Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.03.1880, Qupperneq 52

116
hafi verið alveg mentunarlausir eða beinlínis villi-
þjóð1. þeir hafa valið vissar grjóttegundir og vissa
staði handa dysjunum, og bygt þær eptir föstum
reglum. • Steinfæri þeirra eru mörg hver vönduð og
fögur; þeir hafa kunnað vel leirkerasmíði, en það var
ekki tíðkað af eiraldar-mönnum; kerin eru prýdd með
laufaskurði og ýmsu rósaverki, og á sumum eru svo
nefndir Mæander-drættir eða „á la grecque“, sem
Grikkir hafa alls eigi fyrstir haft, því þeir finnast jafn-
vel á fornleifum Amerikuþjóða.2 3
Enn er tvent merkilegt frá þessu tímabili, en það
eru steinsmiðjurnar og staurabyggingarnar.
Vér munum hér taka til dæmis tvo staði,8 sem
óefað eru verksmiðjustaðir og námastaðir steinaldar-
manna; annar er nálægt Mons í Belgíu, en hinn í nánd
við Brandon við Ysju (Ouse) á Englandi. Á báðum
þessum stöðum eru verulegir tinnunámar undir jörð-
unni, og þar hefir tinnusteinunum verið náð úr kalk-
berginu. það er auðséð á þeirri kunnáttu og því þreki,
sem þurft hefir til að vinna slikt erfiði, að steinaldar-
mennimir voru þá búsettir menn, en engin flakkandi
villiþjóð. í þessum námagröfum finnast mörg steinfæri,
hjartarhornstól og leirker, en ekkert málmsmíði. Vér
vitum, að hægast er að vinna tinnuna, þegar hún er ný-
komin út úr berginu, því í henni er fyrst nokkurs konar
deigja, sem hverfur þegar hún hefir verið í loptinu
nokkra stund; því hafa steinfærin verið til búin þar á
staðnum, og sjáum vér það á því, að þar finnst feikna
mikið af úrkaststólum, sem annaðhvort hefir verið byrj-
að á og hætt við um stundar sakir, eða þá sem eigi
hefir heppnazt að höggva til fullkominnar myndar;
') Engelhardt, Om Stendysser o. s. fr., Aarb. 1870, bls. 184.
2 Worsaae, í Aarb. 1872. bls. 370. 371.
3 Engelhardt, í Aarböger for nord. Oldk. 1871, bls. 327—352.