Morgunblaðið - 27.10.2000, Blaðsíða 51

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 27. OKTÓBER 2000 51
GUNNAR VALDIMAR
HANNESSON
+ Gunnar Valdi-
mar Hannesson
fæddist í Reykjavík
22. apríl 1933. Hann
lést í Landspítalan-
um 19. október síð-
astliðinn. Hann var
elsta barn hjónanna
Hannesar Hafstein
Agnarssonar, fisk-
matsmanns, verk-
stjóra og bifreiða-
sijóra, frá Fremsta-
gili í Langadal, f.
1.11.
1989, og Gróu Dag-
mar Gunnarsdóttur
úr Reylqavík, f. 22.2. 1912, d.
28.02.1985. Systkini Gunnars eru:
Edda Hrönn, f. 4.5. 1937, maki
Garðar Sölvason; Guðrún, f. 24.1.
1948, maki Hrafn Sigurðsson; og
Agnar, f. 30.7. 1954, maki Anna
Lísa Helgadóttir.
Gunnar kvæntist 10. október
1954 Siguijónu Símonardóttur,
verslunarmanni. Foreldrar henn-
ar voru Símon Guðlaugur Gísla-
son vélsmiður í Keflavík, f. 27.12.
1909, d. 12.4. 1967, og Elísabet
Halldórsdóttir frá Súðavík, f.
14.10. 1910, d. 6.1. 1937. Gunnar
og Sigurjóna bjuggu allan sinn
búskap í Reykjavík. Börn þeirra
eru: 1) Gróa Dagmar, banka-
starfsmaður, f. 10.4. 1955, gift
Þórhalli Ólafssyni, framkvæmda-
stjóra, börn Jón Gunnar, f. 27.1.
1976, sambýliskona Hulda Gests-
dóttir, sonur hennar Alex H. Har-
aldsson; og Einar Karl, f. 19.4.
1980, sambýliskona Dagný Kol-
beinsdóttir. 2) Ragnheiður, bók-
ari, f. 29.6. 1956, gift Bergsveini
Jóhannessyni, stýrimanni, börn
Jóhannes, f. 24.12.1977, sambýlis-
kona Lea Hrund Sig-
urðardóttir; og
Gunnar Valdimar, f.
6.6. 1979. 3) Ragnar,
læknir, f. 25.9. 1961,
kvæntur Sveindísi
Danný Hermanns-
dóttur, meinatækni,
börn Gunnar, f. 24.6.
1989, Sjöfn, f. 12.3.
1993, og Ragnheið-
ur, f. 18.1. 1995. 4)
Guðrún Björk,
hjúkrunarfræðing-
ur, f. 24.1. 1967, gift
Jóni Inga Magnús-
syni, húsasmið, börn
Jóna Björk, f. 3.5. 1991, og Magn-
ús Viggó, f. 2.6.1992.
Fósturbörn Gunnars af fyrra
hjónabandi Sigurjónu eru: 1) El-
ísabet Hai-pa, ineinatæknir, f.
13.1. 1949, gift Ástþóri Ragnars-
syni, iðnhönnuði, börn Gauti Þór,
f. 6.11. 1970, sambýliskona
Ágústa Þorsteinsdóttir, sonur
þeirra Þorsteinn Jón; og Sigríður
Erna, f. 26.12.1972, sambýlismað-
ur Ólafur Baldursson. 2) Sigríður,
meinatæknir, f. 9.4.1952, gift Ein-
ari Kr. Þórhallssyni, lækni, börn
Hulda María, f. 11.1. 1973, Arna
Dögg, f. 18.4. 1975, sambýlismað-
ur Dagur Eggertsson; Birna, f.
17.1. 1981, Þórhallur, f. 16.12.
1982, og Vera,f. 1.12.1989.
Gunnar var lærður setjari og
starfaði sem slíkur um langt ára-
bil, m.a. hjá Morgunblaðinu; var
verslunarstjóri í SS-Austurveri
um skeið; og siðustu ár sem full-
trúi hjá Ríkislögreglustjóra.
_ Utfor Gunnars verður gerð frá
Áskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 10.30.
Elsku tengdapabbi.
Mig langar með nokkrum orðum að
kveðja þig og þakka þér fyrir sam-
fylgdina.
Eg er svo lánsöm að eiga yndislega
foreldra en þegar ég tengdist þér og
Jónu varð ég enn ríkari, því betri
tengdaforeldra en ykkur er ekki
hægt að hugsa sér.
Þið hafið alltaf stutt okkur með
ráðum og dáð og tekið af fullum krafti
þátt í lífi okkar.
Mikið er ég þakklát fyrir allar
heimsóknirnar ykkai- til Liibeck þeg-
ar við bjuggum þar og minningarnar
um öll ferðalögin okkar saman eru
ómetanlegar perlur.
