Eimreiðin - 01.09.1897, Qupperneq 1

Holdsveikin.
(Skáldsciga).
I.
Veizla, —veizla! Það er gullfagurt orð, þetta orð veizla.
Törframáttur þess hefir snortið okkar beztu tilfiuningar, fyrr eða
síðar. Já, það hefir snortið tilfinningar allra lifandi manna, hærri
og lægri. Það hefir fallið með svellandi áhrifum á hug og sál ríkra
sem fátækra, alla leið ofan frá gullkrýnda glópaldanum í einveldis
hásætinu, og niður til hinnar aumustu mannkindar, sem nektin og
hungrið hefir hlekkjað innan vjebanda sinna. Orðið veizla er eitt
af þeim fáu orðum, sem öll mannveran í hverri mynd og stöðu
sem er, hefir elskað og tilbeðið. Og eflaust verður það svo á meðan
mannheimur er byggður og mannveran er sköpuð til nautna. — Vjer
munum það öll saman svo mætavel, að vjer höfum lifað margar okk-
ar sælustu lifsstundir, einmitt í veizlum. Vjer munum það’líka fyrir
víst, að vjer eigum tildrög og upphöf ýmsra viðburða opt og tíðum
.að rekja til einhverrar veizlu. Það sama segir og sýnir sagan.
Orðið veizla er auðvitað ekkert annað en veizla. Tilfelli og við-
burðir, sem bera við í veizlu eru að eins boðflennur innan veizlu-
takmarkanna, rjett eins og hvívetna annarstaðar á lífsleið vorri.
Að búa sig í veizlu er einhver sú tilkomumesta tilhlökkun, sem
mætir oss á lífsskeiðinu. Að minnsta kosti einu sinni á æfinni
hafa allir orðið snortnir af veizlu-tilhlökkun. Sælan hleypur ætíð
á undan sorginni á veizlupallinum. Vjer herrarnir munum það
allir, að vjer sáum margar Helgurnar »fögru« og Sigriðarnar »Eya-
fjarðarsólir« í einhverri veizlu í fyrsta sinni. — Og þjer lafðar
munið það svo ljóst og ljúft, að þjer sáuð einmitt í fyrsta sinni
.alla Ingólfana og »kóngssoninn« fagra einmitt í veizlu, ásamt
mörgu fleiru.
Margir aldurhnignir og elskulegir foreldrar hafa grátið fögr-
um gleðitárum, og ánægjubrosin hafa signt þeirra fölu varir ein-
mitt í veizlum barnanna sinna. Já, hver einasta mannvera hefir
notið gullfagurra vona í orðinu veizla.
Og þetta átti sjer einmitt stað með síra Höskuld Konráðsson á
Kálfá, í veizlu sonar hans Konráðs og Asgerðar Gísladóttur. Fyr-
ir tveim vikum hafði hann gefið þau saman í hjónaband. En á-
nægjubrosið og sæluhýran var ekki vitund farin að rjena nje fölna
á andliti hans. Hann var svo óumræðilega sæll yfir öllu saman.