Skírnir - 01.12.1906, Blaðsíða 88

376
Ritdómar.
Skírnir.
draumi og segir henni að nú sé hún leyst af öllum þessum ógnumr
af því aS — »þú (o: Aslaug) síðast vanst á svikúm bug I og
sorg þinn hefir göfgað hug«.
Þetta er efni sögunnar. Annars er ramminn feldur svo laust
um kvœðin, að fult yndi má hafa af að lesa þau hvert um sig,
eins og einstök kvæði í venjulegum kvæðasöftium.
I formálanum fyrir bókinni hefir Bjarni frá Vogi hálflofað að
þyða annan ljóðaflokk eftir Garborg, sem hann kallar »1 helheimi«
og er hann framhald á Huliðsheimum.
Mór datt í hug, þegar jeg var búinn að lesa bókina: Það er
skrítið að þetta skuli vera þýðing á útlendum skáldskap. —
Þetta gettir ekki verið eingöngu að þakka snild þ/ðandans; skáldið-
bl/tur sjálft að vera borið hjá náskyldu fólki. Þessi Garborg hlyt-
ur að heyra og sjá alveg eins og íslenzkur baðstoful/ður, nema ef
vera skyldi að trúin og hjátrúin sé rneiri í hans landi en hér. Og
þegar hann er kominn á íslenzkan búning, þá hrjóta frá honum vísur,
hver á fætur annari, sem eg hefði svarið að væru eftir Jónas Hall-
grímsson eða Þorstein Erlingsson. En Huliðsheimar eru ekki fyrsta
bókin, sem synir þessi ættarbrögð.
Allir, sem hafa lesið sveitasögur Björnsons, verða strax varir
þess, hve norskt sveitalíf og hugsunarháttur norsks bændal/ðs
líkjast því, sem hór er.
Svona þ/ðingar ættu að vera þeim, sem ekki geta þ/tt, gott
ráð um að hætta að þyða, en hinum, sem geta, leiðbeining um
hvað þeir eigi að þ/ða.
Meira af svona bókum. G. T. H.
*
* *
BENEDIKT GRRÖNDAL áttrædur: 1826-1906.
Síðastliðinn 6. október varð Benedikt Gröudal áttræður. Svo-
sem uærri má geta, var honixm s/nd hin mesta hluttekniug við
það tækifæri; meðal annars gengu stúdeutar í fjölmennum flokki
í blysför og fluttu honum kvæði, og margt var fleira gert til þess,.
að þakka skaldinu gamalt og gott.
Eu iíklegt er, að fátt af því hafi skáldinu verið kærkomnarar
en hið snotra minningarrit, sem Sigurður bóksali Kristjánsson færði
Gröudal. Með því að minningarrit þetta er laust við allan oflofs-
stíl og venjulegan erfiljóðasón, eins og oft vill verða, þegar um.
slíkar bækur er að ræða, vildi eg vekja athygli manna á ritinu.
Það er mjög fróðlegt og skemtilega ritað; má margt af því læra —