Skírnir - 01.08.1909, Qupperneq 60

252
Betur má ef duga skal.
»í sjó! Ertu frá þér? Það er alt of kalt.«
»Nú væri gaman að koma í knattleik.«
»Eg nenni því ekki.r
»Líttu á brekkurnar, mjúkar fannir alla leið niður á
fjarðarís, svo að hvorki sér á stein né strá. Eigum við
ekki að koma á skíði?«
»Æ-i nei! Heldurðu að eg nenni að fara að kjaga upp-
allar brekkur. Okkur væri nær að leggja okkur, svo að
við gefumst ekki upp við dansinn í nótt.«
Þetta eru vanasvörin, afsakanirnar leti eða annað
þaðan af verra. Slík svör hafa svift fjörmikil ungmenni
margri ánægju- og heillastund, varnað þeim að njóta góðs
af tómstundum sínum og oft og einatt orðið til þess að
beina lífsfjöri þeirra í óholla átt.
Leikfimiskennarar og aðrir þeir, er reynt hafa að-
halda uppi íþróttafélagsskap, hafa líka fengið að kenna á
því, hversu örðugt það er enn sem komíð er hér á landi
að fá menn til að stunda æfingar af alúð. Fylkingin þynn-
ist óðum, þótt vel hafi áhorfst í fyrstu. Mönnum þykir
það skömm að reynast liðléttingar i glímum, klaufar í
knattleik eða að stranda tvovega á hestinum. Og svo
kjósa þeir það hlutskiftið að hverfa. Það er eins og þeim
þyki ekkert að því, þó þeir s é u liðléttingar, en þeir hafa
ekki þrek til að þola raun á því á mannamótum. Þeir
gæta þess ekki þeir góðu menn, að sá sem er »ónýtur í
leikfimi« — eins og komist er að orði — hefir ekki minna
gagn af henni en hinn, sem lagnari er, heldur miklu
meira að sínu leyti; hann þarfnast hennar að jafnaði frem-
ur. Það er þroskinn, sem er markmið leikfiminnar, en
ekki hitt að gera menn að fimleikatrúðum.
Enginn skilji orð mín svo, að eg vilji halda því fram,
að ekki sé til enn hér á landi táp og fjör og frískir rnenn.
Fyrr má nú rota en dauðrota. Við eigum meira að segja
nokkra ágæta leikfimismenn, svo sem sjá mátti raun á
fyrir skemstu. Hitt er það, sem eg vil halda fram, að
leikfimina skorti almenna rækt, svo að hún rnegi verða
okkur til þjóðþrifa. Það þarf að kveða niður þá óheilla-