Morgunblaðið - 01.12.2000, Blaðsíða 57

Morgunblaðið - 01.12.2000, Blaðsíða 57
MORGUNBLAÐIÐ MINNINGAR FÖSTUDAGUR 1. DESEMBER 2000 57 um og alúð í tæplega hálfrar aldar fal- legu samlífi við afa. Dauðinn er hreinn og hvítur siyór hjartavörðurinn gengur rór og stendur sig á blæju breiðri býr þar nú undir jörð í heiðri. (Jónas Hallgr.) Pótt dauðinn sé kaldur viðkomu megum við ekki örvænta, amma er ekki farin langt. Una lifir í hlýjum andardrætti, þéttu handtaki og mildu augnaráði, að ógleymdu vel unnu verki. Haldist okkur á þeim gildum sem felast í lífsspeki hennar þurfum við ekki að óttast, lifum heil í and- anum og munum hverfa sátt í dauð- ann, bakland lífsins. Munum að Una kláraði allt sem hún tók sér fyrir hendur. Líf hennar er nú fullkomnað, um það þurfum við ekki að efast. Mið- að við hvemig amma var, þessi sterka kona sem hafði komist í gegnum margar líkamlegar raunir, þá tel ég upp á að hún hafi sátt látið það eftir sér að fljóta burt frá okkur. Una leyfði sér það fyrst núna því hún treystir okkur fullkomlega. Megi friður vaka yfir okkur öllum. Arnaldur Máni. Elsku amma. Fyrir tæpu ári setti ég upp hvíta kollinn og brosti bjartsýn framan í heiminn í þjóðbúningnum sem þú hafðir af svo mikilli ástúð og gjafmildi ll skapað íyrir mig. Ég fékk að sjálí'- || sögðu að heyra það hvemig ætti að bera sig í þessum skrúða og til þess að gera mér auðveldara fyrir var öllu haldið í skorðum með smellum, tölum og frönskum rennilásum. Og þegar ég lagði af stað út í víðáttu heimsins komst ég fljótt að því hversu litlu vegalengdir skipta þegar ástvinir em annars vegar; þú varst alltaf hjá mér g og ert enn. Nú er bæn mín þessi: að ég megi í| uppfylla væntingar þínar til mín og að if þú megir stolt líta mig frá þínum nýju heimkynnum. Amma mín! Sorgin finnur sér ekki stað í hjarta mínu. Þar rúmast ekkert nema þakklæti fyrir allt það sem þú hefur gefið mér. Þú átt svo mikið í mér, amma mín. Guð geymi þig. Berglind. Það voru óvænt og þungbær tíð- indi, sem mér bárust frá heimili minn- ar kæru systur, Unu Halldórsdóttur, ekki síður Ólöfu, erfið. Ásmundur varð mikill Akureyringur en var að ég held sáttur við að vera aftur flutt- ur á höfuðborgarsvæðið. Hann breyttist ekki þrátt íyrir mótlæti á síðustu árum, kvartaði aldrei, leit inn til gamalla vina sinna á vinnustaði þeirra, þ. á m. til þess er þetta ritar. Hann kom fyrir fáum dögum og stóð þá í gagnaöflun í máli vegna vinnus- lyss fyrir einn skjólstæðing sinn og var á sama tíma öðrum til halds og trausts við mepferð á máli hans fyrir héraðsdómi. Ásmundur var því til hinstu stundar trúr eðli sínu og upp- runa, að liðsinna öðrum í vanda þehra þótt sjálfur ætti hann í meiri vanda en þeir sem hann taldi hjálpai- þurfi. Ég mun um langa framtíð sakna Ásmundai- vinar míns. Bragi Steinarsson. Hann Ásmundur Steinar mágur minn er dáinn. Ég var tæpra sautján ára þegar Olla systir kynnti verðandi eigin- mann sinn heima í Kristnesi. Ég var hálf vandræðaleg og mig minnir að ég hafi þurft að halda aftur af flissi þegar við borðuðum hádegismatinn þann sunnudaginn. Þegar ég sit og rifja upp liðna daga finnst mér þessi dagur hafa verið fyr- ir svo stuttu. Olla og Ási voru nýkomin að sunn- an, hún