Morgunblaðið - 01.12.2000, Page 53

MORGUNBLAÐIÐ
FÖSTUDAGUR 1. DESEMBER 2000 53
V
MINNINGAR
listamanneskja í. Nokkru síðar tók
Elísabet hálfsystir ömmu að sér að
reka mötuneyti háskólastúdenta og
fékk íbúð með þar sem tannlækna-
deildin var síðar til húsa. Stofan
hennar var gríðarstór miðað við
litlu herbergin sem þær mæðgur
höfðu áður leigt og annað var eftir
því. Amma settist að hjá systur
sinni og síðar kom langamma til
þeirra líka.
Pað fór ekki hjá því að háskóla-
nemarnir, sem þá voru æði margir
karlkyns, tækju eftir hinni ungu
glæsimeyju sem sest var að hjá
matráðskonu skólans. Pað var held-
ur ekki nema von að þeim yrði
starsýnt á hana því hún þótti löng-
um með allra fegurstu og glæsileg-
ustu konum sinnar kynslóðar. Hún
var „striking beauty" eins og einn
ágætur maður orðaði það.
I háskólanum kynntist amma afa
okkar, Guðlaugi Einarssyni, sem
þar var þá nýlega tekin til við laga-
nám. Með þeim tókust ástir og þau
giftust í mars 1944, og fyrsta barn
þeirra Guðrún, móðir okkar, fædd-
ist í júlí sama ár. Fyrst um sinn
bjuggu ungu hjónin á Freyjugötu
37 hjá langafa og langömmu, Guð-
rúnu Guðlaugsdóttur og Einari
Kristjánssyni. Pau áttu sjö börn
svo mikið fjör var á því heimili um
þetta leyti.
Nokkru síðar fengu amma og afi
á leigu húsnæði við Hverfisgötuna,
við hliðina á flskbúð Hafliða og
langamma Sigríður bjó þar hjá
þeim, hún var eftir það á heimili
þeirra meðan það stóð. Móðurbróð-
ir okkar Einar var á fyrsta ári þeg-
ar amma og afi fluttust upp á Akra-
nes, þar sem afi varð bæjarstjóri,
þá nýútskrifaður lögfræðingur. Þá
kom sér vel að amma hafði verið á
húsmæðraskólanum á Staðarfelli.
Á þann skóla hafði Elísabet systir
hennar kostað hana og langamma
saumaði handa henni hvítar svunt-
ur og græna sloppa, auk tveggja
umganga af damasksængurfötum.
„Ég var einna best úbúin af öllum í
skólanum og vorum við þó um
fjörutíu námsmeyjar þann vetur,“
sagði amma okkur einu sinni stolt.
Hún minntist skólaveru sinnar
með einlægri gleði og hún hafði líka
mikið gagn af henni þegar hún
kornung þurfti að halda stórar
veislur sem bæjarstjórafrú og taka
á móti ýmsu stórmenni. Meðal ann-
ars hélt hún Vilhjálmi Stefánssyni
landkönnuði og Evelyn konu hans
fagra veislu er þau komu í heim-
sókn á Akranes í bæjarstjóratíð
afa. Á Akranesi fæddist yngsta
barnið, Kristján. Hann var tveggja
ára þegar fjölskyldan flutti til
Reykjavíkur á ný og afí hóf störf
sem lögmaður. Hann starfaði síðan
ævilangt sem hæstaréttarlögmað-
ur. Við komuna til Reykjavíkur fór
amma að taka ríkan þátt í sönglífi
eins og fyrr sagði. Það fór svo að afi
og amma slitu samvistir eftir tíu
ára hjónaband en milli þeirra var
eigi að síður lengst af góð vinátta
meðan þau lifðu bæði.
Eftir skilnaðinn fór amma að
starfa utan heimilis, fyrst í tísku-
vöruverslununum Feldinum og
Markaðinum. Um tíma starfaði hún
í Bandaríkjunum sem eins konar
einkahjúkrunarkona aldraðra
hjóna. Síðar vann hún um árabil á
skrifstofu Vita- og hafnarmála.
