Morgunblaðið - 01.12.2000, Qupperneq 55

MORGUNBLAÐIÐ
FÖSTUDAGUR 1. DESEMBER 2000 55
MINNINGAR
antekningarlaust tóku þau þinn mál-
stað ef með þurfti.
Ég man þegar afi kom, settist í
dyragættina fékk sinn kaffibolla með
tveimur molum og málefni dagsins
voru rædd. Lífið þarf ekki að vera
flókið til að vera gott.
I búrinu voru staflarnir af heima-
bakstri og það þótti svo sjálfsagt, að
tilbreyting var að fá keypt meðlæti
úr bakaríinu. Og það var ekki fyrr en
ég sjálfur eignast heimili að ég skildi
þá vinnu og natni sem lá að baki.
Kannski var það þess vegna sem ég á
barnsaldri vildi verða bakari og fékk
þannig að vera með þér og snúa upp
á kleinurnar í eldhúsinu heima.
Pað var á síðasta áii að ég fór með
dúnkoddann minn í viðgerð og valdi
til þess besta stað. Koddann minn
sem þú útbjóst og mér þótt svo vænt
um að ég tók hann með mér í úti-
legur. Eftirvæntingarfullur sótti ég
koddann minn á tilsettum tíma og
fékk þau svör að hann væri ónýtur.
Konan í afgreiðslunni þekkti ekki
sögu koddans því fyrir mér var hann
betri en nýr.
Það getur ekki verið gott að taka
við strák sem fékk svo dekrað upp-
eldi eins og þú gafst. Og enn þann
dag í dag þarf ég að bíta í vörina þeg-
ar betri matur er útbúinn og ég
minnist þess hvemig veisluborðið
var hjá þér. Þannig minnist ég þ£n
oft án þess að segja orð.
Það sem einn kallar einfaldleika
kallar annar hreinskilni og allt sem
var óljóst afgreiddir þú með því að
nálgast kjarna málsins strax. Með
þeim hætti varð framhaldið auðveld-
ara.
Ást þín á þínum og var ósvikin,
þannig tókstu einnig þínum tengda-
börnum og bai’nabörnum eftir því
sem fram liðu stundir.
Þú varst tákn þess sem margan
dreymir um, traust og staðfesta. Það
gerðist ekkert óvænt í dag sem ekki
var vitað í gær, við slíkar aðstæður
var gott að vera til.
Fyrii’ rúmum tuttugu árum byrj-
aði glíma þín við MS-sjúkdóminn
sem smám saman lamaði allt nema
hugsun og hjarta.
Við slíkt er ekki hægt að sættast
og því reyndi pabbi hvað hann gat að
taka þig heim með hjálp góðs aðstoð-
arfólks og á vissan hátt snerust þín
seinni ár um það að hlakka til næstu
heimkomu.
Ekki verður hjá því komist að
minnast á hlut Bebbíar í því sam-
bandi, konu sem kom eins og himna-
sending fyrir ykkur pabba og hjúkr-
aði þér betur en nokkur annar á
heimilinu. Og hversu einkennilegt
sem það er, þá unnust henni störfin
heima meðvitað eða ómeðvitað með
þeim hætti sem þú gerðir áður.
Starfsfólk Sjúkrahúss Þingeyinga
fær einnig bestu þakkir fyrir hlýja
umönnun.
Elsku mamma, þar sem þú ert er
mikið af góðu fólki fyrir, þangað
komum við öll. Hvfldu í friði.
Kristján Þórarinsson.
Elsku amma! Þú hefur fengið
hvfldina eftir mikil veikindi. Ég veit
ekki hvort ég á að vera þakklát al-
mættinu eða ekki, fyrir að hafa tekið
þig, þar sem þú varst svo veik. En
svona eru hlutimir.
Það var ekki mikill samgangur á
milli okkar og í rauninni kynntist ég
þér aldrei, en ég hugsaði daglega til
þín, kveikti stundum á kerti fyrir þig
þegar mér fannst þurfa og stillti upp
ljósmyndum af þér, til að finna ein-
hverja nærveru frá þér.
Afi lánaði mér gamlar ljósmyndir
af fólkinu okkar, og ég lá yfir mynd-
unum og sköðaði hvernig lífið var, í
gegnum ljósmyndirnar. Þar sá ég
hvað þú varst gífurlega falleg kona, í
rauninni upplifði ég þig aðeins í
gegnum myndirnar og ýmsar frá-
sagnir. En ég hefði viljað þekkja þig
miklu betur þar sem mér hefur verið
sagt að við séum líkar.