með hjúkrunarfræðipróf upp á vasann og hann með lögfræðipróf. Þau settust að á Akureyri og bjuggu þar þangað til fyiir þremur árum að þau fluttu suður. Á Akureyri fæddust böm þeirra, þau Ásta Mar- grét, Snorri, Jóhann, Ásmundur og Valur. Eitt bama sinna, Snorra eldri, misstu þau á þriðja ári en hann hafði verið veikur allt frá fæðingu og dró að hún hefði kvatt þennan heim sunnudaginn 5. nóvember á dánar- degi fóður okkar. Væntanlega var það ekki tilviljun, svo mjög var kært með þeim feðginum, en ég var ekki undir það búinn, að systir mín væri horfin á braut. Við höfðum fáeinum stundum áður átt innilegt samtal, eitt af svo íjöldamörgum sem við höfum átt í gegnum tíðina. Nú rennur þetta sam- tal okkar saman við óendanlegan sjóð minninga um þá systur sem hafði í öll- um okkar samskiptum unnið til þess að mér þætti innilega vænt um hana. Það áraði ekki sérlega vel á Isafirði fremur en annars staðar á landinu 12. ágúst 1931 er Una leit dagsins ljós í fyrsta skipti. Heimskreppan var í al- gleymingi og böm þess tíma lærðu þá einu aðferð sem dugði til að komast af, það er sparsemi og ráðdeild. Með það veganesti lagði Una af stað í sex- tíu og niu ára lífsgöngu sem hófst í húsinu Ásbyrgi á Isafirði, sem nú er mikil bæjarprýði. Æskuheimili henn- ar, sem okkar hinna varð þó Hrannar- gata 10, sem foreldrar okkar keyptu og stækkuðu. Una sýndi það snemma að hún var albúin að takast á við lífið í starfi og leik. Að lokinni hefðbundinni skólagöngu hneig hugur hennar til að vinna umönnunarstörf sem hófust á sjúkrahúsinu á Isafirði og á vöggust- ofu í Reykjavík. Átti þetta að vera undirbúningur þess að fara að læra hjúkrun. Með vinnunni lék hún hand- bolta með Ksf. Herði á ísafirði og Val í Reykjavík. Þetta var á mínum sokkabandsámm og þótti mér skrýtið að sjá systur mína leika í rauða Vals- búningnum á ísafirði. Það var mikið tilhlökkunarefni þegar Una kom heim úr Reykjavík, gjafir hennar voru allt- af sérstakar, þar fylgdi hugur máli, löngunin til að gleðja. Á þessum árum urðu straumhvörf í lífi Unu. Áform breyttust, hjúkrunar- námið var lagt á hilluna. Þess í stað hóf hún nám í þeim gamalfræga skóla húsmæðraskólanum Ósk á Isafirði. Hún hafði hitt manninn sem átti eftir að verða hennar lífsförunautur í nær- felit hálfa öld. Maðurinn var Þorgeir Hjörleifsson frá Hnífsdal. Ég minnist brúðkaups þeirra á haustdegi árið 1953. Þá stofnuðu þau sitt fyrsta heimili að Sólgötu 8 ísafirði, í tveggja herbergja íbúð. Húsið gekk þó undir nafninu „Höllin“. Enginn þarf að ef- ast um að þama var lagður grunnur að traustu og heilsteyptu hjónabandi. Það er sagt, að hver sé sinnar gæfu smiður. Lífshamingja þeirra Unu og Geira var ekki síst að þakka einstakri þá ský fyrir sólu hjá Ollu og Ása. En þau voru ung og dugleg og héldu ótrauð áfram. Olla og Ási bjuggu sér yndislegt heimili. Þar var alltaf gestkvæmt og gott að koma. Þau voru einstaklega samhent í að taka vel á móti gestum. Ásmundur var mikill gestgjafi og vildi öllum gott gera. Ekki er mér kunnugt um annað en að gestir þeirra hafi farið glaðir af þeirra fundi. Þegar við Ófeigur fluttum til Akur- eyrar bjuggum við fyrstu mánuðina í kjallaranum í Stafholtinu hjá Ollu og Ása. Þá bundust þeir