Þú varst mér frá fyrstu stundu ein-
staklega góður, alltaf óspar á að láta
mann heyra ef þér líkaði eitthvað sem
maður var að gera. Þú varst börnum
okkar yndislegur afi, svo skemmtileg-
ur og þolinmóður. „Þau trufla ekk-
ert,“ sagðir þú oft þegar okkur for-
eldrunum fannst þau vera of hávær.
Það verður skrítið að heyra ekki
aftur orðin þín „farið þið varlega elsk-
umar“ sem þú sagðir iðulega við okk-
ur öll, stóra hópinn þinn. Það var
sama hvort við vorum að fara heim til
okkar eða í langferðir, þessi orð
fylgdu okkur ávallt úr hlaði.
Mikið hefði ég viljað hafa þig leng-
ur, það er svo sárt að þurfa að kveðja
og það var svo ótalmargt sem við átt-
um eftir að gera með ykkur Jónu.
Þú veist að við munum öll umvefja
hana ást okkar því mikil er sorg henn-
ar og söknuður eftir að hafa gengið
þér við hlið í 47 ár.
Þetta gerðist allt svo snöggt að mér
gafst ekki tími til að segja þér hversu
innilega vænt mér þótti um þig, en ég
trúi að þú hafir vitað það.
Elsku Gunnar, ég kveð þig með
söknuði og þakklæti fyrir allt.
Þín
Sveindís.
Gunnari V. Hannessyni kynntist
ég þegar ég tók við embætti ríkislög-
reglustjóra í ái'sbyrjun 1998. Mér lík-
aði þegar afar vel við Gunnar, hann
hafði þannig viðmót. Eftir því sem ég
kynntist honum betur fann ég að þar
fór maður sem hafði bæði næmt skop-
skyn og góða dómgreind. Það fer ekki
alltaf saman og er ekki öllum gefið.
Gunnar var á sínum tíma prentari
á Morgunblaðinu. Ég man ágætlega
eftir prenturum blaðsins við vinnu
sína á risastórum prentvélum, að mér
fannst, það var í Aðalstræti 6. Morg-
unblaðið var þá eins konar miðdepill
Reykjavíkur. Allir virtust eiga eitt-
hvert erindi við blaðið og þar undi
Gunnar sér. Hann var mannblendinn
og leið vel í návist fólks. Einhveiju
sinni spurði ég föður minn um Gunn-
ar. Hann er drengur góður, sagði fað-
ir minn, og betri einkunn var ekki
hægt að gefa. Við Gunnar ræddum
stöku sinnum um íslenska fjölmiðla
og höfðum ýmislegt við þá að athuga,
en þá fór ekki á milli mála hvað Morg-
unblaðsstrengurinn var sterkur í
Gunnari.
Gunnar vann einkum við símsvör-
un og afgreiðslu hjá ríkislögreglu-
stjóranum. Hann hafði góða rödd,
djúpa og dimma. Gott að heyra slíka
rödd þegar haft er samband við ríkis-
stofnun, rödd sem vekur traust. Við-
skiptavinir embættisins týndust ekki
heldur í skiptiborðinu eða gáfust upp
á biðinni. Öllum og öllu kom Gunnar
til skila með Ijúflegri ákveðni. Nú er
þessi rödd þögnuð hér í Skúlagötu 21,
en ég heyri hana í huganum, eins og
nokkrar raddir aðrar sem gleymast
seint eða aldrei.
Haraldur Johannessen.
Elsku afi okkar, við erum svo leið
af því þú ert farinn frá okkur, þú sem
varst svo góður, fyndinn og skemmti-
legur.
Það var svo gaman í sumarbústað-
arferðunum með þér og ömmu.
Við vitum um einn sem hefur verið
glaður að sjá þig og dinglað rófunni
en það er hann Brúnó. Vonandi líður
þér vel.
Við söknum þín svo mikið og mun-
um aldrei gleyma þér, elsku afi okkar.
Fel ég mig í faðminn þinn
feginsamlega, Drottinn minn.
Þá stund þú lætur mig lifa hér,
láttu þinn engil gætáað mér.
Haltu mér í trausti trú,
tilþínfagnandiflýégnú.
(Höf. ók.)
Þín bamaböm,
Gunnar, Jóna Björk, Magnús
Viggó, Sjöfn og Ragnlieiður.
SIGURLA UG AÐAL-
STEINSDÓTTIR
+ Sigurlaug Aðal-
steinsdóttir
fæddist í Reykjavík
28. desember 1944.
Hún iést á heimili
sínu 21. október síð-
astliðinn og fór útför
hennar fram frá
Áskirkju 26. októ-
ber.
