Skírnir - 01.12.1906, Blaðsíða 80

.368
Ritdómar.
Skírnir.
hann bak við blæjnna og endnispeglar hann í Ijómandi myndum
auðugs ímyndunarafl8. Mig langar til að koma með tilvitnanir, en
hætti við það, það er synd að taka einstakar vísur úr hinu fasta
samhengi kvæðanna, og eigi að útlista efui þeirra, verður það langt
mál. í hverju erindi er oft heill hugmyndaheimur. Þess vegna
þykja manni þessi kvæði þvl' betri sem nmður les þau oftar, þar
,er svo mikil úts/n milli línanna, fyrir þann sem nennir að lesa
jmeð athygli.
III er stórnýjung í íslenzkum bókmentum — myndir sunnan
úr heimi: »Kvöld . í Róm«, »Bátferð«, »Dísarhöll«, »Skuggar«,
»Skyjafar«, »Colosseum«, »Kirkjan í Mílanó«, »Suðurhaf«, »Æt‘intýr
Hirðingjans«, »Skriflabúðin« o. fl. — hvert öðru betra. Yfir öll-
um þessum kvæðum er einhver heimsborgarabragur. Heimurinn
,með öllu sínu státi, list og prýði kemst einhvern veginn svo vel
ffyrir í þessum rammíslenzku ljóðum, rétt eins og íslenzkan væri
móðurmál heimsmenningarinnar. Almætti íslenzkunnar!
flaug mér í hug, þegar eg las þessi kvæði. Og svo datt mér
annað í hug: Eg fór að hugsa um það, hvað þingið og stjóruin
mundu gera, ef hingað bærist sú fregn, að fjöldi slíkra íslenzkra
jsnildarkvæða væri á víð og dreif suður í löndum. Þau lægju þar
í loftinu, en enginn gæti náð í þau nema Einar Benediktsson sýslu-
-maður. Skyldi þing og stjórn gera hann út með nesti og nýja
skó til að sækja ljóðin ? Skyldi þjóðin telja það eftir? Eiuhverir
kynnu að segja sem svo: »Hann hefir sótt þessi, sem komin eru,
fyrir sjálfs síns fó; eigum við ekki að sjá til, hvort hann hefir ekki
.einhver ráð með að komast aftur, því gott er alt gefins«. — En
allir Islendingar með sómatilfinningu mundu svara: »Af því að
fhann hefir gefið oss slíka gimsteina, þá viljum vér sýna, að vér
’kunnum að meta ejöfina. Vér skulum biðj a hann í nafni íslenzk-
;rar menningar, að sækja fyrir oss kvæðin — hvað sem það kostar —
’því hvað má sjónina dýpka og víkka
sem hljóðbjarmans huliðsljómi!’
ji slíkum kvœðum«.
Einar Benediktsson hefir sagt:
En nú er minn hugur þó heill og frjáls,
ég hlusta, þá náttúran þegir.
Eg veit hvað stenzt eyðingu axar og báls.
Minn andi er vaknaður til síns sjálfs
og vængirnir vaxnir og fleygir.
iÞetta er ekkert skrum — því hann »dregur arnsúg í flugnum«.
G. F.