sem tilver-
an ætlaði að hrynja. Ég vissi það
strax og ég heyrði rödd systur þinnar
í símanum að eitthvað var að. Þú
varst dáinn. Ég vildi ekki trúa þessu
fyrst um sinn. Af hverju þú?
Maður áttar sig fyrst á því eftir að
þú ert farinn hversu fáar samveru-
^stundir okkar voru í gegnum tíðina.
Þær voru alltof fáar, en þeim mun
dýrmætari eru þær í minningunni.
Það er svo skrýtið að maður þurfi
endilega að missa eitthvað til þess að
átta sig á því hversu virkilega dýr-
mætt það var. Það er ótrúlega erfitt
að sætta sig við að ég á aldrei eftir að
hitta þig oftar. Við eigum aldrei eftir
^ að spjalla saman í síma um alla heima
og geima í lengri tíma,
eins og við gerðum
stundum. Við eigum
aldrei eftir að fara sam-
an í golf eins og við ætl-
uðum okkur. Við vorum
báðir of uppteknir svo
það komst aldrei á dag-
skrána.
Við íyrrverandi
bekkjarfélagamir úr
6-X ákváðum hittumst
á fallegum sunnudegi í
Fossvogsdalnum undir
lok júlí o g spila fótbolta,
bara svona rétt til að
halda sambandinu og
rifja upp gamla tíma. Þú varst sam-
kvæmt venju alltaf tilbúinn í fótbolta,
þótt þú þyrftir að keyra úr Keflavík
til að spila með okkur í smástund. Ég
man að við vorum saman í liði, og
auðvitað vann okkar lið leikinn. Þeg-
ar ég hugsa til baka er það mér mik-
ils virði að við skulum hafa verið sam-
an í liði, þannig að við stæðum saman
þau síðustu augnablik sem við nutum
nærveru hvors annars. Það hvarflaði
ekki að mér að þegar leiknum var
lokið og þú kallaðir á mig: „Við verð-
um i sambandi, Addi“ að það væri í
síðasta skiptið sem ég ætti eftir að
heyra rödd þína og síðasta skiptið
sem ég liti þig augum áður en þú
kveddir þennan jarðneska heim. Ég
kastaði aðeins á þig stuttri kveðju:
„Gerum það, kallinn minn“. Ég vissi
ekki að það væri í síðasta skiptið sem
ég átti eftir að tala við þig. Guð sagði
mér ekki að ég ætti að nota tækifærið
og kveðja þig þá, að eilífu. Kannski
hefur hann sagt mér það, ég hef bara
ekki viljað hlusta á hann og trúa því
sem hann var að segja mér.
Það var núna nýlega sem ég, og
fleiri félagar okkar, fengum að finna
átakanlega íyrir því að þú varst í
raun og veru ekki lengur á meðal vor.
Það var þá sem allur vinahópurinn
hittist til að halda upp á tvítugs-
afmælið hennar Mariko vinkonu okk-
ar. Þar vantaði brosið þitt. Þar vant-
aði hlýjuna þína. Þar vantaði þig. Þú
varst farinn.
Við lukum báðir stúdentsprófi frá
Verzlunarskóla íslands í maí síðast-
liðnum. Þú hafðir þegar ákveðið að
halda utan fljótlega, helst til Banda-
rflqannna, og nema þar fjölmiðla-
fræði. Ég man hvað ég dáðist alltaf
að því hversu ákveðinn þú varst varð-
andi framtíð þína. Það var ekkert
veraldlegt sem gat staðið í vegi fyrir
því að þú næðir því marki sem þú
settir þér. Þú varst aldrei með
áhyggjur af neinu, þetta myndi alltaf
allt reddast að lokum.