Sorgin er tvíburasystir
gleðinnar
Þæreigasömumóður:
kærleikann
(D.G. Morad.)
Kærleikur Sigurlaugar Aðal-
steinsdóttur frænku minnar, sem
lést að morgni fyrsta vetrardags, var
mikill í garð okkar systkina, frækna
og síðar litlu fjölskyldu minnar.
Þessi sami kærleikur umvefur
minningar mínai- í dag.
Minningar frá löngu liðnum tím-
um þar sem ég var í fangi föður míns
að veifa til Sigurlaugar, ömmu og afa
bless er þau vom á leið með Gull-
fossi, em vel varðveittar.
Aðrar þegar hún var mér svo góð
þegar foreldrar mínir bjuggu lang-
dvölum erlendis.
Vel heppnuð skvísudress, sem
Sigui-laug saumaði á mig, fylltu fata-
skápinn og alltaf var hægt að leita til
hennar og Eggerts. Jólaboðin vom
einstök, þar sem lagið var alltaf tekið
og dansað í kringum jólaborðið. Af-
mælin vom fullkomnuð þegar Sigur-
laug kom með kökuna og alltaf var
hún glæsileg. Börnin fengu bangsa,
drengir fengu fótbolta, stúlkur
Barbieköku og unglingar fjársjóða-
kistu.
Enginn var of gamall fyrir þessa
list.
Við, fjölskyldan, sitjum hér eftir
hálforðlaus, einhvern veginn svo viss
um að Sigurlaug myndi ná sér.
Ég bið Guð um að taka frænku
mína í sínar hendur. Leiða hana til
afa Aðalsteins.
Ég og fjölskyldan mín biðjum góð-
an guð að vemda og styrkja Eggert,
Tomma, Eika,
litla Éggert Georg, Ömmu Huldu
og alla aðra sem áttu Sigurlaugu að.
Kristín Hulda Sverrisdóttir.
Ég sá hana á skólalóðinni við
Langholtsskólann fyrsta skóladag-
inn í gaggó haustið 1957. Ég var
nýflutt í hverfið, öllum ókunn og
horfði á krakkana heilsast glaðlega
eftir sumarleyfið. Hún var lítil, nett,
brúneygð, brosmild og falleg. Mér
datt strax í hug hvað það hlyti að
vera gaman að þekkja þessa stelpu.
Smám saman kynntumst við og urð-
um sessunautar næsta vetur og allt
til loka menntaskólans. Kunnings-
skapur varð að vináttu, sem aldrei
rofnaði og aldrei bar skugga á.
A heimili fjölskyldunnar á
Dyngjuveginum var gott að koma,
Hulda hæglát og róleg, ævinlega til
staðar eins og mömmur voru á þeim
tíma, Aðalsteinn hress og kátur,
Guðný glöð á leiðinni út í lífið og litla
systirin Maja þæg og góð. Amma
Guðný var sjaldnast langt undan og
Sissa frænka kom oft í heimsókn og
hafði gaman af að fylgjast með þegai’
við pússuðum okkur upp fyrir böllin.
Andrúmsloftið var notalegt, tónlist í
hávegum höfð á heimilinu, píanóið
óspart notað og heimilisfólkið og
móðursystkinin ófeimin við að taka
lagið.
Stúdentsprófi lukum við vorið
1964. Eftir tveggja ára starfsnám í
meinatækni á Rannsóknarstofu
Landspítalans hélt Sigurlaug til
nokkurra ára framhaldnáms í Edin-
borg. Þar átti hún skemmtilegan
tíma og eignaðist góða vini en fyrst
og fremst öðlaðist hún mikla þekk-
ingu í sinni grein.
Eftir heimkomuna leið ekki á
löngu uns Sigurlaug og Eggert hitt-
ust og felldu hugi saman. Gengu þau
í hjónaband vorið 1974. Um margt
voru þau ólík en bættu hvort annað
upp á skemmtilegan
hátt. Drengirnir tveir,
Tómas og Eiríkur
fæddust 1974 og 1977,
báðir miklir gleðigjaf-
ar. Sigurlaug var ein-
stök móðir og húsmóð-
ir, listakokkur, sívinn-
andi og framtakssöm
og allt lék í höndum
hennar. Hún var for-
eldrum sínum yndisleg
dóttir, eins var hún
Elly frænku, föðursyst-
ur sinni, sem besta
dóttir. Litla sonarsjm-
inum, Eggert Georg,
sem nú býr í Glasgow, var hún frá-
bær amma, enda sagði hann í vor:
„Amma, you are the cutest granny".
