Skírnir - 01.08.1909, Síða 62

254
Betur má ef duga skal.
Fyrir þessa vöðva er sundið ágætis leikflmi; húðin kólnar
snögglega, þegar maður steypir sér til sunds; þá neyðast
vöðvarnir til að beita sér og við það styrkjast þeir og
venjast á að vera-næmir og fljótir til starfa, svo að lík-
aminn missi eigi of mikinn hita, þótt kalt verði í kring
um hann; en í því er einmitt fólgin herðing líkamans gegn
ofkæling og kvefl, sem löngum opnar öðrum sjúkdómum
dyrnar. Mönnurn er það kunnugt, að sundlistin eykur
iðkendum sínum kjark og krafta, iagar vöxtinn og styrkir
lungun. A sundinu getur enginn legið á liði sínu — jafn-
vel letinginn verður að neyta kraftanna — og allir til-
burðir og hreyfingar sundmannsins eru þess eðlis, að þær
hljóta að beina líkamsþroskanum í holla og rétta átt: höf-
uðið bera menn hátt, hryggurinn er beinn, axlirnar keyrð-
ar aftnr á við, brjóstið þenst út; andardrátturinn verður
örari og greiðari en ella, — og loftið, sem maður andar
að sér, er hreinna og súrefnisríkara en alment gerist.
Alt þetta vita menn ósköp vel. Og ennfremur hljóta
þeir að skilja, að sundkunnátta er bráðnauðsvnleg öllum
þeim, er sjómensku stunda, bæði til þess að bjarga lífi
sjálfra sín og annara.
En þrátt fyrir það skjótum við íslendingar skolleyr-
unum við þessari íþrótt.
Mikill þorri þjóðarinnar á kost á því að hressa sig á
sjóböðum og sundi að sumarlaginu. Spegilfagrir flrðir,
víkur og vogar með sólglæum bárum og sand i botni
blasa brosandi við mönnum og laða þá til sín. En fáir
þiggja boðið.
Fjallkonan stendur með fætur í sjó, en synir hennar
flestir væta sig ekki ótilneyddir nema í volgu.
Þótt farið sé hringinn í kring með strandlengju lands-
ins, getur hvergi að líta við sjó frammi eina einustu al-
menna baðstöð, og að eins tvo litla baðkofa þekki eg.
En sundskólar eru þó til á íslandi, munu menn segja.
Ojá, svo á það að heita. En óvíða fer sú kensla fram í
sjó, heldur í laugum. Við því er vitanlega ekkert að segja
þar sem vatnið er hreint. En því fer fjarri að svo sé al-