Skírnir - 01.01.1893, Blaðsíða 66

66
Ítalía
Og bvo þessi seinasti atburður. Auk þess er sagt að Blísabeth kona
Austurríkiskeisara sé ekki með öllum mjalla. Manni dettur næstum því
Nemesis í hug, því Habsborgarættin hefir lengi steininn klappað að því
er harðstjðrn snertir og baráttu mðti öllu frelsi og stjórnlegum fram-
fórum.
Ítalía. Á Ítalíu kom fyrir svipað mál og Panama-málið á Frakklandi
snemma á árinu, enda var það almennt kallað „Panamino" eða litla Panama.
f>að komst upp um „Banca Romana“, einn af aðalbönkum Ítalíu, að hann
hafði gefið út miklu fleiri seðla en hann hafði leyfi til að lögum og nam
það 75 miljónum króna. Bankastjórinn Tanlango og gjaldkerinn voru
þegar settir í varðhald. Enn var tekinn fastur embættismaður einn i
verzlunarráðaneytinu, sem hafði sérstaklega yfirumsjón yfir bönkum og
nokkrir menn aðrir, fyrir mútuþágur og önnur fébrögð. Þessi dugnaður
var þakkaður Giolitti, hinum æðsta ráðgjafa ítala. Til orða kom að kjósa
þingnefnd til að rannsaka málið að dæmum Frakka i Panamamálinu, en
ekki varð úr því. Sagt er að páfinn hafi mist of fjár við bankabrögð
þessi, enda voru þeir Tanlango aldavinir.
19. febrúar hélt Leó páfi 13. hátíð mikla, því þá voru liðin 50 ár
síðan hann varð erkibiskup, en það varð hann 33 ára; var mikið um
dýrðir í höll páfans, Vatikaninu, og Péturskirkjunni. Sagt er að 100,000
pílagrimar hafi komið til Rómaborgar til að vera staddir við hátíðahöldin,
10,000 þeirra voru frá ítaliu og fengu þeir allir að kyssa á hönd páfanum;
tók þessi kossagangur ekki minna en átta klukkustundir. Fjöldi af píla-
grímunum færði páfa gjafir, en ýmsir sem ekki gátu komið, sendu honum
peninga eða góða gripi og var það alt metið til meira en sex miljóua
króna. Sagt er að álit páfavaldsins hafi aukizt mjög við hátíð þessa.
Aptur var ítölsku stjórninni fremur illa við hana, en þorði þó ekki að
banna hana.
22. apríl héldu konungshjónin ítölsku, Umberto konungur og Margherita
drottning hans, silfurbrúðkaup sitt, og var þá mikið um dýrðir um alt
land, enda eru þau hjónin virt og elskuð af öllum þorra þegna sinna.
Hátíðin stóð í þrjá daga í Rómaborg og voru meðal annars leiknar burt-
reiðir að fornum sið, en slíkt er nú orðið mjög sjaldgæft. Dýzkalauds-
keisari sá sig ekki úr færi að heimsækja bandamann sinn við tækifæri
þetta og var drottning hans í förinni. Bæði ítölum og Þjóðverjum þótti
heimsókn keisara góðs viti um dálæti það, sem væii á milli þjóðanna,