svilar órjúfanleg- um böndum þótt ólíkir væru. Ási hafði stórt, mjúkt hjarta þó að hann sýndi það fáum og kímnigáfu hafði hann góða. Mér er minnisstætt þegar Ási og Ófeigur fóru saman til rjúpna. Ófeig- ur hafði alist upp við rjúpnaveiði en Ási var alls óvanui- slíku. Þegar þeir komu heim og farið var að spyrja um afrek veiðiferðarinnar svaraði Ási: Mikið lifandis skelfing var ég feginn þegar ég sá þær allar fljúga. Þannig var Ási. Tíminn leið og við áttum saman marga yndislega daga í útilegum, bridsspili og öðrum áhugamálum. Þetta voru góðir tímar og saman nutu fjölskyldur okkar lífsins. Þegar Ófeigur lést af slysförum bara 45 ára studdu þau okkur mæðg- ur af alhug. Þá var Asi okkur alveg ómetanleg- ur. Hann var vakandi yfir velferð okkar og ætið boðinn og búinn til að hjálpa í öllu sem hann gat. Fyrir 10 árum fékk hann hjarta- áfall sem hann náði sér aldrei eftir. Hann varð óvinnufær. í hönd fóru erfiðir tímar. Það var honum ekki að skapi að sitja iðjulaus heima og vera samheldni og gagnkvæmri virðingu þeirra hvort fyrir öðru. Hjá flestum foreldrum búa draumar og vonir í framtíð barna og bamabama. I Sól- götunni fæddust böm þeirra bæði, Elísabet, blaðakona, sem ber nafn fóðurömmu sinnar, og Halldór deild- arstjóri í umhverfisráðuneytinu, sem ber nafn móðurafa síns. Ég veit að ár- in á ísafirði 1953-1978 voru fjölskyld- unni mikil hamingjuár. Isafjörður var og er fjölskylduvænn bær. Auk alls annars átti fjölskyldan saman hug- sjón skátanna, sem Una og Geiri hafa deilt saman alla tíð. Fyrsti fjölskyldu- bíllinn, Vauxhall í-696, sameinaði fjöl- skylduna í ótal draumaferðum, um ís- lenzka náttúra, sem á engan sinn líka. Þegar bömin stálpuðust fór Una á vinnumarkaðinn á ný. í þetta sinn til að taka þáttí að byggja upp merkilegt fyrirtæki á ísafirði, Vefstofu Guðrún- ar Vigfúsdóttur, sem hún var starfs- maður og meðeigandi í meðan hún átti heima á ísafirði. Una glímdi lengst af við þrálátan og erfiðan sjúk- dóm sem varð til þess að þau fluttu búferlum árið 1978 til Reykjavíkur. Víst þótti okkur öllum aðskilnaðurinn erfiður, en það rauf þó ekki þau íjöl- skyldubönd, sem alla tíð höfðu verið traust á milli okkar. Þeirra heimili varð okkar í Reykjavík og okkar heimili varð þeirra á Isafirði. Una kom víða við í félagsmálum, auk íþrótta, sem áður er getið, tók hún þátt í verkalýðsmálum m.a. með áralangri setu í stjóm Iðju, og starf- aði seinni árin í kvennadeild Oddfel- lowreglunnar. Þó má fullyrða að eng- in félagasamtök hafi mótað líf hennar og karakter meira en skátahreyfing- in. Hún gekk til liðs við kvenskátafé- lagið Valkyrjuna á Isafirði þegar hún var ung stúlka og var virk í skáta- starfi síðan. Hún var um árabil að- stoðarfélagsforingi Valkyrjunnar. Fyrir Unu var skátahreyfingin ekki venjulegur félagsskapur, heldur sá vegur lífsins, sem hún samfléttaði góðri kristinni trú. Þessi góðu gildi birtust í daglegum athöfnum hennar. Hún átti marga vini sem sumir vora sjúkir og aldraðir, aðiir gamlir skóla- eða æskufélagar. Þetta fólk fékk sinn tíma af hennar lífsprógrammi. Hún vissi hvers virði það var að halda sam- bandinu, koma í stutta heimsókn, sýna ræktarsemi. Það hefur verið mér mikil uppörvun að heyra frá þessu fólki