Skírnir - 01.08.1909, Qupperneq 50

Betur má ef duga skal.
Eæða haldin á skeintisamkonra Ungm.fél. Eeykjavikur til styrktar
sundskála við Skerjafjörð 15. apríl 1909.
Flesta hefir víst oft og tíðum dreymt, að þeir væru
að hrapa niður af einhverri ógnarhæð, lengra og lengra
niður í geigvænlegt myrkradjúp; altaf þverr mátturinn
meir og meir; feginn vill maður ná einhvers staðar festu
og geta fikað sig upp aftur; en það hepnast sjaldnast.
Menn vakna loks með andfælum og óska þess af heilum
hug, að svo illa dreymi þá aldrei framar.
Slíkt hið sama á sér löngum stað einnig í vökunni
— þetta magnleysishrap niður á bóginn — bæði um þjóð-
ir og einstaklinga. Og sé draumurinn ógnum þrunginn,
þá er veruleikinn það eigi síður; þar er björgin eigi
jafn-bráð.
öll hnignun þjóðanna er eins konar hrap undan
brekkunni, því örara sem það varir lengur, og því meir
þverr þrctturinn.
En flest böl á sér einhverja bót. Og svo er um þetta.
Þjóðin getur vaknað til viðurkenningar um, hvernig ástatt
er fyrir henni, og mjög má hún þá vera að þrotum kom-
in, ef hún reynir ekki að snúa við aftur upp eftir og
bjarga sér frá tortímingunni, er gín við niðrundan.
Ætli það megi nú ekki segja með rökum um okkur
Islendinga, að við séum enn að hrapa undan brekkunni?
Enginn mun neita því, að líkamsþroska okkar og líkams-
menningu hefir hrakað frá því í fornöld. Að þeirri aftur-
för sé lokið og endurreisnin hafin, mun örðugt að sanna.