Hún giftist Finnboga Kjartanssyni,
pólskum konsúl og heildsala, en
missti hann eftir nokkurra ára
hjónaband. Slðar giftist hún Ragn-
ari Frímannssyni verslunarmanni
og þau bjuggu saman þegar við
munum fyrst eftir okkur.
Endurminningar okkar um
ömmu eru ótalmargar og fjölskrúð-
ugar. Hún var í okkar augum mjög
óvenjuleg manneskja. Hún var
glaðlynd ævintýrapersóna sem átti
heimili fullt af gersemum. Og hún
var óspör á að leyfa okkur að leika
okkur að alls konar glæsifatnaði og
skartgripum, við klæddum okkur
allar systurnar og frænkurnar í
glitrandi kjóla og háhælaða skó,
sem hún hafði keypt á ferðum sín-
um í útlöndum. Hengdum á okkur
ótal festar, nælur og eyrnalokka og
svo héldum við fyrir ömmu tísku-
sýningar við tónlist sem hún valdi.
Þetta var ekki gert heima hjá okk-
ur og fáir sem nenntu að horfa á
slíkar sýningar aðrir en hún. Hún
var afar þolinmóð við okkur, leyfði
okkur meira að segja að hoppa að
vild okkar í fína rúminu sínu. Það
var mikið hlegið og ekki skorti
kræsingarnar er við hittumst hjá
ömmu. Hún gaf okkur ís með ávöxt-
um og súkkulaði, bakaði glæsilegar
tertur og bauð upp á pylsupartí.
Þetta gerðist allt meðan hún bjó í
Asparfelli 8 og við vorum litlar
stelpur. Stundum bauð hún okkur
út að keyra með þeim Ragnari og
hundinum Bóbó, það voru líka æv-
intýraferðir, en dálítið erfiðar, því
þau Ragnar reyktu bæði og stund-
um gleymdu þau að opna gluggann.
Samt vildum við alltaf endilega fara
með þeim út að keyra, amma var
svo skemmtileg. Hún var létt lund,
ástríðufull manneskja, óspör á
hrósyrði og það var aldrei nein und-
iralda í kringum hana. Ömmu
fannst hún rík að eiga svona afkom-
endur eins og okkur og sagði okkur
það aftur og aftur. Þetta hefur
vafalaust orðið til þess að styrkja
sjálfsmynd okkar. Músíkáhugi
hennar hefur líka ábyggilega hvatt
sum af okkur afkomendum hennar
til þess að feta óhikað það einstigi
sem listabrautin er. Ef tímar og að-
stæður hefðu verið hagstæðari þeg-
ar amma var ung hefði hún ábyggi-
lega fetað þá braut með miklum
glæsibrag. Hún hafði til að bera svo
ríka hæfileika.
Við, sem hér skrifum fyrir hönd
systkina okkar Ragnheiðar, Krist-
ins, Guðlaugs og Sigríðar Elísabet-
ar, höfum báðar lagt fyrir okkur
söng og amma fylgdist með öllu
sem við gerðum í þeim efnum. Þeg-
ar við ekki hittumst töluðum við
saman í síma, amma var dugleg að
tala í síma, hún kunna að notfæra
sér tæknina. Hún vissi að mikil-
vægt væri að eiga góð sviðsföt og
hafði mikinn áhuga á kjólunum
okkar og gaf okkur gjarnan gamla
glæsikjóla og pelsa frá sínum yngri
árum, sem kom sér vel.
Hún lagði jafnan metnað sinn í
að gefa barnabörnum og börnum
sínum góðar gjafir á jólum og af-
mælum. Þótt hún hefði ekki alltaf
jafn mikil peningaráð þá gaf hún
öllum sínum dóttur- og sonardætr-
um glæsilega demantshringi í
fermingargjöf - hringi sem við ber-
um daglega og minna okkur alltaf á
hana.
Amma átti líka aðrar hliðar. Hún
var góður bridgespilari og afar fé-
lagslynd, hún átti margar skemmti-
legar stundir við spilaborðið og var
ólöt að spila við barnabörnin. Hún
nennti að spila lengi, lengi, kunni að
greiða barbídúkkum, vera í búðar-
leik og spjalla um heima og geima.