Sigurlaug var trygg og góð, gjafmild
og gestrisin en það sem einkenndi
hana fyrst og fremst var hennar létta
og ljúfa lund. Fólk laðaðist ósjálfrátt
að henni og áttu þau Eggert stóran
vina- og kunningjahóp, sem þau
ræktu vel. Ógleymanlegt er mér þeg-
ar þau buðu öllum afkomendum móð-
ur minnar til stórveislu á heimili sínu
þegar hún hefði orðið 75 ára.
Ég kveð mína kæru vinkonu með
meiri söknuði en orð fá lýst. Saman
áttum við unglingsárin, lærðum og
skemmtum okkur í menntaskóla, gift-
um okkur um svipað leyti, samglödd-
umst yfir framförum barna okkar,
veltum fyrir okkur tónlist, garðrækt,
hannyrðum, bamauppeldi, heimilis-
haldi, bakstri og matargerð, lífinu og
tilverunni, urðum fullorðnar saman.
Við ætluðum líka að verða gamlar
saman en nú hefur sá sjúkdómur sem
flestir óttast hrifið hana á brott. Eftir
sitjum við hnípin. Guð styrki okkur öll
á þessari sorgarstundu.
Hildur.
Kveðja frá
bekkjarsystrum í MR
I endurminningunni finnst mér
ekki langt síðan við kvöddum
Menntaskólann í Reykjavík 1964
með hvítar húfúr á kollum og tekin
mynd af okkur í Hljómskálagarðin-
um á sólríkum vordegi.
Sigurlaug Aðalsteinsdóttir er sú
12. sem kveður af þessum glaðbeitta
211 manna hópi og sú fyrsta úr C
bekknum. Við C bekkingar hörmum
nú ótímabært fráfall Sigurlaugar,
þessarar fallegu og fínlegu konu.
Bekkjarprýði er horfin. Sigurlaug
lét ekki fara mikið fyrii’ sér enda
engin hávaðamanneskja og lét frek-
ar verkin tala. Hún var einstaklega
ljúf í umgengni og hafði góða nær-
veru. Henni fylgdi birta og hlýja í
vitund allra sem kynntust henni.
Þegar fallega brosið hennar breidd-
ist yfír andlitið og brúnu augun
leiftruðu var eins og birti allt í kring.
Sigurlaug var mjög félagslynd og
átti auðvelt með að hrífa fólk með
sér, svo sem í Selsferðum eða á
skemmtikvöldum í íþöku. Hún var
svo jákvæð og hafði mikla útgeislun,
glaðværð hennar og skemmtileg
kímnigáfa og léttleiki kallaði fram
það besta í hverjum þeim sem hún
kynntist.
Fyrir nokkrum mánuðum hitti ég
Sigurlaugu á gangi niðri í miðbæ
Reykjavíkur. Hún brosti fallega sem
fyrr og ræddi um sín veikindi af full-
komnu æðruleysi. Hún tók með jafn-
aðargeði því sem að höndum bar.
Sigurlaug sýndi enn áhuga á hvað
vinkonurnar voru að gera og fylgdist
með hópnum. Reyndar hafði ég
þekkt hana allt frá barnaskólaárum
okkar. Hún hafði ekkert breyst,
prúðmennska og trygglyndi í fyrii’-
rúmi. Það er gott að eiga slíkar
minningar um horfinn félaga.
Aðstandendum vottum við bekkj-
arsysturnar innilegustu samúð.
Svanfríður Sigurlaug
Óskarsdóttir.
t
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
GUÐBJÖRG S. GUÐMUNDSDÓTTIR,
Sólbakka,
Bíldudal,
verður jarðsungin fra Bíldudalskirkju laugar-
daginn 28. október kl. 14.00.
Erla Sigurmundsdóttir, Guðmundur Einarsson,
Steinunn Sigurmundsdóttir,
Sigríður Þ. Sigurmundsdóttir,
Bjarni Sigurmundsson,
Þuríður Sigurmundsdóttir, Ástvaldur H. Jónsson,
Jórunn Sigurmundsdóttir, Kristberg Finnbogason,
Freyja Sigurmundsdóttir, Karl Þór Þórisson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
BRYNDÍS NIKULÁSDÓTTIR,
Miðhúsum,
Hvolhreppi,
verður jarðsunginn frá Stórólfshvolskirkju á
morgun, laugardaginn 28. október, kl. 14.00.
Ragnhildur Lárusdóttir,
Gísli Lárusson, Guðrún Þórarinsdóttir,
Ragnheiður Fanney Lárusdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Þökkum samúð og hlýhug vegna andláts
INGÓLFS BALDVINSSONAR
frá Naustum.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki dvalarheimilisins Hlíðar.
Sveinn Baldvinsson,
Sveinbjörg Baldvinsdóttir,
Þórdís Baldvinsdóttir,
Þórlaug Baldvinsdóttir
og fjölskyldur.