Skírnir - 01.08.1913, Blaðsíða 47

Fimti mai.
239*
8em aldan hvolfir sér há og þung
á höfuð skipbrotsmannsins,
er hvessir sjónir í alla átt
úr ógnum bjlgjufansins,
og reynir eygja, til einkis samt,
einhverja í fjarska strönd —
Eins skall á önd hans það ógnarfarg,
er átti hann sér í minni,
ó, oft hann reyndi frá sjálfum sér
að segja framtiðinni,
og ofan á blóðin ódauðleg
aftur féll þreytt hans hönd.
Ó, oft hann stóð á dáðlauss dags
deyjandi kvöldfriðsstundu
með arma krosslagða’, og augunum
eldfránu starði’ á grundu,
og endurminningar horfins heims
hrifu’ hann með lífsins þrótt.
í huga hann leit sín hviku tjöld,
hrynjandi virkin duna,
vopnblik fótliðsins röð við röð,
riddarahrannir bruna,
hvernig var skipað, hiklaust, hast,
og hlýtt svo vel og fljótt.
Ó, við þá ofþraut andi hans
víst örmagnaðist tíðum,
og örvænti — en frá himni hönd
hreif hann með krafti blíðum,
og leiddi hann svo líknarfull
í ljúfari heim með sér.
Um vonarinnar blómabraut
brunaði hún með hans anda,
til launanna umfram alla þrá
eilífra dýrðarlanda,
þar sem er dimma og dauðaþögn-
dýrð sú, sem liðin er.