Ég las heilmikið um móðurættina
þína í bók eftir Hrólf Ásvaldsson um
Litlu-Lauga fólkið, þar sem sagt er
frá fólkinu eins og það var, og ekki
dregin fjöður yfir neitt. Þar eru
margir kynlegir kvistir sem ég á eft-
ir að stæra mig af, að geta rakið ætt-
ir mínar til.
Ég er fullviss um að núna sértu
hjá góðu fólki fyrir handan, foreldr-
um þínum, ættingjum, tengdafor-
eldrum, systur þinni og litlu stúlk-
unni þinni.
Guð blessi og varðveiti þig, elsku
amma.
Vertu yfir og allt um kring
með eilifri blessun þinni.
Sitji Guðs englar saman í hring.
Sænginniyflrminni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum)
Hvfl í friði.
Ragnheiður Þórdís Jónsdóttir.
Ávegamótum, þegar æskan endar,
og æskudraumar hverfa bak við ský.
Hve margar gamlar myndir eru brenndar,
hve margt, sem aldrei vaknar upp á ný.
Þeir heiðu morgnar hárra sólar daga,
Þau hljóðu kvðld, er sáu nýjan dag.
Þau blóm, hver geymist lítið (jóð og saga,
þau lauf, sem féll á haust við sólarlag.
(Helgi Konráðsson.)
Það var fagur sunnudagur 26. júní
Elsku afi Siggi. Nú er allt svo
skrýtið, að þú kemur ekki aftur. Mig
langar að segja nokkur orð um þig
afi minn. Hvar á ég að byrja, því þú
varst eini afi minn? Þú varst mikill
veiðimaður og ég fékk stundum að
aðstoða þig við undirbúning að veiði-
ferð, t.d tína maðka á blettinum á
Bjargi og svo biðum við systkinin
eftir þér inni, því við vissum að þú
áttir nammi með kaffinu handa okk-
ur. Þú varst mjög handlaginn maður
með vélar, málma og tré og ég var
svo heppinn að fá að vinna með þér
eitt sumar og þú sagðir við mig eina
setningu sem ég mun aldrei gleyma
sem er „það er aldrei spurt hve lengi
var verið að vinna verkið, heldur
hver vann verkið“. Svo núna verður
skrýtið að sjá ekki bifreiðina E 33 á
götum Akraness með brosandi mann
undir stýri, því þú varst alltaf svo
hress og kátur og áttir auðvelt með
að gleðja aðra í kringum þig.
Það verður mikill missir að þér,
sérstaklega fyrstu jól án þín og ég er
að hugsa núna hver ætli sitji i þínum
stól þegar fjölskyldan hittist á Há-
holtinu þessi jól, allt verður öðruvísi,
hver á að segja fyrsta brandarann
núna? því ef það var þögn þá komst
þú oftast með eitthvað spaugilegt.
Við Björg þökkum fyrir allar hlýju
og skemmtilegu móttökumar sem
þú og amma veittu okkur á Háholt-
inu. Elsku amma mín, missir þinn er
mestur og biðjum við Guð að styrkja
þig á erfiðum stundum.
Árni og Björg.
Til afa Sigga.
Mig langar að kveðja þig með
nokkrum fátæklegum orðum, elsku
afa minn, skemmtilega karlinn með
hjartað úr gulli sem aldrei gat sagt
nei við neinn. Ég var svo heppin sem
barn og unglingur að vera mikið á
Háholtinu og á ótal góðar minningar
þaðan um notalegar stundir með
ykkur ömmu, t.d. að taka tímann af
hversu fljótur þú værir með kross-
gátuna í Lesbókinni (eldsnöggur),
horfa á þig teikna og skrifa, svíða
svið og sviðalappir, sitja og spjalla
með kaffi og kökur að horfa á frétt-
imar o.m.fl.
