Skírnir - 01.01.1905, Síða 11

Þurkur.
11
kynlega gljáandi og döpur þó. Eg sá ekki betur en óstyrkr
ur væri á totunum á honum.
»Er hann að drekka sig fullan, karlskrattinn, í brak-
andi þurkinum um hátúnasláttinn?« sagði eg í huganutHí.
Læknirinn kóm honum auðsjáanlega ekki fyrircsig.
»Sælir verið þéry maður minn. Hvað er yður á liönd-
um?«, sagði liann.
»Eg ætlaði bara að fá þessar fjórar krónur«, ságði
Þórður.
»Hvaða fjórar krónur?« sagði læknirinn.
Þórður brýndi röddina. »Þessai' fjórar krónur, sem
eg á hjá yður«. Það leyndi sér ekki lengur, að honum
veitti örðugt að standa.
Eg gerði þá athugasemd við sjálfan mig, að ólukki hefði
karlinn drukkið sig svinfullan. Mig furðaði á því; eg
hafði aldrei heyrt þess getið. að hann væri neitt drykk-
feldur. Hann átti heima þarna uppi í hlíðinni skamt fyrir
ofan kaupstaðinn. Og eg fór að hugsa um, hvar hann
hefði fengið þettá brennivín. Ekki hafði hánn fengið það
í búðinni hjá okkur.
»Hvað lieitið þér?« sagði læknirinn.
»Heiti eg? Vitið þér ekki, hvað eg heiti? Þekkið
þér mig ekki? Þórður. Þórður í Króki. Eg vil helzt f.á
peningana strax«.
»Já, það er alveg satt þér eruð Þórður í Króki<<,
sagði læknirinn; »Og þér eruð kominn á fætur? Eh
heyrið þér, maður góður, þér eigið ekkert hjá mér, Eg á
ofurlítið hjá yður. En það gerir nú ekkert til«.
»Það er mér alveg sama. Eg vil helzt tá peningana.
strax«, sagði Þórður.
»Má eg allra-snöggvast taka í höndina á yðar?« sagði
læknirinn.
Þórður rétti hoílum höndina. En mér sýndist eins ög.
hann vissi ekki af því. Hann horfði út í loftið, eins og
hann væri að hugsa um alt annað-—eða öllu heldur eins
og engar hugsanir væru til í höfðinu á honum.
Eg sá, að læknirinn þreifaði upp eftir úlnliðnum.