Skírnir - 01.01.1905, Síða 69

Willard Piske.
69
dags. Að henní látinni gáf hann út safn af kvæðum, er
hann hafði ort um hana og til hennar, en aldrei sýnt
henni neitt af fyrri en þau vóru orðin hjón mörgum ár-
um síðar*), og bendir það til þess, að hann hafi ekki beðið
hennar þá; en það mun hann þó hafa vitað með vissu, að
hún unni honuin. Fyrsta kvæðið er frá Nóv. 1869, og-
bendir það á, að þau hafi reikað eða setið saman í gras-
brekkunni við fossinn, sem ég mintist á í upphafi greinar
þessarar, þar sem við sátum er hann las upp fvrir mér
kvæðið um Maud Muller. Cornell mun hafa tekið eftir
samdrætti þeirra og ekki líkað það — líklega ekki þótt
Fiske nógu auðugur. Svo mikið er víst, eftir því sem
Glísli Brynjúlfson sagði mér (honum bauð Fiske einnig
suður til brúðkaups síns, en hann gat ekki heldur farið),
að Cornell sendi frændkonu sína í bui t skyndilega og sáust
þau Fiske ekki síðan fyrri en haustið 1880 að hann hitti
hana í Róm. Nú var Cornell dauður, og óðara en þau
sáust, urðu þau þess Vör, að fornar ástir lifðu óþorrnar
enn í beggja brjóstum. Er þar skamt af að segja, að
Fiske vakti þar bónorð til hennar og var því tijótt og ljúft
tekið. Þau héldu svo norður til Berlinnar og gengu þar
i hjónaband. Hún var þó lasin þá, og er þau lögðu áleiðis
heim til Ameríku rétt á eftir, komust þau ekki lengra en
til Englands. Þá var hún svo veik, að hann þorði ekki
að leggja í haf með hana, enda sögðu læknar það vera
brjósttæring, er að henni gengi, og réðu til að reyna hlýrra
loftslag.
Þau héldu þvi suður til Ítalíu, en þessi vetur (1880—81)
var þar, sem víðar, óvenju-kaldur, svo að þau fóru þaðan
til Egiptalands. Þaðan fékk ég bréf frá Fiske um vetur-
inn, ritað um borð í eimskipi á Mlá, nærri Cairo; kvaðst
hann vera þar með konu sína, og halda ýmist upp eftir
fljótinu eða niður eftir aftur, eftir því sem viðraði. Um
*) Af Ijóðum þessum, sem eru hjartnæm og frábærlega vel orkt,
vóru að eins prentuð 15 eintök (Plorence, 1887 — 112 bis.) og er eitt af
þeim hér á Landsbókasafninu, gjöf frá höf.