Gerði ýmislegt það sem fáir ful-
lorðnir gefa sér nú tíma til að gleðja
börn með. Amma átti alltaf sérstak-
lega fallegt heimili, glæsileg frönsk
og útskorin húsgögn, pólskan ikon
sem henni þótti mjög vænt um, fal-
legar myndir og skrautmuni, krist-
al, postulín og silfur sem alltaf var
gljáfægt. Alls staðar sýndi sig
smekkvísi hennar og myndarskap-
ur, það leyndi sér ekki að húsmóðir-
in kunni til verka.
Amma Nanna var litrík persóna
og ógleymanleg öllum sem henni
kynntust. Allir vinir okkar höfðu
heyrt um ömmu Nönnu og vissu að
hún var engin venjuleg amma. Hún
var alla tíð stórglæsilega til fara,
málaði sig með sterkrauðum varalit
og kyssti alla fjölskyldumeðlimi
rembingskossi. Eitt barnabarna-
barn hennar gekk heilan sunnudag
með eldrauðan hring um annað
augað - vel þekkt merki um koss
ömmu Nönnu.
Móðir okkar var um áratuga-
skeið einkahárgreiðslukona ömmu.
Hún klippti hana, setti í hana perm-
anent og stundum skol og litaði á
henni augabrúnirnar. Fóru þessar
aðgerðir ýmist fram heima hjá okk-
ur eða henni og gengu venjulega
tíðindalítið fyrir sig. Svo var það
dag einn að mamma var að flýta sér
mikið og klippti ömmu óvenjulega
stutt. Aldrei þessu vant tók amma
þessu ekki vel, heldur brást þvert á
móti hin versta við og kvartaði við
Ragnheiði systur okkar um að þessi
háraðgerð myndi sennilega eyði-
leggja líf hennar. Við vorum allar
aldeilis undrandi en stuttu seinna
kom í ljós hvað olli þessum hörðu
viðbrögðum vegna klippingarinnar.
Amma hafði sem sé kynnst Valdim-
ar Karlssyni, fyrrum skipstjóra, og
óttaðist nú að honum hætti að lítast
á hana „nærri sköllótta", eins og
hún orðaði það í gremju sinni. En
hún þurfti ekki að kvíða ástleysi af
hálfu Valda, hvorki þá né nokkurn
tíma. Það er sjaldgæft að sjá full-
orðið fólk eins ástfangið og þau
voru árin sem þau áttu saman. Þau
áttu heiðurssæti á öllum fjölskyldu-
samkomum. Á sjómannadaginn síð-
asta lagði hún á sig ferðalag til þess
að geta verið með í fjölskylduhátíð í
sumarhúsi á Eyrarbakka. Hún var
órög og kvartaði aldrei þrátt fyrir
þungbært heilsuleysi síðari árin.
Hún sagði alltaf að henni væri að
batna - þetta væri allt að koma.
Sérstaklega vænt þykir okkur nú
um að hafa látið verða af því í októ-
ber sl. að fara óvenju margar sam-
an í leikhús úr fjölskyldunni. Amma
vildi alltaf sjá eitthvað létt og
skemmtilegt þegar hún fór í leik-
hús. í þetta sinn sáum við „Kysstu
mig Kata“, og það var glöð og stolt
amma sem sat fyrir miðjum bekíT
með röð afkomenda á báðar hliðar.
í þessari leikhúsferð sáum við okk-
ur til sárrar sorgar hve heilsu
hennar hafði hrakað þótt hún væri
enn sem fyrr glæsileg og reyndi að
láta á engu bera. Það bjóst þó engin
okkar við að hún færi svona fljótt
frá okkur. Þrátt fyrir heilsuleysið
lifði hún enn í huga okkar sem
sterk og ósigrandi kona. Það kom
okkur því öllum mjög á óvart þegar
hún lést úr bráðri hjartabilun á
heimili sínu hinn 22. nóvember sl.
