Skírnir - 01.01.1905, Blaðsíða 7

Þurkur.
Óþurkar höfðu gengið hálfan mánuð. Ekki stórfeldar
rigningar að jafnaði. En þokan hafði draugast ólundar-
lega um fjallabrúnirnar og hangið um alt loftið og gert
alt lííið grátt. Við og við hafði hún látið detta úr sér
ýring eða þá ausið helliskúrum yfir heyið og alt annað á
jörðunni, svo að ekki þornaði nema endrum og sinnum á
steinum og aldrei tók af grasi.
Okkur þótti hálfleiðinlegt í búðinni. Mér þætti líka
fróðlegt að vita, hvernig sá maður væri gerður, sem hefði
getað þótt þar skemtilegt. Búðin var frá fvrri aldamót-
um, tjargaður, kolsvartur kumbaldi, allur skakkur og
bjagaður nú orðið. Gluggarnir lágir og litlir og rúðurnar
í þeim örsmáar. Og lágt var undir loftið. öllu fyrir-
komið þann veg, sem reynt væri vandlega að afstýra því,
að við horfðum eða hugsuðum hátt þar í búðinni.
Og nú kom enginn lifandi maður inn til okkar, ekki
einu sinni miður vinnugefnir kaupleysingjar, sem að jafnaði
lifðu á snöpum i kauptúninu og héldu daglega þing inni
hjá okkur. Við höfðum oft bölvað þeim fyrir allar stöð-
urnar þar i búðinni. Xú voru þeir komnir í kaupavinnu.
Við fundum nú, að oft liafði verið gaman að þeim. Þeir
höfðu sagt margt skrítið og fært okkur ýmsar fréttir af
náunganum. Og nú bölvuðum við þeim fyrir að koma
ekki.
Við sátum þarna og reyktum og gláptum á hálftómar
búðarhillurnar og hálfskulfum í hráslaganum. I búðinni
var enginn ofn, vetur né sumar, og * ofninn inni í skrif-
stofunni sendi revkjargusur í allar áttir, nema upp um