Skírnir - 01.01.1845, Page 79
81
hann lengi verib í gó5u vinfengi viÖ Breta; 1801
gfcr8u |)eir friSar- og vináttnsamning vi5 hann, og
var saraningur sá seinna (1824) endurnýaSur; lof-
aði þá keisarinn Bretum þeim er bólfestu hefðu í
ríki hanns vernd sinni, og í fleiru hefur hann verib
Bretum mjög hliðhollur. Danir, Svíar og fleiri
kristnar þjóðir hafa á ári hvörju goldið hönum
ákvebið fé, til þess að hann verndaði kaupför
þeirra, er koma í grend við ríki lianns, fyrir árás-
um þegna sinna. En þegnar hanns eru lítt ment-
aðir, og allmiklir ráns- og gripdeildamenn; eru
.þeir Mahómetsdýrkarar og bera því roikið hátur
til kristinna manna. þar er nú frá að segja, að
Abd-el-Kaðer eigi ibtti ferb sinni fyrr enn liann
kom til þess liluta ríkisins er Fez heitir; liafði
hetju orðstýr lianns þángað flogið; tóku því menn
þar vel vib hönum; eð fyrsta er hann gerði þar
var að æsa landsmenn upp ámóti Frökkum, og
vann$t hönum þab svo mjög, að nærfellt öll þjóðin
varð i einu uppnámi; vildu þá hvör sem vetlfngi
gat valdið halda ástað og berjast við Frakka. þá
er Abd-el-Kaðer hafði þannig i garðinn búið fyrir
sig, fór hann á fund keisarans og bað hann lið-
veitslu; kvað hann það vera skyldu hanns og allra
Mahómetsþjóna að heia eð heilaga stríð við ena
vantrúubu (Frakka) og flæma þá úr Suðurálfunni.
Keisarinn var lengi vel torsóktur og vildi sneiða
sig hjá öllum ófriði; en er hann sá að þjóbin var
orðin uppvæg, og óttabist fyrir ab húngbrðiupp-
reist, ef hann eigi gerði að vilja hennar, het hann
Abd-el-Kaber líbveitslunni, og kvaddi þcgna sina
til ens lieilaga stríðs; brugðu þeir þegar vib og
6