Þú varst mikill spaugari og alltaf
að reyna að skemmta okkur og
gleðja og tókst það vel með bröndur-
um, gamanvísum og spaugilegum
uppátækjum. Þú svaraðir oft síman-
um með „kínverska þvottahúsið,
góðan daginn" eða einhverju álíka,
það er frægt þegar þú málaðir sjáv-
arborðslínuna á bflinn hans pabba
eftir volkið í sjónum um árið og hver
man ekki eftir ,jólaseríunni,“ þegar
þú smíðaðir geimskip með blikkandi
ljósum sem „lenti“ svo í birkitrénu
fyrir utan húsið. Þú varst listfengur
og fyrir utan að teikna og skrifa listi-
lega vel varstu sniðugur í höndunum
og bjóst til feikimarga fallega hluti
úr málmi og tré sem við sem eftir er-
um getum glatt okkur yfir að eiga til
minningar um þig.
Eftir að Ole bættist við fjölskyld-
una varst þú ófeiminn við að æfa þig
á dönskunni við hann sem hann mat
mikils og þið urðuð miklir mátar. Við
Ole erum afskaplega þakklát fyrir að
litlu strákarnir okkar fengu líka að
kynnast þér þótt í stuttan tíma væri
það. Þegar við nefnum þig við Stefán
segir hann okkur að þú eigir alltaf
nammi og að þú getir lyft tönnunum
með tungunni. Þegar við sögðum Jó-
hanni frá því að þú værir farinn frá
okkur þá grét hann, eins og við öll,
yfir því að fá aldrei að hitta þig aftur
og að eiga nú bara einn afa eftir, en
eftir nokkra stund sagði hann að það
væri nú gott að „Farfar" væri ekki
lengur aleinn hjá Guði og að þið gæt-
uð orðið vinir núna. Ég sé ykkur tvo í
anda og efast ekki um að það fer vel
um þig í þeim félagsskap núna, afi
minn. Við söknum þín öll sárlega og
biðjum Guð að vera með ömmu á
þessum erfiðu tímum.
Takk fyrir allt.
Eyrún, Ole, Jóhann Þór
og Stefán Þór.
Fregnin um andlát þeirra sem
manni þykir vænt um kemur alltaf á
óvart jafnvel þó að aðvörun um það
hafi borist nokkru áður. Þannig er-
um við sem betur fer og því breytir
ekki vitneskja um eðli lífs og dauða.
Siggi Guðjóns er látinn og verður
lagður til hinstu hvílu í dag. Barátta
Sigga Guðjóns við sjúkdóma var orð-
in löng. Hann varð fyrir hjartaáfalli
fyrst tæplega fertugur að aldri og
aftur fyrir tíu árum mátti hann þola
þann vágest sem hjartaáföll eru og
lifa með honum allt til lokastundar.
Minningin um Sigga Guðjóns er
mér afar Ijúf. Heimili þeirra Sigga og
Buggu/Guðbjargar Þórólfsdóttur
var fyrir mér sem annað heimili allt
frá því að við Ævar sonur þeirra
bundumst vináttuböndum, þá á
fermingaraldri, og til dagsins í dag.
Má segja að við Ævar höfum verið
eins og „gráir kettir“ heima hvor hjá
öðrum síðan og jafnvel þó að nokkur
fjai’lægð skildi okkur að um hríð.
Eftir að ég eignaðist konu og börn
gilti sama um þau og mig að heimili
þeirra Sigga og Buggu var þeim ætíð
opið sem þeirra eigið. Ég fann það
snemma að Siggi var Ævari í senn
faðir og félagi. Hann sagði okkur oft
frá uppvaxtarárum sínum í Voga-
tungu og ég held að hann hafi verið
ærlegur í þeirri frásögn. Siggi gat
verið nokkuð ákveðinn á stundum en
alltaf sanngjam og fljótur að koma
til móts við okkur þegar svo bar und-
ir. Stutt var í strákinn í Sigga og oft
mátti ekki sjá hvor var faðir og hvor
var sonur þegar hann brá á leik með
okkur strákunum. Við Ævar, ásamt
jafnöldrum okkar, gerðum mikið af
því að fljúgast á og höfðum mikla
ánægju af. Lágum við gjarnan í gólf-
inu og neyttum allra okkar krafta og
lagni sem við bjuggum yfir til að hafa
hinn undir. Afar sjaldan var stuggað
við okkur enda kom það ósjaldan fyr-
ir að Siggi tók þátt í leiknum og réð-
umst við þá gjaman tveir eða fleiri á
hann samtímis og reyndum að hafa
hann undir. Gekk það sjaldan því
Siggi var líkamlega stæltur maður
og liðugur sem köttur. Einnig kenndi
Siggi okkur ýmsa leiki og tók gjarn-
an þátt í þeim með okkur. Siggi var
skarpgreindur og víðlesinn og var
óspar á að spyrja okkur út úr hinum
ýmsu fræðum sem honum komu í
huga í það og það skiptið. Siggi var
flinkur teiknari og gerði mikið af því
að teikna. Einnig var hann góður
skrifari og stundaði skrautskrift í
nokkram mæli hin síðari ár. Siggi
var virkur félagi í Leikfélagi Akra-
ness meðan það var og hét og lék
mörg stór hlutverk á þess vegum í
Bíóhöllinni og víðar. Þekktastur
hygg ég að Siggi Guðjóns hafi verið
fyrir sína sérstöku, gáskafullu og
stundum meinlegu fyndni. Ósjaldan
kom það fyrir að hann skellti upp úr í
eins manns hljóði en þá hafði hann
séð eða heyrt eitthvað spaugilegt
sem hann vildi gjarnan deila með
öðram. Hann hafði yndi af að segja
frá og lék þá gjarnan þær persónur
sem komu við sögu. Það var unun að
heyra og sjá Sigga Guðjóns segja frá.
