Skírnir - 01.01.1905, Blaðsíða 87

Ritdómar.
87
allir sömu útreiðina og bana illa; kirkju og vísindum, framförum,
menningu og listum er öllu gjört jafnhátt undir böfði. Það er ekki
einu sinni haft svo mikið við þessi átrúnaðargoð manna, að þau sóu
talin djöfulsins verk, heldur eru það óbrotnir verkamenn hans, sem
hafa stofnað alt þetta og stjrt því. — Hór talar maður, sem er
sannfærður um, að siðmenning vorrar aldar sé stórt spor í þá áttina,
sem leiðir norður og niður«. Þ/ðingin og eftirmálinn munu vera
eftir Guðmund Hannesson lækni og er hvorttveggja pr/ðisvel af
hendi leyst. Frágangur ágætur. G. F.
Eislandbliiten. Ein Sammelbuch Neu-lslándischer Lyrik von J. C. Poestion.
Leipziff und Miinchen 1905. [Verlag von Georg MiillerJ.
Bók þessi er úrval íslenzkra kvæða frá byrjun 19. aldar og
fram á vora daga, í þ/zkum þyðingum eftir hinn heiðraða höfund
og hefir hann nú um nokkur ár haft hana milli handa, eftir að
hann hafði leyst af hendi hið stóra ritverk sitt »Islándische Dichter
der Neuzeit«, (1897), sem hefir inni að halda ítarlegt yfirlit yfir
bókmentir vorar frá siðaskiftunum ásamt mörgum s/nishornum
íslenzks skáldskapar á seinni öldum. Höfundurinn hafði þar unnið
þrekvirki mikið, því í þeirri bók er afarmikill fróðleikur fólginn
fyrir hvern, sem það efni vill kynna sér. Hann hefir þar með
sinni frábæru elju, vandvirkni og skarpleika int það verk af hendi,
sem einhver innlendur helzt hefði átt að gera, en fyrst það hefir
ekki orðið, sem ekki er með öllu minkunarlaust fyrir oss, þá er því
meiri þakkar og virðingar vert, að útlendur maður hefir orðið til
þess að gera það svo vel, og einmitt á þeim tíma, þegar /ms
mikilvæg atriði voru farin að fyrnast, sem hattn í þeirri bók hefir
bjargað frá gleymsku. Það er ekki lítið skarð, sem þar hefir verið
fylt. En nvt er þessi bók »Eislandblúteti«, sem hér skal til álita
tekin, beint áframhald þessa fyrtiefnda ritverks og því til fyllingar.
Eru í bók þessari um 150 kvæða eða vísna þ/ðingar og er það
eigi alllítið safn að vöxtunum, en um hitt er ekki minna vert,
hversu vel er frá því gengið, valið yfirleitt gott og þyðingarnar
svo, að engin er meðal þeirra sem sagt verði um að hafi mistekist,
en margar svo snildarlegar að það er aðdáunarvert. Það er ekki
lítill vandi, að þ/ða svo vel að manni finst sem maður só að lesa
kvæði frumort á þyzku að því er mál og kveðandi stiertir, en finnur
þó jafnframt í fullum trúleik kjatna og fegurð íslenzku frumkvæð-