Skírnir - 01.08.1913, Blaðsíða 29

Þrjú kvæði.
221
Og víttsveimanda
Settlega að semja
í samtengingu
Og gagnsamlegt að gera.
Og vór innum lotning
Hinum ódauðlegu
Mjög sem menn væru;
Sem verki þeir í stóru
Hvað verkar hinn bezti í smáu,
Eða myndi verka ef mætti.
Göfuglyndur,
Góður og hjálpfús
Veri inn menski maður,
Iðji hann og skapi
Óþreytandi
Hið gagnlega og rétta,
Gerist æ formynd
Að hinum ókunnu,
Æðri og hærri
Huldu hugboðs verum.
2. SÖDgur andanna yfir vötnnnnxn.
Sálu mannsins
Svipar til vatnsins:
Frá himni það hnígur,
Til himins það stígur,
Og niður aftur
Það neyðist til jarðar
I eilífri umferð.
Streymi hreinvetnis
Stafur af háum
Bergsins veggi bröttum,
Með yndi hann dryptast
í úða skýjum
Upp við hálan klett,
Og hægt í fang þeginn,
Blæjum veifandi,
Blítt niðandi
Dátt hann fellur
í djúp niður.
Hefjist gegn hrynjanda
Hrikaklettar,
Freyðir hann óþola
Stall af stalli,
Steypist í afgrunn.
I farveg hann,
Þar flatt er undir,
Gegnum grasdalinn læðist;
Og í skygðu vatni
Skoða sín andlit
Allar uppheims stjörnur.
Vindur er ljúflingur
Vatnsbylgju kvikrar,
Vindur rótar brimfextum
Bárum frá grunni.
Þú, sála mannsins,
Hve svipar þór til vatnsins!
Þið, lífsforlög mannsins,
Hve lík þið eruð vindi!
3. Takmörk hins mannlega.
Þá fimbulaldraður
Faðirinn helgi
Hendi hógreiddri
Úr hnykluðum skýjum
Signandi leiftrum
Sáir yfir jörðu,
Fjálgur kyssi eg yztan
Fald hans klæða
Með beyg barnslegum
í brjósti trúu.