hve þakklátan hug það ber til systur minnar. Una las eitt sinn fyrir mig úr síð- asta bréfi Baden Powells til skáta um ekki fær um að takast á við sín fyrri störf. En hann eignaðist ljós á þessum erfiðu dögum. Það vora bamabömin hans: Steinar nafni hans,Valentína og Olla litla, sem hann átti orðið nægan tíma fyrir og veittu honum mikla ánægju og var það gagnkvæmt. Þeg- ar þau komu í heimsókn til afa og ömmu var fyrst hrópað: AFI! Að leiðarlokum kveðjum við mæðgur Ása með virðingu og þökk. Megi hann hvíla í friði. Þorbjörg (Tobba). Það var gott að koma í heimsókn til Ásmundar og Ólafar á Akureyri. Ás- mundur sagði skemmtilegar sögur, ræddi af þekkingu og húmor um hæðir og lægðir lífsins og leysti mann svo út með góðum bókum úr safni sínu. Hann greiddi götu þess sem vildi ferðast um, því ferðaþrána skildi hann vel og vílaði ekki fyrir sér að leggja upp í langferð þangað sem von var á góðri stemmningu. Þegar 9. sin- fónía Beethovens var flutt í Reykja- vík kom hann yfir landið þvert til að vera á framsýningu og mætti flottur í smóking af virðingu fyrir uppákom- unni. Þá fannst mér sem allar æfing- arnar í kómum hefðu verið þess virði. Kannski lýsir ekkert hljómverk skaplyndi hans eins vel og einmitt of- angreind sinfónía þar sem meðal- mennskan er síst í fyrirrúmi. Djúpir bassar og háradda sópranar syngja um samstöðu og styrk dauðlegra manna frammi fyrir áfóllum og órétt- læti í heiminum. Það var gott að eiga Ásmund að og ég sendi Olöfu, Bíbí, Ástu, Snorra, Jóa, Ása og Val samúð- arkveðju vegna fráfalls hans. Blessuð sé minning hans. Oddný Eir Ævarsdóttir. víða veröld. Þar sagði hann á þessa leið: „Reyndu að yfirgefa þennan heim ofurlítið betri en hann var þegar þú komst í hann, þá veistu að þú hefur ekki lifað til einskis.“ Þennan hreina og auðskilda boðskap tileinkaði Una sér og þess vegna skynjum við öll sem þekktum hana, hve stórt skarð hún skilur eftir. Ég vil að leiðarlokum þakka ómældar ánægjustundir sem fjölskylda mín hefur átt á Háaleitis- braut 40 og sömuleiðis kærkomnar heimsóknir þeirra til ísafjarðar. Ef til vill er ferð okkar á æskustöðvar for- eldra okkar í Tjaldtanga og að Foss- um og Fossavatni eftirminnilegust Una, Geiri og fjölskylda þeirra vora miklir aufúsugestir okkar, og svo verður það áfram. Kæri Geiri, Elsa, Amaldur, Dúddi, Heiða, Berglind og Hákon Atli. Kveðjustundin er alltaf erfið, þegar mikið er misst, en við skulum láta for- dæmi, sem Una setti, verða okkur leiðarljós til betri og bjartari framtíð- ar. Kveðjuorðin til systur minnar verða Ijóðlínur kvenskátahöfðingjans og sómakonunnar Hrefnu Tynes, sem í skátahópnum stóra stóð fremst með- aljafningja. Þú átt skáti að vaka og vinna vera trúr í þinni stétt, skátastörfúm þínum sinna segjasattogiðkarétt Vekja þann á verði er sefur verasólinbjörtoghlý fyrir dag hvem guð þér gefur gefstþértækifæriáný. Megi góður Guð varðveita minn- ingu Unu Halldórsdóttur í hjarta þeirra, sem hana þekktu og hún var kær. Ólafur B. Halldórsson. Mínirvinirfarafjöld, feigðin þessa heimtar köld... Þessar ljóðlínur Bólu-Hjálmars óma í höfði manns þegar góðir vinir hafa hnigið í valinn hver af öðram og látið eftir sig tóm sem ekki verður fyllt með öðra en eftirsjá, söknuði