Skírnir - 01.01.1905, Síða 38

Færeýjar.
í sundunum dunar og svellur unn
og sogast og béljár um flúðir og grunn;
en liðsmönnum öllum er leiðin kunn
og lipurt er þrætt fram hjá skerjum og bárum.
Það herfang, sem sótt er til hafsins, er dýrt —
en haglegt er skipið og vel er því ötýrt,
og sjómannsins andlit er hraustlegt og hýrt
og hvatlega, er gripið á seglum og árum.
Um sund þéssi fyrrum lá feðranna leið,
þá frjálsleg úr höfunum rann þeirra skeið
og segl þeirra ljómuðu svellandi breið
og sæmdarvonirnar styrktust og glæddust.
Og ef til vill horfðu þeir hér á strönd
þá hitamagn guðanna læstist um önd,
þá stjórnvölinn knúði hin kröftuga hönd
og — konungaljóðin í hug þeirra fæddust.
Þá bárust með farmönnum frændsemisorð
og fræði og ljóð tengdu storð við storð,
og fóstbræður lögðu fram borði við borð
og börðust til vinnings gegn annara ströndum.
Við stöndum nú skildari’ og skiftari’ í dag,
nú skynjum við lítið um hvor annars hag
og fátítt og gleymt er vort fóstbræðralag
og fátt, sem vér vinnum með tengdum höndum.
Og er þó ei sama í æðum vort blóð —?
Þið ei haflð vilst út af feðranna slóð
og harpa’ ykkar svellur af svipuðum óð
með svipuðum hreim og á fyrri dögum.
Já, þið haflð arfhlutann einnig geymt,
og ætternið hefir um brjóst ykkar streymt,
og fram með sundunum æ heflr eimt
af æflntýrum og þjóðlegum bögum.