Skírnir - 01.08.1913, Blaðsíða 45

Fimti maí.
Eftir Alessandro Manzoni.
(Kveðið við fréttina nm lát Napoleons mikla 5. maí 1821)
f>ýtt úr itölskn.
Hann var. Eins hljótt og hvíldi’ hans lík
er hinzta sinni hann stundi,
losað viS ógnar andann hans,
og ekkert framar mundi —
svo við þá helfregn höggdofa
hnípir nú gjörvöll jörS.
Þögul hún er á andlátsstund
örlagamannsins ríka,
hreyfir sér djúpt í hryggri lund
hvort aftur þess manns líka
vaSa hún líti annan eins
yfir sinn blóSga svörS.
Þegjandi eg leit er hreyktist hátt
í hásætinu hans ljómi,
er fóll hann, uppreis og fallinn iá
aS forlaganna dóini,
eg þagSi samt í þeim þrumugn/
þúshundruð radda’ og meir.
Eg þrælslof honum hef ei flutt
né hrópníS ragra fjanda,
en kemst nú viS, er só eg sól
slokna hins mikla anda,
og legg á kistu’ haus kvæðiS mitt
sem kannske ekki deyr.