og þrúgandi þögn. Sú gjöf er líklega dýr- mætust þeirra sem lífið gefur hveij- um manni, að hann veit ekki örlög sín eða sinna. Allt í einu er kallið komið, komin er nú stundin. Án nokkurs vafa var það mesta líf- slán Þorgeirs bróður míns að kynnast? og kvænast Unu Halldórsdóttur. í okkar fjölskyldum var ætíð talað um Unu og Geira, aldrei aðeins annað hvort þeirra, svo samrýnd vora þau og órjúfanleg heild, að okkur fannst. Þau hjónin vora alltaf afar samstiga og maður fann hvað þau virtu hvort annað mikils. Hún lifði honum og hann henni. Þau vora bæði skátar af lífi og sál, höfðu byrjað sitt skátalíf í Einherjum á ísaftrði, þar sem þau kynntust og hófu búskap og áttu góða tíð - í faðmi fjalla blárra. Þar fæddust bömin þeirra, Elísabet og Halldór. Og eftir að þau fluttu til Reykjavíkur héldu þau áfram að starfa í skáta- hreyfingunni, skátalögin vora sungin á gleðistundum. Oddfellowreglan átti líka hug þeirra og þar áttu þau marga félaga og sameiginlega vini. Og auð- vitað vora þau bæði í Isfirðingafélag- inu hér í borg og engan hef ég þekkt rneiri ísfirðing en hana Unu. í hennar huga var ísafjörður fegurst byggð í landinu. Og Una starfaði einnig að fé- lagsmálum í Iðju, félagi verksmiðju- fólks hér í Reykjavík og gegndi þar stjórnarstörfum. Ég þekki ekki til starfa hennar þar því þeim flíkaði hún ekki. Hún var hrein og bein og átti ekki til undirferli eða fals. Hún var rökfóst og ákveðin og myndaði sér eigin skoðanir, hafði þroskaða og ríka réttlætiskennd og var ófeimin að fylgja henni gagnvart háum sem lág- um. í þjóðmálum hafði hún fastar og mótaðar skoðanir og oft varð ég að láta í minni pokann þegar við ræddum landsmálin. Hún hafði mikinn áhuga á ættfræði og hafði stundað nám og fengið leiðbeiningu fróðra manna um ættir. Oft þurftum við að leita til hennar í þeim efnum og fengum ætíð greið svör og fræðslu um okkar fólk. Það rennur nú upp fyrir mér hvað Una og Geiri lifðu lífinu lifandi, allL*£ var nóg að fást við, fundir og sýningar eða þá námskeið allskonar. Áhugi hennar var sívakandi og nærvera hennar skapaði öryggi sem + Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og vinarhug við andlát og útför ástkærrar móður okkar, tengdamóður, ömmu og langömmu, KRISTÍNAR JÓNSDÓTTUR, Njálsgötu 31 a, Reykjavík. Birgir Birgisson, Guðrún Gunnarsdóttir, Óiafur Magnússon, Lilja Sigmundsdóttir, Emiiía Magnúsdóttir, barnabörn og barnabarnabörn. t Innilegar þakkir til allra þeirra, sem sýndu okkur samúð og hlýhug við fráfall föður okkar, tengda- föður og afa, VALDIMARS JÓNSSONAR, Engjavegi 10, Mosfellsbæ. Sérstakar þakkir til starfsfólks gjörgæsludeildar Landsprtalans í Fossvogi og séra Dennis O'Leary fyrir kærleiksnka umönnun. Börn, tengdabörn og barnabörn. + Innilegar þakkir til allra þeirra, sem sýndu okkur samúð og hlýhug vegna andláts og útfarar móður okkar, tengdamóður, ömmu og langömmu, SVANHILDAR SIGRÍÐAR VALDIMARSDÓTTUR, Hólshúsi, Sandgerði. Valdimar Sveinsson, Sigurlína Sveinsdóttir, Einar Sveinsson, Kolbrún Kristinsdóttir, ömmu- og langömmubörn.
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88
Blaðsíða 89
Blaðsíða 90
Blaðsíða 91
Blaðsíða 92

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.