Ég og mín fjölskylda þökkum fyrir
að hafa fengið að kynnast Sigurði
Guðjónssyni frá Vogatungu. Megi
minning hans lifa um ókomin ár.
Guð blessi eiginkonu hans og börn
og fjölskyldur þeirra.
Ingvar Ingvarsson.
1948 er Sigurveig og Þórarinn bróðir
minn gengu í hjónaband. Brúðkaup-
ið fór fram í blómagarðinum í
Klambraseli og gleymi ég því aldrei
hvað Veiga var falleg brúður. Kast-
aníubrúnt hárið og svo tindrandi
augu.
Þau hófu búskap í gamla húsinu í
Skörðum og þar fæddust fyrstu
börnin. Þá hófust ár ótakmarkaðra
vinnu, nótt var lögð við dag. Nýtt
íbúðarhús var byggt og hlaut nýbýli
þeirra nafnið Skarðaborg. Mákona
mín tók þátt í verkum bæði úti og
inni, en hún var fyrst og fremst
framúrskarandi myndarleg húsmóð-
ir. Allt lék í hennar höndum. Ef ein-
hver tími var afgangs settist hún
með handavinnu. Eftir hana liggja
margar fallegar útsaumaðar myndir
og aðrir fallegir munir.
Veiga var foreldram mínum ein-
stök tengdadóttir og þau mátu hana
mikils. Síðustu ár foreldra minna í
Skörðum leið aldrei sá dagur að hún
heimsækti þau ekki eða leiddi móður
mína upp í Skarðaborg, jafnvel í
vondum veðram og ófærð. Það var
yndislegt að sjá og vita hvað þær
studdu við bakið hvor á annarri. Éyr-
ir allt þetta og svo margt annað vil ég
þakka henni.
Fyrir um 15 áram veiktist mákona
mín af þeim sjúkdómi sem hægt og
bítandi dró hana til dauða. Hin síð-
ustu ár var hún algjörlega lömuð,
samt hélt hún sínu andlega atgervi
fram til þess síðasta. Hún sýndi áv-
allt áhuga á annarra hag og fylgdist
vel með öllu þó sér í lagi fjölskyld-
unni.
Margir lögðu henni lið í þessum
mjög svo erfiðum veikindum. Má þar
nefna lækna og starfsfólk Sjúki-a-
húss Húsavíkur, Elísabetu Áma-
dóttur sem gerði mákonu minni
kleift að dvelja heima um jól, stór-
hátíðir og ætíð þegar tök voru á.
Þessu fólki færi ég mínar innilegustu
þakkir. Þórarinn bróðir minn var
kletturinn hennar stóri sem aldrei
brotnaði.
Þúvarstsúhetja
svo hlý og góð
það hugljúfa vildir þú sýna.
Ég tíni í huganum brosandi blóm
og breiði á kistuna þína.
(S.G.)
Ég kveð mákonu mína með mikl-
um söknuði og þakklæti og trúi að
Guð hafi leyst hana úr þeim fjötrum
sem á hana vora lagðir.
Ragnheiður Jónsdóttir.
