Skírnir - 01.01.1893, Side 96

96
Nokkur mannalá.t 1893.
um væri sagt stríð á hendur. Eptir að Napoleon þriðji hafði gefizt upp,
gekk hann vel fram í því, að verjast Prússum, eptir föngum. Hann var
nú sendiherra í Aþenu um tíma, en þegar hann kom heim aptur varð
hann formaður deildar einnar af vinstri mönnum á þinginu. 1879 varð
hann kennslumálaráðgjafi, en æzti ráðgjafi 1880. £>á sá hann um að
Frakkar tóku undir sig Túnis, til þess að bæta skaða þann, sem þeir höfðu
orðið fyrir við að missa Elsasz og Lothringen. 1881 veik ráðaneyti
Ferry’s frá völdum, og varð hann þá aptur kennslumálaráðgjafi. 1883
varð hann aptur æzti ráðgjafi og utanríkisráðgjafi um leið. Dað var hon-
um að þakka eða kenna að mestu leyti, að Erakkar lögðu undir sig Ton-
kin, en þetta varð honum til falls, því honum var konnt um, að ðfriður-
inn i Tonkin gekk fremur skrykkjðtt, og var hann í raun réttri saklaus.
Ferry varð nú fyrir hinum römmustu ofsóknum í átta ár, en skömmu fyr-
ir dauða hans (í febrúar) kaus franska ráðið (senat) hann til forseta og
sýndi með því, að það virti að vettugi hatur það, sem alþýða hafði á hon-
um. Ferry var sjálfstæður maður og hafði það fram yfir allan fjöldann af
frönskum stjórnmálamönnum um þessar mundir, að enginn ofaðist um að
hann væri heiðarlegur maður. Ferry varð bráðkvaddur, en banameinið
var veiklun á hjartanu; er sagt hann hafi búið að henni siðan maður
nokkur vitskertur skaut á hann þrjú skot í forsal þinghússins fyrir 10
árum.
6. júlí dó Guy de Maupassant, franskt skáld. Hann er fæddur 5.
ágúst 1850 og var af aðalsættum. Hugur hans hneigðist suemma til rit-
starfa, og hann samdi líka hvert skáldritið á fætur öðru, en hann var
hálf óánægður með það alt saman og lét ekki prenta neitt eptir sig fyr
en hann var þrítugur. Þá gaf hann út smásögu og þótti hún afbragð.
Eptir þetta gaf hann út hverja skáldsöguna af annari og líka nokkuð af
kvæðum; var allt þetta lesið upp úr kjölnum á skömmum tima og rak
hver útgáfan aðra, því Maupassant var orðinn eitt af þjóðskáldum Frakka.
Skáldskapur hans átti líka vel við þá. Hann var glæsilegur og holdlegur
eins og þeir, en risti að jafnaði ekki djúpt. Þegar fram liðu stundir, fór
að bera á þunglyndi í ritum MaupasBant’s. Hann sem áður hafði ort um
„fossandi vínanna straum og nautnanna dísljúfa draum“, hann fór nú að
yrkja um sárar sorgir og heilagt hjónaband. Þeir sem þekktu Maupass-
ant sáu að þetta gat ekki verið með feldu, og þeir áttu kollgátuna, því
Maupassant var orðinn vitskertur. Hann reyndi til að ráða sér bana í
æði sínu, en tókst ekki; hann lifði hálft annað ár eptir það við andleg