Skírnir - 01.08.1909, Side 94

Erlend. tíðindi.
2S6
bræða og bauð síðast, að hin gömlu virki Bahnsons stæðu 8 ár og
yrðu þá rifin, en þessu neitar Christensen 23. júlí. Vill hann auð-
sjáanlega ekki annað en Neergaard falli og konungur og hægrimenn
neyðist til >ið krjúpa sér, taka sig í ráðuneytið og tryggja sig fyrir
n'kisdómsákæru. Ella yrðu þeir að rjúfa þing og þá áttu þeir sama
sem víst, að verða undir jafnaðarmönnum og gjörbreytendum.
Neergaard neyddist nú til að fara, svo hervarnarlögin féllí ekki;
það var 31. júlí og varð Danmörk þá að þola fæðingarhríðir hálfa
þriðju viku áður nýja ráðuneytið fæddist og var þó áður geugið
nærri öllum þingræðisreglum, sem ervitt var að fylgja, þar
sem þingflokkarnir voru sex og enginn þeirra í meiri hluta. Var
tímanum varið til þess, að bræða saman eitthvert víggirðingar-
félag í þinginu með einhverju móti, og kvað um tíma svo ramt
að, að Frijs greifa, formanni litils minnihluta úr Landsþingi, er falið
að reyna að skipa ráðuneyti. Svo þröngt er þá orðið um þing-
ræðið. Frijs tókst þó eigi að safna meiri hluta að sér. Má
nærri geta, að þrýst hefir verið að Christensen þá dagana, enda
þokaði hann þá svo, að hægrimenn gátu við unað, og sást þá hvert
hanu hafði stefnt, því nú stóð ekki á því, sem hann synjaði Neer-
gaard um : herþjónusta ekki stytt, árskostnaður til herbúnaðar auk-
inu á aðra miljón og gömlu víggirðingunum skyldi halda í 12 ár.
Nú vantaði ekkert nema forsætisráðherrann. Alberti hneykslið frá-
skákaði Christensen og hann aftur Neergaard. Loks var Holstein
Hleiðrugreifi settur sem vörumerki á ráðuneytið, gamall vinstri-
maður, sem kallað hefir hervirkin glötun Danmerkur. Hann varð
þar líka aðeins forseti, en Christensen landvarnarráðgjafi og Neer-
gaard fjármála. Ráðuneytið marði landvarnarmiðlunina fram og
sleit síðan aukaþinginu.
En dýr er sigurinn miðlunarflokkunum. Ráðuneytisforsetinn
hefir knúð fram þær landvarnir, sem hann kallaði glötun ríkisins ;
hægrimenn og Neergaard það, sem þeir kölluðu einskisnýtt og jafn-
vel landráð í vil Þjóðverjum og í óhag Bretum; og J. C. Christen-
sen gengið á heit sín við kjósendur sína og alla þjóðina. Þess má
geta, að kona ein, ungfrú Westeuholz, smeygði sór inn í sal þjóð-
þingsins og hrópaði þar ókvæðisorð yfir miðlunarflokkunum, mest
beind til Christensens og ganga nú undirskriftarskrár um landið,
sem skora á þing og konung að reka bann frá stjórn og kæra fyrir
ríkisdómi, og verður þó ekki séð, að hann só stórum sekari en hinir,
og auk þess sá eini, sem kalla má að væri í þetta sinn tilneyddur.
En hvorki er miðlun þessi sætt né friður.