Skírnir - 01.01.1905, Qupperneq 49

Likbrensla.
49
voru tvö gömul leiði. Svo var sagt, að tveir óbótamenn
væru greftraðir þar; þeim li’afði ekki verið leyft að hvíla
í víg'ðri mold eins og' hinum. Eg hugsaði oft um þcssa
veslinga og kendi í brjóst um þá, en þegar eg hugsaði
nánar um, fanst mér þeir mega þakka. fyrir að þurfa ekki
að lig'gja innanum alla bansetta beinaþvöguna og ódaun-
inn í kirkjugarðinum heldur í hreinni túnmold. — Siðan
eg varð eldri, hefir óbeit mín á kirkjugörðum farið vax-
andi, og eg hefi oft tekið undir með Grími:
Háujn helzt und öldum
hafs á botni köldum
vil eg lúin leggja bein o. s. frv.
Leng'i tekur sjórinn við. Þvi ekki nota þennan hreina,
tæra, salta sjó, sem síðasta hviiubeð hinna látnu. Eg von-
ast til að menn bindi ekki mylnustein um hálsinn á mér
fyrir þessa uppástungu. Meiningin er ekki að sökkva
mönnum eins og ketlingum í poka; heldur í þungum málm-
kistum eða steinkistum, sem aldrei skýtni' aftur upp, og
verja líkið fyrir árásum hákarla og annara gráðugra hræ-
fiska sjávarins.
Eg býst ekki við, að fá menn á þessa skoðun, enda
er mér hún ekkei't áhugamál, þar eð vér með öðru móti,
á miklu tryggilegri hátt, getum ráðstafað líkamanum, þ. e.
með líkbrenslu.
Það er sannfæring mín, að líkbrenslu ættu allar sið-
aðar þjóðir að taka upp sem þann eina rétta veg til að
losna við líkami hinna dauðu. Að þessi siður hefir enn
ekki náð þeirri útbreiðslu, sem hann á skilið, er sumpart
að kenna fastheldni við hina gömiu venju að jarða líkin,
en sumpart vanþekkingu tolks á ýmsum þýðingarmiklum
sannindum, sem ýmsir læknar og náttúrufræðingar hafa
leitt í ljós á síðari árum, er sýna skýlaust t'iam á, að öll-
um líkgreftri fylgir mesta óheilnæmi og sýkingarhætta
t'yrir þá sem eftir lifa. Eg skal nú leitast við að skýra
frá hvernig í þessu liggur.
Líkaminn verður ekki að engu, hvort sem hann rotnar
4