Skírnir - 01.01.1905, Blaðsíða 8

8
Þurkur.
reykháfinn, ef í hann var lagt. Hann hafði ekki verið
hreinsaður siðan einhvem tíma um veturinn, og við nent-
nm ekki að fara að standa í því um hásumarið.
Við reyndum að flytja hugann eitthvað út úr búðinni,
út til þjóðarhmar. Svo gerðum við hver við annan at-
hugasemdir af skarpskygni mikilli um það, að bændur
fengju góða rekju á túnin sín og að það væri slæmt, ef
hann færi nú að leggjast í óþurka einmitt með sláttar-
byrjuninni. Svo höfðum við ekki fleira um það mál að
tala, en tókum þetta frarn oft á dag og dag eftir dag.
Við vorum í stuttu máli í daufu skapi og höfðum alt
á hornum okkar.
Þangað til þurkurinn kom.
Einn morguninn um daginál fór að koma kvik á þok-
una. Fyrst kom á hana svo, sem lófastórt gat í austri og
bak við var fagurblár blettur. Svo kom annað gatið og
í því sást sólin.
Við vissum, hvað þetta er kallað. Og svo sögðum
við hver við anuan:
»Þetta er ekki annað en dagmálaglenna«.
En það var meira en dagmálaglenna. Þokan fór að
þynnast og þyrlast út eftir fjallgarðinum andspænis okkur.
Svo haugaðist liún saman í djúpu skarði langt út frá eins
og nýtáin, hvít ull. Fjöllin stóðu uppi yflr beggja vegna
við skarðið, fagurblá og hlakkandi og virtu þokuna varla
viðlits. Og uppi yflr okkur var ekkert annað en blámi,
sólskin og heiðríkja — þegar við stungum höfðunum út
um búðardyrnar.
Hinumegin við fjörðinn var fólkið frá .okkur að sjá
eins og örlitlar vörður — nema hvað þessar vörður voru
nú allar á iði. Þær færðu sig liver á eftir annarri um
túnin í halarófu. Mér fanst eg finna töðulyktina. En það
gat ekki verið neitt annað en hugarburður. Og mér fanst
eg líka heyra hláturinn í stúlkunum. Einkum einni þeirra,
sem voru hinumegin við fjörðinn. Eg hefði mikið viljað
til þess vinna, að vera kominn yfir uin og farinn að snúa
heyi með henni.