Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 02.01.1886, Qupperneq 74

74
um vér at ei gangi eftir, ok ærnar kalla ek nú sakir til, þóttú,
Halldórr! látir land þitt ok hafir ei fé fyrir. þ>á svarar Halldórr:
fyrr rnuntu spenna um þaungulshöfud á Breidafirði, enn ek handsali
naudigr land rnitt“. Hér við bœíir eitt hndr., er J. S. til fœrir
neðan máls: „Ok óiíkr væri ek þá Ólafi pá födur mínum, eda
Kiartani bródur mínum, eda Egli módurfödur mínum, ok mörgum
hinum ágætustu frændum vorum, ef þú forsteinn eda þú þ>orkell
frændr skyldut beygia mik til nökkurra hluta þeirra sem mér væri
eigi til vilia. Nú þótt oss hafi þúngt hitt af Gudrúnu Ósvífrsdóttur
ok hennar frændum, þá munum vær ekki óttast þik forkell hédan-
af“. F.g skal láta það ósagt með vissu, hvort þessu kann að vera
síðar bœtt við; enn ekki er ólíklegt, að Halldór hafi sagt á þessa
leið, eftir því sem hér stóðu efni til, og einhver orð munu þeim
hafa farið á milli, eftir að Halldór hafði sagt þessi svo mjög á-
kveðnu ummæli; Halldóri hefir þótt ófallið, að porkell væri í nokkr-
um mótgángi við sig framar, því hann og brœðr hans höfðu vel
og skörulega af hendi innt öll fégjöld við Bolla sonu, eftir ráði Snorra
goða, svo að þeir voru alsáttir. „Halldórr gengr nú heim; eftir
þetta drífa menn at bœnum, þeir er hann hafdi eptir sent“. f>eim
frændum þótti ekki dælt að ráða til Halldórs, því Beinir stóð yfir
þeim meðan þeir rœddust við, með öxina reidda. Ummæli þessi
komu bráðum fram, því J>orkell drukknaði skömmu síðar, enn víg
þ>orsteins varð haustið eftir, að því er séð verðr.
„Á skír-dag snemmindis um morguninn býst þ>orkell til ferdar.
þorsteinn latti þess miök, þvíat mér lízt vedr ótrúligt, sagði hann.
þ>orkell kvad vedr duga mundu et bezta ok skaltú nú ecki letia
mik, frændi, þvíat ek vil heim fyrir páskana; nú setr f>orkell
framm feriuna ok hlód. þorsteinn bar jafnskiótt af utan sem þ>or-
kell hlód ok þeir förunautar hans. þ>á mælti |>orkell: hættú nú,
frændi! ok hept ecki ferd vára; ei fær þú nú rádit þessu at sinni.
forsteinn svaradi: sá ockar mun nú ráda er verr mun gegna,
ok mun til mikils draga um ferd þessa. þ>orkell bad þá heila hitt-
ast. Gengr J>orsteinn nú heim ok er ókátr miök; hann gengr til
stúfu ok bidr leggia undir höfud sér ok svá var giört; gridkonan
sá at tárin runnu ofan á hægindit úr augum hönum; en litlu sídarr
kom vinds-gnýrr mikill á stúfuna. J>á mælti jporsteinn: þar megum vér
nú heyra gnýa bana J>orkels frænda. Nú er at segia frá ferd
þeirra J>orkels. J>eir sigla um daginn út eftir Breidafirdi ok voru
X á skipi, vedr tók at hvessa miök ok gerdi en mesta storm ádr
létti; þeir sóttu knáliga ferdina, ok voru þeir menn enir röskustu.
J>orkell hafdi med sér sverdid Sköfnung, ok var þat í stocki. |>eir
sigla nú þar til er þeir koma at Bjarnarey,1 sáu menn ferdina af
1) Beader: #Bjarneyjum á Breidafirdi«. þó mun það ekki eins rétt.
J. S.: »Bjarnarey«.