Skírnir - 01.01.1905, Qupperneq 12

12
Þurkur.
»Þér eruð veikur, maöur«, sagði hann.
»Veikur? Já, víst er eg veikur.— A eg þá að borga
yðar þessar fjórar krónur? Eg á þær ekki til núna«.
»Það gerir ekkert til um krónurnar, maður. Hvers
vegna hafið þér farið á fætur svona? Munið þér ekki, að
eg sagði yður að liggja, þegar eg kom til yðar um daginn?«
»Liggja? Hvernig í andskotanum á eg að liggja? Segið
þér mér það!«
»Þér megið ekki fara á fætur, þegar þér eruð dauð-
veikur. Þér eruð meira að segja með óráði«.
»Bölvaður asni ertu. Veiztu ekki, að það er þurkur?«
»Jú, eg veit, það er þurkur«, sagði læknirinn. Honum
var auðsjáanlega ekki ljóst, hvað það kom málinu við.
»Fáið þér yður sæti. Svo tölum við um þurkinn«.
»Sæti? Nei. Hver ætti þá að sjá um þurkinn á töðunni?
Eg var búinn að losa ofurlítið, áður en eg lagðist. Hvers
vegna segið þér, að eg hafi ekki verið búinn að því? Og
krakkarnir hafa verið að hjakka dálítið. Hver á þá að
sjá um þurkinn á því. Ekki getur hún Guðrun mín það.
Hún getur ekki gert alt. Krakkarnir? Haldið þér, að þau
hafi vit á töðuþurk? Hver á að gera það? Ætlið þér að
gera það?«
»Yður legst eitthvað til«, sagði læknirinn vandræða-
legur.
»Legst eitthvað til? Mér hefir aldrei lagst neitt til«.
Mér rann kalt vatn milli skinns og hörunds. Eg vissi,
að hann sagði alveg satt; honum hafði aldrei lagst neitt
til. Mig sundlaði af að horfa ofan í hyldýpi örvænting-
arinnar. Og mér fanst snöggvast eins og mér kæmi meira
við sannleikurinn í þessu óráðshjali en öll vizka ver-ald-
arinnar.
»Fæ eg þá þessar fjórar krónur, sem eg á hjá yður?«
sagði Þórður svo. Hann skalt' á beinunum og tennurnar
glömruðu saman.
Læknirinn tók fjórar krónur úr buddunni sinni og
fekk honum.