Amma tók jafnan ríkan þátt í há-
tíðum fjölskyldunnar og því er stórt
skarð höggvið í okkar hóp við frá-
fall hennar - ekki síst á Valdi um
sárt að binda. Blessuð sé minning
elsku ömmu Nönnu - hennar verð-
ur sárt saknað um ókomin ár.
Ásgerður og Móeiður
Júníusdætur.
Elsku amma okkar. Nú ertu
sofnuð svefninum langa og vitum
við að þú ert sátt. Þú varst svo sér-
stök, enginn eins og þú, svo kraft-
mikil og sterk. Þakka fyrir þær
skemmtilegu minningar og stundir
sem við áttum saman.
Sem kona hún lifði í trú og tryggð;
það tregandi sorg skal gjalda.
Við ævinnar lok ber ást og dyggð
sinn ávöxtinn þúsundfalda,
og ljós þeirra skín í hjartans hryggð
svo hátt yfir myrkrið kalda.
Að eilífðarljósi bjarma ber,
sem brautina þungu greiðir.
Vort líf, sem stutt og stopult er,
það stefnir á æðri leiðir.
Og upphiminn fegri en auga sér
mót öllum oss faðminn breiðir.
(Einar Benediktsson.)
Amma okkar, nú kveðjumst við
að sinni.
Hvíl í friði.
Þín barnabörn.
Guðlaugur Maggi,
Elísabet Iðunn,
Ingunn Hrund,
Auður Björk og
Erna Bryndís.
+ Sigurður Har-
aldsson fæddist 5.
september 1925.
Hann lést 23. nóvem-
bcr síðastliðinn.
Útfór Sigurðar fer
fram frá Akureyrar-
kirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan
13.30.
Elsku faðir minn. Nú
er þinni vegferð um
þennan heim lokið og
ég vil minnast þín í fá-
einum fátæklegum orð-
um og þakka þér fyrir
lífið, sem þú gafst mér.
Eitt það síðasta, sem þú sagðir við
mig, var „alltaf*. Þá varstu orðinn
fársjúkur og stutt í endalokin og þú
gast ekki lengur sagt heilar setning-
ar, þótt þú hugsaðir margt.
Ég vissi að mikil meining lá að
baki og ég mun alltaf minnast þín
með hlýhug faðir minn.
Ég var þér vissulega ekki alltaf
góður sonur, en það er víst einkenni
sona að ganga oft í berhögg við vilja
feðra sinna. Um lífsleiðina hef ég
brallað margt og mitt brall var þér
ekki alltaf að skapi. En þú, eins og
góðra manna er siður, mæltir fátt
um mín brek, en gladdist alltaf með
mér, ef mér tókst að gera eitthvað til
betrunar.
Ég ætla ekki í þessum kveðjuorð-
um að rifja upp lífshlaup þitt faðir
minn, en það var eins og gengur ekki
alltaf rósadans, en þín gæfa í lífinu
var eftirlifandi eiginkona þín, hún
Sveina móðir mín, sem stóð alltaf við
hlið þér í blíðu og
stríðu. Góðir menn
eiga skilið góðan
lísförunaut.
Þú misstir ungur
heilsu til að starfa við
smíðar, sem þú mennt-
aðir þig til, og starfaðir
því við ýmislegt, sem
ekki flokkaðist alltaf
undir hugtakið góð
vinna. Og oft gekk
starf þitt ansi nærri
líkamlegri og andlegri
heilsu þinni, en það
veit ég að þú skilaðir
þínu alltaf eins vel og
þér var fært. Og
hverju sem á gekk tókst þú með að-
dáunarverðu æðruleysi, jafnvel
sjúkdómnum, sem reyndist þinn síð-
asti.
Þér þótti ákaflega vænt um bæk-
ur og það sem í þeim stóð. Mörgum
stundum vorum við svo niðursokknir
í að ræða það sem heillaði okkur í
bókum, hvort sem var í veraldlegum
eða andlegum skáldskap, að við tók-
um ekki einu sinni eftir því að um-
ræðuefnin í kringum okkur voru allt
önnur. Ljóðlína, til dæmis í Davíðs-
sálmum, sem voru þér mjög kærir,
stóð þér nær en sögur af giftingum,
barneignum og heilsufari ættingja.
