Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1933, Qupperneq 92

92
En ég hefi heyrt, að æðarvarpið hafi rýrnað þar síðan, einkum á
seinni árum.
Fyr á árum, þá er ég var unglingur, var mikið talað um huldu-
fólk, að það ætti heima í steinum, hólum og borgum. En hvergi hefi
ég heyrt jafnmikla fullvissu um það sem í Aarnarbælis-landi, bæði
áður en ég flutti þangað og eftir. Þar var gömul kona, sem fylgdi
Arnarbæli öll þau ár, sem ég var þar; hún kunni margar sögur af
huldufólki þar í landi og trúði því, að þær væru sannar. í flestum
eyjunum, hólum, ásum og borgum þar í landi átti að vera heimkynni
þess. En sérstaklega var talað um, hvar embættismenn þess byggju.
í Bæjarborginni átti að vera bústaður sýslumannsins, í Húsaborginni
sóknarprestsins og í Skollaborg hreppstjórans. Háey átti að vera
kaupstaður þess, og þar áttu kaupmennirnir að búa. Bjarnastaðaborg
var anneksía prestsins. Auk þess átti að vera huldufólk í Byrgisholt-
inu, Háu-brekku, Byrgishólunum, Eyrarnessklettunum, Hraunfjöllunum
og enn víðar. í kringum 1860 hvarf lítil stúlka frá Arnarbæli, 4 eða
5 ára gömul; hún var dóttir Magnúsar Magnússonar, sem þar bjó og
var einn af þeim, sem dó, þá er hann hafði búið þar um 12 ár. Eftir
miklar leitir fannzt barnið út-við Dagverðarness-lón. Þetta var um
vetur, og var snjóhrafl á jörð, svo að för barnsins sáust og voru
rakin, þá er þau funduzt. Annars er óvíst, að leitað hefði verið í
þessa átt að barninu, sízt svo langt, þar sem þetta er lengri vegur
en svo, að búast mætti við, að barn, 4 til 5 ára, gæti gengið það,
án þess að örmagnast. Þá er stúlkan fannst, hafði hún sagzt hafa
verið að elta mömmu sína; hún hefði rétt sér höndina með gullhringn-
um á, sem hún hefði þekkt. En aldrei hefði konan talað við sig á
leiðinni, þó að hún hefði verið að tala við hana. En þá er konan
hefði verið komin út að Dagverðarness-lóninu, hvarf hún sjónum
barnsins, að það hefði sagt, ofan fyrir klettana, sem eru við lónið.
Þá er telpan fannst, hafði hún sagt þannig frá, og að hún væri að
bíða eftir mömmu sinni, sem hefði horfið þarna ofan fyrir klettana
og hlyti að koma bráðlega aftur. Barn þetta, sem þá var, hét Kristín;
hún varð fullorðin og giftist, en dó úr mislingum vorið 1882. Um
þessa konu heyrði ég talað, að hún hefði verið mjög orðvör og stillt,
yfir höfuð fengið ágætt orð, enda var hún af því fólki komin.
Þessa sögu sögðu mér 3 konur, sem allar voru á næstu bæjum
við Arnarbæli, þá er þetta hvarf barnsins kom fyrir, og meðal þeirra
var móðir mín. Bar öllum þessum konum saman um þetta hvarf
barnsins, leitir og fund, og mig minnir, að ein af þessum konum hafi
verið með í leitinni, en fullyrði það samt ekki.
Magnús Friðriksson frá Staðarfelli.