Skírnir - 01.12.1906, Blaðsíða 75

Skírnir.
Ritdómar.
«63
ílokkurinn upphaflegri texta, og hefur útg. víða tekið það til greina,
•enn þó ekki alstaðar. Smnstaðar er og textinn úr lagi færður i
báðum handritaflokkum. Skal jeg nú greina nokkra staði, sem
•virðast þurfa leiðrjettingar.1)
Bls. 8 8 er sagt, að Már Bergþórsson væri frænda símun Haf-
liða »óskapuðr<{. Er það óskiljanlegt bögumæli, og ú eflaust að
iesa óskaptíðr, sem er sama sem ’óskapfeldur’ eða ’ógeðfeldur’ (í
*K stendur óskaplíkur, sem liklega er leiðrjetting). — Bls. 9 26 á
víst að lesa þar (svo í *R) enn ekki því. — Bls. 1019 les: þat
lœtr hann nú. — Bls. 122 hjer á v/st að lesa: lœtr nú fjár
vita, er hann hefir selt vúpn sín ok klceði. (Þegar Ólafr kemur
slippur til Þorgils og hefur verið rændur vopnum og klæðum,
kalsar Þorgils það við hann, að hann muni hafa auðyast á Strönd-
um, first hann hafi selt þar vopn sín og klæði, auðvitað firir fisk,
•og því bætir hanti við : munu vér eigi annars staðar þurfa veiði-
skap at kaupa en at þér(l). Pappírshdr. H. hefur fiarnu, Br. nú
faar). — Bls. 25 a 18 (í vísuuni): hjer er getsk tilgáta Finns próf.
Jónssonar; í hdr. 440, H og Br. stendur getr, og mun það rjett
{tak saman : getr fœri — o: oxar, þolf. — vildri mér). — Bls.
2515 les: en hann sagðiz eig i eiga lóg til öxarinnar (= ekki
vilja lóga eða. farga öxinni; eigi vantar í hdr.). — Bls. 2 8 28-29 les:
reiðir hana ýmist aptr eða fram pröngina (o: mannþröngin rekst
ímist aftur eða fram, sbr. bls. 29 4 : lætr 1 ann reiðaz þangat at;
318 22: reiddi þá »þvagona« út at durunum; Ljósv. s. k. 23 120:
þeir reiddu hann aptr ok fram eptir vellinnm). — Bis 30 a12
(vísan) les: þeir skyldi mun flciri (1— þá fást aðaihendingar eins
og í hinunt vísuoiðunum). — Bls. 43 6-7 vafastaður, bersínilega aF-
bakaður; les: ok ek lagða ofrkapp várt ok metnað Möðrvell-
inga, hvé þungkeypt sem mér mundi vera?—BIs. 60 9 hjer vantar
í K sögnina hafa, sem stendur í *R; les: quez þar helzt hafa
hug til felll (eða hug til fellt hafal). — BIs. 75 21 les útgefand-
inn : þat var mœlt, at Kjartan vceri el skr at henni eftir *K
{114), enn sjálf Króksfjarðarbók hefur: pat var mœlt, at Kjartan
l>vœr« at henni, ög er sá texti að minni higgju rjettur að öðru enn
því, að vœri er slept á eftir Kjartan, og er sú villa mjög eðlileg,
af því að vœr fer á eftir. I fornu máli var til lísingarorðið vœrr
í merkingunni »ástfanginn« (Sn. E. II 22. bls.: svá er mörg við
') Króksfjarðarbók nefni jeg K, enn Reikjarfjarðarbók R, eun pappírs-
handritin, sem frá þeim eru runnin, *K og *R.