Óðinn - 01.01.1925, Qupperneq 37

OÐINN
37
læti og ást svo lengi sem kirkjulegur fjelagsskapur
verður til með Vestur-Islendingum«. — Að svo
mæltu afhenti hann sjera Friðriki minningargrip frá
kirkjufjelaginu: mjög vandað gullúr með gullfesti. í
þessu samsæti var og sjera Friðriki flutt hið fagra
kvæði, eftir sjera ]ónas A. Sigurðsson, sem prentað
er hjer á eftir.
Blaðið Lögberg segir: »Það er með trega, að vjer
kveðjum sjera Friðrik Hallgrímsson og fjölskyldu
hans. Hann hefur nú verið þjónandi prestur í kirkju-
fjelaginu íslenska nálega 22 ár, og á þeim tíma hefur
hann ekki að eins getið sjer hinn besta orðstír innan
þess fjelagsskapar, heldur notið hylli og virðingar
hvers einasta manns, allra, sem honum, og þeim
hjónum, hafa kynst, og hefur koma hans og konu
hans hingað vestur verið kirkjufjelaginu og öllum
Vestur-Islendingum stór gróði. Fyrir samveruna
þökkum vjer af alhug, fyrir það, sem hann hefur
miðlað okkur af sínum fjölbreyttu og góðu gáfum,
fyrir samvinnuþýðleik og fyrir hina hreinu og
græskulausu glaðværð, sem hann er svo auðugur af.
Við burtför hans verðum við fátækari og með trega
kveðjum við hann. En bót er í máli, að hann er að
hverfa heim til ættjarðarinnar, þar sem mikið verk-
efni bíður hans, og að hún fær að njóta hinna marg-
breyttu og miklu starfshæfileika hans í framtíðinni«.
a
Heim.
Kveðjuorð til sjera F. H.
Laða enn, sem leiftrin björtu,
logarúnir Islands stranda.
»Flyt mig heim — til frænda minna«,
Friðrik bað þann Guð er ræður. —
»Heim, þín störfin helg að vinna,
hvetja, styrkja vini, bræður.
Heim, þinn vilja’ og verk að gera,
vitni bera orðum þínum;
heim, að megi jeg beinin bera
bernskustöðvum nærri mínum«.
Heim, að lindum helgra strauma,
heiðríkjunnar Aðalbóli;
heim, að tindum hárra drauma,
hugsjónanna forna skjóli: —
Far þú heill! Þinn hlýi andi
hugsvinnsmálum kristni stoði;
reynstu þjóð, ef rís enn vandi,
ráðhollur sem Þorgeir goði.
Heim, í faðmlag fjalla þinna,
fósturjörðin söguríka, —
kirkju, lýð og landi’ að vinna
leiði Drottinn marga slíka. —
Þar sem krossinn vopnið verði,
vígi andans ]esús Kristur,
enginn höggur efans sverði,
allra þjónn er manna fyrstur.
Jónas A. Sigurðsson.

»Flyt þú mik til frænda minna«, —
fyr bað Gunnar, norrænn drengur.
Fjarri ættjörð, frægð sjer vinna
fullnægði síst honum lengur. —
Þótt að gull og græna skóga
gjaldi suðræn, vestræn löndin,
heillar þrátt til holta’ og móa
hrjóstug, fjarlæg ættlands ströndin.
Vængþreytt heim um vordagsnætur
veglaust hafið flýgur lóa.
Fyrir ísland alt hún lætur:
aldingarða, blóm og skóga. —
Fjarlæg stjarna heillar hjörtu, —
hafið seiðir farmanns anda.
I mútum og úr.
Ef hjartað nístir heljarþrá
svo hugans kraftar nötra,
er engum tónum unt að ná
og orðin lögð í fjötra. —
En seinna — eftir illan draum
óðsins máttur vaknar,
og orðin falla í fluga-straum,
er fjötur andans raknar.
Fnjóskur.