Eimreiðin - 01.09.1897, Qupperneq 16

Kálfá þetta sumar. — Vel sýndust þær Unnur og Ásgerður vera
til vina.
VII.
18. ágúst 18 . . var ein af þessum indælu sumarkvelds blið-
um, sem ekkert land nema Island á til — ekkert annað land á jarð-
ríki. — Það var komið fast að sólsetri. Unnur sat úti á kirkju-
lopti. Hún var að lesa eitt kirkjuritið úr Vesturheimi. Hún var
hætt að lesa og ætlaði inn, en í því komu þeir feðgarnir síra
Höskuldur og Konráð inn. Þeir komu einhvers staðar að; en
presturinn átti danskt brennivín í altarinu, og gjörðist þess þörf
nú. Þeir voru báðir við öl og málhreyfir. Þeir voru að tala um
nýorðinn atburð þar í sveitinni, svo Unnur fór ekki strax burt.
Þeir höfðu sopið á flöskunni og fór talið að lúta að þeim sjálfum,
og hljóðaði á þessa leið:
»Nú fer ellin að sækja mig fast heim, sonur sæll, og er lík-
legt, að jeg eigi skammt eptir ólifað. Gleður það mig að þið
börnin mín eruð öll til manns komin. En það veiztu Konni, að
jeg hefi þjer ætíð mest unnað, og er nafn þitt örsök til þess.
Heitir þú eptir afa þínum, sem var merkur prestur á sinni tíð.
Um marga ættliði hafa mestu mennirnir í ætt vorri borið Konráðs
nafnið. Set jeg því mikla von og traust til þín, og hygg jeg að
vel rætist. Ert þú þegar búinn nárni að lúka með lofsverðum
vitnisburði. Því næst byrjar embættisskeið þitt, í þarfir minnar fá-
tæku en hjartfólgnu þjóðar. En eitt mikilvægt spursmál höfum
við ekki rætt nje ráðið enn þá. Munt þú fara nærri um, hvað
það er.«
»Ekki veit jeg, faðir sæll, hvaða spursmál það er, sem þú átt
við, enda mun jeg eigi getum að leiða, því ekki mun feimni hamla
þjer að segja mjer það, ef þjer þykir það nokkru skipta.«
Konumál er það, sem jeg á við, og væri mjer ljúft að vita,
ef þú hefir þar eina stefnu annari hugkvæmri. Eða hver er sú
kona, er þú mundir kjósa þjer fremst af öllum?«
Það mál hefi jeg ekki hugsað, enda hygg jeg, að enn sje
nógur tími til að fást við slíka hluti. Eða hvar er flaskan?«
»Eigi veit jeg, hvort þú nú talar heilt við mig, eða vilt þú
nú eyða þessu máli. En það verð jeg að láta þig vita, og þykir
vænt um að ekki er um seinan, að til ráðahags með ykkur Unni
yrði jeg fremur að letja en hvetja. Það hefir mjer sýnzt, að ykkur