Strax tveimur dögum eftii- út-
skriftina héldum við í útskriftarferð
til Krítar. Upphaflega ætluðum við
að eyða þar saman tveimur vikum
ásamt vinum okkar og félögum. Það
var skömmu fyrir ferðina sem þú
ákvaðst að stytta dvöl þína á Krít og
eyða aðeins einni viku með okkur. Ég
man hversu leiðinlegt mér fannst
það. Ég fór strax að hugsa um hvem-
ig seinni vikan yrði án þín. Orð fá því
ekki lýst hversu mikilvægt það var
mér að fá þó að njóta nærveru þinnar
þessa einu viku. Guð veitti mér það
gullna tækifæri að kynnast þér betur
en nokkra sinni fyrr. Þar fann ég vel
hversu innilegur, hlýr og góður þú
varst. Þú varst ekki bara hlýr og góð-
ur við mig, heldur alla sem þú um-
gekkst. Þú átt sérstakan stað í hjarta
allra þeirra sem nokkurn tíma hafa
verið í kringum þig. Það er sérstak-
lega eitt atvik sem er mér minnis-
stætt frá Krít. Það var þegar þú tókst
þig til og lést raka á þér kollinn. Koll-
inn sem áður hafði verið þakinn ljós-
um liðuðum lokkum. Nýja „greiðsl-
an“ vakti mikla lukku hjá öllum
skólafélögunum og ég man að við
kepptumst við að fá að strjúka yfir
nýrakaðan kollinn. Það var í síðasta
skipti sem sumir fengu að njóta þess
að vera nálægt þér. Þeir vissu bara
ekki af því að þú ættir svo skammt
eftir sem raun bar vitni, þess vegna
kvöddu þeir þig ekki.
Það er ekki hægt að minnast þín
öðruvísi en að leiða hugann að því
hvernig persóna þú varst. Það er
einskis að minnast nema hversu ynd-
islegur og frábær drengur þú varst.
Þú varst alltaf fyrstur til að rétta
hjálparhönd ef dnhver þurfti á að-
stoð að halda. Ég hef heyrt margar
sögur um hversu skemmtilegur og
góður þú varst við litlu frændur þína,
að þú hafir alltaf gefið þér tíma til að
tala og leika við þá. Ég fékk að njóta
þess að sitja við hlið þér í þrjá vetur
af þeim fjóram sem við eyddum sam-
an í Verzló og kynnast þér. Það var
alltaf gott að koma í skólann á
morgnana í þrjú ár vitandi það að þú
sætir þar með bros á vör. Þú gast
alltaf stytt mér stundir og létt mína
lund þegar ég var eitthvað niður-
dreginn. Það var sérgrein þín að vera
góður og skemmtilegur.
Elsku Villi minn, ég vildi aðeins fá
að minnast þín með þessum orðum,
þó ég viti að það eru ekki til þau orð
sem lýsa minningunni um þig sem lif-
ir í hjarta mínu. Þú átt þar alveg sér-
stakan stað sem enginn fær að taka
frá þér, og þessi staður er býsna stór.
Brotthvarf þitt og söknuðurinn hefur
gert stórt sár á hjarta mitt sem aldrei
grær að fullu. Sárið skilur eftir sig
stórt ör sem aldrei hverfur. En eins
og Vala Rún systir þín segir: „Þeir
deyja ungir sem guðh-nir elska.“ Það
er alveg víst að það á við um þig því
við eram öll sammála um að kall þitt
kom alltof snemma. Elsku Vilhjálm-
ur, Sigrún, Garðar, Svanur, Margeir,
Vala Rún og aðrir aðstandendur. Ég
votta ykkur öllum mína dýpstu sam-
úð og bið Guð að styrkja ykkur og
efla á þessum erfiðu tímum. Ég er
viss um að þér líður vel þar sem þú
ert núna, elsku besti Villi minn, því
Guð hlýtur að geyma alveg sérstakan
stað fjrír mann eins og þig. Ég kveð
þig því með sáram söknuði.
Hvíl í friði.
Þinn vinur að eilífu.
Amar Hjálmsson.
VILHJALMUR
VILHJÁLMSSON