Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.07.1886, Síða 20

212
Arið 1709, þá er Árni hafði 6 um fertugt, kvong-
aðist hann. Átti hann ekkju ríka, Mettu Fischer að
nafni. Hún var meir en 10 árum eldri og varð hjóna-
band þeirra með litlu ástríki, en efnum hennar átti
hann það að þakka, að hann gat komið handritasafni
sínu fyrir á þann hátt, sem honum bezt líkaði. Árni
hafði jafnan verið við góða heilsu; en eptir brunann
tók heilsu hans mjög að hnigna; er það eignað mest
áhyggju og sorg, enda hafði hann þá eigi heldr húsa-
kynni jafngóð og áðr. Á jólanóttina 1729 kl. 8 um
kveldið tók hann taksótt; og andaðist eptir 13 daga
legu á Knútsdag, hinn 7. janúar, og var hann þá á
67. ári. í legunni talaði hann einatt um dauðann, ó-
dauðlegleik sálarinnar og annað líf, og bað guð opt
og innilega fyrir sér, og tók alla þjónustu af presti áðr
en hann dó.
Árni var með hærri meðalmönnum á vöxt og
þrekvaxinn, höfðinglegr ásýndum, ljós að yfirlitum,
bláeygr og fasteygr og dökkr á hár og skegg. Hann
var alvarlegr í framgöngu, settr í háttum og fastmæltr.
Skart og tildr allt var honum viðbjóðr; því að sú var
lund hans fremr að vera en sýnast; bar hann aldrei
rauð klæði, sem þá var skrautmönnum títt. Hann var
hófsmaðr um alla hluti; en veitti þó vel vinum sínum
og gestum. Eigi var hann skjótr til vináttu, en vin-
fastr mjög og hjálpsamr þeim, er hann hafði bundið
vináttu við. í viðræðum var hann skemmtinn, ljós,
viðfeldinn og fræðandi, enda var það hans mesta yndi,
að fræða aðra, einkum unga menn; en færi hann í
kappræður, lét hann trautt hlut sinn, enda var honum
vel lagið að sannfæra með rökum. Hann hafði gáfur
djúpsettar og mjög lagaðar fyrir nákvæma skoðandi
rannsókn. Svo sem sagt hefir verið, var Árni einn
hinn lærðasti maðr sinna tíma í fornum fræðum Norðr-
landa. Eins og þá var titt lærðum mönnum, talaði