Það var þér því mikill harmur að
geta ekki notið bókmenntanna síð-
ustu æviárin, nema í minningunni,
því sjónin og einbeitingin virtu ekki
vilja þinn.
Mörgum þótti því sem þú værir
sérlundaður og stirfinn, er þú sendir
ef til vill fram í umræðuna meinlegar
athugasemdir um menn og málefni,
en hugur þinn var ekki alltaf rór.
En alltaf gladdist þú á góðri stund
og þú sást spaugilegu hliðarnar á
flestu og gast sett fram svo hárfínar
og ísmeygilegar athugasemdir, að
það tók suma stundum langan tíma
að skilja þær.
Og þú hafðir unum af góðri tónl-
ist, klassískri, djassi og jafnvel rokk-
inu mínu. Ef tónlistin var framreidd
af einlægni og heilum huga, en ekki
hofmóði, þótti þér hún þess virði að
leggja við hlustir. Ég mun til dæmis
alltaf geyma í hugskotinu, þegai' við
frændur vorum eitt sinn á unglings-
árum að hlusta á hljómsveitina Em-
erson, Lake og Palmer, sem þú neit-
aðir að kalla annað en Emilsson,
Láka og Pálma, flytja umritanir sín-
ar á verkum gömlu meistaranna. Og
þú varst svo barnslega hrifinn af
fingrafimi Emilssonar og því hug-
rekki að ungir menn skyldu leggja
til atlögu við tónverk, sem menning-
arvitar voru búnir að ákveða að
mættu aðeins hljóma á einn veg. Við
hlustuðum oft á þessa tónlist og þú
varst yngri en við í ákafa þínum.
En faðir minn elskulegur, nú ert
þú farinn úr jarðvistinni og ert
ábyggilega í himnaríki, fyrirfinnist
það, með hinum þessum hjarta-
hreinu.
Þú varst mér góður faðir og minn-
ing þín verður með mér alltaf.
Kristján Pétur Sigurðsson.
Ég sat hjá pabba,
íhugaði hvað tæki við.
Hugsaði um lífið án hans.
Égveltiuppmyndum
af okkar lífsferðalagi.
Sáttur, sáttur.
Birgir Sigurðsson.
SIGURÐUR
HARALDSSON
t
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, fóstur-
faðir, tengdafaðir, afi og langafi,
JÓN KORT ÓLAFSSON,
Haganesi,
Fljótum,
andaðist á Heilbrigðisstofnuninni á Siglufirði
sunnudaginn 26. nóvember síðastliðinn.
Útförin fer fram frá Siglufjarðarkirkju laugar-
daginn 2. desember kl. 11.00.
Jarðsett verður að Barði í Fljótum.
Guðlaug Márusdóttir,
Jónína Elísabet Jónsdóttir, Þórir Hermannsson,
Stefanía Jónsdóttir,
Kári Jónsson,
Björk Jónsdóttir,
Gyða Jónsdóttir,
Erla Sjöfn Jónsdóttir,
Elsa H. Jónsdóttir,
Ari Már Þorkelsson,
Ómar Ólafsson,
Snorri Evertsson,
Kristín Alfreðsdóttir,
Jón Sigurbjörnsson,
Pétur Stefánsson,
Baldvin Einar Einarsson,
Björn Einarsson,
Ólöf Pálsdóttir,
Rannveig Pétursdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
RAGNHEIÐUR BJARNADÓTTIR
frá Hesteyri,
Reynimel 43,
lést á heimili sínu miðvikudaginn 29. nóvember.
Jón Helgi Þorsteinsson,
Gunnar Þorsteinsson, Arndls Eva Bjarnadóttir,
Katrín Þorsteinsdóttir, Eyjólfur Vilbergsson,
Elísabet J. Guðmundsdóttir, Jóhannes Ágústsson,
barnabörn og barnabarnabörn.