Það var árla morguns, stjömur á
himni og tunglskinsrönd þegar sím-
inn hrindi á heimili mínu. Slíkt var
ekki vani og því kom það mér fljótt í
hug að nú væri Veiga, eins og ég kýs
að kalla hana, öll enda var ég undir
það búinn miðað við þær daglegu
fregnir sem maður fékk af líðan
hennar. Hafði Veiga átt við mikil og
erfið veikindi að stríða til fjölda ára.
Ég varð sár og bitur yfir því að
manneskja sem ég hafði þekkt lengi
og þótti vænt um skyldi nú á brott
tekin. Hugurinn reikaði aftur og
fram í minningunni og þar fann ég
frið og ró. Veiga var afskaplega
hreinskilin og í hennar anda linaðist
sársaukinn og biturleikinn. Það var
mál að linnti og hvfldar var þörf frá
þessum miklu veikindum. Það voru
miklar andstæður í lífi Veigu, þess-
arar duglegu og hjálpfúsu konu að
liggja nú ósjálfbjarga og ekkert
gagn geta gert. Nú hefui’ meistari
vor tekið hana inn í musterið sitt og
hefur fengið þai’ góðan ábúanda.
Veiga bar ekki tilfinningar sínar á
torg. Hún stóð ekki heldur á sama
torgi, með sjálfshól og stærilæti.
Þess þurfti hún ekki við. Verkin
hennar og glæsileiki töluðu sínu
máli. Hún var afskaplega dugleg til
allra verka sem að höndum bar og
vinnan í dag var ekki verk morg-
undagsins. Enginn sem hana sá og
ekki þekkti gat ímyndað sér að þar
færi kona sem allan sinn aldur hefði
unnið við sveitabúskap langan og
erfiðan vinnudag. Hafði hún byggt
upp stórbýlið Skarðaborg ásamt sín-
um trausta föranauti sem Doddi er.
Veiga var glæsileg og yfir henni var
tignarlegt fas.
Það var gott fyrir strák eins og
mig að hafa Veigu sem nágranna.
Það var margur matarbitinn sem ég
fékk hjá henni ef ég skrapp upp í
Skarðaborg. Allar smákökurnar ogv
sætabrauðið, snúðamir og hornin.
Það vora líka margar ferðirnar á
nágrannabæi eða annað, þar sem
Veiga kom við í Skörðum og tók
strákinn með. Hún bar hag minn, og
síðan fjöslkyldu, ætíð í bijósti sér.
Það vora ein þyngstu spor sem ég
hef tekið þegar ég yfirgaf afa og
ömmu og fluttist suður. Fannst mér
eins og ég yfirgæfi þau, alein og
ósjálfbjarga, á hjara veraldar. Þessi
tilfinning mín reyndist vera ástæðu-
laus. Eftirlit og umhyggja gagnvart
öldruðum tengdaforeldrum var
takmarkalaus hjá Veigu. Fyrir allt
þetta og margt annað er ég Veigu að
eilífu þakklátur.
Nú stendur hún á stalli við hlið
hins mikla Meistara og sér verk sín í
nýju ljósi og öðra sjónarhorni. Hún
sér frá Háás suður í Part, frá
Hamrabrekkum niður að Kvísl. Hún
sér hvernig fjölskylda hennar vex úr
grasi og dafnar. Hinn mikli Meistari
mun dæma hana af verkum hennar
og lífshlaupi. Sá dómur getur aldrei
farið á annan veg en að hann mun
taka hana í fang sér til eilífrar hvfld-
ar, og treysta henni fyrir veigamikl-
um verkefnum á æðra tilverastigi.
Elsku Doddi, börn og barnaböm.
Ég og fjölskylda mín vottum ykkur
okkar dýpstu samúð og megi Guð
styrkja ykkur og hugga í sorginni.
Ragnar Þór Amason frá
Skörðum.
+
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
GISSUR GUÐMUNDSSON,
Háaleitisbraut 155,
andaðist á Landspítalanum Fossvogi miðviku-
daginn 29. nóvember síðastliðinn.
Erla Sigurðardóttir,
Sigríður Gissurardóttir, Guðmundur Ragnarsson,
Sigrún Gissurardóttir, Steinar S. Jónsson,
barnabörn og barnabarnabarn.
Ástkær móðir okkar,
JÓNA KRISTÍN MAGNÚSDÓTTIR,
lést á líknardeild Landspítala Landakoti mið-
vikudaginn 29. nóvember síðastliðinn.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Jón Ingólfur Magnússon,
Magnús S. Magnússon.