Skírnir - 01.01.1867, Blaðsíða 174

174
FKJETTIR.
Ainer/ka.
þær a^albreytingar ríkislaganna, er upp bafa veriÖ kveínar.
þeim er fullkunnugt um þann þjóst og hefndarhug, er enn er svo
rótgróinn hjá miklum þorra manna í Sufcurríkjunum, hjá öllum
þeim, er fyrrum áttu góSa daga hjó i(þrælabarónunum”, gengu út
á yrkilendurnar me? svipu eSa pistólu í hendinni, litu til verka,
skipufcu fyrir, dæmdu, hegndu og ger<5u hvaS eina me8 fullu al-
ræSi vi8 ena svörtu meen, er þeim kom hugbo? til. J>á eru og
aðrir, er ráku ena svörtu hjörS til verka og heim aptur, eltu
strokþræla eSa veiddu þá sem dýr á mörkum, og fleiri af því
kyni, er ekki kunnu neitt til verka, e6a kölluSu hverjum manni
þa<5 svivirSing a8 vinna. J>eir menn sakna nú sældardaganna, en
eiga bágt me8 a<5 fá sig til a<5 hætta drykkjum og dufli eSa spjátr-
ungalifnaði og leggja sig eptir sæmilegri atvinnu. J>eir sitja um
a8 gera svörtum mönnum allt þaS illt, er þeir komast í færi til,
og því berast enn margar sögur a8 sunnan um mei8sl og morS
og allskonar vanþyrmsli. ,,J>jóSvaldsmönnum” er eigi láandi, þó
þeir vilji a<5 kergja og ofstopi suSurbúa sjatni, ábur en þeim
sje unnt á ný alls rjettar, Yjer skulum nú í stuttu máli fara yfir
þaS, er gerzt hefir með höfubflokkunum, eSa hvab Johnson hefir
borizt fyrir og mótstöbuflokkur bans. í fyrra lauk þar sögu
af viSskiptum Johnsons og þingsins, er þa8 hafbi fellt neikvæbi
(Veto) hans um þegnrjettindi svartra manna. Nokkru á eptir var
tekin upp aptur uppástungan um frelsingjanefndirnar, og farib
fram á, a8 þær hjeldi rjetti sínum enn í tvö ár. Johnson neit-
abi aptur, en nú gengu nógu mörg atkvæði á móti á þinginu, a<5
‘) MaAur nokkur, Oliphanl að natni, er helir ferðazt uin Suðurrikin,
segist hafa haft tal af fjölda svartra nianna, en allir hefði látið illa
yfir kjörum sínum, eða þvi, cr þeir yrði að þola af enum hvitu. Einn
þeirra, úr skipshöfn á gufuskipi, fór þessum orðum um ástand sitt og
kosti meðal hvítra manna: (ihefði jeg, meðan jeg var þræll, dottið út-
byrðis, mundu menn hafa stöðvað skipið og krækt mig upp, lagl mig
siðan við eld að þurrka á mjer fötin, af því jeg var peningavirði, en
. siðan lúbarið mig fyrir það að jeg hrataði út í sjóinn. Ef jeg nú dett
ulanborðs, verður strax kallað: tiáfram að eins! það var svarti hund-
urinn! — og cnginn hirðir um að bjarga mjer.’’ — 1(I stuttu máli”
bætir Oliphant við, 1(áður var hinn svarti maður hundur, sem átti sjer
húsbónda, en nú er hann húsbóndalaus hundur.’’