Skírnir - 01.01.1893, Qupperneq 59

Þýzkaland.
59
létta af sér okinu. En nú vissu þeir að þeir mundu ekki fá að tala við
keisarann, og tóku því (il bragðs, að leggjast yfir járnbrautarteinana, þar
sem hans var von. Þetta sáu varðmenn þeir, sem stóðu á verði fram með
járnbrautinni og vildu reka bændur á burt, en þeir Iágu sem fastast;
skutu varðmenn þá á þá og drápn 80, en hinir voru hraktir á burt og
varð ekkert úr því, að bænarskjalið kæmist í hendur keisaranum.
Framan af árinu var mikið talað um, að Rússar væru alt af að færa
sig upp á skaptið við Finna, og var spáð að þeir mundu alveg svipta þá
þjóðerni þeirra að lokum. Seinna hefir dofnað yíir fregnum þessum, en
hitt er víst, að Rússar eru mjög ágengir við þjóðir þær, sem eru þeim
háðar og reyna að steypa þær í sitt eigið mót, bæði með blíðu og stríðu.
Þýzkaland. í Skírni í fyrra er drepið á upptök herlagafrumvarps-
ins og skal nú skýra hvernig því reiddi af. Wilhelm keisari og stjórn
bans gerðu málið þegar að hinu mesta kappsmáli og vörðu frumvarpið
með odd og egg. Keisarinn mintist á það i ýmanm ræðum sem hann hélt
og kvað það vera skilyrði fyrir heill Þýzkalands, að það næði fram að
ganga. í tölu einni sem hann hélt fyrir hinum helztu herforingjum sínum
um nýársleytið tók hann frsm með skýrum orðum, að hann mundi ekki
þola neinar mótbárur móti frumvarpinu frá þeim, og að hann mundi bæla
niður alla mótspyrnu úr þeirri átt með harðri hendi. Caprivi kanslari
gerði líka alt sem stóð i valdi hans til að mæla fram með frumvarpinu.
Hann tók t. d. fram, í hve mörg horn Þjóðverjar þyrftu að líta ef allsherj-
arófriðnr yrði. Rússar og Frakkar mundu halda saman móti Þjóðverjnm
og Austurríkismönnum og væri jafngott að hafa öflugan her þar sem við
slíkt ofurefli væri að eiga. ítalir væru ótryggir og héldu með Frökkum
undir niðri. Þeir mundu líka eiga fult í fangi með að sjá um sig sjálfa.
Svo mundu Danir snúast móti Þjóðverjum, ef ófriður hæfist, og væri bezt
m
að auka herinn í tæka tíð, svo hægt væri að snúast við öllum þessum
fjandmönnum, ef á þyrfti að halda.
Jafningjar voru móti herlagafrumvarpinu allir sem einn rnaður og full-
yrtu, að þjóðin gæti ekki risið undir kostnaði þeim, sem það hefði í för
með sér. Eins voru páfatrúarmenn eða miðflokkurinn beggja blands í máli
þessu, en þeir voru einhver hinn voldugasti flokkur á þinginu, og átti
frumvarpið því fremur örðugt uppdráttar. Keisarinn og Caprivi létu þó
engan bilbug á sér finna.
17. marz feldi nefnd sú, sem skipuð hafði verið í herlagamálið, fyrst