Skírnir - 01.01.1845, Page 98
100
er enn sat uin borg [>essa. Við komu hanns fellst
borgarmönnum mjög hugur, og með því þá tók
mjög ab skorta vopn og vistir, gáfust [>eir bráöum
upp fyrir drotníngarhernum. Fóru [>eir Konka
þá með marga af þeira líkt og ábur hafði verið
farið með uppreistarmennina í Alikante. Um sama
leiti vannst og herliði stjórnarinnar að sefa um
stund óeyrbir þær er vaktar höfðu verið annar-
staðar í landinu. En kyrrð sú, er þá komst á,
var ekki annað enn nokkurskonar skammvinn bil-
jaslot, sem seinna mun sýnt verða. Stundarfriður
þessi var ekki svo mjög að þakka stjórninni, er
bæði refsabi harðliga uppreistarmönnunum, og
var fullt svo óvinsæl sein ábur, þareð hún í engu
bætti stjórnarhætti sína, heldur var hann fremur
að þakka atburði nokkrum er nokkru áður gerðist
í Marokkó-ríki og Spánverjar áttu lilut ab, en at-
burbur þessi var: að þegnar keisarans höfðu vegið
eyriudisreka Spánverja í Marokkó-ríki. Atvikaðist
það þannig að hann komst í deilur við 2 af Mar-
rokkómönnum og vildi ekki svegja til við þá;
þustu þá skjótt fleiri að hönum og gerðu hönum
absúg, vildu þcir grýta hann, en hann komst vib
illan leik undan og flýði inní hús eyrindisreka
Sarðiníumanna; hinir brutust þángað inn á eptir
hönum, drógu hann út þaban með valdi og drápu
hann síðan. Um þetta ofbeldisverk varð raarg-
ræðt bæði á Spáni og víðar. Sarðiníumenn letu
kcisarann vita að eigi gjætu þeir þolað svobúið að
þegnar hanns hefðu brotið lieimafrið eyrindisreka
þeirra. Svör þau er þeir fengu frá keisaranum
voru fyrst ekki annaÖ enn undanbrögð og vífi-